คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ง้องอน (เต็มร้อยแร้นนน)
หลังจากที่ไปลงชื่อนักเรียนมาสายกับนายยุนโฮ นายนั่นก็ดึงดันที่จะไปส่งฉันที่ห้องเรียน เชอะ!!!!ฝันไปเถอะย่ะ ถ้าเกิดนายไปส่งฉันที่ห้อง ฉันคงต่องตายคามือพวกเพื่อนๆ(หญิง)ในห้องเป็นแน่ TOT
“มา...เดี๋ยวฉันไปส่ง” หมอนั่นพูดพร้อมกับดึงกระเป๋าในมือฉันไปถือ
ความจริงมันก็สบายอยู่หรอกมีคนถือกระเป๋าให้น่ะ...ไม้มื่อยดี(อ่าว...-*-) แต่ก็นะ...ฉันยอมเมื่อยมือหิ้วกระเป๋าหนักๆที่เต็มไปด้วยหนังสือ(การ์ตูน)ด้วยมือของฉันเอง ดีกว่าเดินตัวปลิวโดยมีนายยุนเดินตามก้นแล้วไปส่งฉันที่ห้อง ถ้าเป็นอย่างนั้น...ศพฉันไม่สวยแน่ - -“
“นี่...นายน่ะ ไม่ต้องไปเรียนหรือไง นายก็ไปห้องเรนียนของนายสิ ฉันไปห้องเรียนฉันเองได้” ฉันตอบหมอนั่น
“ไม่เป็นไรๆถ้าปล่อยเธอไปคนเดียว เดี๋ยวหลงขึ้นมาล่ะแย่เลย” อ่าว...หมอนี่ - -
“แล้วทำไมถึงคิดว่าฉันจะหลงล่ะ >O<”
“ก็เพราะว่า...”
“ว่า...”
“เธอมันโง่!!!!”
ฉึก ฉึกๆๆๆๆๆๆ เหมือนมีมีดซักร้อยเล่มมาปักอยู่ที่หัวใจฉัน ไอ้บ้า!!!!! รู้ได้ไง เอ๊ย พูดอย่างนี้หมายความว่าไง ห๊า!!!!!
“นาย...พูดอย่างนี้หมายความว่าไง” ฉันถามหมอนั่นด้วยเสียงเย็นๆ
ถึงฉันจะบ้าบอ ติงต๊อง น่ารัก(ไม่เกี่ยว) แต่พูดอย่างนี้ฉันก็แอบเคืองนะเว้ย!!!!
“ก็...หมายความว่าเธอโง่ไงล่ะ ^^” หมอนั่นยังยิ้ม เหอะๆ คงยังไม่เคยเห็นฉันโกรธสินะ - -
“...”
“...”
“...”
“เป็นอะไรไปน่ะ ^^;” หมอนั่นถามสีหน้ายิ้มแย้ม แต่ฉันเห็นนะเว้ย!!!!ว่าเหงื่อนายตกน่ะ
-_-^^
“...” หึหึ
“นี่!!!!ของขวัญ เป็นอะไรไป” หมอนั่นพูดแล้วเดินมาอยู่หน้าฉัน
ต๊าย!!!!!หมอนั่นเรียกชื่อฉันด้วยแหละ น่าจะเอามือถือมาอัดไว้นะ -.,- เอ๊ะ!!ฉันโกรธหมอนั่นอยู่นี่นา ไม่ได้ๆต้องเงียบไว้สิถึงจะถูก ใช่ๆๆๆๆๆเธอต้องเงียบไว้...
แล้ว...ฉันจะเถียงกับตัวเองทำไมเนี่ย YOY
“...”
“ขวัญคะ...”
เสียงหมอนั่นดูออดอ้อน...ท่าทางคงจะกลัวว่าฉันจะโกรธสินะ...เฮ้อ พอนายทำอย่างนี้ ใจฉันก็อ่อนยวบยวบเลยอะ...แต่ขอแกล้งหน่อยเหอะ –O-
“หลีกไป...ฉันจะเข้าห้องเรียน”
เนื่องจากฉันอยู่ห้อง B ส่วนหมอนั่นอยู่ห้อง A แล้วตอนนี้ก็ถึงห้องฉันแล้วด้วย...
