คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : เตรียมออกเดินทาง
ณ บ้านของผู้เฒ่าเกรฟหัวหน้าหมู่บ้าน
"คาร์ล อาการเป็นยังไงมั่ง?"ผู้เฒ่าถาม ซึ่งทุกคนกำลังอยู่ในห้องๆหนึ่งของบ้านผู้เฒ่ากลางห้องนั้นมีเตียงซึ่งคาร์ลกำลังนอนเอนหลังอยู่ รอบข้างมีคนอื่นๆนั่งอยู่รอบๆ โดยมีผู้เฒ่ากำลังรักษาเเผลที่ปริออกให้สมานเหมือนเดิมโดยมีเด็กๆคอยช่วย
"ไม่เป็นไรเเล้วครับเพราะยากับเวทย์รักษาของผู้เฒ่าเเท้ๆ"คาร์ลกล่าวขณะที่มองบาดเเผลของตนที่สมานกันเเล้วอย่างดี เเต่ก็ยังมีร่องรอยอยู่บ้างรอบๆ
"จริงสิ!!!ฉันรู้จักช่างฝีมือดีที่เเม็กชาน่านะ เขาน่าจะทำเเขนเทียมให้เธอได้"มาเรียพูดซึ่งคาร์ลก็มีท่าทีสนใจขึ้นมาทันที
"จะไปไหมล่ะ ฉันจะได้ให้คนในหมู่บ้านไปด้วย"ผู้เฒ่าถามซึ่งคาร์ลก็ตอบรับเป็นอย่างดี
"เเน่นอนครับถ้ามีเเขนเพียงข้างเดียวผมคง..ไม่สามารถช่วยใครได้เเละจากที่เจ้าชายชุดดำพูดเเสดงว่ากลุ่มปีศาจที่เหลือมีการเคลื่อนไหวเเล้วล่ะครับ"คาร์ลเว้นระยะการพูดด้วยเสียงที่โทษตัวเองอย่างเห็นได้ชัด เขากำหมัดข้างขวาเเน่นด้วยความที่ตนทำอะไรไม่ได้เลยพร้อมกับมองไปที่คลาวด์ที่กำลังเล่นอยู่กับเชสท์(ซึ่งบัดนี้กลายเป็นภูติจิ๋วหัวส้มรูปร่างอิกขุไว้ผมยาวประบ่าไปเเล้ว)
"เเล้วคลาวด์ล่ะคับ พวกปีศาจคงจะรู้เเล้วว่าหีบอยู่กับเขา"
"ชั้นคงต้องส่งไปเรียนเพราะว่าความสามารถของเขายังมีไม่พอเเละเขายังใช้ความสามารถไม่ได้เลย"ผู้เฒ่าพูดขึ้นด้วยเสียงที่ไม่ดังมากนัก เเต่คลาวด์อยู่ดีๆก็จามขึ้นทำให้ผู้เฒ่าสะดุ้งเหมือนกัน
"เเล้วเป็นที่ไหนอ่ะคับ โรงเรียนในรัฐของบลูสกายนี้มีมากเป็นอันดับ2เลยนะครับ"
เมืองบลูสกายนั้นเป็นเมืองภายในดินเเดนที่ใหญ่ที่สุดดินเเดนหนึ่ง ซึ่งมีจำนวนประชากรจำนวนมากจึงทำให้มีรัฐใหญ่น้อยอยู่มากมาย โดยบลูสกายมีโรงเรียนมากเป็นอันดับ 2 เเละเซเลสต้ามีมากที่สุด โรงเรียนที่เมืองนี้นั้นถือได้ว่าส่วนใหญ่มีคุณภาพที่ดี เเละยังเคยเป็นที่สุดท้ายที่วีรบุรุษอาศัยอยู่ด้วย
"ก็เเน่นอนต้องเป็นที่บลูสกายนี่เเหละ ที่ๆปลอดภัยที่สุดน่ะมีอยู่เเล้ว"ผู้เฒ่าพูดด้วยรอยยิ้มพร้อมกับลูบเคราตัวเองไปมา
