บอดี้การ์ดจำเป็น

ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 5

ตอนที่ 5

                เข้มนั่งคิดวิธีหาคำตอบสายตาก็มองสำรวจไปทั่วตัวของหนูอีฟตำแหน่งที่สามารถมองเห็นภายนอกไม่พบไฝแม้สักเม็ดเดียว แสดงว่าใฝ่ที่ว่าต้องอยู่ภายใต้ร่มผ้าของหล่อนเป็นแน่ แล้วจากการที่เขาคบหาสมาคมกับผู้หญิงมาก็มากพอดู ทำให้พอจะรู้ว่าใฝ่มักอยู่ส่วนไหนของร่างกาย ส่วนใหญ่ที่เคยเห็นก็มี หน้าอก แผ่นหลัง   ต้นขา แต่เขาจะทำอย่างไรถึงจะหาคำตอบได้ เขาไม่มีทางยอมแพ้ผู้หญิงตัวเล็กๆ เด็ดขาด เห็นจะต้องใช้วิธีการตามแบบฉบับของเขาซะแล้ว คิดได้ดังนั้นเข้มก็ขยับตัวลุกขึ้นเดินไปนั่งโซฟาตัวเดียวกับหนูอีฟ แล้วแผนปฏิบัติการแบบสายฟ้าแลบก็เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วชนิดที่หนูอีฟที่มองดูอาการแปลกๆ ของชายหนุ่มอยู่แล้ว แต่ก็ยังตั้งตัวหลบไม่ทัน

                “ว้ายๆๆ! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ มากอดฉันไว้ทำไม แน๊ บอกให้ปล่อยได้ยินไหม ไอ้บ้า”

                เข้มไม่ฟังเสียงห้ามปราบของหนูอีฟ เขาใช้สองแขนกอดรัดร่างบางไว้แน่น ปากก็พูดในสิ่งที่จะทำ

                “ก็คุณถามคำถามที่มันยากแก่การตอบ ผมก็มีวิธีการหาคำตอบตามแบบของผมไงครับ” เข้มถือโอกาสใช้จมูกคลุกเคล้าแถวซอกคอ สูดดมกลิ่นกายสาวของหนูอีฟ เมื่อร่างกายได้แนบชิดกัน ปฏิกิริยาทางกายระหว่างชายหญิงก็เกิดขึ้น เหมือนแม่เหล็กต่างขั้วที่ดึงดูดเข้าหากัน เข้มใช้ฝ่ามือทั้งสองข้างประคองใบหน้าของหนูอีฟที่บัดนี้หลับตาพริ้มมาชิดใบหน้าของเขาสายตาก็มองสำรวจไปทั่วใบหน้าหวานเรื่อยลงมาหยุดที่ริมฝีปากอิ่มสีแดงเย้ายวนน่าจูบ เขาคิดไปพร้อมกับจมูกก็ลากตามความคิดเริ่มตั้งแต่ เปลือกตาทั้งสองข้าง สันจมูกโด่ง แก้มใสข้างซ้ายขวา สุดท้ายริมฝีปากอิ่ม สัมผัสแรกบางเบาราวปีกผีเสื้อ แล้วเพิ่มแรงบดเคล้าขึ้นเรื่อยๆ

                หนูอีฟเคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสที่ชายหนุ่มปลุกเร้า เธอไม่เคยรู้ว่าการสัมผัสแนบชิดระหว่างหญิงชายจะรู้สึกดีแบบนี้ มันวาบหวามรุ่นแรง ซาบซ่านอะไรปานนี้ เธอเป็นอะไรไป ทำไมไม่ต่อต้านขัดขืน แถมยินยอมพร้อมใจโอนอ่อนตามแรงยั่วยุภายใน นี่เธอจูบตอบเขาไปด้วยนะ แล้วนี่เมื่อไหร่เขาจะหยุดสักที เธอจะทนไม่ไหวแล้วมันอึดอัดเหมือนคนกำลังจะจมน้ำ

