คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เจอโก้พร้อมเพื่อนที่โรงเรียน
บทที่2
เจอโก้พร้อมกับเพื่อนที่โรงเรียน
~วันต่อมา~
‘อย่านะ’ ฉันตะโกน
‘ทำไมเบอร์รี่ ทำไมถึงไม่รักโก้ ทำไมถึงทิ้งโก้ไป’ โก้ถาม
‘ฉันไม่ได้ทิ้งโก้นะ ยัยหนอนมันแกล้งเบอร์รี่นะ’
‘หนอนหรอ ไม่ต้องมาแก้ตัว หึหึ นั้นแปลว่าถ้าเธอเป็นของฉันแล้วเธอจะไม่ทิ้งฉันไปใช่ไหม’ โก้พูด แล้วเดินเข้ามาใกล้เลยๆๆ จนตัวเขาแนบชิดกับตัวของฉัน
‘อย่านะโก้’ ฉันพยายามผลักโก้ออก แต่ก็ไร้ผล ตอนนี้โก้กระชากเสื้อฉันออกแล้วเขาก็.......
‘ม่ายยยยยยยยยยย อย่านะโก้ ม่ายยยยย’ ฉันตะโกนออกไป
“ม่ายยย หาพ่ออะไรพี่รี่” ยัยจีพูดขึ้นมา ทำให้ฉันสะดุ้งตื่น ค่อยยังชั่วฝันไป
“ไปอาบน้ำก่อนนะ” ฉันพูดแล้วเดินเข้าห้องน้ำทันที
~หลังจากอาบน้ำ ใส่เสื้อผ้า กินข้าว เส็ด~
เฮ้อ...เอาทรงผมทรงไรดี เอาง่ายๆๆแล้วกานนนน รวบผมสูงไปเลย ง่ายดี
“แม่ขอตังค์กินขนม” ฉันเดินไปขอตังค์แม่ข้างล่าง
“เอาไปร้อยหนึ่งพอ” แม่ยื่นตังค์ให้ ฉันก็ไหว้ (ตามมารยามไทย)
“ไปแล้วนะคะ หวัดดีคะ” ฉันไหว้แม่แล้วก็มุ่งหน้าสู่โรงเรียน
~บริเวณหน้าโรงเรียน~
“นั้นนางฟ้าของพวกเรามาแล้ว” รุ่นพี่คนหนึ่งตะโกน
“หวัดดีคะ” ฉันหวัดดีพวกรุ่นพี่ แล้วก้อยิ้มให้ พวกรุ่นพี่ก้อจายยยละลายยยย อิอิ....ฉันลืมบอกไป ฉันอ่ะเปงดาวโรงเรียน อิอิ
“ยัยรี่ ฉันมีข่าวใหญ่มาบอก” รัน เพื่อนสนิทฉันคนที่1พูด
“ข่าวใหญ่จริงๆๆนะ” พัช เพื่อนสนิทคนที่2พูด
“ทำไมทำท่าเหมือนไม่สนใจเลยอ่ะ” แพน เพื่อนสนิทคนที่3พูด
“ทำไมฉันต้องสนใจ มันมาแย่งเรตติ้งฉันหรือไง” เริ่มออกมารร้ายแล้วไงล่ะ
“ป่าวหรอก มันเป็นเพศพ่อแกอ่ะ” เพศพ่อ...ก็เพศผู้ชายอ่ะดิ อิอิ (โธ่!อีนี้)
“ว้าว ใครอ่ะ แล้วมันมีอะไรหรอ” ตอนนี้ตาฉันเป็นประกายเลยแหละ (ยังมีน่ามาพูดอีก: นักขียน) (อิจฉาก็บอกมาดิ ยัยนักเขียน: รี่) (เชอะ: นักเขียน)
“พอพูดถึงผู้ชาย ตาเป็นประกายเลยนะแก” ยัยรันว่าฉัน
“เออ แล้วตานั้นชื่อรายอ่ะ แล้วอยู่ห้องอารายยย”
“เอ่อ....รู้สึกว่าจะชื่อช็อก....” ไม่ทันที่ยัยรันจาพูดจบเสียงกริ่งงก็ดังขึ้น
กริ่งงงงงงงงงงงงงงง
อดเลยตู อด อ่ด อ้ด อ๊ด อ๋ด แง้ T_T
~ห้องม.4/3~
ห้อง 3 ของม.ปลายที่นี้ เห็นเค้าบอกกันว่า ห้องนี้ซ่าๆๆสุดๆๆเลย ทุกรุ่นรวมถึง80ปีที่แล้วด้วยนะ
“นักเรียน วันนี้มีนักเรียนใหม่เข้ามา (หันมาทางนักเรียนในห้อง) เชิญจ้า (หันหานักเรียนใหม่)” อาจารย์
