Soy milk latte and Silent Barista LUMIN #LMsilent

ลำดับตอนที่ #5 : 5 -- (100%)

(2) ...





มินซอกหายไปไหน?

หลังจากเดินวนไปวนมาหน้าร้านที่ยังคงมืดสนิท ชายหนุ่มทิ้งตัวนั่งลงบนทางข้างๆด้วยจิตใจที่ร้อนรน ทำไมช่วงที่ผ่านมาเขาถึงไม่ขอเบอร์ของมินซอกเอาไว้นะ? อย่างน้อยจะได้ส่งข้อความหรืออะไรซักอย่างไปดูว่าอีกฝ่ายไม่ได้เป็นอะไรใช่มั้ย

จากห้านาทีกลายเป็นสิบ แต่ราวกับเวลาผ่านไปเป็นชั่วโมงในความรู้สึกของคนที่กำลังกังวลจนแทบคลั่ง วันนี้เขามีคลาสเรียนตอนเที่ยง แต่ที่ออกมาตั้งแต่เช้าก็เพราะตั้งใจจะมานั่งคุยสบายๆที่คาเฟ่กับมินซอกก่อน

เขาพยายามสำรวจรอบร้านอีกรอบด้วยความหวังที่จะเจอป้ายรึข้อความ "ปิดวันเสาร์ที่3" หรือ "หยุดเนื่องจากธุระส่วนตัว" บ้าง

แต่ไม่มี..


ไม่มีเลยซักอย่าง

บางที่ถ้าเขาโทรไปที่เบอร์ติดต่อของร้าน รึโทรไปหาจงแดอาจจะพอรู้ว่าบาริสต้าตัวเล็กของเขาอยู่ที่ไหน

พอนึกดูอีกที เขาแทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับมินซอกด้วยเลยซ้ำนอกจากว่ามาทำงานแทนจงแดที่ร้านนี้ ไม่รู้เบอร์มือถือ ไม่รู้ว่าบ้านอยู่แถวไหนรึมาทำงานยังไง ซึ่งนั่นยิ่งทำให้ความกังวลของเขาเพิ่มมากขึ้นไปอีก

ถ้ามินซอกเดินมาทำงานล่ะ ...แล้วเมื่อวานอยู่กับเขาจนเลยเวลาปิดร้าน ต้องเดินกลับมืดๆ

...ถ้ามีคนดักปล้นรึทำร้ายมินซอกล่ะ?

แต่แถวนี้มันก็ไม่ค่อยมีข่าวเรื่องดักปล้นนะ..

...แล้วถ้ามีรถมาแล้วมินซอกไม่ได้ยินเสียงล่ะ

ไม่น่ะ

ไม่

เขาทนนั่งคิดโน่นคิดนี่ต่อไปไม่ไหวแล้ว

นักศึกษาหนุ่มชาวจีนกำมือถือเดินไปหน้าร้าน และรีบกดมือถือโทรทันที่ที่อ่านเจอคำว่าเบอร์ติดต่อ

"ตื๊ดดด.. "

"ตื๊ดดด.."

"ตื๊ดดด.."

"ตื๊ดดด…" รับสิ!

"ตื๊ดดด…"

และสุดท้ายก็กลายเป็นเสียงสดใสของจงแดที่อัดไว้ตอบรับอัตโนมัติ


"สวัสดีครับ!จงแด คาเฟ่แบล็คเพิร์ลครับ! สำหรับท่านลูกค้าที่ต้องทราบเกี่ยวกับเวลาทำการ หรือผลิตภัณฑ์ของทางร้าน สามารถดูข้อมูลเพิ่มเติมได้ที่ www.blackpearlcafe.com สำหรับท่านที่ต้องการติดต่อส่วนตัว ฝากข้อความไว้ได้เลยครับ ส่วนสายที่โทรมาก่อกวนทั้งหมด จะโดนบล็อคนะครับ "

ยาวขนาดนี้นี่ข้อความอัตโนมัติรึกล่าวสุนทรพจน์ครับ? ลู่หานได้แต่บ่นในใจรอเสียงสัญญาณเริ่มอัดข้อความเสียง

"ไงจงแด นี่ลู่หานนะ เอ่อคือวันนี้มาที่คาเฟ่ แต่มันปิดอยู่ เกิดอะ-"