                เข้มถอนหายใจ หลังจากดูดซับความหวานจากกลีบปากบางอิ่มจนพอใจ ขณะที่เขาเห็นหล่อนกำลังเคลิบเคลิ้มเขาก็บรรจงแหวกคอเสื้อยืดตัวในสีขาวคอแหลมของเธอลง  พลันเสื้อในสีหวานที่ห่อหุ้มดอกบัวคู่งามก็ปรากฏแก่สายตา เขาไม่รอช้าใช้มือเลื่อนเสื้อในตัวสวยลงพร้อมจมูกก็กดตามลงไปทันที

                “นายเข้ม! เออ จาทำอารายฉัน พ พอ แล้ว หยุดซะที”

                เข้มสูดดมความหอมเย้ายวนใจเข้าเต็มปอด แล้วสายตาก็พบใฝ่เม็ดเล็กๆ สีน้ำตาลอ่อนบนเนินอกสวยข้างขวาของหนูอีฟนั่นเอง เขามองดอกบัวคู่งามอย่างอ้อยอิ่งแล้วก้มลงจูบไปอีกข้างละทีก่อนที่มือจะเลื่อนเสื้อตัวในปิดไว้อย่างเดิม     “ผมพบคำตอบแล้ว ใฝ่เม็ดนั้นอยู่ที่เนินอกข้างขวา ถูกไหมครับคุณหนูอีฟ” เข้มพูดขึ้นหลังจากจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่แล้วกลับไปนั่งโซฟาตัวเดิม ตาก็มองไปที่หนูอีฟที่บัดนี้ผมเผ้ายุ่งเหยิงด้วยฝีมือของเขา ปากแดงเม้มเข้าหากันเป็นเส้นตรง ตาลุกโชนเหมือนจะแผดเผาเขาให้ไหม้เป็นจุลเมื่อยามมองตรงมา

                “ไอ้คนบ้า ทำอะไรบ้าๆ ฉันจะฆ่าแก” หนูอีฟเดินมาที่โซฟาตัวที่นายเข้มนั่งอยู่แล้วโผนตัวขึ้นไปอยู่บนตัวของชายหนุ่มมือก็ทุบไปทั่วอย่างสุดแรงด้วยความเจ็บใจ

                “ปั๊ก ปั๊ก นี่แหน่ะๆ คนบ้า คนเฮง...... โอ้ยเจ็บ” หนูอีฟทุบชายหนุ่มได้สองสามทีก็ต้องร้องเสียงหลงเมื่อมือใหญ่บีบหมับเข้าที่ปากของเธอ เจ็บจนน้ำตาแทบร่วง เท่านั้นไม่พอเขายังใช้แรงที่มีมากกว่าบังคับให้เธอก้มหน้าลงไปหา หนูอีฟรีบหลังตาลงเมื่อเห็นว่าหน้าเธอและเขาชิดกันจนรู้สึกถึงลมหายใจของกันและกัน

                “ปากจัดเหลือเกินนะ อย่างนี้ต้องสั่งสอนให้หลาบจำ ต่อไปห้ามด่าผมอีกเป็นขาด ถ้าไม่เชื่อจะโดนมากกว่านี้” เข้มพูดจบก็ฉกปากวูบเข้าไปปิดปากของเธออีกครั้ง

                เสียงประตูเปิดและปิด พร้อมแสงแฟลชสว่างวาบๆ ติดต่อกันหลายครั้ง ทำให้ทั้งคู่หันยังต้นเหตุ

                ไอติมรีบเปิดประตูเข้ามาเมื่อเธอได้ยินเสียงคุณอีฟร้อง แล้วเธอก็ต้องตะลึงกับภาพตรงหน้าที่เห็น คุณอีฟของเธออยู่ในสภาพไม่เรียบร้อยนัก แถมขึ้นไปอยู่บนตัวของพ่อพระเอกรูปหล่อคนนั้นด้วย แต่เธอต้องทำตามคำสั่ง แล้วมือก็ยกกล้องที่เตรียมมากดชัตเตอร์ถี่ระรัวทันที

