คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ฟะ...แฟนงั้นหรอ-[]-**
“แม่คะ...ขวัญกลับมาแล้วค่า~” ฉันตะโกนเรียกแม่ทันทีที่เยื้องย่างเข้าสู่บ้าน
เหอๆ วันนี้ไปโรงเรียนสายแน่ๆเลยฉัน วันนี้เป็นวันศุกร์...แล้วก็ตอนนี้จะแปดโมงอยู่แล้ว TTOTT โรงเรียนเข้าแปดโมงครึ่ง ตายแน่ๆเลยฉัน...ก็ทำไงได้ล่ะ ฉันต้องแวะมาเปลี่ยนเสื้อผ้านี่นา จะให้ฉันใส่เสื้อนักเรียนของเมื่อวานหรือยังไงล่ะ...อ้อ อย่าสงสัยไปเลย ฉันไม่ได้กลับบ้านมาคนเดียวหรอก นายยุนโฮน่ะ รอฉันอยู่นอกบ้าน...ตอนแรกน่ะ เขาจะไม่ยอมให้ฉันแวะเข้าบ้าน แต่จะไปโรงเรียนเลย ฉันเลยบอกกลับไปว่า
“ไม่เอาง่ะ...ฉันไม่อยากใส่เสื้อผ้าเหม็นๆแบบนี้ไปโรงเรียนหรอกนะ...”
“ชั่งเธอสิ - -“ ดูมันตอบ - -*
“เออ...งั้นฉันก็จะบอกกับทุกๆคนว่า...เมื่อคืนนายปั่มปั๊มฉัน >O<” เอาสิวะ ฉันอุตส่าห์ลงทุนยอมหน้าด้านขนาดนี้แล้ว ไม่ยอมก็ให้มันรู้ไป ^^
“อืม...ดีสิ!!!พอดีว่าช่วงนี้ฉันอยากดังพอดี” TTOTT ดูมันตอบ ชิ...ถึงฉันไม่บอกอย่างนั่น นายก็ดังอยู่แล้วล่ะน่า...>O<
“T^T ซิกๆๆๆ” ฮ่าๆ ถ้าฉันขู่ไม่สำเร็จ ฉันก็ต้องใช้ไม้ตายแล้วล่ะ -.,-
“อ่าว...เฮ้ยๆๆๆๆ เป็นอะไรน่ะ” ยิปปี้ สำมะเร็จ
“TOT โฮกกกกกกกกกกก” นั่นเสียงฉันร้องไห้หรอวะ -*- ทุเรศชิบ!!!
“เออๆๆ ก็ได้ ฉันพาเธอไปเปลี่ยนเสื้อก้ได้ หยุดร้องไห้ซะ!!!” ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ นี่แหละ คำที่ฉันรอคอยมานาน
และสุดท้าย เขาก็ต้องยอมขับรถมาที่บ้านฉันเพื่อให้ฉันเปลี่ยนเสื้อผ้า
“อ่าว...ของขวัญ ไม่ไปโรงเรียนหรอลูก” แม่ฉันที่เพิ่งลงมาจากชั้นบน ถามเมื่อเห็นฉัน
“อ๋อ...ขวัญแวะมาเปลี่ยนเสื้อน่ะค่ะ” ฉันตอบและรีบวิ่งขึ้นห้องเพื่อไปเปลี่ยนเสื้อทันที...
“ฮ่าๆๆๆๆ”
เอ๋...เสียงใครหัวเราะน่ะ...ตอนนี้ฉันเพิ่งเปลี่ยนเสื้อเสร็จและกำลังจะลงไปด้านล่างเพื่อไปโรงเรียน
“ฮะๆๆๆๆ” เสียงนี่มันคุ้นๆนะ -*-
แว้กกกกกกกกก OoO ภาพแรกที่ฉันเห็นหลังจากที่ลงมาชั้นล่างก็คือ...
