คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : อดีตกับคำทำนาย
เมื่อ 3 ปีก่อน หลังจากที่เจ้าชายสูญเสียความทรงจำไป
หลังจากที่ทหารกรูกันออกมาเพราะได้ยินเสียงร้องของเจ้าชาย ทหารได้ค้นหาเจ้าชายบริเวณสวนนั้นเเต่ก็ไม่พบ จึงลองหาเจ้าชายในปราสาทเเเต่ก็ไม่พบเช่นกัน ซึ่งในงานก็ไม่พบเเละไม่มีใครเห็นเลยหลังจากที่หายตัวไปจากงาน
เเต่ไกลออกไปบริเวณกำเเพงเมือง เจ้าชายอยู่ที่นั่นด้วยอาการไม่ได้สติกับชายลึกลับ ซึ่งกำลังอุ้มพาเจ้าชายออกจากเมืองก่อนที่จะมีใครมาเห็น
"เฮ้อ.. เกือบไป ถ้าพวกทหารมาเจอทันคงจะซวยเเน่ๆ ดีที่ร่ายเวทย์หนีออกมาทัน"
ชายลึกลับถอนหายใจพร้อมกับเหงื่อเเตกพลั่ก เนื่องจากการใช้เวทย์มนต์สายเวลาซึ่งทำให้สูญเสียพลังงานไปมากเเล้วยังมาร่ายเวทย์ในการหนีทหารอีกจึงทำให้มีอาการเหนื่อยมากกว่าปกติอย่างเห็นได้ชัด
หลังจากนั้นจึงอุ้มเจ้าชายขึ้นหลังก่อนที่จะพาออกจากเมืองเดินทางเข้าสู่ป่า ซึ่งก็มีอุปสรรคมากมายไม่ว่าจะเป็นสัตว์ร้ายหรือเเมลงมีพิษนานาชนิด ทำให้ชายลึกลับต้องเสียพลังไปอีกมากเพราะใช้เวทย์มนต์ในการขับไล่สัตว์ร้ายเเละเเมลงพิษต่าง เลยทำให้เรี่ยวเเรงค่อยๆหดหายไปเเต่..
"ต้องรีบพาไปที่หมู่บ้าน เเฮ่กๆ ตามคำทำนาย เเฮ่กๆ ไม่งั้นโลกคงพินาศ"
พูดเสร็จด้วยความเหนื่อยจึงนั่งลงพักดพียงเเป๊ปเดียวเเล้วก็เดินทางต่อ เมื่อเวลาผ่านไป 2 วัน ชายลึกลับก็ออกมาจากป่าได้สำเร็จเเละเดินทางอีกไม่นานก็เจอหมู่บ้านซึ่งเป็นจุดหมาย พลางเดินไปที่บ้านไม้หลังหนึ่ง พร้อมกับเคาะประตูบ้านเรียกคนด้านใน
"มาเรีย เปิดประตูหน่อย!"
"นั่นใครคะ?"
มีเสียงผู้หญิงดังออกมาพร้อมกับประตูที่เเง้มเปิดออกมาพร้อมกับใบหน้าหญิงสาวซึ่งมีผมสีน้ำตาลยาวลงมาประมาณเอวโผล่หน้าออกมา
"อ้าว! คาร์ลคุณนั่นเอง ไปไหนมาเเล้วเด็กคนนั้นใครน่ะ?"
"เด็กตามคำทำนายไงล่มาเรีย"
"หา! จ..จริงเหรอ เข้ามาก่อนเร็ว"
เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นปนตกใจพร้อมกับเชื้อเชิญให้เข้ามาในบ้านก่อน ภายในบ้านนั้นทุกอย่างล้วนทำจากไม้ทั้งนั้น คาร์ลอุ้มเจ้าชายไปที่ห้องห้องหนึ่งพร้อมกับวางเจ้าชายลงบนเตียงเเละนั่งลงบนก้าอี้ซึ่งอยู่ข้างๆกัน
"ที่ว่าเป็นเด็กตามคำทำนายน่ะจริงหรือคาร์ล?"
