- Divine Blessing -

ลำดับตอนที่ #10 : บุคคลที่เเปลกประหลาด(100%)

        เช้าวันต่อมา พวกเขาตื่นขึ้นมารับประทานอาหารเช้ากันซึ่งก็ยังคงเดิม คือมีขนมปัง ซุปร้อนๆกับช็อคโกเเล็ตร้อนที่วันนี้รสชาติขมไม่ใช่น้อยเเต่เขาก็รับประทานไปโดยไม่สนใจอะไรเพราะอาหารก็ยังคงรสชาติที่เหมือนเดิม หอมเเละน่ารับประทาน เมื่อพวกเขาจัดการกับอาหารเบื้องหน้าเเล้ว ชายเจ้าของโรงเเรมก็เดินมาพร้อมกับมอบจดหมายให้เเก่ทุกคนเเละเดินจากไปโดยไม่ให้ใครถามเลย เเต่ละซองจ่าหน้าถึงพวกเขาเเต่ละคนเเละมีตราโรงเรียนอยู่คือรอยประทับวงกลมมีอักษร D.B. อยู่ ทำให้พวกเขารู้ทันทีว่านี่คือจดหมายอะไร พวกเขารีบเเกะกันจนกระดาษซองปลิวไปทั่ว ภายในบรรจุจดหมายรายการของที่ต้องซื้อไว้

        "โห!รายการของเยอะเเยะเลย" คลาวด์ร้องออกมาพร้อมโชว์ให้เพื่อนๆดู ซึ่งรายการมีอยู่คือ

        1. เสื้อนักเรียนคอปกเเขนสั้น 5 ชุดพร้อมกับกางเกงขายาวสีดำ
       
        2. เสื้อยืดคอกลมกับกางเกงวอร์ม 1ชุด 

        3. เสื้อเเขนยาวคอปก 2 ชุด

        4. เสื้อคลุมยาว 1 ชุด

        5. อาวุธประจำตัว 1 ชิ้น

        6. ไอเทมเวทมนต์ 2 ชิ้น

        7. หนังสือเรียนเบื้องต้นของปีที่หนึ่ง 1 ชุด

        8. ของจิปาถะอื่นๆ

        "เยอะตรงไหน ของนายเนี่ย" ลาร์คพูดพร้อมกับนับของใหม่อีกครั้ง มันมีเพียงเเค่ 8 อย่างเท่านั้น

        "นายก็รู้ของจิปาถะของไอ้นี่มันจะเยอะไหม" เอ็ดว่าพลางหันไปมองคลาวด์ที่ยิ้มเเห้งๆมาให้

        "เอ่อ..พวกนายเเล้ว" ลุคทำท่าว่าจะถามดีหรือไม่ถามดีกลัวโดนว่าเพราะเคยโดนด่าเรื่องน้ำชามาเเล้ว

        "เเล้ว?" เอ็ดทวนคำซึ่งลุคเลยไม่รู้ว่าจะบอกดีหรือไม่ เเต่ในที่สุดก็บอกไป

        "เเล้วนายรู้ไหมว่าเขาส่งมาให้เราถูกได้ยังไง เราไม่ได้เขียนที่อยู่ให้เขาไปนี่นา" ลุคถามทำให้ทุกคนหันหน้ามามองกันทันที

        - เออ..จะว่าไปก็จริง - เเต่พวกเขาก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก พวกเขาลาเจ้าของร้านเเละไปที่ลานน้ำพุเหมือนเดิม

        เมื่อพวกเขามาถึงเเล้วก็เดินไปนั่งกันที่เดิม ลาร์คเเนะนำให้เเยกกันไปซื้อของกันโดย พวกเขาก็เห็นด้วย โดยลาร์คไปกับคลาวด์ ส่วนเอ็ดจะไปกับลุค เมื่อตกลงกันได้เเล้วพวกเขาก็เเยกกันไปทันที