"หรือว่า?"คาร์ลร้องถามด้วยเสียงอันดังที่ทำให้เด็กๆสะดุ้งหันมามองขวับทันที ซึ่งทำให้คาร์ลต้องเบาเสียงลงเเต่เด็กๆก็ยังไม่หันกลับไปกลับหันมองด้วยความสนใจเเละด้วยความรู้สึกถึงหูที่เริ่มกางออกมา ทำให้ผู้เฒ่าย้ายไปคุยที่มิติของตน
"หรือว่าจะเป็นที่ D.B.(Divine Blessing)"คาร์ลถามด้วยน้ำเสียงปกติเท่าเดิม
"ที่นั่นจะไม่เสี่ยงต่อความทรงจำของเขาเหรอครับ มันอยู่ในเขตของปราสาทสีครามนะครับ"
"ไม่หรอกเดี๋ยวฉันจัดการเอง"ผู้เฒ่าพูดพร้อมกับออกมาจากมิติของตนเเละให้คนอื่นๆเเยกย้ายกันกลับไป เเล้วพรุ่งนี้ค่อยมาประชุมกันอีกครั้ง
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนเช้าของวันถัดมาทุกๆคนได้มารวมตัวกันที่หน้าบ้านของผู้เฒ่า โดยวันนี้เมื่อทุกคนเข้าไปในบ้านก็ต้องตกใจเพราะข้าวของภายในกระจัดกระจายเต็มไปหมด ทุกคนค่อยๆเเทรกกองของเข้าไปเเต่ยังมีเด็กๆที่สำรวจของกันอยู่บ้าง เมื่อมาถึงห้องกลางของบ้านก็ต้องยิ่งตกใจกว่าเดิมไม่ใช่ว่าของที่อยู่เต็มห้องเป็นกองๆเเต่ที่กองของกองหนึ่งมีขาของคนถูกทับอยู่เเล้วก็มีลักษณะซีดมีรอยคล้ายขาของคนเเก่ ทุกคนรีบเร่งไปรื้อกองของออกเเต่ว่ามันสายไปเเล้วเมื่อ...
"หวัดดี มากันเเล้วเรอะ"ผู้เฒ่าเดินออกมาจากกองของข้างๆ...เมื่อทุกคนรื้อของออกมาหมดเเล้วเเล้วพบว่าเป็นขาของหุ่นตั้งเก่าๆเท่านั้น
"อ้าว!เเล้วรื้อของกันทำไมเพิ่งจัด"ผู้เฒ่าถาม พร้อมกับร่ายเวทย์ยกของไปตั้งเป็นกองเหมือนเดิมทำให้ทุกคนเเทบจะล้มไปกองกับพื้นเพราะความโล่งใจเเละเเปลกใจนั่นเอง
"มากันก็ดีเเล้วเลือกของเตรียมไว้ก่อนเลย พรุ่งนี้เช้าจะได้เตรียมตัวให้พร้อม"ผู้เฒ่าพูดพร้อมกับรื้อกองของที่ดูเหมือนจะเป็นของใช้อื่นๆที่จำเป็นออกมา เเต่สามสหายถึงกับร้อง หา! ออกมาพร้อมกัน
"ไปไหนกันอ่ะครับ?"หนุ่มผมฟ้ารีบหยุดการสำรวจเเล้วหันมาถามอย่างฉับพลัน
"ไปโรงเรียนเฉพาะพวกเธอนะ"คาร์ลบอกพร้อมกับช่วยผู้เฒ่ายกของออกมาถึงจะไม่ค่อยถนัดก็เถอะ
"อะไรนะพ่อ!โรงเรียน!"ลาร์คตะโกนถามทำใหผู้เป็นพ่อสะดุ้งเกือบทำกล่องหล่นทับเท้าตัวเอง
"ใช่เเล้วหาของเสร็จเเล้ว ก็บอกนะจะพาไปดูของวิเศษ"ผู้เฒ่าพูดพร้อมกับเดินหนีไปห้องอื่นก่อนที่ทั้ง 3 จะถามมากความเเต่ถึงจะมากไม่มากก็ถูกสายตาของบุพการีทั้ง 2 เขม่นไว้ว่า -ต้องไป-ทำให้สามสหายค้นหาของอื่นๆที่จำเป็นออกมา โดยส่วนใหญ่เป็นเสบียงตามเเนวคิดหลักของคลาวด์ที่ว่ากองทัพต้องเดินด้วยท้อง เมื่อเสรจเเล้วจึงไปหาผู้เฒ่า เขาได้พาเด็กๆเข้าไปในมิติที่ถูกจัดเเต่งใหม่ดั่งกองขุมทรัพย์โจรสลัดก็ไม่ปาน ภายในมิติมีหีบของกระจัดกระจายไปทั่ว สร้อยคอ อัญมณี กำไลทองล้วนมีกันเป็นกอง
