ปาฎิหาริย์..รักของฉัน

ลำดับตอนที่ #2 : ร่วมห้อง -.,-

                “ยัยหน้าหื่น” นายยุนพูดขึ้น

            “O.O” << ฉัน ยังไม่หายอึ้ง

            ตายแล้วๆๆๆๆ ถ้าเกิดอีตานี่มันรู้ว่าฉันแอบดูนักเรียนชายหญิงสองคนนั้นกำลังยู้ฮูกันอยู่นะ...ไม่อยากจะคิด

            “นี่...ยัยหน้าหื่นฉันเรียกแล้วทำไมไม่ตอบ” มันยังคงเรียกฉันต่อ

            “ฉันไม่ได้ชื่อหน้าหื่น...” ฉันตอบกลับอย่ายียวน

            “เออๆ...ยัยหน้าหื่นกาม...”

            “-[]-**” มันต่างกันตรงไหนวะ!!!

            “...” เหอะๆ เอาเซ่ ถ้าไม่เรียกฉันว่า”ของขวัญ”ก็ฝันไปเถอะว่าฉันจะตอบนาย...

            “นี่...”

            “...”

            “นี่!!!!”

            “ใครเป็นหนี้นายไม่ทราบ”

            “-O-^^” เป็นไง อึ้งล่ะสิ หึหึ

            “...” หลังจากที่ฉันกวนบาทานายหน้าหล่อจนหมอนั่นอึ้งกิมกี่ ฉันก็ยังคงเงียบต่อ

            “เธอนี่ กวน...จริงๆเลยนะ ยัยหน้าหื่น”

            “...” คันปากโว้ย!!!!ฉันอยากด่ากลับนะ...แต่กลัวเสียฟอร์มอะ TTOTT

            “เออๆๆๆ ยอมและๆ ของขวัญ” ในที่สุด...

            “มีอะไร...”

            “เธอมาทำอะไรที่นี่ล่ะ” เอาล่ะสิ ฉันลืมไปว่าในตึกนี้ไม่ได้มีแค่ฉันกับนายยุน แต่ยังมีอีกสองชีวิตที่กำลัง...กันอยู่ - -**

            “แล้วนายล่ะ...มาทำอะไร” ฉันไม่ตอบแต่ถามกลับ

            “ฉันก็มาทำหน้าที่ของฉันสิ - -“ หน้าที่...หน้าที่ไรวะ - -a

            “ฉันก็มาทำหน้าที่ของฉันเหมือนกัน”

            “เธอเป็นอะไรฮะ ถึงต้องมาทำหน้าที่นี้ด้วย” หน้าที่บ้าบออะไรวะ ฉันยังไม่รู้เลย YOY

            “เป็นอะไรหรอ...ถามแปลก ก็เป็นคนน่ะสิ”

            เอาวะ...ของขวัญสู้ตายค่ะงานนี้ TOT V

            “อย่ามากวนประสาท...”

            “แล้วนายล่ะ เป็นอะไร ถึงต้องมา...ทำอะไรที่ตึกตอนนี้ด้วย”

            “ฉันเป็นรองประธานนักเรียน และมีหน้าที่ขึ้นมาตรวจตึกวันนี้...”

“...” อึ้งเลยค่ะ

เวรแล้ว...นังขวัญ เจอใครไม่เจอ มาเจอรองประธานนักเรียน TTOTT แล้วถ้าหมอนี่รู้ขึ้นมาว่าฉันแอบดูอีกสองคนนั่นอะ...ตายแน่ฉานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนTTOTT

            “ฉันตอบเธอแล้ว ตาเธอตอบคำถามฉันบ้างล่ะ...” ไม่เว้ยยยยยยย

            “...” ยังคงเงียบ

            “เธอมาทำอะไรที่นี่ เวลานี้”

            ไอ้บ้านี้มันเป็นตำรวจหรือไงฟะ -*- ดูมันพูดดิ ยังกับฉันเป็นโจรแน่ะ...