“ขวัญ...”
“เอากระเป๋าฉันมา” ฉันพูดแล้วฉก (?) กระเป๋ามาจากมือหมอนั่น
“ขวัญคะ...”
“นายยุนโฮ ทำไมไม่เข้าห้องเรียนของเธอห๊ะ!!!”
เอาแล้วไง...ขณะที่นายยุนโฮยืนทำหน้าเศร้า(แต่ก็ยังหล่อ)อยู่หน้าห้องเรียน อาจารย์แยมโรลก็ปรากฏตัวขึ้น พร้อมเสียงร้อนแปดสิบล้านเดซิเบลของเธอ...
“คือผม...”
“ฉันรู้...” รู้อะไรคะอาจารย์ OoO
“...”
“ฉันรู้...ว่าเธอกับปานวาดเป็นแฟนกัน...” แว้ก!!!!แม้แต่อาจารย์แยมโรลก็...TTOTT
“ไม่ใช่นะคะอาจารย์” ฉันรีบพูดขึ้น
“ปานวาด...เธอไม่ต้องอายหรอกนะ” เอ่อ...- -
“เอาล่ะ...ฉันรู้ว่าเธอสองคนคิดถึงกัน...แต่นี่มันเวลาเรียน เธอสองคนก็ต้องเรียน ไม่ใช่มาจ้องมองกันตาหวานฉ่ำหยาดเย้มอย่างนี้...ดังนั้น กลับห้องไปซะยุนโฮ!!!!”
อาจารย์ใช้ไส้ติ่งดูหรอคะที่บอกว่าเรามองกับตาหยาดเย้มหวานฉ่ำอะไรนั่นน่ะ -_-
“ครับ...ไปก่อนนะขวัญ” หมอนั่นพูดและหันมามองหน้าฉัน...ด้วยสายตาหวานฉ่ำหยาดเย้ม (อ่าว...เอายังไงกันแน่)
“ไปได้แล้ว...” เสียงเจ๊แยมโรลพูดขึ้น ทำไมอาจารย์ถึงชอบขัดฉากหวานแหววของฉันล่ะ =_=!!
หลังจากนั้นฉันก็เดินไปที่นั่งของตัวเอง โต๊ะฉันอยู่ริมหน้าต่างและนานอนว่าฉันนั่งข้างๆยัยหวาน
ยังไม่ทันที่ฉันจะหย่อนก้นถึงเก้าอี้ ยัยหวานก็หันมาบีบคอฉัน =_=!!!
"อ๊าก!!!!!!! ยัยบ้า แกจะฆ่าฉันรึไง!!!"
“ยัยขวัญ ยัยเพื่อนบ้า แกไปเป็นแฟนกับยุนโฮสุดหล่อตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วทำไมถึงไม่บอกฉัน” ยัยนั่นทำสีหน้าเคร่งเครียดและพ่นคำถามใส่ฉันเป็นชุดๆ นี่แกไม่ได้ฟังที่ฉันพูโลยใช่มั๊ย ห๊า!!!
“นี่...ยัยหวาน แกเชื่อนายนั่นหรอ...-_-**” ให้ตายเถอะ! ยัยขวัญอยากจะบ้าตาย...แม้แต่เพื่อนรักของฉันก็ยังคิดว่าฉันเป็นแฟนกับนายนั่น
“ก็เออสิ...นี่เธอรู้รึเปล่าว่าเธอน่ะเป็นแฟนกับรองประธานนักเรียนเชียวนะ” ยัยนั่นเปี่ยนสีหน้ามาเป็นกระดี๋กระดาทันที
เอากับมันสิ...ตะกี้ทำท่าจะเป็นจะตาย แต่ตอนนี้กลับระริกระรี้สุดฤทธิ์ ทำไมมันเปลี่ยน
อารมณ์เร็วจังวะ -.-
“ยัยขวัญ!!!”
