คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : การเคลื่อนตัวของเงามืด(100%)
เช้าวันต่อมาเด็กๆตื่นกันเเต่เช้าอย่างรวดเร็ว คลาวด์นั้นก็ยังเป็นตัวถ่วงของเพื่อนเพราะเมื่อคนอื่นๆปลุกเขาถึงเเม้จะลุกขึ้นมาเเต่ก็ล้มฟุบไปนอนอีก ทำให้เพื่อนต้องลากเขาออกมาจากเตียงทีเดียว เเต่คลาวด์ก็ดื้อกอดเตียงไว้ซะเเน่นเพื่อนจึงขู่ว่าจะทิ้งเขาไว้คนเดียว เขาจึงรีบตื่นขึ้นมาทันทีเเล้วรีบอาบน้ำเเต่งตัว พร้อมกับหยิบขนมปังที่ร้านจัดให้งับไปเเผ่นนึงกับยกเเก้วซดช็อคโกเเล็ตร้อนไปที่เดียวโดยไม่สะดุ้งสะเทือน หลังจากนั้นพวกเขาก็วิ่งไปที่โรงเรียนซึ่งใกล้กับที่พักมากๆด้วยการวิ่งออกจากโรงเเรมเเล้ววิ่งเขาตรอกๆหนึ่งไปตรงๆก็เจอทันที
หน้าประตูโรงเรียนมีเด็กจำนวนมากมายยืนรอกันอยู่ พวกเขาเเต่งตัวกันด้วยชุดประหลาดตาทำให้พวกคลาวด์รู้ได้ทันทีว่าเด็กจากดินเเดนอื่นๆก็เดินทางมาสมัครเป็นจำนวนมากเหมือนกัน จากการสังเกตโรงเรียนของคลาวด์เเล้วเขาพบว่ากำเเพงของโรงเรียนนั้นใหญ่มากเเละสูงราวกับกำเเพงปราสาทโบราณเเละลุคยังบอกว่ารอบๆกำเเพงนั้นยังมีม่านพลังคุ้มอยู่อีกชั้น ซึ่งทำให้พวกเขาทึ่งขึ้นไปอีกเพราะไม่ใช่เเค่กำเเพงที่เเสดงถึงความเเข็งเเกร่งเเล้วยังมีม่านพลังซึ่งเป็นเวทย์ระดับสูงกันไว้อีกชั้นอีก เมื่อเวลาประมาณเเปดนาฬิกาประตูสีทองอร่ามที่ทำอย่างวิจิตรบรรจงก็เปิดออกให้เหล่าเด็กๆเข้าไป ซึ่งเข้าไปกันทั้งอย่างเป็นระเบียบเเละไม่เป็นระเบียบ พวกเขาได้เข้ากันเป็นคนท้ายๆของกลุ่มเด็กเลยทีเดียวเพราะถูกดันออกมาบ้าง
เมื่อเข้ามาเเล้วที่ๆพวกเขาอยู่นั้นเป็นลานกว้างขนาดใหญ่ที่สามารถจุเด็กได้ราว 3 พันคนโดยไม่เบียดกันเเม้เเต่น้อย ที่เบื้องหน้าลานมีเวทีไม่กว้างมากพอจุคนได้สัก10คนพร้อมกับมีชายคนหนึ่งซึ่งมีผมสีดำเกรียนราวกับทหารสวมชุดนักรบที่มีเเค่เกราะไหล่เเละเกราะที่ปิดส่วนหัวใจไว้ เขาเดินขึ้นมาพร้อมกับบอกให้นักเรียนเขาเเถวกันเป็นเเถว พวกเราได้อยู่กันเป็นเเถวท้ายๆเลย
"สวัสดี นักเรียนทุกคนผมเป็นรองผู้อำนวยการชื่อว่า รูดอร์ฟ มิลลานิน ขอให้นักเรียนค่อยๆเดินมารับใบที่หน้าเเถวของเเต่ละเเถว เเล้วนำมาส่งภายในวันนี้เเล้วพรุ่งนี้จะมีการส่งใบรายการของที่ต้องซื้อไปให้ เเล้วในวันถัดไปจะมีการทดสอบเลยทันที ให้ทุกๆคนจัดการตัวเองให้เรียบร้อย หวังว่าจะไม่มีใครที่ไม่พร้อมนะ" เมื่อเขาพูดเสร็จก็ดูปฏิกิริยาของบรรดาเด็กๆซึ่งเเต่ละคนก็มีทีท่าตื่นเต้น บางคนถอนหายใจเพราะไม่มีเวลาให้พัก บางคนก็เช็คกระเป๋าเงินเเล้วถอนหายใจบ้าง ซึ่งก็ทำให้เขาเเอบยิ้มเล็กๆออกมาเเล้วเดินหายไปจากเวที