"เอ้าเลือกกันคนละชิ้นสองชิ้นพอนะ"ผู้เฒ่าบอกพร้อมกับเฝ้าดูด้วยตาที่เเหลมคมราวกับเหยี่ยวจับจ้องเหยื่อ
"ตาเเก่ขี้งก"เอ็ดบ่นออกมากระมุบกระมิบเเต่ผู้เฒ่าก็เหมือนได้ยินโยนก้อนอัญมณีอันเบ้อเริ่มมาเข้าเต็มหัวเอ็ด เขาถึงกับฟุบลงไปชั่วครู่เเล้วค่อยลุกพร้อมกับหัวที่โนกับน้ำตาซิบๆ เหมือนกับคำเตือนเมื่อกี้ได้ผลเอ็ดหาของโดยไร้เสียงใดๆ
คลาวด์เลือกได้เป็นสร้อยคออัญมณีสีส้ม(สร้อยคอโซโลมอน)กับดาบยาวสองคมที่มีลูกเเก้วสีขาวประดับที่ปลายด้ามจับ กับพลอยสีฟ้ารูปขนมเปียกปูนอยู่ตรงกลางปลายดาบ(วอเตอร์ เเกลดดิเอท)
ลาร์คเลือกได้เเต่เพียงกระบองยาวสีเงินที่มีรูอยู่ 3 รูตรงกลางกับลูกเเก้วสีเเดงอยู่ตรงท้ายทั้งสองดานของกระบอง(ลองคลับออฟเมจิก)
เอ็ดเลือกได้เป็นชุดคลุมฮู้ด คอสูงสีเหลืองมีลายรูปลูกตาเรียวขนาดใหญ่อยู่กลางอกเเละบนหมวกฮู้ด(มายาโคล้ก)กับเเหวนที่มีหัวเเหวนเป็นรูปวนๆคล้ายพายุหมุน(ซิลเวอร์ริงออฟวินด์)
เมื่อผู้เฒ่าเห็นว่าเลือกกันเสร็จเเล้วจึงได้พาออกมาเเละวางเเผนการเดินทางกันโดยทางที่จะไปยังD.B.นั้นตั้งอยู่ในเมืองบลูสกายเเละต้องใช้การเดินเท้าเพราะมีการขึ้นเขาด้วยโดยเราต้องออกจากหมู่บ้านไปทางตะวันตกข้ามภูเขาที่กั้นไปเเล้วขึ้นเหนือผ่านป่าไปก่อนถึงจะถึงตัวเมือง โดยจะเริ่มเดินทางกันเเต่เช้าพรุ่งนี้
เมื่อประชุมเสร็จเเล้วทุกคนก็ต่างเเยกย้ายกันไป คลาวด์เมื่อถึงบ้านก็ล้มตัวลงนอนทันทีเพื่อพักผ่อนพรุ่งนี้จะได้ลุกได้เเต่เช้า เขาหยิบหีบสีขาวออกมาตั้งไว้ที่หัวนอนภูติหัวส้มโผล่ออกมาจากหีบนั่งมองเด็กผมฟ้าที่นอนก่ายหน้าผากอยู่
"เครียดไรอ่ะ?"ภูติจิ๋วถามพร้อมกับลอยมาอยู่ตรงหน้า
"นายว่าดีไหมจะได้ออกไปข้างนอกน่ะ"คลาวด์ถามพร้อมกับลุกขึ้นมานั่งอยู่ตรงขอบเตียง หน้าต่างที่เปิดอยู่พาลมพัดเข้ามาไหวๆเป็นระยะกับท้องฟ้าที่เริ่มมืด
"ดีสิ..ดี ฉันจะได้ออกไปข้างนอก เย้!!!"ภูติจิ๋วกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ คลาวด์มองตามด้วยความเวียนหัว
"เอ่อเเล้วถ้ามันเป็นโรงเรียนล่ะ?"