            “อะ...อา...อืม”

            เวรแล้ว!!!ไอ้บ้าสองตัวนั้น...มันจะส่งเสียงทำมายยยยยยยยย ทำกันเงียบๆไม่เป็นรึไงอะ จบแน่ ชีวิตฉัน UoU

            “เสียงอะไรน่ะ” นายยุนถาม

            ไม่ได้การล่ะ ต้องรีบเปลี่ยนเรื่อง

            “นาย...นายน่ะ ชื่อยุนเฉยๆหรอ”

            “ยุนโฮ...” จริงดิ ชื่อเหมือนพี่ยุนวงดงบังเลย เฮ้ย นังขวัญ!!!นี่ไม่ใช่เวลามากริ๊กกร๊าดดารานะ ต้องพาหมอนี่นอกเรื่อง และไปไกลๆจากห้องนี้ให้เร็วที่สุด

            “เอ่อ...พ่อแม่นายชื่ออะไรน่ะ” เวร -*- ฉันพูดอะไรออกไปน่ะ TTOTT

            “ชื่อ...เฮ้ย!!!นี่เธอหลอกถามชื่อพ่อแม่ฉันหรอ”

            เปล่า ฉันกำลังพานายนอกเรื่องต่างหาก -*-

            “แล้ว...เมื่อกี้เสียงอะไรน่ะ” เฮ่ย ทำไมนายถึงเปลี่ยนเรื่องเร็วจังอะ

            แล้วนายยุนโฮก็ทำท่าว่าจะเลื่อนประตูออก

            แว้กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ไม่นะ!!!! อย่าเปิดนะ...

            ครึด...

            สายไปสินะ...ตายแน่ฉันTTOTT

            เมื่อเปิดประตูเข้าไป...

            OoO!!! < สีหน้ามองนั่น

            TTOTT < ฉันเอง...

            ส่วนอีกสองคน...ก็ยังคงเมามัน ยังไม่เห็นฉันกับนายยุนโฮ...อ๊ากกกกกก พวกแกสองตัวเลิกทำตัวเป็นไส้เดือนได้แล้ว YYOYY

            “อะแฮ่มๆๆๆ” นายยุนโฮกระแอมเบาๆเพื่อให้สองคนนั้นหยุดทำกิจกรรม...

            “เอ่อ...”

            “กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” ยัยผู้หญิงคนนั้นส่งเสียงกริ๊ดและรีบหาเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่ตามพื้นมาใส่ทันที ส่วนอีตาผู้ชาย...

            “เข้ามาทำไมวะ...กำลังมัน”

            TTOTT นี่นายรู้จักคำว่าอายมั๊ยอะ...

            “นายสองคน...ตามฉันไปห้องปกครองด้วย” น้ำเสียงนิ่งๆแต่แฝงไปด้วยความเฉียบขาดของนายยุนโฮดังขึ้น...

            ฉันควรที่จะเผ่นสินะ...

            “เธอ...จะไปไหน” แงๆๆๆๆๆ

            “ก็กลับบ้านน่ะสิ ถามอะไรโง่ๆ” เอาวะ...

            “ไม่ได้...เธอก็ต้องไปห้องปกครองด้วย” ม่ายปายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

            แงๆๆๆๆๆๆ ตายแน่ฉัน...

            “เธอ...รอฉันอยู่หน้าห้องก่อน...ห้ามไปไหน!!!” นายยุนโฮบอกฉัน

            “เอ๋???” อ่าว...นึกว่านายจะพาฉันไปส่งอาจารย์ปกครองข้อหา แอบดูคนอื่นเค้าป่ามป้ามกันซะอีก

            “หรือว่า...อยากจะเข้าไป”

            “(- -  ) (  - -) (- -  ) (  - -)” ฉันรีบส่ายหน้าทันที

            “งั้นรอฉันอยู่ตรงนี้ ห้ามไปไหน...”