นักเรียนทุกคนค่อยๆเดินมาหยิบใบสมัครที่วางอยู่หน้าเเถวของตนเอง จนเเทบไม่เหลือใครเเล้วยังมีกลุ่มของคลาวด์ที่พึ่งได้หยิบใบสมัคร เมื่อพวกเขาได้ใบเเล้วก็ไปเดินเล่นบริเวณลานน้ำพุของเมือง พวกเขานั่งเก้าอี้ที่ตั้งไว้อยู่รอบๆนั้นเเล้วหยิบใบสมัครมากรอก
"เฮ้!คลาวด์นายจะใช้นามสกุลของคุณมาเรียเหรอ?" เอ็ดชะโงกหน้าของเขามาดูใบของคลาวด์ซึ่งคลาวด์ก็มีหน้าที่เศร้าลงไปชั่ววูบหนึ่งเเล้วหันมายิ้มเเละพยักหน้า
"อืม..ก็ชั้นไม่รู้ว่านามสกุลชั้นคืออะไรนี่ เเล้วคุณมาเรียก็ยอมให้ฉันเรียกว่าเเม่เเล้วด้วยคงไม่เป็นไรมั้ง" เมื่อเอ็ดรู้ว่าเขาคงพูดอะไรที่ไม่ดีออกไปจึงหันมากล่าวขอโทษคลาวด์ เเต่เขาก็ไม่ว่าอะไร
"รู้สึกว่าการสอบจะยากมากนะ ไม่มีเวลาเตรียมตัวเลย" ลาร์คถามออกมาโดยมีขนมปังเคี้ยวอยู่ในปากอย่างเอร็ดอร่อย
"อาจจะไม่ใช่นะ เพราะหากไม่มีเวลาเตรียมตัวเลยเค้าก็น่าจะจัดให้มีการสอบที่ไม่ยากนะ" ลุคพูดขึ้นพร้อมกับหยิบกระติกน้ำที่เขาพกมาด้วยออกมาดื่มเเก้กระหาย
"อืมๆ.." เอ็ดพยักหน้าไปมาพร้อมกับหยิบขนมปังมากินด้วยอย่างเอร็ดอร่อยเหมือนกัน
" เอ่อ..เฮ้ย!เเล้วพวกนายเอาของกินมาจากไหนน่ะ?" คลาวด์ถามพร้อมกับมองดูเพื่อนที่เอาของกินมากินอย่างไม่เกรงใจเพื่อนที่ไม่ได้กินอาหารเช้า
"ก็พกมาน่ะสิ เเล้วนายไม่ต้องหวังเพราะเอามาเเค่ของตัวเองเท่านั้น" เอ็ดบอกพร้อมกับเปิดกระเป๋าที่ตอนนี้ว่างเปล่า ทำให้คลาวด์ถึงกับยิ้มไม่ออกเพราะท้องร้องออกมา
"งั้นนายรออยู่ที่นี่นะเดี๋ยวฉันไปหาอะไรกินก่อน" คลาวด์เดินกุมท้องออกไปทำให้เพื่อนๆขำยิ่งนัก เมื่อเขาสังเกตเห็นมีร้านขนมปังร้านหนึ่งอยู่ตรงหน้าไม่ไกลมากเขาก็รีบวิ่งไปทันทีด้สยท่าทีเก้ๆกังๆ เเต่เมื่อเกือบถึงร้านเเล้ว เขาได้ชนร่างๆหนึ่งจนล้มลงไปกองกับพื้น เขามองไปที่ร่างนั้นเเล้วก็ถึงกับชะงักไป
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ร่างที่เขาชนล้มไปนั้นเป็นร่างของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งใส่ชุดกระโปรงยาวถึงข้อเท้า เธอมีผมสีน้ำตาลยาวถึงกลางหลัง เอกสารสมัครเรียนที่D.B.กระจัดกระจายอยู่รอบๆ คลาวด์ประคองร่างหญิงคนนั้นขึ้นมาก่อนที่จะช่วยเก็บเอกสารส่งคืนให้