                “ไอติม! หยุดถ่ายเดี๋ยวนี้”

                “คุณ! ทำอะไรครับ”

                หนูอีฟกับเข้มพูดขึ้นพร้อมกันเมื่อเห็นไอติมกดชัตเตอร์ไม่ยั้งมือ หนูอีฟลนลานลุกขึ้นจากตัวของชายหนุ่ม เดินไปหาไอติมที่ยืนงงหน้าตาซีดเซียวอยู่

                “ขอบคุณมากจ๊ะ ไอติมออกไปก่อนเอากล้องวางไว้ที่โต๊ะ แล้วล็อคประตูให้ฉันด้วย”

                ไอติมรีบเดินวางกล้องในมือ แล้ววิ่งออกไปทันทีแต่ก็ยังไม่ลืมที่จะกดล็อคประตูตามคำสั่งของคุณอีฟ

                “เพราะนายคนเดียว เป็นเรื่องแล้วเห็นไหม บ้าเอ๊ย ให้มันได้อย่างนี้ซิ คิดจะทำอะไรผิดพลาดไปหมด” หนูอีฟกำมือแน่นอย่างแค้นใจหันไปค้อนชายหนุ่ม แล้วสะบัดหน้าหนีเดินเขาไปในห้องน้ำทันที….

                เมื่อเห็นสภาพตัวเองที่สะท้อนอยู่ในกระจำก็อยากจะร้องกรี๊ดออกมาอีกรอบ ผมเธอยุ่งเหยิง เสื้อผ้ายับย้น รอบรอบริมฝีปากบางเลอะไปด้วยลิปสติกดูไม่ได้เลยหมดสภาพเลยเรา น่าเจ็บใจนัก คิดแผนการจะแก้แค้นเขา แต่ตัวเองต้องมาขายหน้าซะเอง ไม่น่าพลาดเลยป่านนี้ไอติมจะคิดอย่างไร เมื่อเห็นสภาพนั้นของเธอ ตอนแรกเธอคิดจะแกล้งฉีกเสื้อผ้าแล้วร้องโวยวายพอเป็นพิธี เมื่อไอติมเข้ามาจะได้ถ่ายรูปไว้เป็นหลักฐานสำหรับเธอใช้ยื่นยันกับตำรวจว่านายเข้มข่มเหงเธอ จะทำให้เขาเสียชื่อและอาจเข้าไปนอนเล่นในคุกสักคืนสองคืนเธอจะได้หายเจ็บใจทีเขาบังอาจมาขโมยจูบแรกของเธอ แต่เหตุการณ์กลับเป็นว่าเธอกลายเป็นฝ่ายเสียเปรียบเสียเองอีกแล้ว คราวนี้จะทำอย่างไรดี เรื่องไอติมไม่มีปัญหาเพราะเธอรู้จักไอติมดีว่าไอติมรักและเคารพเธอ คงไม่กล้านำเรื่องนี้ไปบอกใคร แต่คนในห้องขณะนี้ ตัวต้นเหตุของเรื่องราวทั้งหลายเธอจะทำอย่างไรกับเขาดี ทำไมเธอทำอะไรเขาไม่ได้เลย แถมวันนี้โดนเขารังแกซ้ำอีก เธออุตส่าห์ถามคำถามยากๆ ยังสามารถหาคำตอบได้อีกคิดแล้วน่าอายชะมัด เขามาแหวกเสื้อเธอจนพบใฝ่เม็ดนั้นแล้วยังมา......หนูอีฟคิดมาถึงตรงนี้แล้วรู้สึกว่าหน้าร้อนวุบวาบขึ้นมา ทำไมเขาต้องมาทำแบบนั้นกับเธอด้วย แล้วเธอทำไมรู้สึกวาบหวามใจจนไม่อาจขัดขืนได้ นี่ถ้าไอติมไม่เข้ามาเสียก่อน ป่านนี้ไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นดูท่าทางเขาโกรธมากที่เธอไปด่าว่าเขาแรงๆ แต่เธอไม่สนหรอกอยากมาทำบ้าๆ กับเธอก่อนเองช่วยไม่ได้ เดี๋ยวต้องพูดกับเขาให้รู้เรื่องกันไปเลย

