คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ปรึกษา
“เฮ้อ!!!!!”
“นี่!!!!ยัยขวัญ ตลอดคาบบ่ายนี้แกถอดหายใจมาประมาณล้านครั้งได้แล้วนะ!!!!!” ยัยหวานนั่งบ่นฉันเหมทอนหมีกินผึ้ง
ตอนนี้ฉันกำลงันั่งเรียนวิชาสุดท้ายของวันอยู่...แล้วที่ฉันถอนหายใจก็เพราะ...เรื่องของมิ้นท์นั่นแหละ ถึงปากจะบอกว่าอยากเป็นเพื่อน แต่ใจฉันมันไม่คิดแบบนั้น...
ไม่รู้สิ!!!!ตอนนี้ฉันรู้สึกสันสน ฉันรู้แค่ว่า ฉันไม่ได้รู้สึกแบบเดิมกับมิ้นท์อีกแล้ว...
ความรู้สึกของฉันที่มีให้กับมิ้นท์ตอนนี้...มันเปลี่ยนไป
ไม่เหมือนเดิม...
ฉันอาจจะพูดได้เต็มปากเต็มคำแล้วว่า...
ฉันเลิกชอบมิ้นท์แล้ว...
ฉันก็ยังงงๆกันตัวเองอยู่เหมือนกัน...ตลอดเวลาที่ผ่านมา ฉันรู้สึกโหยหา คิดถึงมิ้นท์อยู่ ตลอดเวลา แต่...
ความรู้สึกแบบนั้น...มันเปลี่ยนไป ตั้งแต่...
ตั้งแต่...ที่คนๆหนึ่ง ได้ก้าวเข้ามาในชีวิตของฉัน...
ยุนโฮ...
“นี่!!!!ยัยหวาน...ฉันว่าฉันคงไม่ได้ชอบมิ้นท์แล้วแหละ” ฉันหันไปพูดกับยัยหวานที่นั่งสัปหงกอยู่ -*- นี่แก...ไม่ได้ตั้งใจเรียนเลยสินะ(พูดไม่ดูตัวเองเลยจริงๆ -.-)
“หือ...แกว่าไงนะ!!!!”
“แย้ก...ยัยบ้าจะตะโกนทำเห็บลิงอะไรเล่า” ฉันรีบยื่นมือไปตะครุบปากยัยหวานทันที
“อือๆๆๆแออ้อเอาอือออกอากอากอั๋นอั๊ยอีอี้”
“แกว่าไงนะ!!!” นี่ยัยหวานมันบ้าไปแล้วรึไง...แกพูดภาษาอะไรเนี่ย!!!!
หงับ!!!!!!
“โอ๊ย!!!!!! ยัยหวาน...ไอ้บ้า แกมากัดมือช้านทามมาย~ TOT/” แงๆๆๆๆ ยัยหวานมันกัดมือฉันง่ะ...
“ก็แกเอามือมาปิดปากฉันทำไมเล่า!!! -.-***”
“แล้วทำไมแกไม่บอกฉันล่ะ!!!!”
“ฉันบอกแกแล้ว...แต่แกไม่ปล่อย”
“แกบอกฉันตอนไหนน่ะ” มันบอกฉันตอนไหนฟะ!!!!
“ก็ตอนที่แกปิดปากฉันไง...ไอ้โง่!!!!”
“อะ...เอ่อ” ไอ้ภาษาต่างดาวที่แกพูดตะกี้น่ะนะ!!!!
“อะไรยะ...ยัยโง่” นังหวาน!!!!!ได้ทีขี้แพะไล่เชียวนะโว้ย!!!!
“เออๆฉันผิดเอง” ชิ!!!ทำไมฉันต้องยอมมันด้วย T^T
“เออ...แล้วตะกี้แกบอกว่าแกไม่ชอบมิ้นท์แล้ว...จริงๆหรอ” อยู่ๆยัยหวานก็หันมาถามฉัน
“(-.-)(_ _)(-.-)(_ _)” ฉันพยักหน้าหงึกหงักตอบยัยหวาน
“เอ๋!!!!ทำไมแกเปลี่ยนใจเร็วจังล่ะ” ฉันไม่รู้โว้ย!!!!!!!!!
