คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ลุค เมอร์เลอร์(100%)
พวกเขามาถึงบริเวณเชิงเขาลูกหนึ่งที่เป็นทางข้ามไปยังนครบลูสกายเมื่อเวลาตอนค่ำๆ ลาร์คที่มีประสบการณ์ในเขตบริเวณรอบๆหมู่บ้านจึงเสนอใหพักกันก่อนเพราะเเถบนี้เวลากลางคืนจะอันตรายมาก พวกเขาจึงตั้งเต้นท์บริเวณที่โล่งเเถบเชิงเขา พวกเขากำลังเตรียมตั้งกองไฟโดยมีคลาวด์เเละลาร์คเป็นคนหาเศษไม้มาเละเอ็ดเป็นคนทำอาหาร
"เฮ้ลาร์คนายหาไม้ได้เยอะหรือยัง ชั้นเตรียมของเสร็จเเล้วนา"เอ็ดลองตะโกนถามดู โดยหลังจากนั้นก็มีเงาคนสองคนเดินออกมาพร้อมกับกองไม้ที่มีอยู่เต็มมือ
"เออ..มาเเล้วๆ เจ้าเตี้ยขี้บ่น"ลาร์คพูดพร้อมกับวางเศษไม้ด้วยอาการเหนื่อย เเต่คลาวด์ถึงกับล้มลงไปเพราะอาการเหนื่อยจัด เเต่เอ็ดที่กำลังเตรียมตั้งกองไฟถึงกับกัดฟันกรอดเมื่อได้ยินคำว่าเจ้าเตี้ยจากลาร์ค
"อะไรกัน!!ฉันไม่ได้เตี้ยนะเเค่ตัวเล็กกว่านายเเค่..."
"22เซนต์ฯ" ลาร์คต่อคำให้พร้อมกับรอยยิ้มเยาะเย้ยกวนๆ ทำให้เอ็ดโกรธมากพรอมกับตะหลิวที่ลอยไปจากมืออย่างรวดเร็วจนลาร์คเกือบหลบไม่ทันเเต่ฉิวเฉียดเลยปลิวไปโดนคลาวด์ที่นั่งพักอยู่นั่นเอง
"โอ๊ย!!!หนอย..เอ็ดคดีที่สองเเล้วนะ"เขาพูดพร้อมกับค่อยๆเดินเข้าไปหาเอ็ดที่กำลังหาของที่ใช้ป้องกันตัวได้อยู่ เเต่เสียงท้องร้องที่ดังไล่กันสามเสียงทำให้การชำระคดีสิ้นสุดลง เอ็ดเดินไปที่ๆโล่งใกล้เต้นท์พร้อมกับหยิบเศษไม้ไปด้วย เขานำมันไปกองไว้เป็นกลุ่มพร้อมกับที่เขาร่ายเวทย์หนึ่งขึ้นมา
"ไฟร์"ประกายไฟลุกพรึ่บขึ้นที่กองเศษไม้เบื้องหน้าของเขา ประกายไฟที่ลุกขึ้นสร้างความประหลาดใจให้คลาวด์อย่างมาก
"นายใช้เวทย์ได้ด้วยเหรอ?"คลาวด์ถามพร้อมกับหันไปดูกองไฟอีกครั้ง
"เรื่องพื้นๆน่า"เอ็ดพูดพร้อมกับยืดอกขึ้นอย่างภูมิใจ เเต่ก่อนที่เอ็ดจะนำอุปกรณ์มาไวที่กองไฟก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นก่อน
เเซ่ก...แซ่ก...