“แม่ง่ะ...เอารูปหนูไปให้หมอนี่ดูทำมายยยยยยยยย T/////T” แงๆๆๆๆๆ นายยุนโฮกำลังถือรูปของฉันและนั่งกุมท้องหัวเราะในขณะที่แม่ก็ส่งอัลบั้มรูปให้หมอนั่นดู...แม่นะแม่ ขายลูกตัวเองได้ยังไง...ฉันจะไม่อายเลยนะ ถ้ารูปนั่นไม่ใช่รูปสมัยเด็กของฉัน YoY
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆดูเธอสิ มัดผมแกละด้วย เด๋อชะมัด” TToTT
“ใช่ๆฮ่าๆๆๆ” อ่าว แม่ง่ะ...แม่จะหัวเราะทำไมอะ นายนั่นด่าลูกของม่อยู่รู้ม้ายยยยยยUoU
“แงๆๆๆๆๆ เอารูปชั้นคืนมานะ...T////T”
ฉันวิ่งไปหานายนั่นเพื่อที่จะแย่งรูปคืนมา ฮือๆๆๆๆๆๆๆ เอารูปฉันคืนมา...
“แบร่ ใครให้ก็โง่แล้ว :P” หมอนั่นแลบลื้นและวิ่งหนีฉัน
แงๆๆๆ ช่วยทำตัวโง่แล้วเอารูปมาคืนฉันเถอะนะ Y.Y แงๆๆๆๆๆๆ
ในขณะที่ฉันวิ่งไล่นายยุนโฮอยู่นั้น
โป๊ก!!!!!
“โอ๊ย!!!!!!” อ๋อย...เห็นดาวเลยฉัน U*********U
“อ่าว...เป็นอะไรรึเปล่าลูกขวัญ” เจ็บสิแม่...
“T—T เอารูปคืนมานะ” แงๆๆๆๆ เจ็บง่ะ น้ำตาเล็ดเลยอะ แง้
“เฮ้ยๆๆๆๆๆ ใจเย็นๆฉันแค่แกล้งเล่นนิดเดียวเอง”
พอนายนั่นเห็นน้ำตาของฉันเท่านั้นแหละ...นายนั่นก็กระวีกระวาดเอาอัลบั้มรูปทุเรศๆของฉันไปยัดไว้ในมือของแม่ทันที...
“ฮึกๆ ToT ดีมาก”
“โอ๋ๆๆๆๆไม่ร้องไห้นะคะคนดี...มามะเดี๋ยวฉันทำแผลให้นะ”
“เอ่อ...” ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าเราสองคนเริ่มปัญญาอ่อนขึ้นเรื่อยๆล่ะ -_-a
“มามะ...โอ๋ๆๆๆๆๆ หัวปูดแล้วนะเนี่ย...น่าสงสาร คิกๆ” สงสารบ้านนายสิ คิกๆเนี่ย =_=*
“อย่ามาหัวเราะนะ...เพราะนายคนเดียว...โอ๊ย!!!!” แงๆๆๆๆ เจ็บง่ะ =w=
“ง่ะ...มาทำแผลก่อนนะ...คุณแม่ครับ ผมขอกล่องปฐมพยาบาลด้วยครับ” นายนั่นหันไปพูดกันแม่ฉันและพยุงฉันขึ้นเพื่อไปนั่งที่โซฟา อืม...ดีมาก ค่อยสบายตัวหน่อย หะ...ห๋า คุณแม่หรอ????
"นี่...นาย นายเรียกใครว่าแม่ฮะ” ฉันหันไปถามนายนั่น
“ก็แม่ไง” นายนั่นพูด แล้วชี้ไปทางแม่ฉัน
“นายอย่ามามั่ว...นั่นแม่ฉันโว้ย!!!!”
“แม่เธอ...ก็คือแม่ฉันนั่นแหละ”
“นายอย่ามาพูดจามั่วๆแถวนี้นะ -////-“ พูดอย่างนี้ ฉันคิดนะ...