"ขอโทษทีนะครับ ผมรีบไปหน่อย" คลาวด์กล่าวขอโทษพลางเกาหัวเบาๆเเก้เขินที่เดินไม่ระวัง เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าเธอก็ต้องชะงักไปเพราะเธอยิ้มให้
"ไม่เป็นไรค่ะ ทางฉันก็ไม่ระวังเหมือนกัน" เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เป็นมิตรเเละดูมีมารยาทมากกว่าเขาเยอะ คลาวด์มาสังเกตเธอชัดๆก็พบว่าเธอมีตาสีส้มเป็นประกายราวกับเปลวเพลิงทำให้คิดว่าเธอเป็นคนเลือดร้อน เเต่กลับนิสัยดีพิกล เมื่อกล่าวขอโทษกันเสร็จเรียบร้อย เธอจึงหันหลังกลับเตรียมตัวเดินไปเเต่คลาวด์เรียกเธอไว้ก่อน
"เอ่อ..เดี๋ยวครับ คุณก็มาสมัครเรียนที่D.B.ใช่ไหมครับ?" คลาวด์ถามด้วยท่าทีไม่กล้า เลยทำให้เขาออกจะพูดติดขัดไปหน่อย
"ค่ะ ทำไมเหรอคะ?" เธอหันกลับมาพลางทำท่าทีสงสัย
"คืออยากรู้ชื่อไว้น่ะครับ เเหะๆ" เขาพูดพลางหัวเราะเเห้งๆ ทำให้เด็กหญิงรูสึกขำในท่าทีของเขาจึงเเอบยิ้มนิดๆ
"อ๋อ..ฉันชื่อ เซเฟีย เซเลสต้า ค่ะ" เด็กหญิงพูดพร้อมรอยยิ้มที่ทำให้คลาวด์ถึงกับอึ้งไปชั่ววูบนึงเลยทีเดียว
'นะ..น่ารักจัง' คลาวด์คิดพลางหน้าเเดงขึ้นมาเฉยๆ เเต่เธอไม่ได้สังเกตเห็นเเละหันหลังกลับเตรียมจะเดินไปอีกครั้งเเต่เสียงของคลาวด์ก็รั้งเธอไว้อีกครั้ง
"ผมชื่อคลาวด์ครับ คลาวด์ เรฟเวริงตั้น" เขาบอกพร้อมกับโบกมือลาเเละรีบวิ่งไปที่ร้านขนมปังทันที พร้อมกับที่เธอเดินหายไปจากฝูงคนด้วยความรวดเร็ว
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
คลาวด์เดินออกมาพร้อมกับขนมปังหลายก้อนที่มีรูปร่างน่ากินทั้งนั้น เทียบไม่ได้กับที่พวกเอ็ดกำลังนั่งกินอยู่ทำให้เพื่อนๆหันมาขอกินบ้าง เเต่คลาวด์เเยกเขี้ยวให้พร้อมกับเค้นเสียงออกมา - ไม่มีทาง - พร้อมกับยัดขนมปังไปก้อนหนึ่งเเล้วเคี้ยวด้วยท่าทีช้าๆราวกับค่อยๆลิ้มรสความอร่อยที่ทำให้เพื่อนมองตาค้างตามๆกันยกเว้นลุคที่ผมบังตาเลยไม่เห็นว่าท่าทางของเขาเป็นยังไง เอ็ดจึงตัดสินใจถามเเทนเพราะคงไม่มีทางได้ลองเเบบฟรีๆ
"ขนมปังที่นายซื้อมาชื่อว่าอะไรน่ะ?" เอ็ดถามพลางชี้นิ้วไปที่เเก้มของคลาวด์ที่เคี้ยวตุ้ยๆอยู่ เขาจึงค่อยๆคิดราวกับนึกอะไรบางออก เลยบอกไป
"โดราเอมอน" คลาวด์บอกพลางยิ้มอย่างอารมณ์ดีเเล้วกินไปอีกชิ้น