สุละรีพูด แล้วและคนที่เดินเข้ามาในชั้นเรียนก็คือผู้ชายตัวสูงประมาณ180 กว่าๆๆ แต่เอ๊ะ...หน้าคุ้น พอพวกมันเดินมาตรงหน้าชั้นเรียนแล้วมันก็เงยหน้าขึ้น....O๐O นั้นมันไอ้โก้นี้
“hi! เราบลู” ชื่อบลูหรอ แปลกจัง ผมสีแดงอีกต่างหาก
“หวัดดีฮะผม วิน” สุภาพพพพจัง
“hi เราnameไบรอัน” หยาบคายแต่หล่อจัง ว้าวมาสีทองเลยหรอ
“ไง เราชื่อ ช็อกโกแลต เรียกเราโก้ก็ได้นะ” โก้พูด แล้วก้อหันมองทั่วห้องแต่ก็สะดุดสายตาหยุดไว้ที่ฉันแล้วก้อยิ้มให้
กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
แสบแก้วหูโว้ย นังแรดเอ๋ย ไม่เคยเหงผู้ชายหรือไง คือว่าผู้หญิงทั้งห้องกำลังกริ๊ดดดตอนที่มันยิ้มให้ฉันนะสิ
“เงียบๆๆ เลือกที่นั่งตามสบายจ๊ะ อยากนั่งกะใครก้อเอาโต๊ะมาเสริมต่อเลย” จารย์รีพูด
และแล้วชายหนุ่ม 4 คนก็เดินมาทางฉัน
“นี่พวกเธอ 7 คนไปนั่งที่อื่นไป” ไบรอันไล่ พวกผู้หญิง 7 คนก็ขนของและรีบดิ่งออกไป
“แล้วพวกเทอ3คนล่ะ ไป๋” วินเริ่มไล่บ้าง
“ฉันจานั่งกะเพื่อนฉันแล้วไง” รันพูด ใจกล้ามากเพื่อนรัก
“เพื่อนสนิทกันหรอ4คนเนี่ย” วินพูด
“อืม” พวกเรา4คนตอบเสียงเดียวกานน โก้ที่เงียบอยู่สักพักก็เดินจัดโต๊ะให้พวกเรา ทุกคนก็ปล่อยเขานะสิ ก็แถวนี้มี4-แถว ผู้หญิง 4คนนั่งแถวแบบแนวตั้งแถวเดียวกัน มันก็แปลว่าเราต้องนั่งกะผู้ชายนะสิ
“อยากนั่งกะใครก้อเลือกเอา ช้าอดนะเว้ย” โก้พูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม^๐^ แต่ที่เหลือ-_-
“ข้าขอนั่งกะยัยนี้” โก้พูดแล้วชี้มาทางฉัน แล้วเขาก็นั่ง เล่นเอาผู้หญิงเกือบทั้งห้องมองฉันด้วยสายตาแบบว่าแก แกได้ถึงฆาตแน่ ทำไมไม่สน
“งั้นเอายัยนี้แล้วกาน” ไบรอันพูด แล้วก็ลงนั่งข้างรัน ที่นั่งข้างหลังฉัน
T_T<<< หน้ารัน
T_T <<< หน้าไบรอัน
“ฉันนั่งกะเด็กนี้ดีกว่า” บลูพูด แล้วก็นั่งข้างพัช
-_- <<<< หน้าพัช
T_T <<< หน้าบลู
“นั้นเอายัยนี้ก้อได้” วินพูด แล้วลงก็นั่งข้างแพน
~พักกลางวัน~
รัน พัช แพน ก็เดินมาหาฉัน แล้วเราก็ลุกไปกินข้าวโดยที่ไอ้ 4 ตัวตามหลังมาด้วย
“ยัยรี่ เทอรู้จักกะพวกนั้นได้ไง” ยัยรันกระซิบถามฉัน
“ก็แม่ใช้ให้ไปซื้อของ แล้วพอดีของตก แล้วนายโก้เนี่ยก็เก็บของใหัฉัน” ฉันบอก
“น้ำเน่า”
~หลังจากซื้ออาหารที่จะรับประทานเส็ด~
ฉันกะเพื่อนอีก3คนก็เดินมานั่งโต๊ะสำหรับ4คน แต่....