“ไม่รู้สิ...” ฉันหันไปตอบ
“แล้วแกรู้สึกไม่ชอบเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะ”
“เอ่อ...” แงๆๆๆๆ ฉันไม่กล้าตอบง่ะ เสียฟอร์มหมด
“หรือว่า...” ยัยหวานพูดพลางทำหน้าตามีเลศนัย -*-
“หรือว่าแกจะเริ่มรู้สึกว่าแกเลิกชอบมิ้นท์แล้ว...ตั้งแต่แกกับนายยุนโฮเป็นแฟนกัน!!!!”
ยั้ย!!!!!! ทำไมมันเก่งเรื่องอย่างนี้จังนะ
“เอ่อ...”
“ฮั่นแน่!!!! ยัยขวัญ...กิ๊วๆ”
กิ๊วบ้ากิ๊วบออะไรล่ะ...ฉันเครียดนะโว้ย!!!!!!!
“อ่าว...แกเป็นอะไรน่ะขวัญ เงียบทำไม
“...”
“ขวัญ...เราเพื่อนกันนะ แกมีอะไร ปรึกษาฉันได้เสมอนะ...”
“หวาน...ฉันทำผิดอยู่รึเปล่า...”
“หือ...แกทำผิดเรื่องอะไรล่ะ!!!!!”
“ก็...เรื่องที่ฉัน...เลิกชอบมิ้นท์”
โป๊ก!!!!!!
“โอ๊ย!!!!!แกทำร้ายร่างกายฉันอีกแล้วนะ TOT” ฉันพูดพลางเอามือมากุมหัวกบาลตรงที่โดนยัยหวานเอาหนังสืมมาทุบ!!!!
“ยัยโง่!!!!!!” แงๆๆๆๆ นอกจากทำร้ายร่างกายแล้ว แกยังจะมาด่าฉันโง่อีกเรอะ!!!!
“ToT แกด่าฉันทำม๊ายยยยย”
“แกโง่มากเลยนะ...แกจะผิดได้ยังไงล่ะ...ก็ในเมื่อจิตใจก็เป็นจิตใจของแก แกจะชอบใครมันก็เรื่องของแก...อ่อ...อีกอย่าง ถ้าเกิดแกเลิกชอบมิ้นท์ตอนที่แกกับมิ้นท์คบกันอยู่ แล้วแกหันไปรู้สึกดีๆกับนายยุนโฮ นั่นแหละ แกถึงคสรจะรู้สึกผิด...เพราะมันจะเท่ากับว่าแกนอกใจมิ้นท์”
“...”
“แต่ว่า...แกกับมิ้นท์ตอนนี้ก็ไม่ได้เป็นไรกัน มิหนำซ้ำ แกยังต้องมาปวดใจเพราะมิ้นท์อีก ในเมื่อแกไม่ได้ชอบมิ้นท์แล้ว แกหันไปเปิดใจให้นายยุนโฮน่ะ!!!! มันก็ดีออก มันดีสำหรับแก...ที่ว่าแกจะได้ไม่ต้องมรู้สึกเจ็บปวดกับเรื่องเดิมๆอีก แล้วก็ดีสำหรับนายยุนโฮด้วย เพราะว่า แกกับยุนน่ะ คบกันอยู่ แกก็ควรจะรักนายยุนให้มาก...เหมือนกันที่เค้ารักแกนะ...ดีจะตายไป ในเมื่อตอนนี้...แกก็เริ่มชอบนายยุนโฮแล้ว แกสองคนก็จะได้รักกันหวานแหววยังไงล่ะ...ดีจะตายไป!!!!” ยัยหวานพล่ามให้ฉันฟัง
“หวาน...แกยังไม่รู้อะไร...” ฉันพูดและหันไปจ้องหน้าหวาน...ใช่เธอยังไม่รู้อะไรอีกเยอะว่าฉันกับยุน...ไม่ได้รักกันจริงๆซักหน่อย
“หือ...แกหมายความว่ายังไง - -a”
“ก็...ฉันกับยุน...เราไม่ได้รักกัน...”
“ห๊า!!!!!!” ยัยหวานเริ่มแหกปากอีกครั้ง - - ยัยบ้านี่!!!!ถ้าไปเปิดท้ายขายของคงจะรุ่งนะ...เตะโกนทีนึงลูกค้าแห่กันมาดูเพียบ!!!!
