คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : 9-- 40%
(9)….
ในที่สุดจงแดก็สะสางธุระเสร็จและกลับมาทำงานที่คาเฟ่อีกครั้ง
นักศึกษาหนุ่มลู่หานจึงได้ใช้โอกาสที่บาริสต้าตัวเล็กว่างงาน พาชมรอบๆมหาวิทยาลัย
พาไปทานอาหารกลางวันมื้อเล็กๆที่โรงอาหาร และเดินไปส่งบาริสต้าตัวเล็กที่อพาร์ทเม้นก่อนจะเดินกลับไปที่พักของเขา
ทุกวันนี้หัวของเขาเต็มไปด้วย มินซอก
มินซอก มินซอก และมินซอก ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนรึทำอะไร จิตใจของเขามักจะวนเวียน ลอยไปหาบาริสต้าผมชมพูโดยไม่ได้ตั้งใจอยู่เสมอ
นี่คงเป็นอาการของ "คนมีความรัก" สินะ..
โอเค ยอมรับเลยว่าฟังดูเสี่ยวมาก แต่ว่าถึงได้เจอกันแทบทุกวัน แต่วินาทีที่แยกกันมันก็อดคิดถึงอีกฝ่ายไม่ได้เลยจริงๆสิน่า
...จนเหล่ารูมเมทแสนซนของเขาเริ่มสังเกตุ
"หายใจเข้ามินซอก หายใจออกมินซอก ..ไม่ย้ายไปอยู่ด้วยกันเลยล่ะ
แหม่" คริสแขวะออกมากับท่าทีราวกับหมาหงอยเพราะคิดถึงเจ้าของหัวใจ
ของเพื่อนตัวเอง
"จะบ้าหรอ! จะไปทำงั้นได้ไงล่ะคริส"
"ทำไมอะ ก็เห็นไปเกาะหนึบ
สิงเค้าแทบจะทั้งวันทุกวันขนาดนี้"
"ก็แย่ละ ไอ้บ้า ยอมรับมาเถอะว่าจริงๆอยากยึดห้องฉัน .. อีกอย่างนะ ฉันยังไม่ได้เป็นแฟนกับมินซอกซักหน่อย..." ประโยคสุดท้ายเสียงอ้อมแอ้มไม่เต็มปากเต็มคำ ลู่หานไม่ค่อยเข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องตอบเลี่ยงๆคริสแบบนี้ ใจจริงก็อยากจะตบบ่าเห็นอีกฝ่ายว่าพูดดี 'เออเนอะ พูดดีมากไอ้เพื่อนยักษ์ ย้ายไปอยู่ด้วยกันเลยก็ดีเนอะ'
...แต่เหมือนความแมนมันค้ำคอ
ไม่อยากให้เพื่อนมองว่าเค้ากลายเป็นหนุ่มน้อยอินเลิฟขนาดนั้น
(...ทั้งๆที่ทุกคนดูออกตั้งแต่แรก)
"ห้ะ? ยังอีกหรอ... เอาเถอะ
โอเคๆ" รูมเมทตัวสูงหยิบถุงเท้าเน่าๆขึ้นมาปาใส่เพื่อน "วันก่อนทิ้งซากไว้บนโซฟานะไอ้คนโลกสีชมพู
ซกมก เก็บด้วย"
" 'โทษเว่ย!" ลู่หานหยิบถุงเท้าที่ถูกปามาพาดไหล่ของเขาขึ้นมาทำท่าโบกลาคริสที่กำลังเดินออกจากห้อง