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

        ลาร์คเดินไปซื้อเเผนที่เมืองมาก่อนเเละนั่งพัก ณ สวนเเห่งหนึ่งที่อยู่บริเวณด้านตะวันออกของเมือง มันเป็นสวนเล็กๆไม่ใหญ่มาก เเต่อากาศก็ร่มรื่นเเละยังอยู่ที่ตั้งที่เห็นท้องฟ้าสีครามได้ง่ายด้วย ลาร์คพยายามดูเเผนที่ ส่วนคลาวด์ก็มัวเเต่นอนดูฟ้า โดยเเทบไม่ได้ปรึกษาอะไรกันเลย จนลาร์คต้องเอ่ยในที่สุด

        "จะไปที่ไหนก่อนดี?" ลาร์คถามเเต่คลาวด์ก็บอกเเต่เเล้วเเต่ เลยทำให้เขาหยิบหนังสือเเนะนำออกมา อ่านเเล้วก็อ่านอีก โดยในที่สุดคงเลือกได้เเล้วจึงเอาหนังสือปาไปโปะหน้าของคลาวด์ก่อนจะยิ้มกวนๆให้

        "อะไรเนี่ยลาร์ค" คลาวด์ร้องพลางทำหน้าเบ้ ที่เพื่อนปาหนังสือใส่จะว่าเจ็บก็ไม่เจ็บหรอก

        "ก็จะไปกันเเล้วไง ไปร้านเสื้อก่อนไปที่ร้าน บลูสกาย เดรสช็อปกัน" ลาร์คพูดพลางลุกนำ คลาวด์จึงลุกตามเเต่ดูว่าจะไม่ดีเท่าไหร่ที่ลาร์คนำทางเพราะขนาดเขาเดินหลงทั้งที่ยังถือเเผนที่อยู่ ทำให้คนรอบข้างหัวเราะไม่น้อย เเต่เขาก็ได้เพียงตอบเเต่ว่า - มุขน่ะมุข -

        ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงร้านกัน ร้านเป็นร้านที่ดูใหญ่โตไม่น้อยป้ายร้านเป็นสีฟ้า สลักชื่อร้านโค้งมนเป็นสีเหลือง กระจกร้านก็เป็นสีฟ้าเบื้องหลังตั้งโชว์ชุดนักเรียนไว้หลายเเบบมากมาย คลาวด์เปิดร้านเข้าไปก็ไปจ๊ะเอ๋กับพวกลุคพอดี โดยมีลุคยืนอยู่ข้างๆคนๆหนึ่งซึ่งตัวเล็กทำให้เขารู้ได้ทันทีว่าใครซึ่งกำลังเลือกเสื้ออยู่เเต่ดูท่าเเต่ละตัวใหญ่ไปทั้งนั้น ทำให้เด็กหนุ่มผมยุ่งดูหงุดหงิดไม่น้อย ตามด้วยคนข้างหลังที่พึ่งเข้ามาเเอบหัวเราะดังอย่างทนไม่ได้

        "ฮ่าๆๆๆ เอ็ดนี่นาย วะฮ่าๆๆ ยังเลือกเสื้อไม่ได้อีกเหรอเนี่ย ว้ากฮ่าๆๆๆ" ลาร์คหัวเราะซะลั่นร้านทำให้หนุ่มผมยุ่งตกเป็นเป้าสายตาของคนในร้านทั้งหมด บางคนก็เเอบหัวเราะส่วนบางคนก็ไม่ได้สนใจมากมาย ซึ่งสายตาทุกคู่มองไปที่เขาคนเดียวทำให้เอ็ดก้มหน้าก้มตาเดินไปที่เคาร์เตอร์ด้วยความอายอย่างยิ่ง พนักงานเคาร์เตอร์ก็เเอบยิ้มอีกทำให้เขาเเทบไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมา

        "เอ่อ..พี่ฮะผมขอเสื้อนักเรียนตามนี้หน่อย" เอ็ดพูดสั้นๆพร้อมกับยื่นใบให้พนักงาน โดยมีลาร์คยืนอยู่ข้างๆพร้อมกับดูเหมือนจะพยายามหัวเราะให้เขาได้ยิน ซึ่งทำให้เขาหันมามองตาขวาง เมื่อได้ของเเล้วเขาจึงรีบลากลุคออกไปเเต่เขายังไม่ได้จ่ายเงินจึงต้องรอพร้อมกับทนฟังเสียงขำๆล้อเลียนต่อไป เมื่อเสร็จเเล้วเขาก็รีบพลักประตูออกไป เขาสังเกตเห็นบางอย่างที่นิ้วตัวเองที่ทำให้เขานึกความคิดสนุกๆขึ้นมาได้ เขายืนค้างอยู่หน้าประตูพร้อมกับลูบเเหวนสีเงินของเขาเล็กน้อยเเละชี้นิ้วไปทางลาร์คซึ่งเขาไม่ทันสังเกต

        "ใบมีดลม" เสียงที่ตอนนี้เอ่ยออกมาอย่างสบายๆ โดยเด็กหนุ่มผมยุ่งเริ่มสังเกตซึ่งบัดนี้มีเสียงหวีดหวิวเบาๆจนไม่มีใครได้ยิน ซักพักลาร์คก็รู้สึกเหมือนมีอะไรเย็นๆผ่านไป เเต่เขาก็ไม่สนใจจนเขาได้ยินเสียงว่านานานั่นเเหละ

        "ว้าย!คนวิตถาร"

        "ไอ้โรคจิต" เสียงด่าทอต่างนานาจากหญิงสาวทั่วร้าน พร้อมชี้นิ้วมาที่เขา ซึ่งทำให้เขาเริ่มสำรวจตนเองทันที ซึ่งทำให้เขาตกใจอย่างมากเมื่อกางเกงของเขาขาดออกเป็น 2 ส่วน ส่วนบนเหลือเพียงเเต่สายรัดกางเกงสีขาวพร้อมกับเศษกางเกงที่ขาดวิ่นเหลือเพียงนิดเดียว ส่วนส่วนที่เหลือลงไปกองอยู่กับพื้นซะเเล้วซึ่งนั่นทำให้อุณหภูมิที่หน้าพุ่งขึ้นสูงทันที เเต่ยังดีที่เขายังมีกางเกงในขาสั้นอยู่ไม่งั้นเขาคงจะต้องกลายเป็นข่าวหน้าหนึ่งของรัฐเเน่ๆเลย เขารีบหยิบกางเกงวอร์มตัวหนึ่งมาสวมเเละชี้นิ้วไปที่หน้าเอ็ดทันทีหนอยเเน่เอ็ด

        "เอ็ด เเค้นนี้มันต้องชำระ!ไอ้เจ้าเตี้ย!" ลาร์คตะโกนลั่นร้านเเต่ส่งผลให้เอ็ดยิ้ม

        "ขอบอกนะ ฉันไม่ออกบิลให้พวกโรคจิตหว่ะ ฮ่าๆๆ" เอ็ดตอบกลับมาอย่างกวนๆเเถมหัวเราะลั่นพร้อมกับรีบเดินจากไป ซึ่งสร้างความเเค้นให้ลาร์คเป็นอย่างมาก เขารีบจ่ายเงินซื้อเสื้อผ้าเเละเดินออกจากร้านไปโดยมีจุดมุ่งหมายต่อไปคือ ร้าน เมโมรี่ ออฟ ฮีโร่

----------------------------------------------------------------------------------------

        "เฮ้!เอ็ดเมื่อกี้นี้นายเล่นลาร์คซะเเสบเลยนะนั่น" ลุคถามพลางมองหาร้านอาวุธที่เขาต้องการมาอยู่

        "ก็ไอ้พวกกวนๆอย่างนั้นน่ะ เเค่นี้ยังน้อยไปซะอีกนะ" เอ็ดตอบพลางยิ้มเเละมองไปที่ลุคที่ในที่สุดก็หาร้านเจอ ร้านนั้นเป็นร้านเก่าๆทำจากไม้ที่เริ่มพองเพราะอายุเเละน้ำฝน ป้ายนั้นเเกะสลักชื่อร้านเป็นภาษาอังกฤษไว้ว่า เมโมรี่ ออฟ ฮีโร่ ซึ่งถ้าหากไม่สังเกตดีๆจะมองไม่เห็นเลยทีเดียวเพราะรอยสลักกลืนกับไม้มาก เเต่เมื่อพวกเขาเข้ามาในร้านเเล้วก็ถึงกับตะลึง ร้านภายในสะอาดสะอ้านอย่างเหลือเชื่อผิดกับข้างนอก ของทุกอย่างมีการจัดวางไว้อย่างดี เจ้าของร้านยืนยิ้มอยู่ที่เเท่นที่ตั้งเด่นอยู่ท้ายร้าน เข้าโค้งตัวเล็กน้อย