“ก็...” แล้วฉันก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้ยัยหวานฟัง ตั้งแต่เรื่องที่ฉันไปแอบดูคนสองคนบรรเลงเพลงรักเพลิงสวาทอะไรนั่น -.,- ไปจนถึงข้อตกลงของนายยุนที่บอกให้ฉันเป็นแฟนกับหมอนั่น...แต่ฉันก็ไม่เข้าใจว่าทำไมยัยหวานถึงจะต้องทำท่าทางหูผึ่งอยากจะรู้อะไรมากมายขนาดนี้ด้วยนะ - -a
“ห๊ะ!!!!!!”
“- -^^^^” ทายซิเสียงตะกี้น่ะเสียงใคร...ไม่ต้องทายอะไรมากมายหรอก...มันเป็นเสียงของยัยหวานนั่นแหละ - - (แล้วแกจะถามเพื่อ?) พอฉันพูดจบปุ๊ป ยัยนี่ก็แหกปากปั๊ป ฉันล่ะเซ็งกับยัยนี่จริงๆเลย -*-
“เอ่อ...แหะๆ โทษทีๆ” ยัยหวานรีบขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่เมื่อเห็นฉันทำหน้าตาเลียนแบบยักษ์ขมูขี จะไม่ให้ฉันทำหน้าตาแบบนั้นได้ยังไงล่ะ...ดูซิ ตอนนี้คนหันมามองกันหมดแร้วววววววว TOT
“แย้ก!!!!!!แกจะกัดหูฉันเรอะ!!!!!” ฉันตะโกนดังลั่น (ยิ่งกว่ายัยหวาน -*- ) เมื่อยัยนั่นโน้มหน้าเข้ามาที่หูฉันเพื่อหวังจะเอาฟันมาแทะหูฉัน...
“อีบ้า!!!!ก็แกไม่อยากให้ฉันพูเสียงดัง ฉันก็เลยจะกระซิบเพื่อเป็นการสื่อสารกับแกไง ฉันจะพูดให้เงียบๆ เงียบขนาดนกยังไม่ได้ยินเลย O- -O” ยัยนั่นพูดพลางทำแก้มป่อง...เชอะ!!!!น่ารักตายล่ะแก
แล้วที่พูดเมื่อกี้...ประชดใช่มั๊ยล่ะนั่น?
“เอ...นี่ยัยหวาน นกมันไม่มีหูไม่ใช่รึไง?!” ฉันหันไปถามยัยหวานที่ทำหน้าตาแอ๊บแบ๊วสุดฤทธิ์
“เอ๋...จริงหรอ” ยัยนั่นหันมาทำหน้าเหวอใส่ฉัน...
“เออสิ!!!!”
อีนี่...จะประชดแล้วยังจะมาโง่อีกนะนั่น...นกบ้านแกหรอห๊ะที่มีหูน่ะ
“เออ...ช่างมัน...ว่าแต่ แกว่าไงนะ!!!!”
เห้ยๆๆๆๆ อยู่ๆยัยหวานก็เปลี่ยนเรื่องคุยและยื่นมือเข้ามาตบหน่มน้มฉัน!!!!! ยั้ย...ยัยบ้า แกจะไปตบที่อื่นไม่ได้หรอฟระ...ทำไมต้องเป็นหน่มน้มของช้านด้วย~!!!!!!!! TTOTT
“แก!!!!เอามือออกไปจากหน่มน้มสุดที่รักของฉันเดี๋ยวนี้นะโว้ย!!!!เดี๋ยวแบนหมด” ฉันพูดแล้วรีบปัดป้องมือของยัยหวานที่คอยแต่จะจ้วงหน่มน้มของฉัน TOT
“อีบ้า!!!!ถ้าเกิดหน่มน้มของฉันเป็นหลุมขึ้นมาจะทำยังงาย (\ToT/)” แงๆๆๆๆๆหน่มน้มช้านนนนนนนนนนน
“เออๆ แค่นี้ทำมาโวยวาย...ว่าแต่...ที่แกพูเมื่อกี้น่ะเรื่องจริงหรอ?!” ยัยหวานพูดพลางก้มมือลง ล้มเลิกภารกิจจ้วงนมฉัน -*-
“หือ...ที่ว่าหน่มน้มฉันจะบุบน่ะหรอ - -a”
“ไอ้บ้า!!!! ฉันหมายความว่า เรื่องที่แกเล่าน่ะ เรื่องของแกกับยุนน่ะ...เป็นเรื่องจริงหรอ” ยัยนั่นด่าฉันอีกแล้วง่ะ TwT
“อืม...”