                หนูอีฟเดินออกมาจากห้องน้ำ กวาดตาไปรอบห้องเห็นนายเข้มเสนอหน้าไปนั่งที่โต๊ะทำงานของเธอในมือเขาขณะนี้ถือกล้องถ่ายรูปไว้ด้วย

                “นี่นาย คิดจะทำอะไรกับกล้องของฉัน เอาคืนมาเดี๋ยวนี้นะ?” หนูอีฟเอื้อมมือไปคว้ากล้องถ่ายรูป ซึ่งเขาก็ยื่นมาให้แต่โดยดี เธอรีบเปิดช่องใส่เมมโมรี่การ์ดทันทีแต่มันไม่มีเสียแล้ว

                “ผมขอเก็บเมมโมรี่การ์ดไว้ก่อน แล้วจะเอามาคืนวันหลัง คุณบอกผมมาดีกว่าว่าทำไมเลขาของคุณถึงเข้ามาถ่ายรูป ขอบอกไว้ก่อนว่าถ้าผมได้รับคำตอบที่ไม่น่าพอใจ ผมจะทำในสิ่งที่คุณคาดไม่ถึงเลยทีเดียว”

                หนูอีฟจ้องมองคนพูดอย่างแค้นใจ ดูเขาพูดเข้าซิข่มขู่สารพัดไม่เห็นจะกลัวเลย ลองมาทำอะไรอีกซิเธอจะฟ้อง แม่อรขาให้ไล่ออกไปเลย  แล้วนี่เธอต้องรับเขาเป็นบอดี้การ์ดใช้ไหมก็เขาตอบคำถามถูกทั้ง 3 ข้อนี่หน่า

                “ปัง!

                เสียงตบโต๊ะทำให้หนูอีฟสะดุ้งหยุดความคิดของตัวเองฉับพลัน เห็นนายเข้มมองตรงมาหน้าตาถมึงทึง จึงรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ เหมือนจะเป็นไข้

                “ตอบผม ผมถามว่าถ่ายรูปทำไม ผมได้ยินคุณขอบคุณเลขาเต็มสองหู แสดงว่าเขาไม่ได้เข้ามาถ่ายโดยพลการแน่นอน คุณสั่งให้เขาเข้ามาถ่ายใช่ไหมตอบมา?”

                “ทำไมต้องตะคอกกันด้วย ไม่รู้ใครเป็นนายจ้างใครเป็นลูกจ้างกันแน่ แหมฉันก็แค่อยากได้รูปนายไปให้เพื่อนฉันดูบังเอิญฉันบอกเขาว่าเจอผู้ชายหล่อมาก สูงสง่า คมเข้ม แต่นิสัยแย่ น่าจะทาบทามมาเป็นนายแบบ เพราะเพื่อนฉันคนนี้เขาเป็นเจ้าของนิตยสารหลายฉบับ เขาก็เลยให้ฉันเอารูปไปให้ดู ก็ฉันไม่มีรูปของนายก็เลยบอกให้ไอติมเลขาของฉันเข้ามาถ่ายไงหล่ะ”หนูอีฟถอนหายใจรู้สึกโล่งอกเมื่อหลีกเลี่ยงหาคำตอบให้เขาไปได้แล้วเธอก็เดินไปนั่งบนโซฟามุมห้องกันตัวเองให้อยู่ห่างๆ เขาไว้หลังจากตอบคำถามเขาแล้ว แต่ก็ไม่วายกัดเขาไปเล็กน้อย         