“แล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วยล่ะ...”
“ใครหน้าแดงกัน...ไม่มี๊ไม่มี” เหอๆๆ ใครจะไปยอมรับล่ะ
“เธอไง...”
“เอ่อ...ก็เป็นเพราะนายนั่นแหละ...” เฮ้ยๆๆๆๆหลุดๆๆๆๆๆ
“ฮ่าๆๆๆๆๆเธอนี่ตรงดีนะ” เวรแล้ว
“ฉันยังพูดไม่จบ...ก็เพราะนาย ทำให้ฉันต้องเอาหัวไปโขกกันผนังบ้านไงเล่า -////-“
ฮิๆ เป็นไง ฉันนี่ลื่นเป็นปลาไหนเลยอะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ (ภูมิใจ)
“อ๋อหรอ...คิกๆ” นายเลิกหัวเราะแบบนั้นซักสีได้มะ...มันน่ารักอะ -.,-
“หัวเราะทำไมยะ!!!! -////-“ ฉันหันไปตวาดนายนั่น ทั้งๆที่ยังหน้าแดงอยู่...
“ป๊าว!!!!” หมอนั่นพูด ฉันกำลังจะหันไปด่านายนั่นต่อแต่แม่ก็เดินมาซะก่อน...
“นี่จ๊ะ...ยานะลูก” แม่พูด
“ค่ะ/ครับแม่” เฮ้ยๆๆๆๆๆนี่หมอนี่เอาจริงหรอวะ -_-
“ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะลูก คิกๆ” แม่พูด และส่งยาให้กับ...หมอนั่น แงๆๆๆๆ ทำอย่างนี้ก็เหมือนกับแม่ยอมรับว่าหมอนั่นเป็นลูกแล้วล่ะสิ
“ครับ ฮ่าๆๆๆๆๆ” หมอนั่นรับกล่องยาจากแม่ และหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง นี่นายประสาทหรือเปล่าเนี่ย - -**
“หันมานี่สิ” หมอนั่นพูดขึ้นหลังจากที่แม่เดินออกไปแล้ว
“...” ฉันไม่ตอบ ได้แต่ก้มหน้างุดๆอยู่อย่างนั้น
“นี่...เงยหน้าขึ้นมาสิ ถ้าเธอไม่เงยหน้าขึ้นมาแล้วฉันจะทำแผลให้เธอยังไงล่ะ”
หมับ!!!
“ไม่พูดเปล่า หมอนั่นยังเอามือมาจับหน้าฉันแล้วดันหน้าฉันให้เงยขึ้น...
“-/////- ปะ...ปล่อยมือออกได้แล้ว!!!!” แงๆๆๆๆ เสียฟอร์มจริงๆเลยอะ...
“อ๋อ...คิกๆ” แงๆๆๆๆ TTOTT ฉันอยากเอาหน้าไปมุดดินจังเลยอะ
“อย่าหัวเราะแบบนั้นนะ T////T” มันน่ารักง่ะ...นี่ถ้าฉันทนไม่ไหวแล้วจับนายกด เอ๊ย!!!แกคิดอารายออกปายยยยยยยยย นังขวัญ
“ทำไมล่ะ” หมอนั่นพูด...และยื่นหน้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ แว้ก!!!!!!!ไม่ไหวแล้วโว้ยยยยย อีขวัญจะเป็นลม
“เอ่อ...โอ๊ยๆๆ เจ็บแผลจังเลย” เหอๆ เป็นไงฉัน ทำทีว่าเจ็บแผลเพื่เปลี่ยนเรื่อง...ใครก็ได้ เอารางวัลออสก้ามาให้ฉันที TOT
“หรอ...โอ๋ๆๆๆ อย่าร้องไห้น้า โอ๋ๆๆๆๆๆ” แย้ก!!!!ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย พอฉันพูดว่าเจ็บแผลนะ นายนั่นก็เลยกอดฉันและ เอามือมาลูบๆปริเวณที่มันนูนขึ้นมาบนหัวฉัน อืม...มือนายนุ่มดีนะ...อุ่นด้วย เอ๊ย!!!!! เอามือนายออกไปนะ!!!! -.,-
ฟู่!!!!!!