            “ทำไมฉันจะต้องทำตามที่นายสั่งด้วยล่ะ”

            “ก็ถ้าเธอขัดคำสั่งฉัน...” นายนั่นลากเสียงยาวอย่างยียวน

            “จะทำไม - -*”

            “ฉันจะบอกอาจารย์ว่าเธอ...แอบดูสองคนนั้นทำอะไรกัน”

            “โอเค...ฉันจะรอนาย” TTOTT

            “ดีมาก...พูดง่ายๆอย่างนี้สิ...” เขาว่าและเอามือมาขยี้หัวฉัน

            “ฉันไม่ใช่หมานะ YoY”

            “ฮะๆ รอฉันก่อนละกัน”

            “ย่ะ!!!”

            “มาและ” นายนั่นพูด หลังจากที่หายเข้าไปในห้องปกครองประมาณห้านาทีได้

            “อืม...” ฉันตอบ โอย...ง่วงง่ะ v.v

            “เธอกลับบ้านยังไง” หมอนั่นถาม

            “รถเมล์มั้ง”

            “บ้านเธออยู่ไหน...”

            “...”

            “อ่าว...เฮ้ย!!!อย่าเพิ่งหลับสิ โธ่เว้ย!!! เอาไงดีวะ”

            “อืม...” แง่มๆๆ แอร์เย็นดีจัง

            “นอนกินที่จังเลยนะ ยัยบ้า” เสียงใครน่ะ...คุ้นๆ

            “ยัยหื่น เถิบไปหน่อยสิ” ยัยหื่นงั้นหรอ?

            “หือ...” ฉันค่อยๆลืมตาขึ้น...แล้วพบกับ...

            “กริ๊ด!!!!!!!!”

            พลั่ก!!!

            แงๆๆๆๆๆ ไอ้บ้ายุนโฮมาอยู่ที่ห้องฉันได้ยังงายยยยยย

            “โอ๊ย!!!!เจ็บนะยัยบ้า เล่นถีบมาซะ...” นายยุนโฮลุกขึ้นมาจากพื้นที่เพิ่งลงไปนอนมา...ด้วยฝีเท้าของฉันเอง - -“

            “นาย...มาอยู่ในห้องฉันได้ยังไง ออกไปนะ!!!” ก่อนที่ฉันจะปั่มปั๊มนาย -.,-

            “นี่...เธอ แหกตาดูดีๆซิ ว่านี่ห้องของใคร” หือ...

            เวร...ห้องใครวะ??? ไม่ใช่ห้องฉันง่ะ - -a ปกติห้องของฉันจะเป็นสีชมพูและเต็มไปด้วยตุ๊กตา แต่นี่...ห้องที่ตกแต่งด้วยโทนสีฟ้าน้ำเงิน ดูเรียบๆแต่กว้างขวาง...ห้องนี้...เป็นของใคร?หรือว่า...

            “กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดด ไอ้บ้า นายพาฉันมาป๊ามปามที่โรงแรมหรอฮะ” ทำไมไม่ไปทำที่อื่นล่ะ เอ๊ย!!! เวอร์จิ้นของช้าน TOT

            ฉันกริ๊ดและกระโดดขึ้นไปนั่งทับหมอนั่นที่อยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ที่หัวเตียงและลงมือทุบีหมอนั่น...แงๆๆๆๆ

            “โอ๊ย!!!!ยัยบ้า หยุดทุบฉันได้แล้ว...นี่มันห้องฉันโว้ย!!!!!!”

            อ่าวเวร...หน้าแหกเลยฉัน -/////-

            “เอ่อ...”

            แงๆๆๆๆๆ เมื่อกี้ฉันคิดอารายออกไปง่ะ...เสียหมดเลยฉัน โฮกกกกกกกกกกกกกก

            “เอ่อ...” นายจะมาอึ้งทำซากอะไรล่ะ ต้องเป็นฉันสิ!!!