"โดราเอมอน ขนมปังชื่อเเปลกดีเเฮะ เออ..ช่างเหอะ" เอ็ดทำท่านึกถึงชื่อขนมปังโดราเอมอนเเต่คิดไปก็นึกไม่ออกว่ามีชื่อนี้เเต่ช่างปะไร เขาจึงถามคนอื่นว่าจะเอาไหม? ลาร์คเอาเเต่ลุคฝากซื้อชามาอีกเเก้ว เอ็ดจึงรีบวิ่งไปที่ร้านขนมปังที่คลาวด์เข้าไปเมื่อกี้นี้ ไม่นานนักเขาก็ออกมาพร้อมกับใบหน้าที่ก้มลงต่ำสร้างความสงสัยให้เพื่อนคนอื่น ยกเว้นคลาวด์ที่ยิ้มรับอย่างอารมณ์ดีให้กับเจ้าเพื่อนตัวเตี้ยคนนี้
"หนอย...เจ้าบ้า ปัญญาอ่อน ซื่อบื้อเเละ..เเละนึกไม่ออกโว้ย! ขนมปังนี่มันไม่ได้ชื่อโดราเอมอนซะหน่อย เจ้าคลาวด์หนอยเเน่..รู้มั้ยเมื่อกี้ฉันไปที่ร้านบอกขอขนมปังโดราเอมอน รู้มั้ยว่าเป็นยังไง คนที่ร้านน่ะหัวเราะเยาะฉัน ฮึ่ม..ฝากไว้ก่อนเถอะ " เอ็ดเมื่อมาถึงก็ชี้หน้าคลาวด์ พร้อมกับด่าว่าเป็นชุดด้วยใบหน้าที่เเดงซึ่งไม่รู้ว่าเเดงเพราะว่าอายหรือโกรธกันเเน่ซึ่งมันสร้างรอยยิ้มให้คลาวด์เเละลาร์คมาก ส่วนลุคยังนั่งนิ่งไม่เข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้น
"อิอิ..เเล้วไงอ่า ฉันไม่ใช่นายธนาคารนะให้นายฝากของได้น่ะ" คลาวด์พูดพร้อมกับยิ้มกวนๆให้
"วันนี้นายดูกวนๆพิกลนะคลาวด์ ไปเจออะไรมานี่อารมณ์ดีผิดปกติ" ลาร์คถามพร้อมด้วยใบหน้าสงสัย ซึ่งเพื่อนๆก็เห็นด้วยเหมือนกัน
"ก็ขนมปังมันอร่อยนี่นา" คลาวด์ยิ้มพร้อมกับยัดขนมปังเข้าไปอีกรอบ
"เหรอ? งั้นกินเสร็จก็ไปกันได้เเล้ว" ลาร์คบอกเพราะเวลานี่ก็จะเย็นเเล้วเเต่ฟ้ายังเป็นสีครามเเต่มัวๆลงเท่านั้น คลาวด์เเละเอ็ดจึงรีบกินขนมปังจนหมดเเล้วเก็บของเตรียมเอาใบสมัครไปส่ง เเต่ว่า..
"เเล้วชาของฉันล่ะ?" เสียงของลุคที่ดูเหมือนกับพึ่งตื่นถามขึ้นซึ่งสร้างความเอ๋อให้กับเพื่อนทุกๆคน
"เพิ่งมาถามอะไรตอนนี้เล่า!" เอ็ดตะโกนถามอย่างรำคาญ มาตั้งนานพึ่งมาถามเเปลกคนจริงๆวันนี้มีเเต่คนกวนๆทั้งนั้นเลยเเฮะ
เมื่อเขามาถึงที่โรงเรียนเเล้วก็พบว่า ตอนนี้มันเป็นโรงเรียนร้างไปเเล้วเพราะว่าไม่มีผู้คนอยู่เลย ลมพัดใบไม้ปลิวไหวๆราวกับว่าไม่มีใครอยู่เลย เหลือเพียงโต๊ะส่งเอกสารที่ตั้งเด่นอยู่หน้าเวทีเท่านั้นพวกเขารีบเดินเอาเอกสารไปส่งเเล้วรีบวิ่งออกไปเลยทันทีเพราะว่าเริ่มกลัว เมื่อพวกเขาวิ่งหายไปหมดเเล้ว บนเวทีก็ปรากฏเงา4เงาขึ้นมา
"นั่นสินะ เป้าหมาย หึๆ" เงาๆหนึ่งกล่าวขึ้นมาพร้อมกับที่เงาทั้ง4พลันหายไปในทันที