เมื่อกี้ไม่ใช่เสียงฉันหรือนายยุนโฮผายลมหรอกนะ...ต่มันเป็นเสียงนายยุนโฮ ยื่นหน้าเข้ามา(จากที่ใกล้อยู่แล้ว)แล้วเป่าลมบริเวณหัวโนของฉัน
“-[]-!!!!” อึ้งเลยค่ะ
“เป็นไง...หายเจ็บแล้วใช่ม้า...หน้าแดงเชียว”
อีตาบ้า!!!!ที่ฉันหน้าแดงนี่มันจำเป็นว่าต้องหายเจ็บด้วยหรอยะ - -***
“มามะ...งั้นมาทำแผลดีกว่านะ” ทำไมฉันถึงรู้สึกว่า...ยิ่งรู้จักกับนายนี่มากเท่าไหร่ เขาก็เปลี่ยนไปจากเดิมมากเท่านั้น...ดูสิ ตอนแรกที่เห็นฉัน ก็มาหาว่าฉันหน้าหื่น แถมยังทำตัวเป็นพวกพระเอกนิยายที่ต้องทำหน้านิ่งและเย็นชาอีก แต่ตอนนี้...ทำไมมันปัญญาอ่อนอย่างนี้ฟระ!!!!-*-
(แต่ก็น่ารัก เหอๆ)
“อ่าว...มาทำแผลเร็วๆสิ เดี๋ยวก็ไปโรงเรียนสายหรอก” นายุนพูดขึ้น หลังจากที่เห็นว่าฉันเงียบไปนาน...
“อะ...อืมๆ” ฉันพูดและขยับเข้าไปหานายนั่น
นายยุนหยิบแอลกอฮอล์ขึ้นมา...เห้ยๆๆๆๆนายจะเอาแอลกอฮอล์มาทำอะไรเนี่ย ฉันหัวโนนะเว้ย!!!!!!
“นาย...จะเอาแอลกอฮอล์มาทำไม - -*”
“อะ...เอ่อ ก็เธอหัวโน”
“หัวโนบ้านนายนี่ต้องใช้แอลกอฮอล์หรอยะ!!!!” ไอ้บ้า...นี่ถ้าฉันมัวแต่เขินมันไม่เอายาธาตุมาป้ายหน้าฉันเลยหรอวะ
“เอ่อ...ก็ฉันทำแผลไม่เป็นนี่ ฉันไม่เคยทำให้ใครมาก่อนเลยนะ ปกตอถ้าฉันเป็นแผลก็จะมีแม่บ้านคอยทำให้น่ะ (._.)” หมอนั่นพูด แล้วก้มหน้า
“อืมๆๆๆงั้นนายรอแป๊บนึงนะ เดี๋ยวฉันไปเอาน้ำแข็งมาประคบ”
“อือ...” หมอนั่นพูดทั้งๆที่ยังไม่เงยหน้าขึ้นมา...เป็นอะไรของเขานะ
“มาแล้ว...เราไปโรงเรียนกันเถอะ” ฉันพูดหลังจากที่เดินออกมาจากห้องครัว(ไปเอาน้ำแข็ง)
“อืม...” เขาพูดแล้วเดินออกไปเลย โดยไม่มองหน้าฉัน
“อ่าวจะไปกันแล้วหรอ บ๊ายบายจ้า” แม่ฉันที่เดินออกมา(จากที่ไหนก็ไม่รู้) พูดกับนายยุน...แล้วหนูล่ะคะแม่ TOT
“ครับ”
“อ่าวลูกยุนโฮ...เป็นอะไรไปจ๊ะ” ละ...ลูกยุนโฮงั้นหรอ...