เสียงพุ่มไม้สั่นไหวดังขึ้นข้างกองไฟโดยที่ไม่มีใครสังเกตยกเว้นคลาวด์
"นั่นใครกัน?"คลาวด์ตะโกนถามออกไป ซึ่งทำให้เพื่อนๆเตรียมตัวให้พร้อมเพื่อเกิดเรื่องอะไรขึ้น เเต่ก็ไม่มีเสียงใดตอบรับพร้อมกับที่พุ่มไม้หยุดสั่นไหวไปเเล้ว เอ็ดจึงร่ายเวทย์อีกครั้ง
"ไฟร์"คราวนี้เขาดีดนิ้วไปข้างหน้าด้วยทำให้ประกายไฟลุกขึ้นที่นิ้วก่อนจะพุ่งไปลุกพรึ่บขึ้นที่พุ่มไม้ เมื่อไฟลุกขึ้นเเล้วจึงมีร่างหนึ่งกระโดดออกมาจากพุ่มไม้
"ว้ากกกกก!!!ไฟไหม้!!!ช่วยด้วยๆ"ร่างที่โดดออกมานั้นเป็นเด็กอายุประมาณพวกเขา ใส่หมวกเเละเฮดโฟนอยู่ มีผมสีดำยาวประตาดูน่ารำคาญเเละยาวจนระต้นคอ เเต่งตัวเเนวฮิพฮอพใส่เสื้อตัวใหญ่หลวมๆกับกางเกง4ส่วน เขาร้องวิ่งไปวิ่งมาจนทำให้คลาวด์ตองหยิบท่อนไม้มาฟาดหัวเขาจนสลบไป
เวลาผ่านไปนานพอดู เขาค่อยๆลืมตาขึ้นมาเเสงจากตะเกียงทำให้เขาสามารถมองเห็นสภาพรอบๆได้ ภาพที่เขาเห็นคือภาพของเต้นท์ -นี่มันเต้นท์ของใครกัน?- เขาค่อยๆลุกก่อนจะมองไปรอบๆมีเดกทั้ง 3 นั่งอยู่รอบๆ -คนพวกนี้มันใครกัน?- เมื่อคลาวด์เห็นเขาลุกเเล้วจึงพูดทักทายทำให้เขาหันมาสนใจคลาวด์จนได้
"หวัดดี ฟื้นเเล้วเหรอ?"
"เอ่อครับ..ที่นี่มันที่ไหนกันผมจำได้ว่าเห็นเเสงไฟจึงหลบดูอยู่ตรงพุ่มไม้ เเล้วอยู่ดีๆตรงที่ๆผมอยู่มันก็มีไฟลุกขึ้นมาเเล้วผมก็จำอะไรไม่ได้เเล้ว" เขาหันไปมองรอบๆอีกครังนอกจากหนุ่มผมฟ้าเเลวก็ยังมีคนอื่นอีก โดยเอ็ดนอนหลับฟุบอยู่ เเต่คลาวด์นั่งกอดอกลืมตาอยู่เเต่ก็ได้ยินเสียงกรนเป็นระยะ(หลับทั้งตื่นเป็นไปได้?)
"อ๋อ..ที่นี่เต้นท์บริเวณเชิงเขาน่ะ นายเป็นใครเหรอ?"คลาวด์ยื่นมือออกไปทักทายเขา เเต่เขาดูเหมือนว่าจะไม่เห็นจึงไม่ได้จับมือด้วย
"ผมลุค ลุค เมอร์เลอร์ครับ กำลังจะเดินทางไปบลูสกาย"
"เห?เหมือนกันเลย ชั้นชื่อคลาวด์ คนที่ตัวเล็กนั่นชื่อเอ็ด ส่วนคนที่ลืมตา(ทั้งตื่น)นั้นชื่อลาร์ค ฉันก็กำลังจะไปไปด้วยกันไหม?"เหมือนเขาเพิ่งสังเกตเหนมือของคลาวด์เขายื่นมือมาจับพร้อมด้วยรอยยิ้ม
"ก็ดีเหมือนกันครับ"สิ้นเสียงตอบก็เกิดเสียงคล้ายท้องร้องขึ้นมากับรอยยิ้มที่ยิ้มออกมาอย่างเเห้งๆ