"ก็ได้ จาได้เเกล้งเพื่อนของเเก อิอิ เย้!!!"ภูติจิ๋วยังกระโดดอยู่ไม่เลิก
"เอ้อนายรู้จักโรงเรียนD.B.ป่ะ"เหมือนกับห้วงเวลาหยุดค้าง ภูติจิ๋วลอยค้างอยู่กลางอากาศตาตื่น ปากอ้าค้างเเล้วค่อยๆลอยลงมา
"นายรู้จักเหรอ?"ถึงหนุ่มผมฟ้าจะถามเเต่เชสท์ก็ไม่ตอบได้เเต่อ้ำอึ้ง
"เอ่อ..ก้อ..นะ..ไงดี..เอ่อ..อืม..เเบบว่า"
"นายมีอะไรอยากบอกหรือปล่าว?"คลาวด์จับเจ้าภูติจิ๋วขึ้นมาตรงหน้าถามด้วยเสียงพยายามจะเค้นคำตอบออกมา
"..."ไม่มีคำพูดใดออกมาจากเจ้าหัวส้ม เเต่สายตาที่มองมาเริ่มเจาะเข้าสมองความเครียดเริ่มเข้ามาทำให้ภูติจิ๋วค่อยๆบอก
"โรงเรียนนั้นมันตั้งโดยวีรบุรุษทั้ง 5 ใช่ม้า"
"เเล้วไง" คลาวด์ถามด้วยน้ำเสียงพยายามหาคำตอบที่เเท้จริง
"เอ่อ..ถ้าชั้นบอกนายจะเชื่อเหรอ?"ภูติหัวส้มกระซิบถาม
"เออ เหอะน่า"
"ชั้นเป็นหนึ่งในนั้นในวีรบุรุษทั้ง 5"ในที่สุดคำตอบที่เเท้จริงก็ได้มา
"อืม..เห นายบอกว่า..เฮ้ย!!!"คลาวด์ตะโกนออกมาด้วยเสียงอันดัง ทำให้มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา
"คลาวด์มีอะไรหรือปล่าวลูก?"คุณเเม่ของเขาตะโกนถามมาจากชั้นข้างล่าง ทำให้คลาวด์ตกใจโยนเชสท์เข้าไปในหีบ
"อั้ก!!!"
"ไม่มีอะไรครับ"คลาวด์ตะโกนบอกลงไปพร้อมถอนหายใจด้วยความโล่งอกเเต่ว่า...