“เปล่าครับ...ไปแล้วนะครับ สวัสดีครับ”
“จ้า....”
แล้วนายนั่นก็เดินออกไป
“ลูกขวัญจ๊ะ...ยุนเค้าเป็นอะไรไปน่ะลูก หน้าตาดูเศร้าๆ”
“เอ่อ...ไม่ทราบค่ะ หนูไปก่อนนะคะไ ฉันพูดและเดินตามนายนั่นไปทันที
“นาย...นายยุน เป็นอะไรไปน่ะ ทำไมดูเงียบๆ” ฉันถามนายนั่นพร้อมกับเอามือไปจิ้มๆที่แขนของนายนั่น
“...” เงียบค่ะ
โว้ย!!!!!!!ฉันคุยกับคนหรือว่าท่อนไม้วะ เออดี!!!!อยากเงียบก็เงียบไปเลย ไม่ง้อแล้วโว้ย!!!
แล้วตลอดการเดินทางก็มีแต่เพียงความเงียบ
“นี่นาย...รอเดี๋ยวสิ!!!!” ฉันพูดขึ้นพร้อมกับวิ่งเข้าไปจับมือนายนั่น...
หลังจากที่เรา(เพิ่ง)มาถึงโรงเรียนตอนเก้าโมงเช้าซึ่งก็เป็นเวลาเข้าแถว(แบบว่า...วันศุกร์มีประชุมน่ะ)ก้อขึ้นชั้นเรียน พอถึงโรงเรียนปุ๊บ ตานี่ก็ลงจากรถปั๊บ แล้วเดินไปเฉยเลย ฉันเลยรีบไปดึง(จับ)แขนนายนั่น(หุหุ หลอกแต๊งอั๋ง เอ๊ย!!!) ไม่ไหวแล้วนะ...ถ้าวันนี้ฉันไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงทำให้นายนั่นเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นฝ่า... ฉันก็คงไม่สบายใจ...เอ๊ะ!!!แล้วทำไมฉันถึงต้องไม่สบายใจด้วยล่ะ - -*** งงตัวเองจริงๆ
“ฉัน...ฉันขอโทษนะ” นี่คือำแรกที่นายนั่นพูดออกมา...แล้วจะมาขอโทษฉันทำลิงอะไรวะ -_-^^^
“นายจะมาขอโทษฉันทำไมยะ”
“ก็ฉันมันไม่ได้เรื่อง” มันไปเอาความคิดนี้มาจากไหนเนี่ย - -**
“ใครบอกนายกัน” นายออกจะหล่อ หุหุ เอ๊ย!!!นี่ฉันต้องเครียดนะ
“ไม่มีใครบอกหรอก”
“แล้วทำไมนายถึงคิดอย่างนั้นล่ะ” ฉันถาม...พร้อมกับเอามือไปจับหน้าหมอนั่นให้เงยหนึ้นมามองฉัน อะเจ๊ย!!!!ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ...มือมันไปเองน่ะ
“ก็...ฉันทำแผลให้เธอไม่ได้” ฮะ...นี่หรอเหตุผลที่นายเครียดน่ะ
“...”
“ฉันทำแผลให้เธอไม่ได้...ทั้งๆที่เธอเจ็บ”
“...” นายคิดว่าตัวเองไม่ได้เรื่อง...เพราะทำแผลให้ฉันไม่ได้ แค่นี่น่ะหรอ...
“ทั้งๆที่อยากทำแผลให้เธอ...แต่ก็ทำไม่ได้”
“...” นาย...อยากทำแผลให้ฉันงั้นหรอ...ทั้งๆที่ไม่เคยทำให้ใคร...