“งั้นก็หมายความว่า...” ยัยหวานพูดพลางลากเสียงยาว...
ถามจริงเถอะ...แกจะลากเสียงทำหอยหลอดอะไรฟระ!!!
“งั้นก็หมายความว่า...แกกำลังตกหลุมรักยุนโฮฝ่ายเดียวใช่มั๊ย!!!!!!!!”
“ง่ะ!!!ทำไมแกต้องเน้นด้วยเล่า TwT” แงๆๆๆๆ ยัยหวานใจร้าย!!!]
“ง่ะ...แต่จริงๆแล้ว อาจจะไม่ใช่ก็ได้น้า~”
“หือ...แกหมายความว่ายังไงยัยหวาน” แล้วทำไมแกต้องทำหน้าตาแบบมีลับลมคมในด้วยล่ะ...
“ก็...หมายความว่าเธออาจจะไม่ได้รักนายยุนข้างเดียวไงล่ะ...แต่นายยุนโฮอาจจะปิ๊งปั๊งเธอด้วยเหมือนกันก็ๆได้น้า~”
คำพูโของยัยหวานทำเอาฉันหน้าแดงแปร็ดขั้นมาทันที >//////<
“บ้า!!!! ฉันไม่ได้ชอบนายยุนซักหน่อย >/////< ส่วนนายนั่นก็ไม่มีทางชอบฉันหรอก...” ฉันพูดพลางก้มหน้าลง...บ้า!!!!ฉันน่ะหรอชอบนายยุน
แล้วคนอย่างนายยุนน่ะหรอ...
จะมาชอบฉัน!!!!!
“คุคุ...จริงหรอ~” แง่ง!!!!ยัยหวานหัวเราะด้วยเสียงชั่วร้าย พร้อมกับทำหน้าตายียวนที่ดูแล้ว...น่าถีบ!!!!!!!
“เออ!!!!! -////-“ ถึงแม้ว่าเสียงฉันจะดูหงุดหงิดขนาดไหน แต่ฉันก็ยังคง...หน้าแดง แง้!!!!!
“แล้วทำไมต้องหน้าแดงล่ะ” อีนี่...- -**
“ก็...เอ่อ ใช่!!!! อากาศมันร้อนน่ะ ร้อนมากมาย” ฉันตอบกลับยัยนั่นพร้อมทำท่าทางประกอบโดยการเอามือมาโบกไปโบกมาที่หน้าเหมือนไล่แมลงวันที่กำลังตอมอึออกไปให้พ้น...
แต่เดี๋ยวนะ!!!ถ้าเกิดฉันกำลังไล่แมลงมันที่ตอมอึอยู่...ฉันก็คงจะเป็นขี้สินะ!!!! -*-
“เหอๆ แกอย่ามาปิดบังเลย...ยอมรับมาเถอะว่าแกน่ะ...ตกหลุมรนักนายยุนเข้าให้แล้ว~”
ยัยหวานยังคงไม่หยุดยัดเยียดสิ่งที่ (ไม่ได้) ไม่เป็นความจริงมาให้ฉัน...-*-
“บ้าน่ะ...แกอย่ามามั่วนิ่มนะ!!!!พูดอย่างนี้ฉันเสียหายหมด...
และแล้ว...ฉันก็ยังคงไม่ยอมรับมัน -*-
“เออๆ เรื่องของแก แต่ว่า...มันก็ดีแล้วนี่...” เอ๋!!!ทำไมยัยหวานชอบพูดอะไรให้ฉันงง...หรือว่าฉันโง่เกินกว่าที่จะเข้าใจกันแน่ล่ะนี่ - -“
“หือ...แล้วมันดีตรงไหนล่ะ”
“โถ่ยัยโง่!!!!”
อืม...ฉันว่าฉันได้คำตอบสำหรับคำถามที่ฉันสงสัยเมื่อตะกี้นี้แล้วล่ะ...-*-
สรุปว่า...ฉันโง่สินะ -.-***
“- -^^^^” ฉันส่งสายตาเบื่อโลกไปให้ยัยหวานทันทีที่มันอุตส่าห์เฉลยข้อข้องใจให้ฉันได้ฟัง...
