Soy milk latte and Silent Barista LUMIN #LMsilent

ลำดับตอนที่ #6 : 6 -- (100%)

(6)....



ในที่สุดก็กลับมาถึงที่อพาร์ทเม้น

ลู่หานเดินเข้าที่พักด้วยสภาพจิตใจที่ร่าเริงจนแทบจะเต้นเข้าบ้านแทนเลยด้วยซ้ำ ภายในมีเพียงห้องที่สภาพรกเละเทะแต่ไร้ผู้คนต้อนรับชายหนุ่ม

 ..ทำห้องเละแล้วก็สะบัดก้นหายไปเลยนะไอ้พวกนี้ ! บ่นในใจ แต่รอยยิ้มยังคงไม่หายไปจากใบหน้าได้รูป อารมณ์ดีขนาดนี้ ต่อให้แมนยูแพ้ยังยิ้มออกเลย

ชายหนุ่มวางเป้คู่ใจลง แล้วเริ่มจัดเก็บของที่กระจัดกระจายในห้อง ถุงเท้ามันไปพาดอยู่บนทีวีได้ยังไงเนี่ย ! ลู่หานส่ายหน้าพลางโยนถุงเท้าเน่าๆของรูมเมทซักคน ลงไปในตะกร้าผ้า เก็บรีโมททีวีกลับไปวางในตะกร้าใส่จอยสติ๊ก

ห้องดูน่าอยู่ขึ้นไม่น้อย ..เมื่อตอนนี้สามารถมองเห็นพื้นห้องได้บ้าง

ลู่หานทิ้งตัวลงบนโซฟากลางห้องนั่งเล่น ยืดขาผ่อนคลายกล้ามเนื้อสบายๆ คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย จะอยู่ที่ไหนก็ไม่สบายเท่าบ้านเราจริงๆ

จนกระทั่ง สายตาของชายหนุ่มไปเจอโพสอิทสีเหลืองอ๋อยแปะอยู่บนโต๊ะกาแฟตัวจิ๋วหน้าโซฟา

“กูเสียซิงแล้วว้อย!!”

อ่านไปหัวเราะไป ทั้งตัวหนาทั้งขีดเส้นใต้ขนาดนี้ เชื่อได้แน่นะ? ว่าแต่ใครเป็นคนเขียนเนี่ย ลู่หานจัดการแปะโพสอิทกลับไปที่เดิม ก่อนจะนั่งจมลงไปในโซฟานิ่มๆอีกครั้ง

... Soy milk latte and silent barista ...




 

“อืมม.. กี่โมงแล้วเนี่ย?” ชายหนุ่มพึมพำออกมาพลางบิดขี้เกียจ โซฟานี่มันสบายจริงๆ นั่งทีไรหลับทุกที เขาตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงประตูเปิดตามด้วยเสียงฝ่าเท้าหนักๆ ..เดาว่าน่าจะเป็นคริส

“ไม่รู้ว่ะ ไม่ใช่นาฬิกา”

“ไอ้นี่หนิ.. “ ลู่หานได้แต่พึมพำคำด่า มองออกไปนอกหน้าต่าง พระอาทิตย์กำลังตกดิน ท้องฟ้ากลายเป็นสีแดงส้มสวย

...มินซอกจะกินข้าวรึยังนะ ?

...ทั้งไม่สบาย และยังต้องอยู่คนเดียวอีก

...ตัวเล็กแค่นั้นเองด้วย

คิดแล้วก็ไม่รอช้าดึงมือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกง แล้วรัวนิ้วพิมพ์ข้อความอย่างรวดเร็ว

ให้ผมเอาอะไรไปให้มั้ยมินซอก ให้ผมเอาข้าวเย็นไปให้มั้ย? คนไม่สบายต้องทานอาหารทานยาให้ครบนะครับ

-L

กดส่งแล้วก็นั่งค้างท่าเดิมรอคำตอบจากอีกฝ่าย โดยมีคริสยื่นคอมาพยายามแอบมองบทสนทนาในมือถือของเขา เลยโดนศอกของลู่หานกระทุ้งท้องไป1ที “ความเป็นส่วนตัวเนี่ย รู้จักมั้ยครับ คุณเพื่อน”

“แหม่ คุยกับใครล่ะ ปกติไม่เห็นจะส่งข้อความเลย”

“ก็.. ซํกคนอะ”