"นายกินอาหารด้วยกันไหม?"คลาวด์ถามพร้อมกับนึกได้ว่าพวกเขาก็ยังไม่ได้กินอะไรเลย เขาจึงปลุกเอ็ดเเละลาร์คขึ้นมา เอ็ดค่อยๆเตรียมอาหารเเละทำมันด้วยความตั้งใจ(จะหลับ)อย่างเต็มที่ ทำให้พวกเขาได้รับประทานอาหารที่ทำขึนอย่างรวดเร็ว รสชาติของมันทำให้ทุกคนลืมตาตื่นทันทีรวมทั้งคนทำที่กำลังลองกินฝีมือตัวเองอยู่ด้วย ไม่ใช่ว่ามันเป็นอาหารที่รสเลิศเเต่กลับตรงกันข้ามมันมีรสชาติห่วยอย่างเหลือเชื่อ
เมื่อทุกคนกินกันเสร็จเเล้วจึงเข้าไปพักผ่อนกันโดยมีบางคนที่หลับช้ากว่าคนอื่นเพราะฤทธิ์ของอาหารทำให้ปวดท้อง ยกเว้นเชสท์ที่ตื่นอยู่พร้อมกับจ้องมองไปที่ลุคด้วยความสงสัย เเต่ไม่นานเขาก็กลับไปพักผ่อนเหมือนเดิม
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เมื่อถึงเวลาเช้าทุกคนรีบเก็บของเเละเตรียมตัวกันให้เรียบร้อย โดยมีคนที่ช้าอยู่คนเดียวคือลุคเพื่อนใหม่ของพวกเขา เนื่องจากเมื่อตอนเช้าขณะที่เขาหาเเหล่งน้ำเพื่ออาบน้ำกันได้เเล้วมีลุคอยู่คนเดียวที่อาบเสร็จก่อนเพื่อนอย่างกระฉับกระเฉง เเต่เขาได้ทำเฮดโฟนของเขาตกลงน้ำไปเเละเมื่อนำมันขึ้นมาก็พบว่ามันเสียเเล้ว ทำให้เขาดูซีดเซียวลงราวกับเฮดโฟนนั้นราวกับของสำคัญของเขา เเต่เมื่อคลาวด์บอกจะหาซื้ออันใหม่ให้ก็ทำให้เขาเร่งรีบที่จะไปเมืองจนทุกคนเเทบตามเขาไปไม่ทัน
พวกเขาสามารถข้ามเขามาได้อย่างรวดเร็วเพราะเเรงฮึดของลุคเเท้ๆ เมื่อพวกเขาหาที่เหมาะๆได้จึงนั่งพักทานอาหารเช้ากันโดยวันนี้อาหารรสชาติดีกว่าเดิมถึงเเม้จะทำขึ้นมาอย่างรวดเร็ว สงสัยว่าเมื่อคืนเอ็ดจะง่วงนอนมากเกินไปเลยทำให้อาหารมีรสชาติห่วยอย่างนั้น
"ผู้เฒ่าบอกให้เมื่อข้ามเขามาเเล้วก็ให้ขึ้นเหนือ งั้นก็ต้องเข้าป่านั้นดิ"คลาวด์พูดพลางชี้นิ้วไปทางป่าที่มีหมอกสีดำอยู่ลางๆอยู่เต็มป่ากับเสียงร้องของสัตว์ประหลาดๆที่ดังออกมาเป็นระยะ ป่าที่ทำให้ทุกคนถึงกับร้อง -หยึย- ออกมาพร้อมกัน
"ไม่เห็นรู้เลยต้องเข้าป่าน่ากลัวเเบบนั้น"เอ็ดพูดพร้อมกับค่อยๆเก็บของด้วยขาที่สั่นนิดๆ
"เจ้าเตี้ยขี้กลัว"ลาร์คพูดว่าเอ็ดอีกเเล้วเเต่มันก็ส่งผลที่ดีเพราะเอ็ดเดินเข้าไปอย่างไร้ความกลัวไม่เหมือนเมื่อกี้นี้
เมื่อเห็นว่าเอ็ดเดินเข้าไปเเล้ว ทุกคนจึงเดินตามเข้าไปเเต่ในที่สุดเอ็ดก็เดินมารั้งท้ายอยู่ดีพร้อมรอยยิ้มที่เเสดงว่ายังกลัวๆอยู่ ทุกคนค่อยๆเดินอย่างเป็นระเบียบเเละระมัดระวังตัวอยู่ตลอด เเต่ในที่สุด...