“หือ...แกจะตะโกนทำไมอะยัยหวาน =[]=”
“แก่ก็ตอบฉันซักทีนี่”
“อ่อ...อืม ฉันรู้ว่านายนั่นเป็นรองประธานนักเรียน” TTOTT จะไม่รู้ได้ยังไงล่ะ ก็วันนั้นที่ฉันแอบไปดูหนังสดวู้ฮู นายนั่นก็บอกฉันเองกับปาก UoU
“แกๆๆ แล้วรู้หรือเปล่า...” ยัยนั่นลากเสียงยาว นั่นทำให้ความอดทนกับการอยากรู้อยากเห็นหมดลงทันที
-.,-
“ยัยหวาน...แกจะเล่นทายคำถามกับฉันหรือไงฮะ!!!” ฉันโวยใส่ยัยหวาน
“เปล่าเว้ย!!!!!!แกรู้รึเปล่า...ว่านายยุน....” ยัยหวานลากเสียงยาว เอาอีกแล้วนะแก...แกจะลากเสียงหาลิงวอกหรือไงยะ!!!!
“...” ที่เงียบนี่ไม่ใช่ไม่อยากรู้หรอกนะ เพราะตอนนี้ฉันกำลังตั้งใจฟังสุดฤทธิ์ หุหุ -..-
“นายนั่นน่ะ...เป็นน้องชายพี่บอม...”
“OooO”
กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด รับม่ายด้าย~ งั้นก็หมายความว่า ฉันหมดสิทธ็จากพี่บอมแล้วล่ะสิ เพราะว่าตอนนี้คนทั้งโรงเรียนคิดว่าฉันกับนายยุนเป็นแฟนกัน แง้ ไม่ยอมน๊า TOT(ทำไมนางเอกมันแรดอย่างนี้ - -*)
“อ่าว...ยัยขวัญ เป็นอะไรไปแก” ยัยหวานหันมาสะกิดเมื่อเห็นว่าฉันเงียบไปนาน
“แงๆๆๆๆๆๆ แก พี่บอมของช้าน~”
โป๊ก!!!!
“โอ๊ย!!!แกเขกหัวฉันทำไมง่ะ TwT” ฉันหันไปถามยัยหวานที่อยู่ดีๆก็เขกหัวฉัน เจ๊บง่ะ...
“ยัยบ้า!!!!แกนะแก มีนายยุนอยู่แล้วยัยจะไปคิดถึงพี่บอมอีก แกรู้หรือเปล่า ว่านายยุนน่ะป๊อบพอๆกันพี่บอมเลยน้า~”
อุ๊ย!!!งั้นฉันก็เอานายยุนเนี่ยแหละ อ๊ายยยยยย นังขวัญ ทำไมความคิดแกถึงอกุศลเยี่ยงนี้ TToTT
“เออ...ยัยหวาน แล้วทำไมแกถึงร่ารเงอย่างนี้วะ ปกติเห็นออกจะบ้าคนหล่อ...”ฉันถามยัยหวานอย่างสงสัย - -a
“เอ่อ...” ยัยหวานตอบเสียงตะกุกตะกัก คงไม่ใช่....
“ก็...เมื่อแกเป็นแฟนกับยุนโฮ นั่นก็หมายความว่า...”
“ว่า...”
“แกก็จะทำให้ฉันเข้าใกล้พี่บอมได้มากขึ้นไง”
“ไอ้เพื่อนบ้า!!!”
และตลอดทั้งคาบเรียน...เราก็ไม่ได้ความรู้อะไรเลย TOT
พักกลางวัน...
“ยัยขวัญ!!!!!”