มาเรียเดินเข้ามาพร้อมกับนั่งลงอีกฟากหนึ่งของคาร์ล
"ใช่เเล้วของในห่อนำทางชั้นไปหาเขา ตามคำทำนายที่ผู้เฒ่าบอกเลย"
"เเล้วเธอไปบอกผู้เฒ่าหรือยัง?"
"ยังหรอก ก็พึ่งมาถึงนี่ จะไม่ให้พักเลยเหรอ"
คาร์ลพูดพลางทำท่าหมดเรี่ยวเเรง ส่งผลให้มาเรียขำในท่าทางที่เขาทำ
"คิกๆ งั้นคุณพักเถอะ เดี๋ยวฉันไปบอกเอง"
เมื่อพูดเสร็จเธอก็รีบเดินออกไปเพื่อที่จะไปหาผู้เฒ่าทันที เเละหลังจากที่เธอออกไปได้ไม่นานเจ้าชายก็ฟื้น พร้้อมกับที่ผู้เฒ่าเเละมาเรียกลับมาพอดี
"ท..ที่นี่ที่ไหน? เเล้วผมเป็นใคร?"
เจ้าชายที่พึ่งฟื้นยังคงมีท่าที่มึนๆเอ่ยถามกับคาร์ลที่อยู่ข้างๆตน
"หา! อ๋อ..ที่นี่เป็นหมู่บ้านเเห่งหนึ่งน่ะเเล้วเธอก็มีชื่อว่าชื่อคลาวด์น่ะเเล้วฉันชื่อ คาร์ล รีเวอร์ นะ ยินดีที่ได้รู้จัก"
เมื่อเห็นคนอื่นๆมาเเล้วเขาจึงเริ่มเเนะนำคนอื่นๆต่อ
"เเล้วก็นั่นมาเรีย เรฟเวริงตั้น ผู้ดูเเลเธอเเละ ผู้เฒ่าเกรฟ เเห่งหมู่บ้านเรา"
"สวัสดีจ้ะ"
มาเรียทักทายพร้อมด้วยรอยยิ้มเเละนั่งลงใกล้ๆคาร์ล
"ยินดีที่ได้รู้จักนะ"
ผู้เฒ่าประจำหมู่บ้าน เป็นชายชราอายุประมาณ 60 กว่า ด้วยผมสีขาวเเซมสั้นๆกับเคราสีขาวยาวปานกลาง ริ้วรอยหยาบกร้านเเละเเววตาที่ดูเข้มเเข็ง ทำให้ดูมีอำนาจสมกับเป็นผู้นำของหมู่บ้าน
เมื่อเเนะนำตัวกันเสร็จเเล้วจึงเริ่มทักทายกัน ซึ่งเจ้าชายก็ยังงงๆอยู่ดี
"นี่นะรึ เด็กตามคำทำนายน่ะ?"
ผู้เฒ่าเริ่มเรื่องขึ้นมาก่อน
"ใช่เเล้วครับตามคำทำนายเลยครับเพราะหีบตอบรับกับเขา ดูนะ"
คาร์ลตอบเสร็จก็ล้วงเอาห่อของออกมาจากกางเกงของคลาวด์ เมื่อเเกะห่อออกเเล้วก็พบว่าเป็นหีบสีขาว มีพลอยสีฟ้าอยู่บริเวณด้านหน้าของฝาด้านบนหีบ พร้อมกับสลักลววดลายด้วยทองอย่างสวยงามเเละปราณีต เเต่เมื่อหีบอยู่ห่างคลาวด์พลอยก็เปล่งเเสงออกมาพร้อมกับออกเเรงยื้อจะกลับไปหาผู้เป็นนาย จนคาร์ลต้องยอมปล่อยไป
"งั้นที่หีบหาผู้ถูกเลือกเจอเเล้วก็เเสดงว่าผนึกใกล้จะคลายเเล้วสินะ"
ผู้เฒ่าพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งเครียดอย่างมาก
"จะเกิดเหตุการณ์ขึ้นเเบบอดีตอีกงั้นเหรอ"
คาร์ลพูดขึ้นจนทำให้ทุกคนนึกถึงภาพในอดีตขึ้นมา
"เป็นปัญหาใหญ่ขึ้นมาเเล้วสิเนี่ย"
มาเรียก็เข้ามาร่วมวงเครียดด้วยคน
จากการพูดคุยกันทำให้ทุกคนเริ่มเครียดกับเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นในอนาคต จนเเม้เเต่คลาวด์ก็เครียดไปด้วยเเต่..