"ไงลู่หาน!" จงแดยกหูขึ้นรับสาย จากการอัดข้อความเสียงจึงกลายเป็นเสียงที่ดูเร่งรีบเจ้าของร้านขัดขึ้นมาแทน "มินซอกบอกอยู่ว่านายอาจจะโทรมา"

"จริงหรอ?!? เสียงนายดูกำลังยุ่งน่าดู โทษทีนะ ที่โทรมารบกวน"

"เฮ้ยไม่เป็นไรๆ ก็ตามที่เห็นล่ะนะ วันนี้คาเฟไม่เปิดน่ะ…ขออภัยในความไม่สะดวงนะครับคุณลูกค้า” จงแดแกล้งทำเสียงเป็นทางการ “นายกับมินซอกมีแพลนไปทำอะไรกันต่อรึเปล่าเนี่ย เห็นที่มินซอกส่งข้อความมาดูจะกังวลๆอยู่"

"..ไม่มีนะ แล้วนี่มินซอกเป็นอะไรรึเปล่าเนี่ย?"

"ก็.. เมื่อวานรูมเมทกลับซะเช้า มินซอกเลยเข้าบ้านไม่ได้ นั่งหนาวอยู่หน้าบ้านเกือบทั้งคืนเลย เห็นบอกว่ามีไข้ไม่สบาย แต่ไม่ต้องเป็นห่วงน่ะ"

"... งั้นฝากบอกหน่อยนะว่าให้พักเยอะๆ แล้วหายไวๆนะ"

“ได้เลย” แค่ได้ยินเสียงตอบกลับมาก็รู้แล้วว่าจงแดกำลังยิ้มกว้างอยู่แน่ๆ  “ไม่สิ เอางี้ดีกว่า นายเอาเบอร์ไป แล้วส่งข้อความไปเองเลย มินซอกต้องดีใจกว่าแหงๆ”  ดูเหมือนว่าจงแดจะรู้ว่าความสัมพันธ์ของลูกค้าขาประจำกับญาติของเขานั้น ... ซับซ้อนกว่าบาริสต้ากับลูกค้าขาประจำ

“อ่อ เอ่อ.. โอเค” ชายหนุ่มรีบควานหาเศษกระดาษจากกระเป๋าเป้มาจดตัวเลขที่จงแดบอกอย่างรวดเร็ว ทวนกันซักพักให้แน่ใจว่าลู่หานได้เบอร์โทรศัพท์ถูกต้องครบถ้วน

จงแดถอนหายใจออกมาเบาๆ “นายรู้มั้ย ตั้งแต่มาทำงานที่คาเฟ่เนี่ย มินซอกดูมีความสุขมากขึ้นเยอะเลยนะลู่หาน เค้าดู...เปิดใจให้นายนะ”

“ย..อย่างนั้นหรอ? เราดูไม่ออกแฮะ เพิ่งรู้จักกันได้แค่ไม่ถึง อ่า.. 3วันเอง”

“หึ ถ้านายรู้จักเค้ามาก่อนนายจะรู้” จงแดส่งเสียงหัวเราะเป็นเอกลักษณ์ “นายมีเวทมนต์รึไงนะลู่หาน ฮ่าๆ เอ้าไปส่งกำลังใจได้แล้ว คนป่วยจะได้หายไวๆ” ว่าแล้วก็วางสายอย่างรวดเร็ว

ลู่หานมั่นใจว่าตอนนี้จงแดกำลังยิ้มล้อเค้าด้วยปากเชิดเหมือนแมวนั่นอยู่แน่ๆ

ชายหนุ่มจ้องตัวเลขบนกระดาษในมือซักพัก ก่อนจะบันทึกข้อมูลชื่อและเบอร์โทรศัพท์ของมินซอกลงไปในมือถือ ...ตามด้วยการส่งข้อความไปคนที่ไม่สบาย

ไงมินซอก นี่ลู่หานนะ จงแดให้เบอร์มาน่ะ มินซอกโอเครึเปล่า? นอนพักเยอะแล้วหายไวๆนะ

-L

หลังจากที่ได้ฟังจากจงแดว่ามินซอกไม่เป็นอะไรอย่างที่เขากลัว ก็หายกังวลลงได้บ้าง เขาลุกขึ้นเตรียมจะเดินแต่เสียงข้อความเข้าสองครั้งดังขึ้นมาขัดขวางซะก่อน ชายหนุ่มรีบหยิบอุปกรณ์สื่อสารขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