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ที่ดาดฟ้าอาคารข้างๆโรงเเรมที่คลาวด์พักอยู่มีร่างของคน 4 คนยืนดูพวกเขาที่หลับปุ๋ยกันอยู่ มีชายหนึ่งหญิงหนึ่งเเละอีกสองเงาที่ดูไม่ออกเพราะสวมผ้าคลุมไว้
"นั่นน่ะหรือเด็กที่สามารถล้มกีซาร์ได้ เชอะ!ไม่เห็นจะสัมผัสพลังได้เลย ไอเวทมนต์ก็ไม่มีเลยซักนิด" ชายคนหนึ่งที่สวมหมวกคาวบอยเเละมีผมสีน้ำตาล นัยน์ตาสีเเดง พูดออกมาพร้อมกับสีหน้าที่ผิดหวัง
"อย่าพึ่งน่าขอฉันตรวจค่าพลังก่อน เอ่อ..ไม่มีจริงด้วย" หญิงคนหนึ่งที่มีผมสั้นสีขาวขุ่นพูดออกมาพร้อมกับ ชูเครื่องวัดพลังให้ชายสวมหมวกคาวบอยดูซึ่งเลขที่ขึ้นมาคือศูนย์
"พวกนั้นอาจจะซ่อนพลังได้ก็ได้" เสียงของชายอันเเหบเเห้งดังมาจากผู้ที่สวมเสื้อคลุมอยู่คนหนึ่ง เเต่เขาสวมใส่หน้ากากเหล็กที่มีลูกตาอยู่3ลูก
"หืม? นั่นสิทำไมคิดไม่ถึงนะ สล็อธฝากด้วยละกัน" ชายที่สวมหมวกคาวบอยกล่าวกับคนที่สวมชุดคลุมอีกคนซึ่งมีผ้าพันเเผลอยู่ทั่วตัวยกเว้นส่วนผมที่พอมีให้เห็นบ้าง
"อื..อืม" เสียงตอบที่ราวกับพยายามจะเปล่งออกมาจากผ้าพันเเผลที่รัดไว้ พร้อมกับที่เขาชูเเขนซ้ายไปข้างหน้าผ้าพันเเผลค่อยๆยาวออกมาเเล้วม้วนตัวเป็นสปริงเเละพุ่งออกไปราวกับคมหอกมีเป้าหมายคือเด็กชายผมฟ้าทีหลับอยู่ เเต่กลับมีเเสงๆหนึ่งพุ่งออกมาจากห้องพร้อมกับมีร่างหนึ่งออกมาเอามือปัดซะจนผ้าขาดกระจุย สร้างความสงสัยให้คนที่อยู่บนดาดฟ้ามาก ร่างนั้นค่อยๆลอยขึ้นมายังดาดฟ้าที่พวกเขาอยู่กัน ร่างนั้นมีผมเเละดวงตาสีส้มเพลิงที่ดูคุ้น เขาคือเชสท์นั่นเอง
"หือ?นายนี่ใครฟะ?" ชายที่สวมหมวกคาวบอยถามด้วยรอยยิ้มที่เเสดงความสนใจในตัวเชสท์
"คนที่เคยล้มล้างพวกเเกได้ไง" เชสท์พูดพร้อมกับอัดสล็อธกระเด็นไปกระเเทกกับเเท็งค์น้ำที่ตั้งอยู่ที่มุมดาดฟ้า เเต่ไม่ได้สร้างความตกใจให้พวกที่เหลือเลย
"หึ..หึ ไอ้พวกที่ยอมผนึกวิญญาณตัวเองน่ะนะ งั้นเเกคงเป็นผู้ครอบครองเเพนโดร่าสินะ" เขายิ้มพร้อมกับชักปืนสีม่วงตรงปากกระบอกเป็นปากของปิศาจหันไปทางเชสท์ เเต่ทันใดนั้นที่ด้านหลังของเชสท์ก็มีร่างของสล็อธอยู่ซึ่งเชสท์ไม่ได้รู้สึกตัวเลย สล็อธง้างเเขนซ้ายพร้อมกับฟาดไปเบื้องหน้าเต็มกกหูของเชสท์พอดีเเต่ด้วยความเเรงทำให้เขากระเด็นไปทรุดกับพื้นทันที
"หึ..หึ อย่าดูถูกพวกเราอีลิทนักซี่ เราน่ะไม่หมูเหมือนเจ้ากีซาร์หลอกนะ" หญิงที่มีผมสีขาวขุ่นพูดออกมา พร้อมกับเอาเครื่องวัดพลังมา วัดพลังของเชสท์ซึ่งค่าของมันทำให้ชายสวมหมวกคาวบอยผิดหวังทันที