โยนลงตะกร้าผ้าตามที่มันควรอยู่ ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาเช็กอีกครั้ง สมัยก่อนเขาอาจจะไม่ค่อยได้ใช้ฟังก์ชั่นส่งข้อความมากนัก
จนกระทั่งได้มาพบกับคุณแมวน้อย บาริสต้าตัวเล็ก
โอ๊ะ มีข้อความจากมินซอก
-ลู่หานว่างมั้ย จะชวนไปเดินเล่นน่ะ
-M
นักศึกษาหนุ่มตอบตกลงกลับไปอย่ากระตือรือร้นหลังจากทบทวนตารางชีวิตภายในเสี้ยววินาทีว่าไม่มีอะไรขัดขวางนัดครั้งนี้
แล้วจึงไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดที่ดูไม่มากไม่น้อยเกินไป หวีผม
เซ็ทซักหน่อยเพิ่มความมั่นใจ
แล้วจึงกลับไปนั่งรออีกฝ่ายที่ห้องนั่งเล่นตามที่นัดกันไว้ทางข้อความ
เสียงเคาะเบาๆสองครั้งดังขึ้นมาจากทางประตูบ่งบอกว่าบาริสต้าผมสีลูกกวาดมาถึงแล้ว
ลู่หานรีบเด้งตัวออกจากโซฟานุ่มเพื่อออกไปหาอีกฝ่าย
มินซอกสวมเสื้อโค้ทตัวโครงจนปิดปลายนิ้วเล็กๆเกือบหมด
ผมสีชมพูสดใสมีหมวกไหมพรมนุ่มๆย้วยๆคลุมอยู่
ทั้งสองกอดทักทายกันเล็กน้อยก่อนที่ลู่หานจะปิดล็อกประตูให้เรียบร้อย
และเดินออกจากอพาร์ทเม้นไปด้วยกัน
มือของทั้งสองเลื่อนมาจับกันด้วยความเคยชิน
...อบอุ่นยิ่งกว่าถุงมือขนสัตว์เป็นไหนๆ
... Soy milk latte and silent barista ...
ดูเหมือนว่ามินซอกจะมีจุดหมายปลายทางในใจอยู่แล้ว
คนสูงกว่าจึงยังไม่ถามอะไร เก็บความสงสัยไว้ เดินตามแรงจูงของอีกฝ่ายไปเงียบๆ
บาริสต้าตัวเล็กพาลู่หานลงรถไฟฟ้าใต้ดิน
เพื่อเข้าไปยังตัวเมือง และไปยังสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง
ทั้งสองหยุดเพื่อถ่ายรูปกันแถวน้ำพุเล็กน้อย และโยนเศษขนมปังให้อาหารเป็ดในลำธารเล็กๆก่อนจะเริ่มเดินทางต่อ
แต่ดูเหมือนที่นี่จะยังไม่ใช่จุดหมายที่มินซอกตั้งใจจะพาเขามา
ในที่สุดลู่หานก็ทนความสงสัยไม่ไหว
- มินซอก นี่เรากำลังจะไปที่ไหนกันเหรอ?-
- เดี๋ยวก็รู้ -
บาริสต้าผมสีลูกกวาดยักคิ้วใส่
พร้อมยิ้มยียวนตอบอีกฝ่าย คนตัวสูงกว่าได้แต่เดินตามพร้อมอมยิ้มเพราะท่าทางน่ารักๆของอีกฝ่าย
ให้ตายสิ มันน่าหมั่นเขี้ยวนักจริงๆ
!