...ไม่ใช่จากมินซอกทั้งสองข้อความ

มหาลัยหยุดนะครัช เยเฮ้ท

-Sehun

ต้นไม้ใหญ่ล้มที่มหาลัย มีผู้บาดเจ็บ(ไม่ร้ายแรง)เล็กน้อย พวกเราทุกคนปลอดภัยดี ยกเลิกทุกคลาส

-Yixing

นักศึกษาหนุ่มชาวจีนอ่านแล้วก็เดินยิ้มกว่าง ดีจริงๆ มินซอกไม่ได้บาดเจ็บ แถมยังไม่มีคลาสเรียน วันนี้วันเสาร์ซะด้วย นั่งรถไฟฟ้าใต้ดินไปชมเมืองเล่นซักพักดีกว่า

ระหว่างทางเดินไปที่สถานี เสียงเตือนข้อความเข้าก็ดังขึ้นอีกครั้ง

อ้อ! สวัสดีลู่หาน เป็นไง ... ผมโอเคแหละ จงแดไปบอกว่าไงมั่งเนี่ย

-M

ลู่หานตอบกลับด้วยความเร็วแสง

วันนี้คลาสโดนแคนเซิลหมดเลย เลยมานั่งรถเล่นน่ะ .. จงแดบอกว่าคุณเข้าบ้านไม่ได้เลยไข้ขึ้นน่ะ

-L

โอ้น่าสนุกจังๆ... อ่า จริงๆผมก็อยากจะบอกว่ามาเยี่ยมได้นะ แต่ที่จงแดบอกอาจจะเบาไปนิดนึง

-M

เบาไปนิดนึง? หมายความว่ายังไงเนี่ย? ชายหนุ่มเหลือบมองว่าถึงสถานีไหนแล้วก่อนจะพิมพ์กลับไป

หมายความว่ายังไงเนี่ยมินซอก? ตกลงโอเคจริงๆรึเปล่าเนี่ย ไม่สบายหนักหรอ?

-L

โชคดีที่อีกฝ่ายตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว

ไม่หนักมากหรอก ไม่ต้องเป็นห่วง! แค่เป็นปอดบวมนิดหน่อยเฉยๆ

-M

“ปอดบวมนิดหน่อย” ? มันฟังดูร้ายแรงระดับนึงเลยไม่ใช่หรอ ไปหาหมอรึยังเนี่ยมินซอก

-L

 นอนพักรักษาอยู่ที่บ้านน่ะ จริงๆแล้วตอนนี้ผมควรจะมีภูมิต้านทานแล้วนะ เคยเป็นหนักๆมาบ้างเลยคิดว่าร่างกายน่าจะสร้างภูมิต้านทานแล้ว ... แต่สงสัยคิดผิด ฮ่าๆ แต่มันไม่หนักมากจริงๆนะ พรุ่งนี้ผมน่าจะไปทำงานได้

-M

ลู่หานส่ายหัวเบาๆขณะอ่านข้อความจากคนตัวเล็ก เขาออกจากขบวนในสถานีต่อไป และตรงไปยังสวนสาธารณะ

โอเค ผมมั่นใจว่าคุณดูแลตัวเองได้ดี อย่าลืมดื่มน้ำเยอะๆแล้วก็นอนพักด้วยนะ งั้นถ้ามาไหว พรุ่งนี้เจอกัน

-L

ไหวสิ ไม่ต้องเป็นห่วง ผมรอดแน่ๆ ฮ่าๆ งั้นก็เจอกันพรุ่งนี้ หลังจากนั้นไปหาอะไรกินกันมั้ย ถ้าลู่หานว่างนะ

-M

!!!!!! ทำไมจะไม่ว่าง กวางหนุ่มคนนี้ว่างเสมอสำหรับมินซอกเลย ! – กรีดร้องในใจ ก่อนจะรัวนิ้วลงบนมือถือเครื่องเล็กเพื่อตอบกลับไป

ทั้งสองส่งข้อความตอบกลับกันไปมาอย่างออกรส ช่วยกันวางแผนเรื่องนัดในวันพรุ่งนี้ของพวกเขา ตามที่ตกลงกันคือพวกเขาจะเจอกันที่คาเฟ่หลังลู่หานเลิกเรียน แล้วก็แว่บไปทานข้าวกันที่ร้านอาหารเล็กๆอบอุ่นๆ ที่ตั้งอยู่ซอยข้างๆ ราคาอาหารไม่แพงเท่าไหร่ แต่รสชาติและคุณภาพนี่ถือว่าใช้ได้เลย