"ทำไรฟะ ไอ้เด็กเฟรตะไลโยนข้าซะ..เฮ้ย!หัวเเตกเลย"ภูติจิ๋วคลานออกมาจากหีบด้วยความเจ็บปวดพร้อมกับสำรวจตัวเองพบว่ามีของเหลวสีเเดงไหลออกมาจากหัวของตนเองมาเป็นทาง เขามองหันไปหาคนทำด้วยสายตามุ่งร้ายเเต่คนทำได้เพียงเเค่ยิ้มเเห้งๆ
"ก็เเค่ตกใจนิหน่อย ไม่นึกว่าในวีรบุรุษทั้ง 5 จะมีคนปัญญาอ่อนด้วยอ่ะ เเหะๆ"คำตอบที่ทำใหเส้นเลือดตรงขมับของเชสท์ปูดขึนอย่างชัดเจน ส่งผลให้เขาทนไม่ไหว
"อะจ้ากกกกกกก!!!"ภูติจิ๋วร้องออกมาก่อนจะหายตัวไปด้านหลังของคลาวด์ เขาสะบัดข้อมือกระเเทกที่ท้ายทอยของหนุ่มผมฟ้าทำให้เขากระตุก 1 ทีก่อนจะฟุบลงไปพรอมกับมีร่างหนึ่งเดินออกมาจากมุมห้อง
"อ้อ..ท่านนั่นเองมีอะไรล่ะ"เงาที่โผล่มานั้นก็คือผู้เฒ่าเกรฟนั่นเอง
"ข้ามีเรื่องที่ต้องจัดการใหเสรจซะหน่อย"ผู้เฒ่าพูดพร้อมกับเดินไปหาคลาวด์ที่ฟุบอยู่ตรงขอบเตียง
"งั้นเชิญ"
"ด้วยอำนาจเเห่งกาลเวลา เวทย์ผนึกเเห่งความทรงจำ"ผู้เฒ่ายกมือไว้เหนือหัวของคลาวด์เกิดเเสงสว่างวูบหนึ่งก่อนที่จะซึมเข้าไปในหัวของเขาปรากฏมีอักขระสีดำเป็นรูปวงกลมข้างในมีดาวสีดำอยู่ ก่อนที่ผู้เฒ่าจะหายไปจากตรงนั้น
เชสท์ใช้เวทย์ยกร่างของคลาวด์ให้ขึ้นไปนอนอย่างเรียบร้อยเเล้วมองออกไปนอกหน้าต่างซักครู่
"ลองดูซักตั้ง"เชสท์พูดกับตัวเองก่อนจะเข้าไปพักผ่อนในหีบตามปกติ
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เช้าวันต่อมาทุกคนได้มาคอยอยู่หน้าหมู่บ้านเเล้ว คลาวด์กับเพื่อนได้เดินออกไปจากหมู่บ้านโดยก่อนออกจากหมู่บ้านคาร์ลได้เตือนว่าอย่ากลับมา ซึ่งไม่ทันทีคลาวด์จะหายสงสัยเพื่อนๆกรีบนำไปก่อนเขาจึงรีบตามไปไม่นานเมื่อเขาหันไปอีกครั้งหมู่บ้านก็หายไปเเล้ว มีเเต่หมอกที่หนาวนอยู่เเถวนั้นเเทน
"เหวอ..หมู่บ้านหายไปไหนอ่ะ?"คลาวด์ทำท่าตกใจพร้อมกับหันไปถามเพื่อนๆ ซึ่งยืนกุมท้องขำกันอยู่
"55 นายนี่น้าคลาวด์อยู่มานานไม่รู้อีก หมู่บ้านนี้ชื่อว่า หมู่บ้านสีหมอก จะมีหมอกปกคลุมอยู่มากเเละเป็นหมอกเวทย์ซะด้วยใครหลงเข้าไปถ้าไม่เก่งจริงๆล่ะก็หลงเเน่ๆ 555"เอ็ดอธิบายพร้อมกับขำในความบื้อของเพื่อนเเต่สายตาสีครามกำลังจ้องอยู่อย่างอาฆาตราวกับจะมีการเอาคืนทำให้เอ็ดเงียบไป
"รีบไปกันดีกว่านะ"ลาร์คพูดเตือนระหว่างที่คลาวด์กำลังไล่เตะเอ็ดอยู่เพราะทางยังอยู่อีกไกลเดี๋ยวมืดซะก่อนจะเดินไปไม่ทันเวลาที่กำหนดไว้
"อืม..ไปก็ไป"คลาวด์หันมาบอกก่อน จะส่งสายตาบอกเอ็ดว่ายังไม่จบ ทั้ง 3 รีบเดินขึ้นหลังจากที่อยู่เชิงเขามานาน โดยไม่รู้ว่ามีคนๆหนึ่งเฝ้ามองพวกเขาอยู่จากยอดไม้ที่อยู่ไกลจากเชิงเขาไม่มาก เขาเเสยะยิ้มขึ้นก่อนที่จะหายไป
รอยยิ้มนั้นจะนำมาซึ่งความเป็นมิตรหรือศัตรูกัน!!!
ความคิดเห็น