"เอ๋?นี่มันอะไรกัน"คลาวด์พูดขึ้นขณะที่เพื่อนๆก็หันมาดู สร้อยคอที่เขาเลือกมาส่องสว่างเป็นสีเเดงเรืองๆอยู่
"นายมีสิ่งนั้นด้วยหรือ?นั่นน่ะเมื่อมันส่องเเสงเเสดงว่าจะมีภัย เหมือนกับชุดคลุมของนายเตี้ยนั่นน่ะ"ลุคถามขึ้นพร้อมกับอธิบาย ซึ่งทำให้เอ็ดโมโหอีกครั้งที่มีคนมาว่าตนว่าตัวเตี้ยเเต่ดูท่าทุกคนจะสนใจมากขึ้นกว่าเดิมเมื่อลายลูกตาของเอ็ดมองไปทางทิศที่เพิ่งเดินทางผ่านมา พร้อมกับมีเสียงฝีเท้าไล่ตามหลังมาอยู่เบาๆ
"ท่าจะจริงของนายนะ"ลาร์คพูดขึ้นพร้อมกับเสียงฝีเท้า เเต่เมื่อเห็นรูปร่างของสิ่งที่ตามมาก็ถึงกับสั่งให้ทุกคนวิ่งหนีอย่างรวดเร็ว ร่างที่ตามมานั้นเป็นลักษณะคล้ายกิ้งก่าเเต่วิ่งสองขา ตัวมีสีเขียวน้ำตาลนัยน์ตาสีเเดงเรียวสูงประมาณหัวเข่าผู้ใหญ่เท่านั้นเเต่ว่าที่สำคัญคือมันมากันเป็นกลุ่ม
"นั่นมันตัวอะไรกันน่ะ?"คลาวด์ถามพร้อมกับขาที่ยั่งวิ่งไม่หยุด เพื่อนทุกคนถึงกับเหนื่อยใจทันทีที่เพื่อนของเขาไม่รู้เรื่องอะไรเลย เเต่ลาร์คก็ยอมอธิบายให้ฟัง
"นั่นนะเป็นมอนเสตอร์ที่ดุร้ายชื่อว่าทีด้า มันอาศัยอยู่ตามป่านี่เเหละมักจะชอบอยู่เป็นฝูงเคลื่อนที่ไวมาก สำหรับนักเดินทางมันอันตรายมากทีเดียวเลยนะ เป็นตัวยุ่งสุดๆเลยล่ะ"
เเต่ว่าพวกทีด้ากไล่ตามพวกเขาทันเเล้ว เเละการที่พวกเขาเริ่มเหนื่อยทำให้ไม่อาจวิ่งหนีมันอย่างรวดเร็วได้
"เฮ้!!นายอ่ะที่ตัวเอ่อ..เล็กน่ะใช้เเหวนของนายสิ"ลุคตะโกนบอกด้วยอาการที่ยังไม่เหนื่อยเท่าคนอื่น
"เเฮ่กๆๆ เเหวนเหรอใช้ยังไงล่ะ"เอ็ดถามดวยอาการที่เหนื่อยหอบอย่างเต็มที่
"ก็เเค่ท่องชื่อเวทย์ลมเท่านั้นเเหละ"
"เวทย์ลมเหรอ?..มันมีไรบ้างหว่า โธ่เว้ยขี้เกียจคิดมั่วเอาเเล้ว วินด์สตอร์ม"เอ็ดเเทบไม่คิดอะไร ร่ายเวทย์มั่วนิ่มสะบัดมือไปมาเเต่ไม่รู้ว่าโชคดีขนาดไหน มือที่สะบัดอย่างมั่วๆกลายเป็นรอยวงเเหวนเวทย์ขึ้นมาเบื้องหน้าพร้อมกับเกิดพายุหมุนขนาดใหญ่ 3 ลูกพัดเอาพวกทีด้าซะกระเจิง เเต่ก็ยังไม่ตายเอ็ดพยายามบังคับพายุให้ไล่ล่าพวกทีด้า เเต่พวกมันเคลื่อนไหวเร็วมาก
"มาฉันช่วย"ลุคหยุดวิ่งพร้อมกับมายืนอยู่ข้างเอ็ดพร้อมกับยื่นมือข้างหนึ่งไปข้างหน้าพร้อมกับมืออีกข้างประคองเเขนไว้