“ความลับเยอะจังวะ” เพื่อนตัวโตทิ้งตัวลงบนโซฟาบ้าง “รู้อยู่ คนสำคัญแน่ๆ พิมพ์ไปยิ้มไป ยังกะคนบ้า”

“แสนรู้นะเนี่ย ทีหลังไม่ให้กินปลาละ กินแต่อาหารเม็ดพอ” ลู่หานพูดทิ้งท้ายไว้ก่อนจะเดินออกจากห้องไปที่ห้องครัว มือยังคงกำมือถือแน่นรอคำตอบจากบาริสต้าตัวเล็ก

ไม่เป็นไรๆ ผมไม่อยากแพร่เชื้อให้คุณ

-M

มีต้องห่วง ผมอึดจะตาย :) มินซอกอยากทานอะไร เดี๋ยวผมเอาไปให้ จะได้ไปเยี่ยมไข้เลยด้วย

-L

ข้อความจากมินซอกมาช้ากว่าปกติมาก จนลู่หานเริ่มใจแป้ว หรือว่ามินซอกกำลังพยายามสื่อว่า ไม่อยากให้เขาไปหาจริงๆ... เป็นอย่างนั้นรึเปล่าเนี่ย

ติ๊ง ข้อความเข้า

อ่า..งั้นเอาเป็นซุปอะไรก็ได้ ...แต่ถ้าลำบากก็ไม่เป็นไรจริงๆนะ

-M

ลู่หานอ่านพร้อมรอยยิ้มกว้างจนเกิดรอยย่นบนใบหน้าสวยก่อนจะเดินกลับมาหาคริสที่ยังคงนอนอืดอยู่บนโซฟาตัวเดิม

“คริส สั่งซุปร้านไหนอร่อยๆแล้วได้เร็วมั่ง”

“หะ? ซุป? ไมอะ?”

“จะไปดูแลคนไม่สบาย”

“เอ่อะ เอาที่สบายใจเลยเพื่อน แล้วช่วยหุบยิ้มลงนิดนึงก็ดี ขนลุก” หนุ่มนักบาสพูดพลางเดินไปหยิบใบปลิวร้านอาหารเดลิเวอรี่มาส่งให้อีกคน

“ ‘ใจเว่ยคริส” ตอบกลับพร้อมโชรอยยิ้มกว้างกว่าเดิม ชายหนุ่มหยิบมือถือขึ้นมาส่งข้อความอีกครั้ง

เดี๋ยวอาหารพร้อมแล้วผมจะรีบไปหาเลย บ้านมินซอกอยู่ตรงไหนหรอ ส่งที่อยู่มาให้หน่อยนะ

-L

หลังจากคนไม่สบายส่งที่อยู่มาประมาณ15นาที อาหารก็มาส่งถึงหน้าประตูอพาร์เม้นของลู่หาน ซุปร้อนๆหอมฉุยถูกห่อไว้อย่างดีในถุงพลาสติกใส กลิ่นหวานอ่อนๆของอาหารทำให้คนที่จะเอาไปฝากแทบน้ำลายไหล

นักศึกษาหนุ่มไม่รอให้เสียเวลา ด้วยความกลัวว่า ซุปจะเย็นชืดและท้องฟ้าจะมืดซะก่อน  เดินออกไปเข็นจักรยานสุดรักของคริสปั่นและออกไปท่ามกลางท้องฟ้าสีแดง ของเยี่ยมคนป่วยถูกวางไว้อย่างปลอดภัยในตะกร้าหน้าจักรยาน

ถนนที่เปียกแฉะทำให้แรงเสียดทานระหว่างล้อและพื้นถนนลดลงไปมาก ฝนคงตกลงมาในช่วงที่เขาเผลอหลับอยู่บนโซฟาดูดวิญญาณในห้องรับแขก ลู่หานประคองแฮนด์จักรยานหักรถเลี้ยวหลบกองใบไม้เปียกๆและแอ่งน้ำบนท้องถนนอย่างทุลักทุเล ด้วยความที่กลัวว่าจักรยานจะลื่นแล้วชนข้างทางได้

เพียงแค่สิบนาทีเศษ ล้อของจักรยานก็มาถึงถนนตามที่อยู่ที่มินซอกส่งมา ระยะทางไปบ้านมินซอกไม่ไกลอย่างที่คิด ชายหนุ่มล็อคจักรยานไว้กับป้ายหยุดที่ตั้งอยู่ใกล้ๆกับอพาร์เม้นที่มินซอกอยู่

อพาร์ทเม้นของมินซอกอยู่ในตึกที่ค่อนข้างเล็ก แบ่งเป็นห้องแบบดูเพล็กซ์สองห้อง และอพาร์ทเม้นที่มีระเบียงเล็กๆในตัวอีก3ห้อง

น่ารักจริง.. เหมาะกับบาริสต้าตัวเล็กจริงๆ





 

... Soy milk latte and silent barista ...