เอาเข้าไป -*- หลังจากที่เสียงสวรรค์(เสียงออดพักกลางวัน)ดังขึ้น เหล่าเสือ สิง กระทิง แรด กระซู่ กรูปรี ละมั่ง เลียงผา...มีอะไรอีกวะ!!!! เอ่อ...คือฉันหมายถึงพวกเพื่อนๆฉันน่ะ - -“ พวกเธอทั้งหลายต่างแห่กันมารุมทึ้ง เอ๊ย!!! รุมล้อมฉันไว้ทั้งซ้าย ขวา หน้า หลัง แล้วต่างก็รุมถามฉันด้วยคำถามซ้ำๆเดิมๆว่า...
“แกกับสุดหล่อยุนโฮเป็นแฟนกันหรอ!!!!”
หน้าตาของพวกเธอๆทั้งหลายดูกระหายข่าวเป็นอย่างมาก เอ่อ...ไม่ทราบว่าโตขึ้นพวกแกจะไปเป็นนักข่าวกับเรอะ!!! –O-
“ฉันเปล่า...” และนั่นก็เป็นคำตอบเดียวที่ฉันตอบพวกหล่อนไปเหมือนกัน -*-
“แกอย่ามาโกหก...ทำไมต้องหลอกกันด้วยวะ จะเป็นก็เป็นดิไม่เห็นเสียหายตรงไหนเลย...” ยัยตาลพูดขึ้น เอากับคุณเธอเถอะค่ะ...ทำไมฉันจะไม่เสียหายห๊า นายยุนโฮนั่นออกจะหล่อ(มาก)ขนาดนั้น ถ้าฉันถูกดักตบเหมือนนางเอกนิยายขึ้นมาจะทำยังไง TOT
“ยัยขวัญ ฉันอิจฉาแกว่ะ” เสียงหนึ่งพูดขึ้น
“ใช่ๆๆได้เป็นแฟนกับคนหล่อ เฮ้อ!!!! แกนี่...โคดโชคดีเลยอะ” และตามมาอีกเสียงหนึ่ง
“ถ้าพวกแกอิจฉาฉัน...พวกแกก็ไปเอานายนั่นมาเป็นแฟนเลยเซ่!!!!” ฉันตะโกนออกไปด้วยความบ้าคลั่ง พูโอยูนั่นแหละ นายยุนหล่อ สุดหล่อยุนโฮ หมั่นไส้เว้ยยยยยยย
“เอ่อ...” ยัยพวกนั้นดูจะอึ้งๆไป
“คราวหลังพวกเธอห้ามพูดว่านายนั่นหล่ออีกนะ” ฉันพูดด้วยเสียงที่อ่อนลง
“ฮ่าฮ่า ไอ้ขวัญมันหลุดแล้วเว้ย!!!!!” หลุดๆหลุดอะไรวะ... - -“
“อะไรยัยหวาน...กระโปรงฉันหลุดหรอ” ฉันหันไปถามยัยหวานที่ก็หัวเราะเหมือนๆกับคนอื่นๆ อะไรของพวกแกเนี่ย - -a
“ขวัญ...ฉันก็นึกว่าอะไร โถ่ ไม่เห็นต้องหึงเลยแก พวกฉันไม่แย่งนายยุนสุดที่รักของแกไปจากแกหรอก ใช่มะ ตาล...”
“ใช่ๆ”
“อะไรของพวกแก...ใครหึง ใครๆ” ฉันถาม ชักจะงงแล้วนะ - -
“โหย...ยัยขวัญก็แกพูดเองว่า “คราวหลังห้ามพวกเธอพูว่านายนั่นหล่ออีกนะ”ไง” ยัยหวานพูโพร้อมทำท่าเลียนเสียงฉัน
“แล้วไง -*-“
“ก็หมายความว่า...”ยัยหวานพูขึ้น
“เธอหึงที่พวกฉันชมว่านายยุนหล่อ” แล้วทั้งห้องก็ตะโกนขึ้นพร้อมกัน
ม่าย!!!!!!!! TOT ใครมันยัดความคิดพวกนี้ใส่สมองพวกแกเนี่ย แต่เดี๋ยวนะ ตะกี้ฉันพูด....