ทั้งสองเดินลัดเลาะไปตามทางไปบริเวณที่มีอ่าวเล็กๆ
ผืนน้ำสีเขียวอมฟ้าสดใส ดูแล้วให้ความรู้สึกที่ทั้งสงบและมีชีวิตชีวาไปพร้อมกันอย่างน่าประหลาดใจ
มีเพียงเสียงของเรือเล็กที่แล่นอยู่ไม่กี่ลำ
กับลมที่พัดพาเอาความหนาวเหน็บมาให้แสบปลายจมูกจนชาไปหมด
มินซอกรูดซิปแจ็กเก็ตตัวในขึ้นมาจนสุด
ก่อนจะกระชับโค้ตตัวโคร่งห่อหุ้มร่างเล็กของตัวเองอย่างมิดชิด
ก่อนจะหันไปสำรวจการแต่งกายของอีกฝ่ายว่าอบอุ่นพอที่จะอยู่กับลมแรงๆแถวนี้ไหวมั้ย
ซึ่งดูแล้วลู่หานเองก็ใส่โค้ตตัวหนามาเช่นกัน
บาริสต้าตัวเล็กจึงเริ่มเดินต่ออีกครั้ง
เมื่อใกล้ถึงสะพานหินขนาดใหญ่
มินซอกดึงให้ลู่หานเดินเลี้ยวไปด้านข้าง ผ่านกอหญ้าสูงๆราวกับไม่ค่อยเคยมีคนเดินผ่าน
มีรั้วกั้นระหว่างบริเวณที่เต็มไปด้วยหญ้าสูง กับตัวสะพาน ถ้าเดินผ่านมาเองเฉยๆ เขาคงไม่เห็นแน่ๆ
ว่ารั้วนี่ปิดอยู่ไม่สนิท มีช่องเล็กๆพอให้แทรกตัวเข้าไปได้
เมื่อเบียดตัวผ่านรั้วเข้ามาได้
มีบันไดเคอนกรีดเล็กๆ นำทางลงไปสู่ข้างใต้สะพาน
บาริสต้าคนชำนาญทางดึงมืออีกฝ่ายที่กำลังยืนมองรอบๆด้วยความตื่นเต้นให้เดินลงบันไดตามมา
ปลายบันไดนำทางไปสู่ฐานของสะพาน มีม้านั่งที่เหมือนอย่างในสวนสาธารณะทั่วไปหนึ่งตัวตั้งอยู่
ไม่ห่างจากขอบของฐานสะพานมากนัก
..เหมาะกับการที่คนสองคนจะนั่งสบายๆมองดูแม่น้ำใสด้วยกัน
-สวยใช่มั้ยล่ะ? สมัยก่อนเวลาที่มีเรื่องไม่สบายใจ หรือมีอะไรให้คิด ผมชอบมาที่นี่แหละ นั่งมองน้ำไหลเอื่อยๆจนรู้สึกดีขึ้นเอง-
มินซอกดูผ่อนคลายมากจริง ๆ
ลู่หานพยักหน้าเห็นด้วย
ที่นี่สวยจริงๆ แถมยังไม่มีเสียงดังเหมือนพื้นที่ส่วนใหญ่ในเมืองอีกด้วย คิดแล้วก็เดินไปนั่งลงบนม้านั่งตัวเดียวในบริเวณนั้น
ตามด้วยมินซอกที่ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆเขาอีกที
ระยะห่างเพียงน้อยนิดทำให้เมื่อขยับขา
เข่าทั้งสองจะชนกันบ้าง ลู่หานวางมือลงบนมือเล็กของอีกฝ่ายที่เริ่มเย็น
ทั้งสองนั่งมองสายน้ำข้างหน้ากันอย่างเงียบๆและสบายๆ เมื่อมีเรือประมงผ่านมา
ทั้งสองก็โบกมือตอบกัปตันเรือที่โบกมือทักทายอย่างอารมณ์ดี
ผมที่เซ็ทมาอย่างดีของลู่หานเสียทรงหมดแล้วเมื่อมีลมพัดมาแรงๆจากหลายทิศทาง
ชายหนุ่มได้แต่นึกด่าตัวเองในใจที่ลืมหยิบหมวกมาด้วย
พลางห่อตัวขยับเข้าไปใกล้คนข้างๆมากขึ้น ซึ่งมินซอกที่หันมาสบตาก็ยิ้มหวานให้
ขอบตาของคนตัวเล็กหยีซะจนแทบมิด จนลู่หานเองก็อดที่จะยิ้มตามไม่ได้
ก่อนที่จะรู้สึกตัวว่าว่าตอนนี้ใบหน้าของทั้งสองอยู่ใกล้กันมาก
..ใกล้จนสามารถได้ยินเสียงลมหายใจของคนตัวเล็กอย่างชัดเจน
ชายหนุ่มมองลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวยรูปทรงอัลมอนด์
เช่นเดียวกับอีกฝ่ายที่ไม่ละสายตาจากนัยน์ตากวางของคนตรงหน้า
...ริมฝีปากอวบอิ่มของคนต้วเล็กเผยอเล็กน้อย อย่างที่เจ้าตัวชอบทำโดยไม่ได้ตั้งใจ
วินาทีนี้ มันไม่ยากเลยซักนิดถ้าเขาจะประทับจูบลงบนริมฝีปากอวบอิ่มของคนตรงหน้า
ความคิดชัววูบที่แล่นเข้ามาในสมองนั้น
สั่งการให้ลู่หานทำบางอย่างโดยไม่คิดซ้ำให้เสียเวลา
ลู่หานปรือตาลงโน้มตัวไปหาคนข้างๆช้าๆ
..