"คือว่า.. อึก..ได้เวลาอาหารรึยังอ่ะครับ"
..เเป่ว!..
คำพูดที่เล่นเอากลุ่มคนที่กำลังนั่งคุยถึงเรื่องสำคัญอยู่ ตกเก้าอี้ไปตามๆกัน
"ล..เเล้วทำไมไม่บอกเห็นนั่งทำหน้าเครียดที่เเท้ก็เรื่องนี้นี่เอง"
คาร์ลที่ตั้งตัวได้ก่อนลุกขึ้นมาจัดเก้าอี้ให้เรียบร้อยพร้อมกับที่คนอื่นค่อยๆเริ่มลุกขึ้นมา(ตกเก้าอี้กันจริงๆเเฮะ)
"ก็ผมเห็นคุยกันเรื่องสำคัญเเล้วหน้าเครียด ผมก็ว่าอาหารสำคัญเหมือนกันเลยทำหน้าเครียดไงครับ ไม่งั้นผมคงหิวตายก่อนเเน่ ผมยังไม่อยากตายนี่นา"
เจ้าชายพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง เเสดงถึงความหิวจริงๆ ตามมาด้วยเสียงร้องที่เเสดงถึงความเป็นจริง
..จ้อกกกก!..
"เเหะๆ"
"ฮ่าๆๆ มาเรียเตรียมอาหารให้เขาทานเถอะตั้งสองวันนี่นาที่ไม่ได้กินอะไร ส่วนฉันไปก่อนล่ะ"
คาร์ลขำเสร็จก็รีบบอกซะก่อนที่เจ้าคลาวด์จะหิวตายซะก่อน เเต่ก่อนไปมาเรียได้ถามเรื่องหนึ่งกับเขาก่อนด้วยเสียงอันเบา
"เเล้วเรื่องความทรงจำของเขาล่ะ?"
"อยู่กับฉันอยู่น่าไม่ต้องห่วง ไว้ค่อยคืนตอนจำเป็นละกัน ไปล่ะ!"
พูดเสร็จก็ยิ้มให้ก่อนที่จะหายตัวไปในทันที
"งั้นฉันก็ไปก่อนนะ ฝากเขาไว้กับเธอด้วยล่ะ"
เมื่อผู้เฒ่าพูดเสร็จก็หายตัวไปอีกคน
ดังนั้นมาเรียจึงรีบเดินไปที่ห้องครัวเพื่อเตรียมอาหารให้คลาวด์
"อะ..เอ่อ คุณครับ"
คลาวด์เรียกเธอด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยคุ้นเคย
"เรียกฉันว่าเเม่ก็ได้จ้ะ อยากให้มีคนลองเรียกมานานเเล้ว"
มาเรียตอบกลับมาพร้อมด้วยรอยยิ้ม ทำให้คลาวด์เริ่มรู้สึกเป็นมิตร
"ครับเเม่!"
คลาวด์ตอบด้วยน้ำเสียงสดใสพร้อมด้วยรอยยิ้ม
เเละนี่ก็เป็น บทเริ่มต้นของชีวิตใหม่ของคลาวด์ในหมู่บ้านเเห่งหนึ่ง
ความคิดเห็น