“อ๊าย!!!!!!!!!!!!!!! T/////T “ แงๆๆๆๆๆตะกี้ที่ฉันพูดออกไปง่ะ มันก็แสดงให้เห็นเลยว่าฉันหึงนายนั่น...นังขวัญ ยะ...ยัย...ยัยบ้า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“ฮ่าๆ พวกเราดูสิ ขวัญหน้าแดงแล้วโว้ยยยยย” ยัยตาลพูขึ้น
“T/////T ฉันเปล่าหึงนะ!!!!!!” ฉันหันไปบอกยัยตาลเสียงแข็งทั้งๆที่ตัวเองยังคงหน้าแดงอยู่
“...” แต่ไม่มีเสียงตอบรับ
“ยัยหวาน...”
“...” เงียบ - -*
“ยัยตาล...”
“...” เงียบ - -**
“เฮ้!!!!!พวกเธอทั้งหลาย”
“...” และเงียบ - -***
“พวกแกเป็นอะไรไปน่ะ...”
“ยัยขวัญ...แฟนแกมาหา!!!! >//////<” ทุกๆคนในห้องต่างหันมาบอกฉัน สีหน้าแต่ละคนดูดี๊ด๊าและแดงเถือกไปตามๆกัน
“อะไของพวกกะ...แก OoO”
และตามมาด้วยไปหน้าอันหล่อเหลาของ...แฟนฉันเอง(เต็มปากเต็มคำมาก!!!!)
นายยุนโฮและเพื่อนเดินเข้ามากลางวง(ที่ล้อมฉันอยู่)และพูดขี้น...
“ขวัญคะ...”
“กริ๊ด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ยัยเพื่อนบ้า แค่นายนี่พูดพวกแกยังกริ๊ดกันซะเพดานห้องแทบร้าว ถ้าเกิดนายนี่หัวเราะขึ้นมาพวกแกไม่กริ๊ดกับจนตึดถล่มเลยเรอะ - -*
“ขวัญคะ...ขอโทษนะ” นายนั่นพูดขึ้น
“นายมาขอโทษฉันเรื่องอะไรอะ –[]-**” บ้าไปแล้ว...จู่ๆนายนี่ก็มาขอโทษฉัน...
“ก็เมื่อเช้า...ที่ฉับบอกว่าเธอ...เอ่อ...ไม่ฉลาดน่ะ”
อ๋อ...จำได้และ ที่นายด่าฉันโง่อะหรอ จริงๆฉันแค้แกล้งเล่นเท่านั้นแหละ แต่ก็ไม่คิดว่า นายนั่นจะคิดเล็กคิดน้อยขนาดนี้...น่ารักจัง เอ๊ย!!!! เมื่อกี้...ฉะ...ฉันชมนายนั่นว่าน่ารักหรอ...แง๊ ไม่จริงนะ YoY ฉันแค่เคลิ้มเฉยๆเองง่ะ TTOTT
“เฮ้!!!!เธอน่ะ ของขวัญ ใช่!!!ของขวัญ เธอให้อภัยเพื่อนฉันเถอะ รู้มั๊ยว่าหมอนี่คิดมากจนเรียนไม่รู้เรื่องเลยนะ >O<”
เสียงของคนข้างๆนายยุนโฮ ซึ่งฉันคาดว่าคือเพื่อนของนายนั่นดังขึ้น ทำให้ฉันหันกลับไปมอง แล้วพบกับ...
เทพบุตร!!!!!โอ๊ย หล่อค่ะ หล่อระเบิด นะ...นาย หล่อจังเลย >O<
“เฮ้สาวน้อย...ว่าไง ฉันชื่อวอน เป็นเพื่อนไอ้ยุน แฟนเธอน่ะ ว่าไง จะให้อภัยเพื่อฉันมั๊ย” นายนั่นพูขึ้นมาอีก...ทำไมนายถึงคิดว่าฉัยเป็นแฟนกับนายยุนโฮล่ะ...นายคิดผิดนะจ๊ะที่รัก (นี่หรือคือความคิดของนางเอกนิยายเรื่องนี้ - -)
หรือว่า...ฉันจะบอกกับทุกๆคนไปเลยว่าฉันกันนายยุนโฮไม่ได้เป็นแฟนกัน...แล้วต่อจากนั้น ก็ขอคบกับนายวอนซะเลย >O< (เอิ่ม...นอเริ่อมโผล่แล้ว)
ในขณะที่ฉันเริ่มคิดอะไรบ้าๆบอๆอยู่นั้นนายยุนโฮก็คุกเข้าต่อหน้าฉันและยื่นช่อกุหลาบสีขาวที่มาจากไหนไม่รู้...มาให้ฉัน และเพียงเท่านั้น...
“กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
ให้ตายเถอะ กำลังจะซึ้งอยู่แล้วเชียว ถ้าเกิดไม่มีเสียงของเหล่าชะนีพวกนี้โหยหวนดังขึ้นมาซะก่อนนะ - -“ พวกเธอจะกริ๊ดกันเพื่ออะไรห๊ะ!!!!!
“ขวัญคะ...รับคำขอโทษจากยุนด้วยนะครับ” นายยุนพูดขึ้นมาอีก และแน่นอน เมื่อนายนั่นพูดจบ...
“กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” หูช้านนนนนน /(ToT)\
“เอ่อ...” เอาล่ะสิ ฉันจะบอกนายนี่ว่ายังไงดีนะ....ว่าฉันไม่ได้โกรธเขาน่ะ UoU
“นะคะ...” นายนั่นยังคงพูดต่อ
“ยัยขวัญ รับไปเลยแก”
“ใช่ๆรับไปเลย”
“ขวัญอะ ใจร้าย ยุนเค้าอุตส่าห์ง้อขนาดนี้แล้ว ยังจะใจแข็งอยู่อีกนะ”
และเหล่าเพื่อนๆก็มารุมฉัน...เอ่อ ถ้าเกิดได้ยินไม่ผิด ประโยคสุดท้านนั้นดังมาจากปากของนายวอนนะ แปลกๆ -_-a
“ขวัญคะ TTOOTT” นายยุนยังคงอ้อนและเริ่มทำท่า...จมูกบาน!!!!ให้ตายเถอะ ถ้าเกิดนายนี่ไม่หล่อ(มาก)นะมันคงจะทุเรศน่าดู - -
“อืม...-///////-“ ฉันพูดและยื่นมือไปรับดอกจากนายยุนโฮ
และแน่นอนเหล่าชะนีป่าทั้งหลายต่างแสดงความดีใจด้วยการ
“เย่!!!!!!!!!” อ่าว...ไม่กริ๊ดแล้วหรอ...-*-
“กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” และแล้วเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น ฉันหันกลับไปมองด้วยความตกใจ และพบว่า...
นะ...นายวอน นะ...นายกริ๊ดเหรอ OoO
“อะ...เอ่อ” ดูเหมือนนายวอนจะเพิ่งรู้สึกตัว - -“
สายไปแล้วแหละ...นายวอนจ๋า ดีนะ ที่ฉันไม่ได้หลงชอบนายนี่ ไม่อย่างนั้น ฉันคงต้องถูกเพื่อนล้อ...ว่าไปหลงรักกระเทยแน่นอน TOOT (เลียนท่าจมูกบาน) ฉันล่ะ...เสียดายหน้าตาของ
นายจริงๆเลย...วอน (_ _) <<<<<ปลงตก
“ขวัญ...งั้นเราไปกินข้าวกับเถอะ >O<” นายยุนโฮพูดขึ้น....แหม กระดี๊กระด๊าเชียวนะ...
ฉันหันไปมองหน้านายยุนอย่างสงสัย
“อะ...เอ่อ...ขวัญมองอะไรคะ >/////<”หน้าของหมอนั่นเริ่มแดง
“เอ่อ...นายไม่ได้เป็นบะ...แบะ วอนใช่มั๊ย -/////-“ ฉันถามและหน้าก็แดงตามหมอนี่
“เป็นแบบไหนคะ >O<”
“อะ...เอ่อเป็บแบบ...แบบ....เอ่อ” ให้ตายเถอะห่าน ฉันจะพูดยังไงดีวะ!!!!!!