"วิชาเวทย์พิเศษ สายฟ้าสีดำ"เมื่อสิ้นคำร่ายเวทย์ท้องฟ้ารอบๆป่าเริ่มเคลื่อนตัวเป็นวงกลมอยู่รอบๆบริเวณที่พวกเด็กๆอยู่ พร้อมกับที่เริ่มเกิดประกายไฟฟ้ารอบๆตัวลุค เอ็ดมองอย่างทึ่งสุดๆ ประกายสายฟ้ารอบๆเริ่มมารวมที่ฝ่ามือของลุค เเล้วทันใดนั้นเองสายฟ้าสีดำขนาดมหึมาก็พุ่งออกมาพร้อมกับประทะกับพายุของเอ็ดทำให้กลายเป็นพายุสายฟ้าสีดำที่บ้าคลั่ง พัดทำลายบริเวณโดยรอบพร้อมกับพวกทีด้าทีถูกดูดเข้าไปในพายุนั้น
เมื่อพายุสายฟ้าหายไปก็เหลือเพียงเเต่ร่องรอยของป่าที่ถูกทำลายไปอย่างยับเยิน เศษซากของต้นไม้กระจายเต็มบริเวณที่ตอนนี้กลายเป็นพื้นที่โล่ง ซากสีดำไหม้ของพวกทีด้าก็กระจัดกระจายอยู่ทั่ว เมื่อไม่มีอะไรกวนใจเเล้วพวกเขาจึงเดินทางต่อ
"นายทำได้ไงอ่ะ?สอนบ้างดิ"เอ็ดรีบเดินนำขึ้นมาพร้อมกับขอร้องลุคเพราะเขาทำได้เเต่เวทย์ไฟร์กับเวทย์ลมเมื่อกี้เท่านั้น เเต่ลุคกเอาเเต่ส่ายหน้าพร้อมกับโชว์บางอย่างให้ดูซึ่งทำให้เอ็ดเเละเพื่อนๆถึงกับผวา
"ถ้านายทนได้ฉันจะสอนให้ก็ได้"ลุคพูดพลางเอามืออกมาจากกระเป๋ากางเกง มือขวาของเขามีรอยคล้ายรอยไหม้สีดำเป็นทางยาวจนถึงท่อนเเขนเเละดูเหมือนมันจะลามไปเรื่อยๆ เมื่อเอดเห็นจึงยอมรับว่าเขาคงทนไม่ได้
"ทำไมถึงเป็นงั้นล่ะ?เเขนของนายน่ะ"ลาร์คถามพร้อมกับสำรวจเเขนของลุคอีกครั้ง
"ก็มันเป็นเวทย์เฉพาะของตระกูลฉันที่ฉันสามารถใช้ได้อยู่เเค่เวทย์เดียวเเล้วมันก็มีผลเเบบนี้"ลุคอธิบายซึ่งทำให้ทุกคนหายสงสัยไปได้ พวกเขาเดินทางไปเรื่อยๆจนในที่สุดก็เจอทางออกจากป่าเเละภาพเมืองที่อยู่ภายหน้า เมื่อยามเฝ้าเมืองเห็นเด็กเดินออกมาจาป่าที่พึ่งมีพายุขนาดยักษ์ปรากฏขึ้นก็ถึงกับตกตะลึงเเละเขาไปถามไถ่
"นี่พวกเธอ เมื่อกี้เจอพายุเเปลกๆหรือเปล่า"คำถามที่ทำเอาพวกเขาสะดุ้ง เเต่ลาร์คยังช่วยพวกเขาได้
"ไม่เห็นนี่ครับ เมื่อกี้เราพักอยู่ตรงทางออกป่า"คำเเก้ตัวน้ำขุ่นๆที่ดูท่ายามจะไม่เชื่อเพราะอาการเหนื่อยของเเต่ละคนนั่นเอง เเต่เขาก็ไม่ถามอะไรต่อ
"เอ่อ..คือว่าช่วยเปิดประตูให้หน่อยครับ เรามาสมัครเรียน"ลาร์คพูดโดยเมื่อยามรู้สึกตัว ก็เข้ามาสำรวจตัวพวกเขาเมื่อไม่พบอะไรผิดสังเกตจึงเปิดประตูเมืองให้ เเต่ก่อนที่จะเขาไปกันหมดยามก็ทักขึ้นมาก่อน
"เฮ้!เจ้าเด็กผมฟ้า เราเคยเจอกันมาก่อนหรือเปล่า?"