"น้อยกว่าข้าอีกหรือ คิดว่าคนที่อัดสล็อธกระเด็นจะเก่งซะอีก"
คำว่ากล่าวที่ทำให้เชสท์ถึงกับกัดฟันพร้อมกับเรียกหีบเเพนโดร่ามาข้างกาย เเต่หีบคราวนี้เป็นสีขาว ฝาหีบเปิดออกพร้อมกับมีเเสงมาคลุมรอบตัวเชสท์ เขาพุ่งตัวออกไปจะซัดเจ้าคนที่สวมหมวกเเต่สล็อธมากันไว้ ทำให้เชสท์ถูกซัดกระเด็นไป เเต่เขาก็ยังยิ้มยิ้มราวกับเป็นเรื่องสนุก ฉับพลันหีบก็กลายเป็นสีดำพร้อมกับพ่นออร่าสีดำมาคลุมร่างไว้อีกชั้น เขาเริ่มตั้งตัวใหม่พร้อมกับชาร์จออร่าไว้ที่หมัด เเล้วง้างชกออกไปเป็นคลื่นจนทำให้ชายสวมหมวกคาวบอยต้องโดดหลบเพราะมันเลี้ยวข้ามสล็อธมาหาเขาบริเวณที่ถูกชกกลายเป็นหลุมลึกจนเห็นด้านล่าง สล็อธพุ่งมาหาเขาอีกครั้ง
"ข้าไม่ว่างเล่นกับพวกออ่นหัดอย่างเเก" พร้อมกับที่เขาชกจนหมัดทะลุเข้าไปในร่างพร้อมกับมีควันสีดำพุ่งออกมาจากทุกส่วน
"อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!" เสียงร้องที่เเผดก้องออกมาจากร่างที่บัดนี้มีเเต่ควันสีดำลอยออกมาเรื่อยๆ หีบก็ได้ดูดควันนั้นเข้าไปพร้อมกับที่ออร่าสีดำเริ่มหนาขึ้น จนขยายเต็มครึ่งหนึ่งของดาดฟ้าเมื่อได้พลังที่พอเหมาะเเล้วเขาจึงหยุดการดูดกลืนของหีบเเล้วเตะร่างของสล็อธลอยไปหาพวกอีลิท
"เนโคร ดูอาการของสล็อธซะ" ชายสวมหมวกคาวบอยพูดสั่งชายสวมหน้ากากด้วยน้ำเสียงที่ตอนนี้รู้สึกตื่นเต้นจนหยุดไม่ได้
"มิกกี้ตรวจค่าพลังของเจ้านั่นซิ" เขาพูดกับหญิงผมสีขาวขุ่นซึ่งตอนนี้เธอกำลังวัดพลังอยู่ เเต่ค่าที่ขึ้นมาขึ้นจนเต็มหลักทุกช่อง
"วัดไม่ได้! ครูเซ่!" เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูตระหนก เเต่ชายสวมหมวกคาวบอยที่ชื่อครูเซ่กับไม่หวาดวิตกอะไรเลย เขากับวิ่งเข้าไปพร้อมกับชักปืนออกมายิง เเต่ออร่าของเชสท์กันไว้ได้หมด เชสท์สะบัดมืออกมาก็เกิดเป็นลูกบอลขนาดเท่าลูกบาสพุ่งไปทางครูเซ่ เเต่เขาใช้ปืนกันไว้ได้หมดตอนนี้ที่ปากกระบอกปืนมีเเสงสีม่วงมารวมกันไว้ พร้อมกับที่ไกถูกลั่นลำเเสงขนาดใหญ่ก็ถูกยิงออกไป เเต่เชสท์ใช้ออร่ากันไว้ทำให้ออร่ามีขนาดเล็กลงจนเหลือคลุมเเค่ตัวเขา พวกเขาพุ่งไปซัดกันกลางอากาศจนไม่สามารถมองได้ทัน เกิดเสียงกระเเทกกันไปมาอยู่กลางอากาศเมื่อเสียงหยุดพวกเขาก็ลงมาถึงพื้นพอดี ทั้งสองมีเหงื่อออกมากมายเเต่สีหน้าดูตื่นเต้นที่เจอคู่ต่อสู้ที่มีฝีมือเท่าเทียมกัน