“ฮ่าๆ เธอคิดว่าฉันจะเป็นพวกใจหญิงรึงายยยยยย” หมอนั่นพูและเอามือมาขยี้ผมฉัน
ฮึ่ย!!!!!!กล้าดียังไงถึงเอามือมาเล่นหัวฉันฮะ!!!
“เชอะ -_-+++” ฉันเชอะใส่และมองหมอนั่นด้วยสายตาอาฆาต
“ฮ่าๆยัยหื่นนี่ขี้กังวลจริงๆแฮะ” หมอนั่นยังคงพูดต่อ
“เอามือออกไปจากหัวฉันเดี๋ยวนี้นะ!!!!”ฉันพูดพร้อมกับดึงมือหมอนั่นลงมาจากหัวฉัน
“ฮะๆ” หมอนั่นยุงคงไม่หยุดหัวเราะ -*-
“แล้ว....” ฉันยังไม่หยุดถาม ง่ะ ก็มันยังมีอีกเรื่องที่อยากรู้นี่นา...
“หืม...แล้วอะไรครับ” นายยุนโฮถามพร้อมกับโน้มหน้าลงมาใกล้หน้าฉัน...
“น้อยๆหน่อยเถอะย่ะ พวกฉันก็อิจฉานะเว้ย” เมื่อความลับถูกเปิดเผย นายก็ไม่คิดที่จะรักษาความเป็นแมนเลยใช่มั๊ย วอน TTOTT
“ใช่ๆๆๆพวกฉันก็อิจฉาเหมือนกันนะยะ”ตามมาด้วยเสียงลูกชะนีตัวจ๊อยที่มีความคิดเห็นเหมือนกับชะนีบึกบึน(นายวอน) - -“
“ขวัญ...แล้วตกลง...จะพูดอะไรคะ” หมอนั่นถามและยังคงโน้มหน้าเข้ามา
นี่นายกะว่าจะเฉาะดั้งฉันใช้ม้ายยยยยยยย T/////T
“เอ่อ...เอาหน้าออกไปก่อนสิ T////T “ ฉันพูดและดันหน้าหมอนี่ให้อยู่ห่างๆจากหน้าฉัน ก่อนที่ฉันจะไร้ดั้ง TOT
“คิกๆๆ” และหมอนี่ก็หัวเราะชอบใจ บอกแล้วไงว่าอย่าหัวเราะแบบนี้...มันน่ารัก>O<
“เอ่อ T////T”
“อ่าว...หน้าแดงเลยหรอ...น่ารักจังเลย” หะ...ห๋า บ้าไปแล้ว ตะกี้หมอนี่บอกว่า...ฉะ...ฉันน่ารัก...น่ารักอย่างนั้นหรอ!!!!!
“O//////O”
“ฮะ...เฮ้ย!!!!ฉันล้อเล่นนะ O////O” นายยุนรีบพูดขึ้นเมื่อได้สติ
เมื่อกี้ นายคงหลุดสินะ -*- (รู้ดี เพราะหลุดบ่อย)
“เอ่อ...แล้วมีอะไรล่ะ” นายนั่นรีบเปลี่ยนเรื่อง
“เอ่อ...นายสองคน” ฉันพูดแล้วชี้นิ้วไปทางนายยุนกับแก๊งชะนีบึกบึนอย่างนายวอน...
“หือ...เราสองคนทำไม” สองคนนั้นพูดขึ้นพร้อมกัน
“เอ่อ...นายสองคนไม่ได้เป็น...เอ่อ...เป็น” แงๆๆๆๆๆ พูดไม่ออกแล้ว TTOTT
“เป็นอะไร >O<” นายวอนพูดขึ้นสีหน้าระริกระรี้
“เอ่อ...”