"คงไม่หรอกครับ ผมเพิ่งมาถึงครั้งเเรก"คลาวด์ตอบพร้อมกับรีบเดินตามเพื่อนๆไป
สภาพของเมืองเมื่อเข้าไปเเล้วทำให้ทุกคนดูตะลึงกันมาก เนื่องจากท้องฟ้าสีครามที่สวยงามเเละยังมีผู้คนที่เเต่งตัวกันสวยงามเดินพลุกพล่านเต็มเมือง ร้านค้าถูกประดับตกเเต่งอย่างดีผิดกับราคาที่ถูกเหลือเชื่อเเถมทุกคนยังมีอัธยาศัยที่ดีกันอีกด้วย พวกเขาเดินสำรวจเมืองกันไปทั่วจนพบร้านดนตรีทำให้ลุควิ่งเข้าไปคนเเรก เขาเลือกหูฟังอันที่ใกล้เคียงอันเก่ามากที่สุดเเละมันก็มีราคาถึงเลข 5 หลักที่ทำให้เงินสำรองถูกใช้ไปมากเเต่ยังดีที่ผูเฒ่าให้เงินเพื่อไว้ ไม่งั้นกระเป๋าเเห้งเเน่ๆ
"ไปหาที่พักกันก่อนเถอะ"ลาร์คเสนอซึ่งทุกคนก็เห็นด้วย พวกเขาเลือกที่ๆใกล้กับโรงเรียนD.B.มากที่สุด ซึ่งเป็นโรงเเรมขนาดไม่ใหญ่มากมีอยู่ 4 ชั้นชั้นละ 5 ห้อง พวกเขาเลือกเป็นห้องรวมเพราะมีอะไรจะได้ปรึกษากันได้ เมื่อพวกเขาฝากของให้พนักงานเเล้วพวกเขาก็ออกไปเดินเล่นต่อ เเต่คลาวด์เดินนำพวกเขามาจนถึงตรอกมืดๆเเห่งหนึ่งมีสภาพโทรมเหนือบรรยาย
"นายพาเรามาที่ไหนเนี่ยคลาวด์"เอ็ดถามพลางมองไปรอบๆ เห็นเเต่คนเเต่งตัวเเปลกๆอยู่กันเป็นกลุ่มเต็มไปหมด
"เออ..ไม่รู้ดิ เเต่ทางออกอยู่โน่นเเน่ะ"คลาวด์กรู้สึกเเปลกๆจึงรีบเดินออกไท่นั่นเเต่มีเสียงหนึ่งทักขึ้นก่อน
"เฮ้ เจ้าหนูพึ่งมาที่นี่เหรอไง?"ชายคนหนึ่งเดินออกมาจากซอกๆหนึ่ง เขามีผมสีส้มเเนวพังค์เจาะห่วงที่หูจนเต็ม ตามมาด้วยลูกน้องที่เเต่งตัวเเนวเดียวกัน
"ท่าไม่ดีเเฮะ"ลาร์คพูดก่อนจะหลบจากชายคนนั้นเเล้วเดินนำเพื่อนๆไป เเต่ชายคนนั้นก็มาดักไว้
"พวกนายมีเงินหรือปล่าวล่ะ นี่ไม่ใช่การไถนะเเค่ข่มขู่เฉยๆ 555"ชายหัวพังค์พูดพร้อมทำท่ากวนๆที่ทำให้ลูกน้องของเขาขำตามไปด้วย
"ที่เมืองไหนก็มีทั้งนั้นเเหละพวกคนเเบบนี้ อัดกันให้ตายไปซักข้างดีกว่า" ลุคที่ฮึดขึ้นจากการที่มีเฮดโฟนติดตัวพูดขึนพรอมกับยกมือขึนมาหักนิ้วไปมา
"คงงั้นมีไม่มีก็คงไม่รอดหรอก"คลาวด์พูดพร้อมกับตั้งท่าเตรียมตัว
"ไอ้พวกกระจอกไม่รู้ซะเเล้วว่านี่ถิ่นใคร"ชายคนนั้นยังพูดพร้อมกับลูกน้องที่ค่อยๆมาล้อมไว้
"ก็เเค่ถิ่นพวกนักเลงห่วยเเตกอย่างพวกเเกไง"ลุคฮึดขึ้น(สุดๆ)โดยไม่รู้ว่าจะนำเรื่องซวยมาให้เพื่อนๆ