ยิ่งบาริสต้าตัวเล็กบอกว่า ตั้งหน้าตั้งตาคอยให้ถึงนัดวันพรุ่งนี้ไวๆเท่าไหร่ หัวใจของชายหนุ่มยิ่งพองโตเข้าไปอีกเท่านั้น

นักศึกษาหนุ่มลุกขึ้นมาเดินเล่นรอบสวนสาธารณะ สูดอากาศบริสุทธิ์ต่อ บางทีนี่อาจจะเป็นเวลาที่เขาควรจะลองทบทวนตัวเองดูอีกครั้ง วันนั้นคำว่า”โฮโม” ของจงอินยังคงติดใจเขาอยู่

ในกลุ่มเพื่อนของเขาเองก็มีคู่จงอินกับคยองซู ที่สวีทกันตลอดเวลาที่ทำได้ และก็มีอีกคู่ .. เอาเป็นว่าตอนนี้ทุกคนคิดว่าที่คริสชอบโม้เรื่องสาวๆของเขา ก็เพื่อจะให้ เทา แพนด้าน้องเล็กในกลุ่ม หึงเล่นก็เท่านั้น

จริงๆแล้วเขาเองก็ไม่เคยคิดในแง่นั้นเลย ว่าตัวเองเป็นเกย์รึเปล่า แต่พอนึกดูดีๆ เขาเองก็ไม่เคยสนใจใครมาก่อน ทั้งชายและหญิง เลยด้วยซ้ำ

...หรือว่าตลอดมาเขาอาจจะแค่รอคนที่ใช่

...และ ตอนนี้เขาคิดว่าเขาน่าจะเจอคนนั้นแล้วล่ะ






 

... Soy milk latte and silent barista ...

ราวๆเที่ยง กล่องข้อความในมือถือของเขาเต็มไปด้วยเซลก้ากวนๆเบลอๆของเซฮุนที่ส่งมาแกล้ง ลู่หานคิดว่ามันถึงเวลาที่จะกลับได้แล้ว ชายหนุ่มตัดสินใจที่จะเดินรอบสวนสาธารณะอีกสักรอบแล้วค่อยกลับ เขาปิดมือถือเพื่อที่จะหยุดเสียงเตือนทุกครั้งที่รูปใหม่ถูกส่งมาอีก

"ให้ตายสิเซฮุน ว่างนักใช่มั้ยไอ้เด็กนี่"

.......


 

ในสถานีรถไฟ ชายหนุ่มซื้อแซนด์วิชเย็นชืด จากซุ้มอาหารเล็กๆที่ดูเงียบเหงา มาทานขณะรอขบวนรถไฟที่เขาต้องขึ้น

สิบนาทีผ่านไป ในที่สุดขบวนรถไฟที่เขารอก็มาถึง เสียงเครื่องงจักรดังขึ้นเรื่อยๆเมื่อตัวรถเข้าใกล้สถานี และส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดเหมือนโลหะสีกันในขณะที่ชละความเร็วและจอดเทียบที่ให้ผู้โดยสารขึ้น เมื่อได้ยินเสียงประตูโลหะเปิดออก ชายหนุ่มก็รีบเก็บมื้อเที่ยงของเข้ากลับลงถุงและตรงไปที่ขบวนรถ เขาหลบทางให้หญิงชราที่กำกระเป๋าใบจิ๋วของเธอไว้แน่น แล้วนั่งลงตรงที่นั่งริมสุด

ลู่หานกดเปิดโทรศัพท์มือถือขึ้นมาอีกครั้ง เพื่อตอบกลับรูปเซลก้าของเซฮุนด้วยอีโมติคอนตลกๆ

นักศึกษาหนุ่มมองดูชื่อของมินซอกในจอมือถือซักพักแล้วก็เริ่มคิด ตอนนี้อีกฝ่ายมีเบอร์ของเขาแล้วนี่นา เขาสงสัยว่ามินซอกจะบันทึกมันลงไปในเครื่อง ..จดมันไว้ในกระดาษ ..รึจำไว้ในสมองเลย

ฟังดูเพ้อฝัน แต่พอคิดเล่นๆมันก็ทำให้เขามีความสุขไม่น้อย

ขบวนรถเงียบสงบตลอดการเดินทางทั้งที่เป็นเวลากลางวันของวันเสาร์ ลู่หานสัปหงกแล้วสัปหงกอีก

และเมื่อใกล้ถึงสถานี เสียงเตือนข้อความเข้าก็ดังขึ้นอีกครั้ง

ขอโทษที่รบกวนนะ คือผมอยากรู้ว่า ถ้าพูดรึส่งเสียงออกมาตอนที่เป็นปอดบวมน่ะ มันจะแสบคอมากๆเลยด้วยรึเปล่า?

