นังมารร้าย กะ นายยมฑูต

ลำดับตอนที่ #1 : ขุมนรกกับนายยมฑูต

“เฮ๊ย!!! ไอ้มิรีน แกจะนอนจนเเลิกเรียนรึไงว่ะ ตื่นได้แล้วโว๊ย!!! วันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรกของแกนะ” ไอ้พี่ชาย (เฮงซวย) ของฉัน ดุดู๊มันปลุกดิ ไม่อ่อนโยนซะเล้ย -_- “ตึ่กๆๆๆๆ ตึ่ก” ฉันวิ่งลงมาจากห้อง อืมมม เพิ่งรู้ตัวนะเนี่ย ฉันมีความสามารถกระโดดลงจากบันไดได้ด้วย อิอิ “ห้าววว -O- โอ๊ย!! ง่วง โทรไปลาครูไม่ได้เหรอ บอกว่าฉันป่วยก็ได้”ฉันพูดพลางคาบขนมปังปิ้งไว้ในปาก “ป้าบบ” ไอ้พี่ ไค มันตบหัวฉัน เจ็บชะมัดยาสส
“ไอ้บ้า!! นี่ใจคอแกจะโดดเรียนตั้งแต่วันแรกเลยรึไงวะ นี่แกเรียนโรงเรียนใหม่แล้วนะโว๊ยย”
“ใช่ เดี๊ยะๆ ถ้าแกเกิดโดดเรียนจนเวลาเรียนไม่พอที่จะสอบ ฉันจะให้พ่อ ตื๊บแกให้เละ” พี่ ฟูยะ พี่ชายคนที่สองของฉันมันเป็นกองเสริมตั้งแต่เมื่อไรกันเนี๋ย เฮ้อ !! สาบานได้ ว่าผู้ชาย 2 คนเนี่ยเป็นพี่ชาย ไม่ใช่พ่อหรือแม่ของฉัน
 “เอ่อๆ ไปก็ไปดิ เดี๋ยวกินก่อน หิว” ฉันละเซ็งจริงเลย เมื่อไรพี่ๆทั้งสองคนเนี่ย จะแต่งงานแล้วออกจากชีวิตฉันไปซะที
“ไปๆ ไม่ต้องกินแล้ว แกสายมา ห้านาทีแล้ว” เฮ๊ย!! ได้ไงฉันหิวน้า เอาขนมปังของฉันคืนมา TT-TT
“เฮ๊ย!! ไอ้ฟูยะ แกไปส่งมิรีนที เดี๋ยวมันจะสายไปมากกว่านี้ ไม่ได้ปฐมนิเทศกันพอดี” เชอะ!! -_-+ สายก็สายดิ แต่ตอนนี้ฉันหิววว
“ไปๆ มิรีนอย่ามาทำหน้าบูดแถวเนี๋ย หัดยิ้มซะบ้าง เดี๋ยวก็โดนล้อเหมือนอยู่โรงเรียนเก่าหรอก” ไอ้พี่ฟูยะมันพูดพลางลากฉันขึ้นรถไป ถ้าแม่ไม่ไปอยู่กับพ่อที่อมริกานะ พวกมารร้ายสองตัวเนี๋ย ไม่มีทางทำกับฉันป่าเถื่อนแบบนี้ได้หรอก ฮืออๆๆฮือ TT-TT อ๋อ!! ระหว่างที่ฉันเดินทางไปโรงเรียน(กับจอมมารหมายเลข 2) เดี๋ยวฉันจะเล่าเรื่องเก่าๆให้ฟัง ฉันย้ายมาจากญี่ปุ่นด้วยผลการเรียน 4.00 เป็นนักเรียนดีเด่น แต่ยัยครูประจำชั้นจอมจุ้นมันไม่ยอมให้ใบประกาศการเรียนจบม.ต้นกับฉัน โดยอ้างว่าฉันมีเวลาเรียนไม่พอ (แต่ก็ได้ 4 เนี๋ยนะ) เฮ๊อะ!! ฉันรู้อยู่หรอกว่ายัยครูคนเนี๋ย แกเชียร์ยัยเด็กเรียนแว่นหน้าตางี่เง่าๆ นั้นที่อยู่ห้อง A แต่ยัยบื้อนั้นได้เกรด 3.98ส่วนฉันอยู่ห้อง F แท้ๆ ดันได้ เกรด 4 คงสร้างความอิจฉาหรือไม่ก็เกลียดขี้หน้าฉันมากขึ้นกว่าเดิม เอาว่ะ!! ฉันไม่ง้อก็ได้ ฉันก็เลยออกจากโรงเรียนนั้นโดยไม่มีใบประกาศการเรียนจบม.