“เอ่อ...กะ...ก็มันดีที่ว่าแกกับยุนน่ะ อาจจะได้เป็นแฟนกันจริงๆน่ะสิ เพราะว่าในเมื่อแกสองคนก็ได้ใกล้ชิดกัน...มันก็จะทำให้แกสองคนผูกพันกัน และรักกันในที่สุดไงล่ะ...เคยได้ยินมั๊ย...สุภาษิตที่ว่า...”
“ไก่เห็นตีนงู งูเห็นนมไก่” ฉันรีบตอบออกไปในทันทีที่ยัยหวานเว้นช่วงเพื่อสูดดมอากาศเข้าปอด...ฮี่ๆ ฉันเก่งใช่มั๊ยล่ะ หุหุ >O<
โป๊ก!!!!!!
อยู่ๆยัยหวานก็เอื้อมมือมามะเหงกหัวฉันอย่างสวยงามไปหนึ่งที!!!!
แง่ะ!!!!!แกมาตีหัวฉันทำมาย~ TOT ฉันอุตส่าห์ตอบนะ T^T
“ยัยโง่!!!!แกนี่มีสมองเอาไว้ทำไมฮะ...ไก่เห็นนมงู งูเห็นนมไก่ บ้านแกสิ...” ยัยหวานบ่นฉันยกใหญ่ แต่ว่า...
“-*- ไก่เห็นตีนงู งูเห็นนมไก่ไม่ใช่เรอะ!!!!!” ฉันรีบท้วงยัยหวานทันควัน ก่อนที่มันจะอวดความฉลาดอันน้อยนิดที่มันมีไปมากกว่านี้...
สรุปว่า...ฉันกับยัยหวาน...คงโง่พอกันสินะ - -***
“เออนั่นแหละ...แต่สุภาษิตที่ฉันจะพูดก็คือ...รักแท้แพ้ใกล้ชิดต่างหากล่ะ >O<V” ยัยนั่นรีบพูดเพื่อแก้ความหน้าแตกของตนเองทันที แต่เดี๋ยวนะ...
รักแท้แพ้ใกล้ชิดอย่างนั้นหรอ...
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกันล่ะ” ฉันหันไปถามยัยขวัญเป็นรอบที่...เอ่อ...ช่างมันเหอะ -*-
“ก็...หมายความว่า เมื่อแกกับยุนได้อยู่ใกล้ชิดกัน...แกสองคนก็จะรักกันในที่สุดยังไงล่ะ...”
ยัยหวานเฉลย...
“แล้วมิ้นท์ล่ะ?”
“โถ่ยัยขวัญ...มิ้นท์เป็นอดีตไปแล้วนะ...ไหนแกบอกว่าแกเลิกชอบมิ้นท์แล้วยังไงล่ะ - -a” ยัยหวานหันมาพูกับฉันพลางทำสีหน้าเนือยๆ
“แต่ว่า...” ฉันจะบอกดีมั๊ยนะ
“หือ...แต่ว่าอะไร” ด้วยสัญชาติญาณที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิดของยัยนี่...ทำหยัยนี่...หูผึ่งขึ้นมาในบัดดล -*-
“ก็...วันนี้มิ้นท์มาบอกว่ายังชอบฉันอยู่...” ในที่สุด...ฉันก็บอกมันไปสินะ -.,-
“ห๋า!!!!!!” แน่นอน...ยัยหวานก็ยังคงเป็นยัยหวาน...แหกปากเหมือนเดิม -*-
“อืม...”
“แล้วแกว่าไงล่ะ...” ยัยนั่นหันมาถามฉัน
“ฉันบอกว่า...เราควรจะเป็นเพื่อนกันดีกว่า”
“เฮ้อ!!!!! ฉันล่ะหนักใจจริงๆเลย กับเรื่องของแกเนี่ย”
แล้วใครใช้ให้แกมาหนักใจเรื่องของฉันล่ะ - -a
แต่ว่า...ฉันก็คงจะคิดกับมิ้นท์ได้แค่เพื่อนล่ะ...แค่เพื่อนเท่านั้น...
ความคิดเห็น