        "สวัสดีครับ ยินดีต้อนรับ เชิญเลือกดูได้ตามสบายหากมีอะไรขัดข้องบอกได้ครับ" ชายเจ้าของร้านเอ่ยต้อนรับด้วยสีหน้ายิ้มเเย้ม เขาเป็นชายหนุ่มอายุไม่มากประมาณ30ต้นๆที่มีผมสีน้ำตาลยาวถึงกลางหลังเเต่มัดผมรวบไว้เป็นหางม้า มีหนวดขึ้นนิดๆ

        "ครับ ขอบคุณครับ" เอ็ดตอบกลับพร้อมด้วยรอยยิ้มเเละเริ่มเดินดูของในร้านพร้อมกับลุค พวกเขาได้เดินไปเจอเด็กหนุ่มคนหนึ่ง เป็นเด็กที่มีผมสีน้ำตาลสั้นใส่เเว่น ดวงตาสีส้มเพลิงกำลังจับหน้ากากรูปร่างประหลาดราวกับหน้าปีศาจมาหมุนเล่นอยู่ เขาหันมามองเเล้วก็เอ่ยสวัสดีขึ้นมาเฉยๆ

        "สวัสดีครับ"เขาพูดสวัสดีพร้อมด้วยรอยยิ้ม ทั้งเอ็ดเเละลุคต่างก็งงประมาณว่า-ใครเนี่ย?-

        "เอ่อ..อืม หวัดดี" เอ็ดกล่าวกับไปด้วยรอยยิ้มเเห้งๆ เเล้วพวกเขากกลับไปดูของๆเเต่ละคนกันต่อเเต่ยิ่งเดินยิ่งมึนราวกับของมันดูเยอะขึ้นทั้งๆที่มันก็ดูเหมือนเดิม คงเพราะของที่มีมากมายหลายชนิด เเต่เเล้วเอ็ดก็สะดุ้งโหยงขึ้นซึ่งทำให้ลุคที่เดินเลือกของอยู่ข้างๆถึงกับสะดุ้งไปด้วย ตามด้วยเสียงเปิดประตูร้านที่ดังขึ้นกับเสียงที่ฟังคุ้นเเสนคุ้น ร่างของเด็กชายผมสีน้ำตาลกับเด็กผมฟ้าอีกคนเดินเข้ามาด้วยสีหน้าร่าเริงพร้อมกับทักเจ้าของร้านอย่างอารมณ์ดี เเต่เเล้วลาร์คเหมือนสัมผัสได้ถึงบางอย่างที่ตะหงิดๆใจขึ้นมาบางอย่างที่ทำให้นึกถึงเหตุการณ์ ณ ร้านเสื้อ เขากวาดตามองเเต่ก็ไม่พบคนที่ตนตั้งใจหาจึงรีบถอนหน้าไป เเต่สายตากลับไปเห็นเด็กชายอีกคนที่เขาคุ้นเคยดีเด็กชายที่มีเฮดโฟนติดตัวตลอดเวลา พร้อมกับที่ชั้นวางของข้างๆมีก้นเล็กๆพร้อมกับส้นรองเท้าโผล่ออกมานิดหนึ่ง ทำให้เขาเดินไปเเถวนั้นพร้อมกับสอดมือไปในกระเป๋าเเละล้วงเอากระบองประจำตัวออกมา กางเเขนไปข้างหลังพร้อมกับฟาดราวกับไม้เบสบอล

        เฟี้ยววววว!!!