            “เอ่อ -////-“แล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วย - -a

            “คือ...-////-“ หมอนั่นชี้มาที่ตัวฉันซึ่งกำลัง...นั่งคร่อมเขาอยู่...T/////T

            “แง้ T/////T” ฉันรีบเด้งตัวขึ้นไปนั่งอยู่ข้างๆหมอนั้นในทันที เวรแล้ว ฉันทำอะไรลงไปง่ะ โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮออ TTOTT นี่ถ้าแม่รู้จะทำยะ....เฮ้ย!!!!!!แม่

            “แงๆๆๆๆๆ แม่จ๋า” โฮ ตายแน่ๆฉันตายแน่ๆๆ

            “ไม่ต้องห่วง...ฉันโทรไปบอกแม่เธอแล้วแหละ-////-“ หมอนั่นตอบ...และยังคงหน้าแดงไม่หาย

            “นายไปเอาเบอร์แม่ฉันมาจากไหนน่ะ -////-“ อย่าหน้าแดงสิ!!!

            “ในมือถือเธอไง”

            “แล้วนายบอกแม่ฉันว่าไง”

            “บอกว่าวันนี้เธอจะมาค้างบ้านฉัน”

            “พูดด้วยเสียงนายเนี้ยนะ!!!!”

            “อืม...ไม่เห็นจะแปลกตรงไหน”

            “ไม่แปลกอะไรล่ะ...แม่ฆ่าฉันแน่ TOT”

            “ไม่หรอก...แม่เธอยังบอกเลยว่าให้ฉันระวังตัว...”

            “ระวังตัว??” เรื่องอะไรวะ

            “ก็...แม่เธอบอกว่าระวังจะโดนเธอปล้ำเอา...”

            แง...แม่นะแม่ ไม่ห่วงลูกตัวเองเลยง่ะ

            “ฮะๆๆๆๆ” หยุดหัวเราะเดี๋ยวนี้นะ

            “หยุดหัวเราะเดี๋ยวนี้”

            “ฮะๆ” มันไม่ยอมหยุดง่ะ -////-

            “ฉันบอกให้หยุดไงเล่า -////-“

            “ฮะๆ หยุดก็หยุด คืนนี้เธออย่ามาปล้ำฉันก็แล้วกัน”

            “ชิ...ไม่พูดด้วยแล้ว...ไปเปลี่ยนเสื้อดีกว่า”

            “ไม่ต้องแล้ว...ฉันเปลี่ยนให้แล้ว -////-“ งั้นก็หมายความว่า.....

            “กริ๊ดดดดดดดดดดดดด....บอกมานะ นายเห็นอะไรบ้าง T////T”

            “ฮะๆ ฉันไม่เห็นอะไรหรอก ฉันให้แม่บ้านเปลี่ยนให้น่ะ” อ๋อ...แอบเสียดายนะเนี่ย...เอ๊ย ทำไมฉันถึงหลุดบ่อยจัง

            “ฮ้าววววววววว” ง่วงอีกแล้วง่ะ

            “เธอนี่นะ...มีมารยาทรึเปล่า อ้าปากหาวซะ...จนฉันเห็นไปถึงไส้ติ่งแล้วเนี่ย”

“เว่อร์...ฉันง่วงแล้วอะ...นอนเถอะ”

“อืม...”

“แต่ไม่ใช่แบบนี้...” ฉันรีบพูดขัดขึ้นมา

            “เอ๋?” นายยุนมองฉันงงๆ

            “ไปนอนที่พื้นเถอะ...นายน่ะ”

            พลั่ก!!!

            พูดจบฉันก็ถีบหมอนั่นลงไป พร้อมกับโยนหมอนไปให้ด้วยหนึ่งใบ

            “เธอจะบ้าหรอ...”

            “ไม่นิ...ฉันเอาจริง ยังไงคืนนี้นายก็ต้องนอนพื้น...”

            “ใจร้าย TToTT”

            “ไม่ต้องมาทำหน้าตาน่าสงสาร...นอนได้แล้ว” ฉันปิดโคมไฟที่หัวเตียงแล้วก้มลงนอนทันที

            ที่ฉันไม่อยากให้นายนอนบนเตียงกับฉันก็เพราะ...ฉันกลัวว่าจะอดใจไม่ไหวแล้วปั่มปั๊มนายต่างหากล่ะ...(ใครก็ได้บอกที....ว่าฉันเป็นนางเอกนิยายเรื่องนี้ TTOTT)