“เป็นอะไรหรอ~” ส่วนนายยุนพูด้วยสีหน้ายียวน
“นายสองคนไม่ได้เป็นเกย์ใช่มั๊ย!!!!!” ฉันกลั้นใจถามในที่สุด
“ฮ่าๆๆๆๆๆ”และสองคนนั้นก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาพร้อมกัน อะไรอีกล่ะ หน้าฉันเหมือนถั่วแระมากรึไง -_-^^
“ทำมายยย...หึงรึไงยัยหื่น” นายยุนพูดและเดินเข้าไปสวมกอดนายวอนทันที ส่วนนายวอนก็อ้าแขนเตรียมรับนายยุนไว้อยู่แล้ว
“OoO!!!!” โอ้วววววมายก๊อดดดดดด พระเจ้าไก่เป็ดห่าน บอกของขวัญด้วยเถิดว่าของขวัญแค่ฝันไป TTOTT
วันนี้ฉันต้องมารับรู้ข่าวร้ายว่าโลกเสียทรัพยากรมนุษย์เพศชายที่มีหน้าตาหล่อเหลาปานเทพบุตรไปสองคนและต้องแสดงความยินดีกับโลกอีกครั้งเมื่อพบว่ามีประชากรหญิงเพิ่มขึ้นอีกสองชีวิตเนี่ยนะ!!!!!! ของขวัญอยากร้องไห้ออกมาเป็นจิ้งจก ToT (ทำยังไง)
“เอ่อ....” ดูสิ!!!!ขนาดเหล่าชะนีคละไซส์ยังอึ้ง ทึ่ง เสียว เลยง่ะ =_=
“ขวัญ...” นายยุนพูดขึ้น หน้าตาดูอึ้งๆพอกัน นายจะอึ้งทำไมเนี่ย -_-a
“เอ่อ...” <<<<ยังคงอึ้ง
“ขวัญ...ฉันล้อเล่นนะ” เอ่อ...นายว่าไงนะ -.-a
“ง่ะ...พูดใหม่ซิ -.-“
“ฉันล้อเล่น”
“เอาใหม่ซิ”
“ฉันล้อเล่น” หึหึ
“นายตายแน่!!!!” ว่าแล้วฉันก็เขกหัวหมอนี่ไปหนึ่งที
โป๊ก!!!!!!
“โอ๊ย!!!!เจ็บนะขวัญ” หมอนั่นพูด
“หึ...สมน้ำหน้า!!!” ฉันบอกหมอนั่น...ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นไรแต่พอรู้ว่าหมอนี้ล้อเล่น ฉันก็โล่งอกและดีใจอย่างบอกไม่ถูก สงสัยคงดีใจที่ยังคงหลงเหลือคนหล่อที่เป็นผู้ชายเต็มตัวอยู่บนโลกมั้ง...
“ขวัญ...”
“หือ...”
“ทำไมเธอถึงคิดว่าฉันเป็นเกย์ล่ะ” นายยุนถามขึ้น
“ก็...ไม่รู้สิ ถามดูน่ะ…ก็นายกับวอนสนิทกันไม่ใช่หรอ”
OoO
ฮะ...เฮ้ย อยู่ๆหมอนั่นก็รวบตัวฉันเข้าไปกอดและพูดกับฉันว่า...
“ฉันก็เป็นแฟนกับเธออยู่นี่ไง...จะให้ฉันเป็นเกย์ได้ไงล่ะ เธอไม่ใช่ผู้ชายซักหน่อย และฉัน...ก็มีแต่เธอคนเดียวด้วยน้า~”
ถึงแม้ว่าประโยคที่นายยุนพูดจะดูทวนทะเลาะขนาดไหนแต่ตอนนี้ฉันก็ไม่มีเรี่ยวแรงจะไปทวนหมอนี่ทะเลาะหรอก...ฉันเริ่มรู้สึกสมองว่างเปล่า ไม่ได้ยินเสียงรอบข้างได้ยินแต่เพียง....
เสียงหัวใจของฉันและเขาที่เต้นไปพร้อมๆกัน...
ตึกตัก ตึกตัก
ความคิดเห็น