        เสียงเเหวกอากาศของกระบองหวีดหวิวด้วยความรวดเร็วพร้อมกับตัวไม้ที่ฟาดไปกระทบก้นเล็กๆของเด็กชายผมยุ่งเเล้วในที่สุดก็โฮมรัน หัวเด็กชายผมยุ่งนามว่าเอ็ดพุ่งขึ้นมาจากมุมชั้นวางอาวุธเล็กๆขึ้นมาสูงกว่าส่วนสูงของตนจะถึงพร้อมกับเสียงร้องเเละน้ำตาเล็ดที่มุมตาที่ไม่ได้เเสดงถึงความดีใจ เเต่เป็นความเจ็บปวดที่นึกไม่ถึง เเต่นั่นก็ทำให้ลาร์คได้คิดบัญชีตามที่ประสงค์ ลุคก็เเอบยิ้มด้วยความขำ ส่วนคลาวด์ไม่ได้สนใจเพราะมัวเเต่ดูของที่จัดไว้เกลื่อนร้าน

        "เจ้าบ้าลาร์คคคคค" เอ็ดตะโกนพร้อมน้ำตาที่ยังปริ่มอยู่มุมตา เเล้วชี้หน้าว่าลาร์คเป็นการใหญ่ เเต่เขาก็ไม่สนใจผิวปากเเล้วเดินดูของเเทน เเต่เจ้าตัวเปี๊ยกก็ยังตามบ่นเค้าไม่เว้นจนลุคต้องมาลากออกไป เเต่ทันใดนั้นเองควันสีดำมากมายพวยพุ่งออกมาจากบริเวณกองของที่เคยมีเด็กหนุ่มใส่เเว่นยืนหมุนหน้ากากเล่นอยู่ พร้อมกับเสียงร้องโหยหวนดังมาจากกลุ่มควันนั้น

        "โอวววววว~~" เสียงร้องดังอยู่ซักพักเเล้วเบาลง กลุ่มควันเบาบางลงเห็นร่างๆหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้น

        "โอ้ ในที่สุดหน้ากากนั่นก็เจอเจ้าของเเล้วงั้นเรอะ" ชายเจ้าของร้านเดินมายืนดูอยู่ข้างๆพวกเขา พร้อมกับยิ้มเเสดงสีหน้าดีใจ ทั้งๆที่ร่างในกลุ่มควันที่เบาบางราวกับอสูร

        "นั่นมันคืออะ..อะไรเหรอครับ" เอ็ดยิ้มถามอย่างกล้าๆกลัวๆ ส่งผลให้ชายเจ้าของร้านยิ้มอย่างเอ็นดู

        "ไม่ต้องกังวลหรอกน่าเจ้าหนู หน้ากากนั่นคือหน้ากากเเห่งเฟท เป็นหน้ากากที่ผนึกพลังอสูรไว้ในนั้น ว่ากันว่าหน้ากากนั่นเป็นของเเห่งเเดนเทพ เเต่ถูกปิศาจนำมาใช้ทำให้เหล่าเทพต้องผนึกพลังของปิศาจตนนั้นไว้ในนั้นผู้ที่จะใช้หน้ากากนั่นได้ต้องเป็นผู้ที่มีคุณธรรมเเละความเลวในตัว ก็อย่างว่านะคนที่สมบูรณ์มันคงไม่มีหรอก เเต่สำหรับเจ้าหนุ่มนั่นเป็นผู้ที่หน้ากากยอมรับดูจากที่สติเขายังดีอยู่ ไม่ถูกพลังด้านใดควบคุม" ชายเจ้าของร้านพูดจบ ร่างในกลุ่มควันนั้นก็เดินออกมา พร้อมกับหยิบดาบเล่มหนึ่งไปเป็นดาบสีดำสนิทที่พวกเขาจำได้ว่าในกองนั้นไม่มีดาบเล่มนั้นอยู่ เขาเดินมาพร้อมกับยื่นเงินให้ชายเจ้าของร้าน

        " ขอบคุณครับ นี่เงิน..เเล้วพวกนายฉันคือควินซ์ เซเลสต้าหวังว่าเราจะเป็นเพื่อนกันได้นะ" เขาถอดหน้ากากออกพร้อมกับเดินมาจับมือกับพวกเขาเเละจากไปด้วยรอยยิ้ม