...และในวินาทีนั้นอีกฝ่ายก็ตอบสนองด้วยการยกมือเล็กขึ้นสัมผัสหลังของเขาเบาๆ ให้ใบหน้าของทั้งสองเข้าใกล้กันมากขึ้นจนกลายเป็นจูบแรกที่สมบูรณ์แบบระหว่างทั้งสองคน
... Soy milk latte and silent barista ...
เวลาผ่านไปไม่นาน จูบแสนอ่อนโยนแปรเปลี่ยนเป็นอ้อมกอดที่อบอุ่น
มินซอกเกยคางบนไหล่ของอีกฝ่าย ใบหน้าซุกเข้าหาไออุ่นที่ซอกคอ
กลิ่นมิ้นท์หอมอ่อนๆจากแชมพูที่มินซอกใช้ทำให้ลู่หานรู้สึกสงบและสบายใจอย่างบอกไม่ถูก
อยู่กับบาริสต้าตัวเล็กคนนี้แล้วรู้สึกอบอุ่นจริงๆ
เขาลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าก่อนหน้านี้โดนลมพัดจนหนาวสั่นขนาดไหน
มินซอกขยับตัวขึ้นเล็กน้อยและเงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้า
-ลู่หานจูบเก่งนะเนี่ย .. เอ..
เพราะได้ฝึกบ่อยรึเปล่านะ?- คนตัวเล็กเขียน
-เปล่าเลย
นี่เป็นจูบครั้งที่สองของผมเลยนะ ..ครั้งแรกสมัยประถมโน่นเลยล่ะ-
-โอ๊ะ เหมือนกันเลย –
มินซอกเขียนพร้อมกันหัวเราะคิกคักเบาๆ
–จูบที่สองของผมเหมือนกัน จริงๆแล้วครั้งแรกคือวิ่งชนกับจงแดที่สนามเด็กเล่นตอน5ขวบ เพราะงั้นไม่นับดีกว่า-
ลู่หานอ่านกระดาษที่มินซอกยื่นกลับมาแล้วก็ขำพรืด
อา.. ให้ตายสิ ทำไมน่ารักขนาดนี้น้า
-------------------40% TBC
Talk
...ยังมีคนอ่านอยู่มั้ยคะ TT 55555 ขอโทษน้าาา อัพช้ามากๆๆๆๆๆ หายไปตั้งหลายเดือน มาทียังไม่ครบตอนอีก TT
ข้อแก้ตัว (ที่ฟังไม่ขึ้น) คือสอบน่ะค่ะ ._. แล้วก็หมดแรงหลังสอบ พอฟื้นตัวมีแรงก็ถึงช่วงสอบอีกทีแล้วค่ะ 555555
จะพยายามอัพมากขึ้น ...นะ!!!! T T
เห็นคอมเม้นท์รึแท็กในทวิตทีไรสะดุ้งเลยค่ะ 55555 ทวงได้ทุกช่องทางเลยน้า (ชื่นใจว่ามีคนอ่านTAT) จะพยายามไม่ดองแล้ว ...จริงๆนะ!!
ติชมทวงได้ในแท็ก #LMsilent และคอมเม้น เลยนะค้า :D เป็นกำลังใจที่ดีมั่กๆ 555555
ใครสนใจ ติดตามแฟนอาร์ทคอมมิกติ๊งต๊อง #เจ้าหนูมินซอก กับเสี่ยวๆ #LMwhatislove ได้นะค้าา (แอบโฆษณา555)
@jam_mml
ความคิดเห็น