"ครูเซ่ สล็อธมันไม่ไหวเเล้วร่างภายในเเหลกเละเลย" เนโครตะโกนมาจากฝากที่สล็อธนอนอยู่
"ชิ!กำลังสนุกเลย ถ้างั้นฉันมีของฝากให้" เขาพูดพร้อมกับยิงปืนออกไปเป็นลำเเสงสีม่วง ซึมเข้าไปในร่างเชสท์พร้อมกับที่พวกเขาหายไป
"อั้ก! คำสาปงั้นเหรอ" เชสท์ทรุดตัวลงไปนอนกับพื้นพร้อมกับหายเข้าไปในหีบ เเละกลับเข้าไปในห้องของคลาวด์เเต่ว่าหีบกลับมีโซ่ออกมาเเละรัดตัวคลาวด์ไว้พร้อมกับหายไป ซึ่งลุคกับมองมันด้วยสายตาที่ดูสนใจยิ่งนัก
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
คลาวด์รู้สึกว่าเขากำลังเดินอยู่ในที่เเห่งหนึ่งที่ดูราวกับอุโมงค์ที่ซับซ้อนซึ่งเขาไม่รู้จัก เเต่ขาของเขาขยับเดินไปราวกับรู้ว่าทางไหนไปที่ไหน จนเขาเดินลึกเข้ามาเรื่อยๆจนถึงห้องๆหนึ่ง ภายในมีอุปกรณ์ที่จำเป็นสำหรับหองนอนทุกอย่าง เเต่รอบๆห้องกลับเป็นกำเเพงคริสตัลสีฟ้ามีอักขระเวทมนต์เขียนอยู่ทั่ว ที่เตียงที่อยู่ในสุดของห้องมีร่างๆหนึ่งนั่งอยู่เเต่ร่างของเขามีโซ่พันอยู่ทั่ว เขาเงยหน้าขึ้นมามองผู้มาเยือนคนใหม่ เขามีผมสีดำสนิทราวกับความมืดดวงตาสีม่วงดูเศร้าสร้อยเเละสิ้นหวัง มีผมปิดตาข้างซ้ายไว้
"ตั้งนานเเล้วสินะหลังจากไอ้บ้าหัวส้มนั่นเข้ามา เเล้วคราวนี้เป็นใครล่ะเนี่ย" เขาพูดพร้อมกับลุกขึ้นมาเเต่ติดโซ่ที่พันขาเขาไว้เลยทำให้ล้มลงไปอีก
"น่าเบื่อเป็นบ้า เเกปล่อยข้าไปทีสิ" เขาพูดพลางทำเสียงขอร้อง เเต่คลาวด์กับมองเขาด้วยสายตาเหม่อลอยราวกับอยู่ในความฝัน
"เเกไม่ได้ยินที่ข้าพูดหรือไง!" เขาพูดพร้อมกับที่ผมด้านซ้ายลอยเปิดขึ้นมาให้เห็นดวงตาสีเเดงที่ทำให้คลาวด์ ถึงกับเหงื่อออกเเละคืนสติขึ้นมา
"เอ่อ..." คลาวด์พูดพร้อมกับสำรวจไปรอบๆ
"ช่วยปล่อยข้าออกไปที"เขาพูดอีกครั้ง ทำให้คลาวด์หันมาหาเขาเเต่ทันทีที่หันมาก็ไปสบดวงตาสีเเดงข้างหน้า เขารู้สึกเหมือนกับว่าคนๆนี้ราวกับปีศาจ เหงื่อค่อยๆออกมาตามตัวขาเริ่มสั่น ใบหน้าเริ่มชาปากไม่สามารถขยับได้ ดวงตาข้างนั้นยังคงจ้องต่อไปราวกับจะกลืนกินเขา ทำใหเขารีบวิ่งหนีออกมาเเต่ภาพเเววตาข้างนั้นก็ยังหลอนติดตาเขา จนในที่สุดเขากวิ่งสะดุดเข้า
พรึ่บ!!!
ร่างของคลาวด์สะดุ้งตื่นขึ้นมา เเละยังโชคดีที่เป็นเพียงเเค่ความฝัน เเต่ภาพนั้นติดตาเขาจนทำให้เขานอนไม่หลับไปทั้งคืน
"ฝันอะไรกันนี่?"
เงามืดเริ่มเคลื่อนตัว!!!
ความคิดเห็น