        " เซเลสต้า งั้นหรือ" คลาวด์รำพึงกับตัวเองด้วยเสียงที่มีเพียงตนเองได้ยิน เเต่นึกเท่าไรก็ไม่อาจนึกออกว่านั่นคือนามสกุลของใคร จึงไม่ได้สนใจเเล้วเลือกหาของๆตัวเองต่อ เช่นเดียวกับคนอื่นๆที่ไม่ได้สนใจนายควินซ์ เซเลสต้าอะไรนั่นมากเพราะจะว่าไปเเล้วเขายังไม่รู้จักเลยซักนิด ทุกคนต่างพยายามเลือกหาของที่ตนเองสนใจเเต่ของชิ้นนั้นๆกลับไม่เข้ากับพวกเขาเลยซักนิด จนในที่สุดความพยายามก็จบลงพวกเขาหันไปหาเจ้าของร้านเเทนเเล้วเดินเข้าไปหาด้วยรอยยิ้มเเห้งๆ

        " เอ่อ คือพี่ครับช่วยเลือกของให้พวกผมหน่อยสิครับเเหะๆ " ลาร์คยิ้มเเห้งพร้อมกับร้องขอเขา ทำให้เขายิ้มเล็กๆออกมา พร้อมกับเดินไปที่หลังร้านของเขาเเละหยิบของหลากชิ้นออกมาส่วนหนึ่งพร้อมกับเลือกเเละยื่นให้กับเขาทีละคน เอ็ดได้รับเป็นคทาไม้มีร่องรอยการโค้งงอให้จับสะดวก ที่ปลายคทามีพู่สีเเดงที่ถูกรวบไว้ด้วยห่วงสีทองเล็กมีอักขระเวทย์สลักอยู่ ที่หัวคทาเป็นรูปโค้งมน(คล้าย ใ )ตรงกลางร่องโค้งมีลูกเเก้วสีเเดงอยู่

        "เอ้านี่!เจ้าหนุ่ม นั่นเป็นคทาที่ข้าทำเอง ตัวไม้ทำจากต้นไม้ 3 ชนิดจากป่าของเอลฟ์ทำให้สามารถทนทานต่อการใช้เวทย์ได้หลายระดับ ส่วนพู่เป็นขนจากหางของยูนิคอร์นเผือกที่ป่าสัตว์อสูรทำให้สามารถใช้เวทย์ระดับสูงได้โดยไม่ต้องเปลืองพลังมาก เเถมยังมีการใช้วงเเหวนอักขระที่หลอมมาจากกระดูกของมังกรที่หายากยิ่ง ตรงลูกเเก้วที่หัวไม้เป็นสื่อกลางในการปล่อยเวทย์ทำมาจากเเร่ที่หาได้จากเมืองเเวเร็ธธ่าเท่านั้นชื่อว่าเเร่เมฟิล เป็นเเร่ที่เป็นเเหล่งตัวกำเนิดเวทย์ชั้นเยี่ยม" ชายเจ้าของร้านพูดจบก็นำคทาที่ตนเเสนจะภูมิใจมอบให้เอดด้วยรอยยิ้มเเต่คนรับไม่มีรอยยิ้มเลยเพราะตนไม่มีเงินพอจะซื้อเเน่ๆ ส่วนหลังจากนั้นเขาก็ยื่นของให้ลาร์คเป็นกำไลเเขนขาสีทองมีลูกเเก้วสีติดอยู่ที่กำไลเเขนเป็นสีเเดง ส่วนที่กำไลขาเป็นสีเขียว