                “ทำไมไม่ขอถ่ายดีๆ ถึงอย่างไรก็ขอบคุณนะที่คุณเห็นผมหน้าตาดีขนาดสามารถเป็นนายแบบได้  เอ๊!แต่รูปที่เลขาคุณถ่ายไป ถ้าเพื่อนคุณเห็นเขาคงไม่คิดจะเอาผมไปเป็นนายแบบหรอก ผมว่าเขาคงจะติดต่อให้ผมเป็นพระเอกหนังประเภทปลุกอารมณ์เสือป่ามากกว่าและคนที่เป็นนางเอกคงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากคุณ” เข้มเห็นหนูอีฟหน้าตาซีดเซียวแต่ก็แอบถลึกตาใส่เขา ทำไมเขาจะไม่รู้เธอคงคิดหาทางแก้แค้นเขาด้วยแผนการณ์อะไรสักอย่าง และให้เลขาเข้ามาถ่ายรูปไว้เป็นหลักฐาน แต่บังเอิญเหตุการณ์มันไม่เป็นไปตามแผน เห็นๆ กันอยู่ว่าเวลานี้เธอเสียเปรียบเขาเต็มๆ ไม่รู้เป็นอะไรเวลาเขาได้แกล้งเธอนิดๆ หน่อยๆ แล้วรู้สึกมันทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้น มันน่าขำดูทำหน้าเข้าซิเหมือนกินยาขมเข้าไปงั้นแหละ เจอแบบนี้ก็ดีแล้วเจ้าแผนการณ์ดีนัก คราวหน้าคราวหลังจะได้ไม่กล้าทำอีก แต่เขาจะไว้ใจเธอไม่ได้เพราะดูท่าทางจะดื้อน่าดู แถมเจ้าอารมณ์ ด่าก็เก่ง ตอนเด็กๆ ไม่เห็นเป็นแบบนี้เลยเธอเปลี่ยนไปเยอะจริงๆ

                “โอเค ผมไม่ติดใจเรื่องรูปแล้วก็ได้ เอาเป็นว่าคุณรับผมเป็นบอดี้การ์ดแล้ว ทีนี้เราก็มาตกลงเรื่องงานกันดีกว่า หรือว่าคุณมีปัญหา?”

                หนูอีฟอ้าปากจะเถียงก็หุบลงทันที เมื่อเห็นนายเข้มเดินเข้ามานั่งโซฟาตรงข้ามกับเธอ ยิ่งเห็นหน้าใกล้ๆ ยิ่งใจฝ่อ แปลกนะคนหน้าตาหล่อเหล่าราวพระเอก เวลาโกรธก็ทำให้ดูหน้ากลัวเหมือนกัน เธอเลยแกล้งส่งยิ้มหวานไปให้ทันที

                “รับก็ได้ แล้วนายจะให้ฉันบอกใครๆ ว่านายมาทำงานกับฉันตำแหน่งอะไร คนเขาต้องสงสัยแน่ๆ  ถ้านายต้องไปกับฉันทุกที่”

                “บอกว่าผมเป็นคนขับรถประจำตัวคุณก็ได้”

                “นายจะเริ่มงานได้เมื่อไหร่”

                “ตอนนี้ ตลอดเวลา และตลอดไป” เข้มยิ้มให้กับคำพูดของตัวเอง และตลอดไป เขาพูดไปได้ไงเนี๊ย เขาจะทำงานและอยู่ใกล้ๆ หนูอีฟตัวแสบได้นานแค่ไหนกันเชียว เห็นหน้าตาสวยหวานแบบนี้ แต่นิสัยใจคอเหลือรับประทานจริงๆ  ไม่รู้ว่าวันต่อไปเขาต้องเจอกับอะไรบ้าง แต่ทำไงได้รับปากกับแม่ไขกับน้าอรมาแล้ว ยังไงเขาต้องดูแลเธอให้ดีที่สุด

                “เวอร์ไปหรือป่าว? พูดเป็นพระเอกนิยายรักโรแมนติกไปได้นับต่อจากนี้นายต้องเรียกฉันว่าคุณอีฟ เหมือนที่    ไอติมและพนักงานที่นี่เรียกห้ามเรียกฉันว่าหนูอีฟเพราะฉันให้คนที่สนิทเท่านั้นที่เรียกได้ ส่วนฉันจะเรียกนายว่า “นายเข้ม” แล้วกันนะ”