ชายหนุ่มเดินเข้าไปที่ล็อบบี้ที่ดูเหมือนเป็นห้องเก็บเสื้อโค้ทซะมากกว่า เขาถือถุงอาหารในมือด้วยความระมัดระวังและเดินขึ้นบันไดทางซ้ายเพื่อไปที่โซนอพาร์เม้น มีประตูอยู่สามบาน ที่ต่อไปถึงอพาร์ทเม้นแต่ละห้อง ลู่หานยกมือถือขึ้นมาเช็กที่อยู่ที่มินซอกบอกมาอีกครั้งเพื่อคามแน่ใจ

ห้องของผมอยู่ประตูแรกจากบันได เข้ามาได้เลย ประตูห้องไม่ได้ล็อคไว้ ตอนลู่หานมาถึงผมน่าจะอยู่ในห้องนอน(ประตูแรกถางขวาจากห้องโถง)

-M

ประตูอพาร์ทเม้นเปิดได้อย่างง่ายดายตามที่เจ้าของห้องบอก ชายหนุ่มก้าวเท้าเข้าไปเบาๆและไม่ลืมที่จะหันกลับมาปิดประตูห้อง

ผนังของห้องเป็นสีครีมเจือเหลืองอ่อน เฟอร์นิเจอร์รอบๆแม้จะเรียบง่ายแต่กลับดูผ่อนคลายและอบอุ่น ให้ความรู้สึกเหมือนบ้านเล็กๆที่อบอุ่น ลู่หานยืนสองไปรอบๆจนกระทั่งถุงซุปร้อนในมือแกว่งมาชนขาของเขา จึงระลึกได้ว่านี่ไม่ใช่เวลามาสำรวจบ้านมินซอกนะ

ลู่หานเดินตามทางที่มินซอกส่งข้อความมาบอกจนมาถึงหน้าห้องนอนของอีกฝ่าย เขาเปิดประตูที่แง้มไว้ไม่สนิทเบาๆและยื่นหน้าเข้าไปด้วยความประหม่าเล็กน้อย ไม่ชินเลยที่จะเข้าไปในห้องคนอื่นโดยที่ไม่เคาะประตู

 ..แต่ถึงเคาะไปมินซอกก็ไม่ได้ยิน

ภายในห้อง บาริสต้าตัวเล็กกำลังนั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียง หันหน้ามาทางประตู คนไม่สบายยกมือเล็กๆขึ้นมาโบกทักทายอย่างอ่อนแรง มินซอกดูน่าเป็นห่วงจนคนมองหงุดหงิดใจไม่น้อยที่ไม่ได้มาดูแลตั้งแต่ตอนกลางวัน ผิวสีน้ำนมปนชมพูเล็กน้อยกลายเป็นขาวซีด ใบหน้าดูอิดโรยแม้กำลังยกยิ้มทักทาย ดวงตาบวมและแดงจนน่าใจหาย

ลู่หานยิ้มตอบและชี้ไปที่ถุงในมือ คนไม่สบายพยักหน้าและลุกขึ้นมาจากเตียงอย่างช้าๆ รับถ้วยใส่ซุปที่อุ่นกำลังดีมาจากอีกฝ่ายพร้อมทำท่า “ขอบคุณ”

ทั้งสองนั่งลงบนพื้น ลู่หานมองดูมินซอกตักซุปขึ้นมาทานอย่างช้าๆ จนเกือบหมดถ้วย ก่อนจะเริ่มบทสนทนาทางกระดาษของพวกเขาอีกครั้ง

-มินซอกดูไม่สบายหนักนะ ไหวแน่รึเปล่า ไปโรงพยาบาลมั้ย

-จริงหรอ? คงเพราะไข้ขึ้นน่ะ ผมยังไหว

-อย่างนั้นหรอ... งั้นถ้ารู้สึกแย่ขึ้นมาต้องรีบบอกนะ ปอดบวมประมาทไม่ได้นะ ตอนนี้ยิ่งอากาศหนาวมากอยู่ด้วย