        "ส่วนนี่คือกำไลคู่เเห่งวอร์ล็อค มีความสามารถในการเพิ่มพลังด้านการต่อสู้กำไลเเขนที่ให้ไปนั้นมีความสามารถในการเพิ่มพลังในการโจมตีเเละความสามารถที่ทำให้ร่างกายเเข็งเเกร่งขึ้น ส่วนกำไลขามีพลังเเห่งลมสถิตอยู่ช่วยเพิ่มความว่องไวทั้งการเคลื่อนที่เเละโจมตีอย่างมาก ส่วนจะสามารถใช้ให้เพิ่มพลังไดระดับสูงขนาดไหนก็ขึ้นอยูกับความสามารถของเจ้าของเหมือนกัน" เจ้าของร้านพูดจบก็หาของให้คลาวด์ต่อซึ่งลาร์คเเละเอ็ดต่างมีสีหน้าไม่ต่างกันคือใบหน้าที่กลัวว่าจะมีเงินไม่พอจ่าย ส่วนของคลาวด์ตอนเเรกเขากะจะนำของที่เป็นเเหวนวงหนึ่งมาให้เเต่เมื่อเขาสังเกตเห็นสร้อยคอที่คลาวด์สวมอยู่ก็มีท่าทีตะลึงไปชั่วครู่ทันทีเเต่เเปปเดียวก็กลับมามีหน้าตาเหมือนเดิมเเละลเอกที่จะให้ของที่เขาเก็บไว้ในกระเป๋าเสื้อเเทน ของที่อยู่ในนั้นมีลักษณะเป็นเเผ่นสีทองสี่เหลี่ยมตรงกลางมีวงกลมสีเเดงที่ตรงกลางมีอักขระตัวหนึ่งสลักอยู่ เขายื่นมันใหคลาวด์พร้อมกับไม่ไดอธิบายอะไรเลย

        "ทั้งหมดนี่เทาไหร่หรือครับ" เอดถามด้วยสีหน้าที่มีเหงื่อเเตกพล่าน

        " อ้อ!ชั้นไม่คิดเงิน ให้ฟรีเลยเพราะว่าถึงฉันจะขายไปก็ไม่มีคนซื้ออยู่ดีเพราะว่าต้องเป็นคนที่ของเลือกเท่านั้นถึงจะใช้ได้" ชายเจ้าของร้านพูดพร้อมกับกลับไปนั่งที่เคาร์เตอร์เหมือนเดิม

        "หา!!!ฟรีเหรอครับ" ทุกคนต่างไม่เชื่อหูในสิ่งที่เจ้าของร้านบอกมา

        "ของดีขนาดนี้ให้ฟรีๆเลยเหรอหรือว่านี่ของเก๊เนี่ย" ลาร์คมองที่ของๆเขาพรอมกับหันไปมองที่เจ้าของร้านซึ่งยิ้มอย่างมีเลศนัยเเฝงอยู่

        "ฮ่าๆๆๆ ของทั้งหมดนั่นน่ะของจริงเเต่ก็ตามที่ฉันบอกน่ะถ้าไม่ใช่คนที่ได้รับเลือกก็ใช้ไม่ได้" ชายเจ้าของร้านหัวเราะพร้อมกับมองพวกเขาด้วยเเววตาปนขำๆ

        "งั้นก็ขอบคุณครับ เออจริงสิลุคนายมีของครบเเล้วงั้นเหรอ" คลาวด์กล่าวขอบคุณเจ้าของร้านเเต่นึกขึ้นมาได้จึงถามลุคไปซึ่งเขากพยักหน้าให้ เเต่ลุคมีสีหน้าที่เปลี่ยนไปทันทีพร้อมกับหันขวับไปมองเจ้าของร้าน

        - ไม่น่าเชื่อเขารู้งั้นเหรอ ว่าเรามีของครบเเล้วเเถมยังรู้ด้วยว่าเเต่ละคนขาดเหลืออะไรเเละให้ของมาได้อย่างถูกต้อง นี่เขาเป็นใครกันเเน่นะ - ลุคมองเขาอย่างไม่เชื่อสายตาเมื่อเขาหันมายิ้มเเละพยักหน้าให้

        - อ่านใจได้ - ลุครีบทำเป็นไม่สนใจเขาเเละรีบเดินออกจากร้านตามเพื่อนๆไปทันที

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

        "เเหมๆ ไม่นึกว่าท่านก็เเกล้งเด็กเป็นเหมือนกันนะเนี่ย" เสียงๆหนึ่งดังออกมาจากด้สนหลังของเคาร์เตอร์ไม้พร้อมกับปรากฏเป็นชายผมสีทองหวีผมไปด้านหลังซะเรียบเดินออกมาจากประตูไม้หลังร้าน