-M

ชายหนุ่มนึกซักพัก เขาเคยเป็นอยู่ครั้งนึงเมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว เท่าที่จำได้ เวลาพูดนี่แสบเหมือนมีคนเอากระดาษทรายไปถูเลยด้วยซ้ำ

ไม่กวนเลย! ก็แสบนะ ทำไมหรอ? มินซอกเป็นอะไรรึเปล่า ?

-L

อ้อ ผมไม่แน่ใจว่าที่เจ็บคอนี่คือผมส่งเสียงออกมารึเปล่าน่ะ เลยอยากลองเช็กดู

-M

อย่างนี้นี่เอง

-L

มันฟังดูประหลาดใช่มั้ย ขอโทษนะลู่หาน

-M

ไม่ๆ อย่าคิดแบบนั้นสิ! เรียกว่าเป็นประสบการณ์ใหม่จะดีกว่า ผมแค่ไม่เคยมีคนรู้จักที่หูหนวกไง

-L

งั้นหรอ ^ ^ แล้วคนแก่ละ ลู่หานเคยเจอคนแก่ที่หูตึงบ้างมั้ย

-M

เอ น่าจะเคยนะ แต่น่าจะแก่จนผมจำไม่ได้แล้วด้วยซ้ำ ฮ่าๆ

-L

แก่ขนาดนั้นเลยหรอ ฮ่าๆ อ่า.. ประสบการณ์ใหม่เป็นเรื่องที่ดี .. ใช่มั้ย?  อ้อตอนนี้ผมกินยาฆ่าเชื้อไปเพียบเลย แล้วก็พรุ่งนี้จะใส่มาส์กด้วย ลู่หานจะได้ไม่ติด

-M

ดีแน่นอน! ดื่มน้ำเยอะๆอย่าลืม อีกอย่าง ถ้าผมติดก็ไม่เป็นไรหรอก ผมจะถือว่าเป็นของขวัญเลย :P

-L

ฮ่าๆ ของขวัญเลยหรอ > <  ผมไปแล้วนะ ยาออกฤทธิแล้วง่วงมากเลย <3

-M

สัญลักษณ์หัวใจเล็กๆที่ตอนท้ายของข้อความจากคนตัวเล็ก ทำให้หัวใจดวงมี่อยู่ในอกลู่หานเต้นเร็วขึ้นจนแทบหลุดออกมา เขาเก็บมือถือกลับลงไปในกระเป๋ากางเกง และมองทิวทัศน์ด้านนอกของขบวนด้วยรอยยิ้มกว้างที่หุบไม่ลง

วันนี้วิวข้างนอกดูสวยเป็นพิเศษเนอะ ...  ว่ามั้ย ? :)

 
TBC.

________________________________
 

#LMsilent

จบไปอีกตอนแล้วค่ะ !!  มาช้าเลย 


อัพวันเกิดเก่อเลย:3  ขอบคุณทุกคอมเม้นแล้วก็แท็กนะคะ บางคนมาคอมเม้นทุกตอนเลยฮือออ มีทั้งสกรีม ทั้งกำลังใจ(ซึ้งTT) แล้วก็คอมเม้นฮาๆ ชอบมากเลยค่ะ T T


ตอนต่อไปอาจจะช้านิดนึงนะคะ TT ใกล้จะสอบแล้ว กลับไปเป็นชีวิตเด็กมหาลัยไม่เห็นเดือนเห็นตะวัน (เว่อร์) 55555
 

jam_mml

ปล ตอนที่แล้วดราม่า พี่หมินหาย เราอ่านเจอคอมเม้นนี้แล้ว ก๊ากเลยค่ะ ไปฟิตหุ่นนี่เอง T T 

แถมแฟนอาร์ทแรก และก็ล่าสุดที่เคยวาดพี่ลู่ ///// เป็นคนที่เราชอบวาดมากกกกเลยค่ะ (ยกเว้นตอนยิ้มจนยับนิดนึง55555)  happy birthday  :D