-ไอกู! ผมไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องห่วง! อ้อ แล้วก็ขอบคุณสำหรับซุปนะครับ อร่อยมากเลย-   คนไม่สบายยิ้มกว้างยกถ้วยซุปที่เกือบว่างเปล่าและช้อนขึ้นมาโช   -มันแพงรึเปล่าเนี่ย ผมเกรงใจจัง-

ลู่หานส่ายหน้าแทนคำตอบ จะว่าไปเขาเองก็ไม่ใจว่ามันเท่าไหร่ เพราะด้วยความเร่งรีบที่จะมา เขาเผลอหยิบเงินจากกระเป๋าตังค์ของเทาที่วางไว้บนโต๊ะข้างประตูจ่ายซะแล้ว

เผลอจริงๆนะ

... Soy milk latte and silent barista ...

คนป่วยรีบยกแขนขึ้นมาป้องปากไอแทนมือที่กำลังยกถ้วยอาหารโชอีกฝ่าย ลู่หานรอให้อีกฝ่ายไอเสร็จก่อนจะรับภาชนะมาเก็บใส่ถุงขยะ และส่งกระดาษให้อีกครั้ง

-มินซอกอยากได้อะไรอีกรึเปล่า ยาลดไข้ ยาแก้ไอ?

-ไม่เป็นไรๆ เมื่อเช้า คิมจุนมยอน ที่อยู่อพาร์ทเม้นข้างๆเขาซื้อยาฆ่าเชื้อมาให้ เขาใจดีมากๆเลย

-โอ้ ดีจัง ..แล้วจงแดก็พักอยู่แถวๆนี้รึเปล่าหรอ

-ถามแบบนี้รึว่า .. จงแดแอบส่งคุณมาใช่มั้ยเนี่ย- มินซิกหรี่ตามอง

-ไม่!!! ไม่ใช่นะ ผมมาของผมเอง ผมแค่สงสัยไง เห็นว่าเป็นญาติกันไง-

-อ๋อ..โอเค .. ก็อยู่ไม่ไกลเท่าไหร่ แต่ก็เดินไปไม่ไหวหรอก

-อย่างนี้นี่เอง ..

-อ้อผมว่าจะถาม ลู่หานไม่ได้เดินมาใช่มั้ย แถวนี้ดึกๆก็แอบอันตรายอยู่นะ

-เปล่าๆ ผมเอาจักรยานของรูมเมทมาน่ะ

-ได้ล็อคไว้รึเปล่า ระวังหายนะ ..ลู่หานกับรูมเมทคงสนิทกันน่าดูเลยนะเนี่ย ให้ยืมจักรยานมาแบบนี้

-ล็อคเรียบร้อยครับ .. สนิทนะ .. จริงๆแล้ววันนี้ตอนแรกผมกะจะพาคุณไปเจอเพื่อนๆด้วยแหละ

-โอ้ เดี๋ยวผมจะรีบๆหายป่วยเลย! มันไม่มีเด๊ดไลน์ใช่มั้ย มินซอกตอบติดตลกกลับไปด้วยความตื่นเต้น

-เดี๋ยวหายแล้วผมพาไปเจอเลย
 

ลู่หานหานเขียนตอบและยื่นกระดาษไปให้อีกฝ่าย สายตาของเขามองผ่านจมูกเล็กๆน่ารัก ผมสีชมพูอ่อนราวกับสายไหม ดวงตากลมโตสีเข้ม....

ชายหนุ่มละสายตาออกไปไม่ได้ เขาตกอยู่ในภวังค์เพราะคนตรงหน้าอีกครั้ง

คนไม่สบายเอียงหัวไปข้างเล็กๆน้อยด้วยความสงสัย ท่าประจำตัวที่ทำให้ลู่หานอยากจะดึงเจ้าตัวมากอดไว้แน่นๆให้หายหมั่นเขี้ยว ก่อนจะยกมือขึ้นทำสัญลักษณ์บางอย่าง ที่ลู่หานเดาว่าแปลว่า คุณโอเครึเปล่า

นักศึกษาหนุ่มพยักหน้าตอบ และได้รับรอยยิ้มกว้างจนเห็นเหงือกสีแดงสุขภาพดีกลับมา มินซอกเอนหัวไปพิงของเตียงและยกฝ่ามือขึ้นมาคลึงหน้าฝากเบาๆ