“ฉันเป็นห่วงเธอแทบคลั่ง...เพราะฉันกลัวเธอเจ็บ”
“นายเป็นห่วงฉันหรอ O////O” ฉันโพล่งถามนายนั่น
“หะ...ห๋า เปล่าซักหน่อย -/////-“ หมอนั่นพูดแล้วก้มหน้า
เหอๆ ฉันเห็นนะ...ว่าหน้านายแดงน่ะ
“คิกๆๆ นายน่ะคิดมากจังนะ”
“คิดมาก?” หมอนั่นทำสีหน้างงจัด
“ทำแผลไม่เป็นน่ะ...ไม่ได้หมายความว่าไม่ได้เรื่องซักหน่อยนี่”
“...”
“แค่นายเป็นห่วงฉันน่ะ...แค่นี้ก็พอแล้ว...” ฮะ...เฮ้ย!!!! ตะกี้ฉันพูดอะไรออกไปนะ(ความรู้สึกช้าจริงๆ) ฉันไปพูดซึ้งๆกับนายนี่หรอ...มายก๊อดดดดดด รับไม่ได้!!!!!
หมับ!!!
อยู่ๆหมอนั่นก็จับมือฉันทันที
“เฮ้ๆๆๆๆ นายทำอะไรน่ะ” ฉันถามขึ้น
“ก็จับมือไง...ถามแปลกๆ”
“แล้วนายมาจับมือฉันทำไม...ปล่อยนะ -////-“ แงๆๆๆๆ
“ก็ฉันถามเธอว่า จับมือกันนะ เธอก็ตอบตกลง หึหึ” เว้ย!!!!!ฉันบอกนายตอนไหนวะ ไอ้ขี้โม้!!!!
“ปล่อยมือฉันเดี๋ยวนี้นะ!!!!!” ฉันพยายามแงะมือออกจากมือนุ่มๆของหมอนั่น -////-
“ทำไมฉันต้องปล่อยด้วยล่ะ ฮ่าๆๆ” อีตาบ้า ฉันไม่น่าไปคุยกับหมอนี่เลยว่ะ น่าจะปล่อยให้อยู่เงียบๆตั้งแต่แรก...แต่ฉันไม่สามารถย้อนเวลากลับไปแก้ไขความผิดพลาด (มันพูดเหมือนกันเพิ่งฆ่าคนตาย - -) เรื่องในอดีตได้
แล้วนายนั่นก็เดินเข้าไปในโรงเรียนทั้งๆที่ยังจับมือกับฉันอยู่
ทันทีที่เราเข้าเขตโรงเรียนปุ๊บ...
“ยุนโฮ!!!!ปานวาด!!!!พวกเธอมาโรงเรียนทำไปป่านนี้!!!!!!นี่มันกี่โมงแล้วฮะ!!!!!!!”
ทันทีที่เราเข้าเขตโรงเรียน...สียงของเจ๊แยมโรลก็ดังขึ้น...
ตายห่าแน่ฉัน TTOTT
“เก้าโมงครับ” นายยุนตอบ
“แล้วทำไมถึงมาเอาป่านนี้!!!!!” เจ๊!!!!เลิกตะโกนได้รึยังอะ หูจะแตก - -*
“ผมพาขวัญ...เอ่อ ปานวาด ไปเปลี่ยนชุดที่บ้านมาฮะ เพราะเมื่อคืน...” แว้กกกกกกกกกก ฉันรีบเอามือไปอุดปากนายนั่นทันที นายตอบอย่างนั้น อาจารย์ก็ต้องรู้อะดิว่าเมื่อคืนฉันค้างที่บ้านนาย ไม่ใช่แค่อาจารย์นะ...นักเรียนคนอื่นๆก็ด้วยอะ...แงๆๆๆๆๆ ไอ้บ้า แกจะฆ่าชั้นรึไง!!!!!
“เธอว่าไงนะ!!!!!O[]O” แม้แต่เจ๊แยมโรลยังตะลึงเลย...