                “ความจริงน่าจะเรียกผมว่าพี่นะครับ ผมแก่กว่าคุณตั้ง 5 ปี “

                “แหวะ! น้อยๆ หน่อย คำว่าพี่เขาไว้เรียกกับคนที่ฉันเคารพนับถือและต้องสนิทสนมคุ้นเคยกันมากๆ อย่างพี่โคมของฉัน ส่วนคนบ้าๆ อย่างนายฉันไม่เรียกพี่ให้เสียปากหรอกย่ะ”

                “เริ่มพูดจาไม่น่ารักอีกแล้วนะครับ คุณอีฟเรียนมาก็สูงเห็นว่าจบจากเมืองนอกมาทำไมดูถูกคนจัง คุณวัดค่าของคนจากอะไรผมขอถามหน่อย วัดจากรูปร่างหน้าตา อาชีพ  การศึกษาหรือว่าฐานนะไม่ทราบ?”

                ฉันจะวัดจากอะไรมันก็เรืองของฉัน และฉันก็ไม่ได้เป็นคนดูถูกคนอย่างที่นายกล่าวหา ฉันเป็นแบบนี้กับคนบางคนเท่านั้นแหละโดยเฉพาะกับนายจำเอาไว้” หนูอีฟสะบัดหน้าหนีลูกตาวาววับคู่นั้น มาหาว่าเธอดูถูกคนนี่ถ้าเขารู้ว่าครั้งแรกที่พบกันเธอถึงกับอึ้งในความหล่อเหลาของเขาแถมคิดว่าเป็นพระเอกในจินตนาการเข้าละก็ เขาต้องเยาะเย้ยถากถางเธออย่างแน่นอน เธอจะให้เขารู้ไม่ได้ว่าลึกๆ แล้วเธอแอบชื่นชอบในตัวเขาตั้งแต่แรกพบและก็ยิ่งรู้สึกชอบมากขึ้นเรื่อยๆในตอนนี้ เธอต้องวางฟอร์มไว้ก่อนต้องยกตนข่มเขาให้มากๆ แหมทำมาเป็นพูดดี ตัวเองก็แค่มนุษย์เงินเดือนไม่เห็นจะวิเศษตรงไหนเลยนายบอดี้การ์ดบ้าอำนาจ…..

                “เอ๊า! นี่คุณจะนั่งจ้องให้ทะลุทะลวงกันเลยหรือไง ถ้าตาคุณมีแสงเลเซอร์ผมคงไหม้เป็นจุลไปแล้ว  ฮะๆๆๆ” เข้มอดขำไม่ได้เมื่อเห็นหนูอีฟนั่งจ้องหน้าเขานิ่งตาไม่กระพริบ

                “จ้องเจ้ง อะไร ไม่มี หาความกันชัดๆ ฉันก็เป็นแบบนี้แหละบางที่คิดอะไรเพลินๆ ตาอาจมองไปที่จุดใดจุดหนึ่งแต่ใจฉันมันไม่ได้หยุดอยู่ตรงที่ตามองอยู่หรอกนะ เออ เดี๋ยวฉันมาจะไปคุยกับไอติมเสียหน่อย หลังจากนั้นฉันมีนัดทานข้าวกับเพื่อนที่ร้านอาหารอิ่มสบายแถวเมืองนนท์หวังว่านายคงรู้จักนะ”

                “รู้จักครับ” ทำไมเขาจะไม่รู้จัก ก็ที่นั่นมันร้านไอ้อ้วนเพื่อสนิทของเขาเองและสวนสวยรอบร้านของมันก็เป็นฝีมือของเขา ดีเหมือนกันเขาจะได้ปรึกษาหารือกับไอ้อ้วนถึงการรับทำงานของเขาในครั้งนี้ด้วย...........