เอาน้ำมั้ย ลู่หานทำสัญลักษณ์มืออย่างเก้ๆกังๆ อีกฝ่ายมองและประมวลผลซักพักก่อนจะพยักหน้าพร้อมรอยยิ้มและชี้ไปที่ประตูห้องต่อด้วยทำสัญลักษณ์ เดินไปทางซ้าย

ชายหนุ่มเดินออกมาตามทางที่มินซอกบอกพลางคิดว่า แพลนมื้อเย็นพรุ่งนี้สงสัยจะล่ม ถึงมินซอกจะบอกว่าไม่เป็นไร และเขาเองก็อยากจะไปดินเนอร์เดทมากขนาดไหน แต่ตอนนี้คนตัวเล็กของเขาควรจะพักผ่อนมากๆ

ห้องครัวดูสะอาด เป็นระเบียบ และค่อนข้างโล่ง นอกจากอุปกรณ์ทำครัวพื้นฐานสองสามอย่างแล้ว ในห้องครัวมีเพียงโต๊ะตัวหนึ่งและเก้าอี้อีก1ตัวและตู้ใส่ภาชนะเท่านั้น

ลู่หานหยิบแก้วออกมา1ใบ และเทน้ำจากเหยือกที่ไม่ได้แช่เย็นไว้ ก่อนจะเดินเอากลับไปให้มินซอกที่ดูหมดแรง

เขาควรจะให้มินซอกพักได้แล้ว

-ผมควรจะกลับแล้ว ลู่หานเขียนลงไปบนกระดาษแผ่นเดิม มินซอกอยู่ได้ใช่มั้ย

บาริสต้าตัวเล็กพยักหน้าตอบเบาๆ ชายหนุ่มจึงเดินเอาถุงใส่อาหารออกไปทิ้งแล้วกลับมาโบกมือลามินซอกอีกครั้งก่อนจะเดินกลับไปหาจักรยานคันโปรดของรูมเมทที่ป้ายหน้าคอนโด

... Soy milk latte and silent barista ...

ป้ายยังคงตั้งตระหง่านอยู่ที่เดิม และโซ่เส้นเดิมที่เคยใช้ล็อคจักรยานคันคันสวยไว้ ถูกตัดนอนอยู่บนพื้นข้างๆเสา

และ ..จักรยานหายไป

ลู่หานเดินวนไปดูรอบๆ เสาอื่นก็ไม่มี เสาต้นนี้แหละถูกแล้ว โซ่เส้นนั้นก็ของเขา

..แล้วเขาก็นึกถึงที่มินซอกบอกไว้

แถวนี้ดึกๆแอบอันตรายอยู่นะ ...ได้ล็อคไว้รึเปล่า ระวังหายนะ

โอเคลู่หาน นายกำลังจะโดนคริสเชือดทั้งที่ยังเรียนไม่จบและ(เกือบไม่)โสด

ลู่หานหันกลับไปมองที่เสาต้นเดิมอีกครั้งด้วยความหวังริบหรี่ว่ามันจะโผล่กลับมาอยู่ตรงนั้น และแน่นอน เสายังคงว่างเปล่าเหมือนเดิม เขานั่งลงที่พื้นข้างๆเสาแล้วยกมือขึ้นมากุมหัวด้วยความวุ่นวายใจ ทำยังไงดี จะกลับไปบอกคริสยังไงดีเนี่ย แล้วจะกลับบ้านยังไงเงินก็ไม่ได้หยิบมา

สุดท้ายชายหนุ่มก็เลือกที่จะโทรไปหารูมเมทเจ้าของจักรยานที่โดนขโมยไป

“ฮัลโหลคริส”

“ว่าไง”

“คือ.. มีบางอย่างเกิดขึ้นกับจักรยานสุดที่รักของนาย”

“หะ ไม่นะ เกิดอะไรขึ้น”

“มัน- มันหายไปแล้ว ขอโทษ”

“ห๊ะ เดี๋ยวนะลู่หาน นี่แกล้งปะเนี่ย ไม่ขำนะเว้ย”

“แกล้งก็ดีดิ โซ่ที่คล้องไว้คงโดนตัดตอนที่เอาซุปไปให้มินซอกอะ พอออกมามันก็หายไปแล้ว ..เรากลับบ้านไม่ได้ด้วยว่ะ”

ปลายสายเงียบลงไปซักพัก ก่อนจะมีเสียงสบถกลับมา

“พระเจ้า.. ให้ตายสิ”

“อย่าคริส อย่าฆ่าเราเลย เดี๋ยวจะหางานทำ หาเงินคืน”