“เอ่อ...คือว่า เมื่อคืนฝนมันตกน่ะค่ะ แล้วก็เมื่อเช้า นายยุน...เอ่อยุนโฮเค้าขับรถไปเจอหนูแต่ว่า...ตอนนั้นหนูกำลังเดินอยู่อะค่ะ ยุนโฮเค้าจะแวะมาทักทาย เค้าก็เลยขับรถมาใกล้ๆหนู แต่พอดีตรงนั้นมันมีโคลนอะค่ะ...มันก็เลยกระเด็นมาโดนเสื้อหนูค่ะ...ยุนโฮเค้าก็เลยพาหนูไปเปลี่ยนเสื้อที่บ้าน...” เอาล่ะเว้ย!!!อีขวัญแหลสด หุหุ >O<
“อ่อ...นึกว่า...” นึกว่าอะไรคะอาจารย์ -.,-
“อืมๆงั้นก็ไปลงชื่อนักเรียนที่มาสายซะนะ” โอ้เย ในที่สุดเราก็รอดพ้นจาก...นางยักษ์แยมโรล
“เดี๋ยวก่อน...” เฮือก!!!อาจารย์แยมโรลพูดขึ้น...อะไรอีกนะ จะรอดอยู่แล้วเชียว
“ครับ/คะ” เราสองคนขานรับ
“ทำไมเธอสองคนต้องจับมือกันด้วย” แว้กกกกกกกกกก ฉันลืมไปว่าจับมือกับหมอนี่อยู่...เอาไงดีหละ ฉันจะแหลว่าอะไรดี ToT
“เอ่อ...คือว่า”
“ก็เราสองคนเป็นแฟนกันนี่ครับอาจารย์”
เหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน เมื่อกี้...อีตายุนโฮมันบอกว่า...ฉันกับมันเป็นแฟนกัน...
โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก T[]T ตายแน่ๆเลยฉัน ดูสายตาเจ๊แยมโรลดิ
“อืม...แต่อย่าทำอะไนให้เกินกว่านี้นะ...เคารพสถานที่หน่อย” เจ๊แยมโรลพูดแล้วเดิน
ออกไป
ไม่แปลกหรอกที่อาจารย์จะพูดแบบนั้น ก็โรงเรียนฉันมันนานาชาตินี่นา เรื่องจับมือถือแขนนี่เป็นเรื่องธรรมดา แต่...สำหรับฉันมันไม่ธรรมดาเฟ้ย!!!!!! นายมาบอกว่าเป็นแฟนกับฉัน แล้วยังจับมือกับฉันอีก...ยังไม่พอ สองอย่างตะกี้ที่นายนั่นมันทำ ปรากฎสู่สายตานักเรียนทั้งโรงเรียนเรียบร้อยแล้ว TTOTT
“ไปกันเถอะ” นายนั่นพูด
“ไปไหนยะ”
“ไปลงชื่อนักเรียนที่มาสายไง”
“ก่อนไป...ปล่อยมือฉันก่อน!!!!!” โอย...
“ทำไมล่ะ...ก็เราเป็นแฟนกันนี่นา”
“นายอย่ามามั่วนิ่ม...ใครเป็นแฟนนายกัน -*-“ ไอ้ขี้โม้เอ๊ย!!!!
“เธอไง” ดูมันตอบ - -
“...” ฉันเงียบค่ะ อึ้งในความหน้าด้านของหมอนี่
“จะไปไม่ไป” หมอนั่นถาม แน่นอนฉันต้องตอบว่า...
“ไม่...” ขอกวนประสาทหน่อยเหอะ ไหนๆก็ทำฉันอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว
“งั้น...คนทั้งโรงเรียนคงจะได้เห็นฉันกับเธอจูบกันซะล่ะมั้ง” ไม่พูดเปล่า หมอนั่นยังโน้มหน้าเข้ามาอีก เชอะ...คิดว่าฉันกลัวหรอยะ...
“จะไปมั๊ย” หมอนั่นถาม...สีหน้ายียวน
“ไป TOT” แงๆๆๆๆๆ ทำไมฉันถึงต้องยอมหมอนี่ด้วยฟะ!!!!
ความคิดเห็น