        "อ้าว มาคีร์เจ้านั่นเองคิดว่าจะมีคนมาลอบทำร้ายข้าซะเเล้วไหมล่ะ" ชายเจ้าของร้านอาวุธที่มีชื่อว่าเมมโมรี่ ออฟ ฮีโร่ ลุกขึ้นพรอมกับหันไปมองผู้มาใหม่

        " ครับๆผมมาร์คีเอง เเต่คงไม่มีคนมาลอบทำร้ายท่านหรอกท่านผู้รู้ ราฟาเอล " มาร์คีเมื่อเอ่ยชื่อเจ้าของร้านเสร็จ ก็ทำให้เจ้าของร้านมีท่าทีเคร่งครึมไปทันที

        " หึ ถึงกับเรียกชื่อข้าซะเต็มยศ คงมีเรื่องอะไรล่ะสิ" ราฟาเอลหันไปมองมาร์คีพร้อมกับส่งรอยยิ้มอย่างเบื่อๆไปให้เเต่ชายผมทองกลับมีสีหน้าทะเล้นขึ้น

        "ครับเเน่นอนมีเรื่องมาถึงท่านเเล้ว" มาร์คีเอ่ยเสร็จก็มีเเสงเรืองรองออกมาจากร่างของทั้งสอง

        "มีบัญชาจากสวรรค์ให้ตามตัวท่านกลับไปครับ" เมื่อสิ้นคำพูดของมาร์คีเเสงทั้งหมดก็หายไปเหลือเเต่ที่ที่เจ้าของร้านเคยอยู่กลับมีร่างของเด็กหนุ่มผมสีทองที่รวบเป็นหางม้าเอาไว้ยืนอยู่ ส่วนอีกร่างเป็นร่างของมาร์คีที่ยังคงลักษณะเดิมมีเพียงชุดที่เปลี่ยนไปเป็นสีขาว

        "เฮ้อ เซ็งกับพวกตาเเก่นั่นจริงๆมีเรื่องทีไรต้องตามข้าทุกทีสิน่า" ราฟาเอลบ่นอย่างเบื่อๆ

        "ก็เเน่ละครับ เเต่มันเป็นคำสั่งนี่ครับเราไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจ"

        "หึช่างมันเหอะ เเต่ข้าพบเเล้วคนที่ข้ามอบกุญเเจโซโลมอนให้ไป" ราฟาเอลเปลี่ยนสีหน้ามายิ้มอย่างทันใด

        "โอ้!มีคนมารับหน้าที่เเล้วเหรอครับ ผู้นำทางเเห่งโซโลมอนน่ะ" มาร์คีมีสีหน้าตกใจอย่างมากเมื่อรู้ว่ามีคนได้รับหน้าที่อันเเสนยากลำบากที่ไม่มีใครในเเดนเทพจะยอมรับหน้าที่นี้เลย

        "จะว่าไปเป็นเรื่องบังเอิญมากกว่าเพราะข้าเห็นเจ้าหนุ่มนั่นมีสร้อยคอโซโลมอนอยู่เเล้วน่ะ เลยให้กุญเเจไปเลย" ราฟาเอลพูดเเล้วก็ยิ้มอย่างเเห้งๆออกมา

        "งั้นก็คงถือเป็นโชคร้ายของเจ้าหนุ่มนั่นนะครับ รีบไปกันเถอะครับ"

        "อืม วาร์ป!" สิ้นคำร่ายของราฟาเอลก็เกิดวงเเหวนเวทย์ขึ้นใต้เท้าของทั้งสอง เเล้วเกิดเเสงสว่างขึ้นมาวูบหนึ่งเเล้วหายไปพร้อมกับร่างของทั้งสอง เเละหน้าร้านที่มีป้ายติดว่า"ปิด" อยู่

        หน้าที่ที่ลำบากได้รับการมอบหมายเเล้ว เเต่ว่าความชั่วร้ายก็คลืบคลานมาใกล้ขึ้นเเล้วเช่นกัน


------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อัพเสร็จเรียบร้อยเเล้วครับ!!!เย้!!!