“เพศแม่ทั้งสี่เอ๋ย จงลุกขึ้น” ไอ้โก้พูด
“อะไร” ฉันถาม
“ไปนั่งกะพวกเราซะดีๆๆ” ไอ้โก้พูดต่อ
“โต๊ะสำหรับสิบคน มันมีแค่ทีเดียว แล้วพวกรุ่นพี่ชาย-หญิงก็นั่งจองแล้ว” ฉันพูด
“ลองหันไปดูสิ” โก้พูด ทำให้ฉันกะเพื่อนๆๆหันไปดู ผลออกมาคือ.....ไบรอัน และ วิน กะลังต่อยกับรุ่นพี่ชายสองคนอยู่ ฉันก็พยายามมองหน้ารุ่นพี่ให้ชัดๆๆ เฮ้ย! O๐O นั้นมันพี่กุ้ง กะ พี่ปอนหนิ
“นายทำไรของนายเนี่ย” รันตะโกนถาม
“ก็จะเอาที่ไง”
“บ้าป่ะ” แพนพูด
“นี่นายรู้ไหมว่าสองคนนั้นมันเปงใคร” รันพูด
“ใครหรอ” บลูโผล่หน้าออกมา
“พี่กุ้งกะพี่บลูเป็นหัวหน้าแก๊งอันธพาลที่ใหญ่ที่สุดในแถวนี้เลยนะ” รันพูด
“ฮ่าๆๆ ก็แค่แถวนี้” บลูหัวเราะ
“พวกนายนี้” ฉันพูด
“เทอไม่รู้จักเราจริงๆๆหรอ เราออกจะดัง” โก้พูด อี๋...หลงตัวเอง
“ชื่อแก๊งล่ะ” พัชถาม
“Bloody-prince” เฮ้ย....แก๊งนี้มันสุดยอดแห่งประเทศไทยเลยนี้
“ห๊าาาา” พวกฉันสี่คน อุทานพร้อมกัน
“นั้นมันแก๊งที่เป็นสุดยอดของประเทศไทยเลยนี่” พัชพูด บลูกะโก้ยิ้มแล้วก็พยักหน้า
“มากินข้าวกันเถอะ” วินตะโกนมา พอพวกฉันหันไปก็อึ้งเพราะพวกฉันเห็นพี่กุ้งกะพี่ปอน นั่งจมกองเลือด พวกฉันก็มานั่งกินข้าวตรงโต๊ะตัวนั้น
สักพักต่อมา
อึดอัดชะมัดเลย ฉันจาบอกอารายให้นะ ระหว่างกินข้าวพวกผู้ชายจ้องกลุ่มเราตลอดเลย โดยเฉพาะพวกของพี่กุ้ง จ้องตาเขม็งเลย ส่วนพวกผู้หญิงก็มองพวกฉันสี่คนอย่างอาฆาตแค้น จะไปให้แค้นได้ยังอ่ะก็ฉันเป็นดาวโรงเรียนหนิ
“ไปกันเถอะ ฉันกินข้าวไม่ลงแล้วอ่ะ” ฉันพูดกะรัน แพน พัช
“นั้นสิ อึดอัดชะมัดเลย” รันพูด แล้วพวกเราสี่คนก้อลุกขึ้นและก้อเดินไปเก็บอาหารพอเก็บพวกเราก็จะออกไปแต่.....
“นี่เบอร์รี่มานั่งกับพวกเราก่อนสิ” โก้ชวน ฉันกับพัชทำท่าจาไปนั่งแต่โดนยัยรินหยิกแขนไว้ก่อน
“ไปเหอะ ฉันกลัวจะตายอยู่แล้วนะ” รันพูด ฉันพยักหน้าแล้วเดินออกไป
ความคิดเห็น