"หนอย!ไอ้เด็กเวร พวกเรารุมมัน"เมื่อสิ้นคำสั่ง พวกของคลาวด์เเละชายคนนั้นก็ตะลุมบอนกันทันทีโดยมีคลาวด์กับเอ็ดมอมไปกองกับพื้นเร็วที่สุด เเต่ลาร์คกับลุคยังพอไหวเพราะลาร์คมีร่างกายที่เเข็งเเรง ส่วนลุคก็ว่องไวมาก เเต่ในที่สุดก็เเพ้เรื่องจำนวนคนพวกเขาถูกอัดไปชิดกำเเพง ชายพังค์เดินเขามาพร้อมกับยกคอเสื้อลุคเเละซัดไปหนึ่งหมัด
"ไอ้พวกปากกล้า มันก็ดีเเค่ปากอยู่วันยังค่ำ"ชายผู้นั้นพูดพร้อมกับหยิบของสิ่งหนึ่งมาจากคอของลุค มันเป็นสร้อยที่มีรูปของหญิงคนหนึ่งอยู่
"ฉันขอไอ้นี่ละกันคงพอขายได้ กรอบทำจากทองซะด้วย"ชายคนนั้นพูดพลางจะเก็บสร้อยคอนั้นไป ทำให้ลุคมีเเววตาที่เปลี่ยนไป(ถึงผมจะปรกอยู่ก็เถอะ)ตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีม่วงจากสีดำ พร้อมกับที่มือมีประจุสายฟ้าขึ้นมา เขาเตรียมที่จะเเทงมือออกไปเเต่ว่า..
"หยุดนะพวกเเกน่ะ"เสียงของชายคนหนึ่งดังขึ้นมา เขาเดินออกมาจากตรอกที่อยู่ข้างๆทำให้ลุคมีเเววตาเหมือนเดิม
"อย่ามายุ่งไม่เข้าเรื่อง"ชายพังค์พูดพร้อมกับลูกนองที่เขาไปรุมอีกครั้ง เเต่ที่ทำให้พวกคลาวด์ทึ่งคือด้วยเพียงเวลาไม่นานชายทุกคนที่เข้าไปรุมเขาก็กระเด็นออกมาพร้อมกับสลบเหมือดไปหมดโดยที่หุ่นของเขาไม่น่าจะทำให้เขาชนะชายพวกนั้นได้ เขาเดินไปหยิบสร้อยที่ชายพังค์เอาไปมาคืนให้ลุค เมื่อเห็นชัดๆเขาเป็นเด็กอายุเเก่กว่าพวกเขาประมาณ 3 ปี เขามีผมสีฟ้าชันไปด้านหลังกับดวงตาสีเดียวกัน สวมเสื้อเเขนยาวขายาวสีขาวสบายๆ
"วันหลังก็ระวังหน่อยล่ะ ถึงจะดูสงบเเต่ก็มีคนพวกนี้เหมือนกัน"เขาพูดพร้อมกับพยุงคนอื่นๆให้ลุกขึ้น
"ขอบคุณครับไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไร?"ลาร์คขอบคุณอย่างสุภาพ
"ฉันเหรอ?ฉันบลู บลู ดี. เรนไนท์ เย็นมากละไปก่อนละกันหวังว่าจะได้เจอกันอีก"เมื่อเขาเอ่ยชื่อเสร็จก็จาก เเต่เขาก็ตะโกนถามมาก่อนที่จะเดินหายไป
"นายคนผมฟ้าน่ะเราเคยเจอกันหรือเปล่า?ช่างเหอะไปละ"
เมื่อเขาไปเเล้วพวกเด็กๆก็รีบเดินทางกลับไปที่โรงเเรมอาบน้ำชำระตัวให้เรียบร้อย เเล้วก็นอนพักกันเพราะกลัวว่าจะตื่นไม่เร็วเเล้วเดี๋ยวที่สมัครคนจะเยอะ คลาวด์ยังไม่หลับเขาลุกขึนมาพลางมองออกไปนอกหน้าต่าง
"ทำไมเราถึงรูสึกคุ้นๆนะ?"เขาพูดเสร็จก็กลับไปนอนที่เดิม
อีกเพียง 1 วันชีวิตของพวกเขาก็จะเปลี่ยนไป
ความคิดเห็น