“เห้อ .. ช่างมันเถอะ มันสุดวิสัย .. แล้วนี่มีที่ค้างมั้ยเนี่ยคืนนี้ มันดึกแล้วนะ”

ลู่หานมองขึ้นไปที่หน้าต่างห้องมินซอก ยังคงมีแสงไฟจากห้องลอดออกมาให้เห็น หวังว่าคงยังไม่นอนนะ

“เอ่อ คงมีแหละ ..ขอโทษอีกทีนะ”

“เออ” เสียงของคริสฟังดูหงุดหงิดไม่น้อย และคำตอบที่สั้นมากๆก่อนจะตัดสายไปช่วยยืนยันได้อย่างดี ว่ารูมเมทของเขากำลังอารมณ์ไม่ดี ... แต่แค่รู้ว่าไม่โกรธ ก็ดีมากแล้ว

จักรยานของรูมเมทผมถูกขโมยไปแล้วแหละ

-L

ห๊ะ .. แล้วนี่ลู่หานยังอยู่ข้างนอกรึเปล่า

-M

อยู่ครับ

-L

เข้ามาสิ มันดึกแล้วนะ ผมมีห้องนอนแขกอยู่ด้วย

-M

โอเค เดี๋ยวผมเข้าไปเลย ขอโทษที่รบกวนนะ

-L

ไม่เป็นไรหรอก เข้ามาได้เลย

-M

นักศึกษาหนุ่มเดินกลับไปยังตึกที่เพิ่งออกมาอีกครั้งและไปยังห้องของมินซอกเพื่อที่จะบอกว่าเขามาถึงแล้ว คนไม่สบายลงมาจากเตียงแบบงัวเงียเล็กน้อยแล้วเดินนำอีกฝ่ายไปห้องนอนแขกที่ดูน่าอยู่ไม่น้อย แม้ขนาดห้องจะค่อนข้างเล็ก

ชายหนุ่มขอบคุณอีกฝ่ายอีกครั้ง ด้วยความรู้สึกหลากหลาย เขาตื่นเต้นไม่น้อยที่จะได้นอนร่วมชายคาเดียวกับอีกฝ่าย และเขาก็ดีใจมากที่หาที่คืนนี้มีที่นอน อีกฝ่ายเองก็ดูตื่นเต้นไม่น้อยที่มีแขกมาค้างที่บ้าน

ห้านาทีต่อมา มินซอกกลับไปนอนที่ห้องนอนของตัวเอง ส่วนลู่หานก็กำลังนอนคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่ในห้องนอนอีกห้อง

วันนี้เกิดเหตุการณ์มากมายเลยจริงๆ

ตอนนี้เขากำลังมาค้างที่อพาร์ทเม้นที่เขาเพิ่งเคยมาครั้งแรก ห่างจากคนที่อาจจะกลายเป็นคู่ชีวิตของเขาในอนาคตไปแค่2ห้อง ...จักรยานของคริสถูกขโมยไป ...จงแดยังคงไม่กลับมาทำงานที่ร้านและลู่หานก็ยังไม่รู้สักทีว่าจงแดหายไปทำอะไร ...วันนี้มีรูมเมทของเขา1คน ได้เสียซิงไปเรียบร้อย ถ้าโพสอิทนั้นไม่หลอกเขา ...เซฮุนถ่านเซลก้าวันละสามล้านรูป ..ต้นไม้ล้มที่มหาลัย ...

วันนี้ช่างเป็นวันที่วุ่นวายของทุกๆคนเลยจริงๆ

ลู่หานบอกราตรีสวัสดิ์ในใจให้กับคนถัดไปสองห้อง และถูกห้วงนิทรากลืนกินไปก่อนที่เขาจะหลับตาสนิทด้วยซ้ำ

_____________________________________________________

 

กลับมาแล้วค่t สอบเสร็จแล้วค่ะ แต่ยังมีต้องไปช่วยงานคณะทุกวันเลย TT

ขอโทษนะคะที่หายไปซะนาน ลืมเรื่องนี้ไปรึยัง TT

ต่อไปงานคณะหมดแล้วจะมาอัพบ่อยๆนะคะ สัญญา 55555

ขอบคุณทุกแท็ก เมนชั่น และคอมเม้นนะคะ ฮือออ เอาใจไปเลย <3<3<3<3

สกรีม คอมเม้น ทวงฟิค อย่าลืมติดแท็ก #LMsilent นะคะ XD 
 

@jam_mml