ต้น แล้วก็ย้ายมาเรียนที่ประเทศไทย เพราะพี่ชายทั้งสองตัวของฉันต้องย้ายมาทำงานที่นี่ แม่เลยไม่ยอมให้ฉันอยู่ที่ญี่ปุ่นคนเดียว  ส่วนแม่ก็ไปอยู่กับพ่อที่อเมริกา เฮ้อ!!! ฉันซวยจริงๆเลยว่ามั๊ย +_+ แต่โรงเรียนประเทศไทยนี่ก็วุ่นวายชะมัด เพราะฉันไม่มีใบประกาศการเรียนจบม.ต้น กว่าฉันจะหาโรงเรียนเรียนได้ ก็เหนื่อยน่าดู แต่เป็นโรงเรียนเอกชนที่รับทุกคนที่มีปัญญาจ่ายค่าเทอม ชื่อสาธิตอะไรนี่แหละ ฉันขี้เกียจจำซะด้วย  “เอ๋า ยัยเบ๊อะ ถึงแล้วโรงเรียนของแก  ลงๆเดี๋ยวสาวๆมาเห็นเข้านึกว่ายัยเด็กหน้าตางี่เง่าอย่างเธอ  เป็นแฟนฉัน ฉันเสียหายกันพอดี” พี่ฟูยะปากบอน ไม่ทันไรก็กัดฉันซะแล้ว
“เอ่อ!! แล้วจะให้กลับยังไง ฉันจำทางกลับเองไม่ได้นะ” “เดี๋ยวไคจะมารับ รอที่หน้าโรงเรียนตรงนี้แหละ” ฟูยะพูดพลางยื่นเงินมาให้ฉัน โอ๊ะ โอ๋ O_Oเงินของประเทศไทยหน้าตาเป็นอย่างนี้เอง มีสีม่วงๆสีเทาๆ พี่ฟูยะให้ตั้งหลายใบ
“อื้อ บายนะ” ฉันกำลังจะออกจากรถ
“เดี๋ยว ลืมอะไรรึปล่าว” นั้นไง กรูว่าแล้ว -_-"
“เร็วๆ ฉันรีบ”
 “จู๊บ!”
" เฮ้อ !!! ไอ้การหอมแก้มกันเนี๋ย ฉันละเบื่อจริงๆ
“จุ๊บ” ฉันหอมพี่ฟูยะคืนบ้าง เฮ้อ!! แม่นะแม่ บอกให้พวกฉันทำยังงี้ จนติดเป็นนิสัยแล้ว แต่เอ๊ะ!!! ทำไมผู้คนมองฉันซะเหลือเกิน แล้วก็ยังมีนักเรียนเดินอยู่เต็มไปหมด อ๊ะ -_-“ ไอ้พวกพี่ มันโกหกฉานนนนนน นี่เพิ่งจะ 8 โมงเอง ไอ้พี่บ้า ซาตานส่งมาเกิด ฉันไม่ได้กินข้าวเช้าเลย ฮือออๆๆฮืออออ ชีวิตหนอชีวิต
 “เฮ้!!! หวัดดี เราชื่อ สุด เธอชื่ออะไรเหรอ “ แล้วไง ใครอยากรู้อ่ะ  ฉันถามเหรอ -_-"
 “มิรีน” ฉันตอบแบบส่งๆ หิวโว๊ย!! หิว...
“อยู่ห้องอะไรหรอ”
“A”
“เหรอ เราก็อยู่ห้อง A แล้วเธอย้ายมาจากไหนล่ะ”
“ญี่ปุ่น” นายคนนี้กะจะถามจนรู้ว่าแม่ฉันชื่ออะไรเลยรึไงนะ -_-#
“ว้าววว O_O ญี่ปุ่น ฉันเคยไปเที่ยวด้วยล่ะ ปาป๋ากะมาม๊า พาเราไป” “แล้วไง!!!” ฉันชักรำคาญนายคนนี้คงเป็นลูกแหง่แน่เลย โอ๊ย!! ฉันอยากจะบ้าตาย
“เอ่อแล้ว....”เหอ เหอ (นี่เมิงกะจะพูดอีกเหรอว่ะ)
“นี่ หุบปากนายซะทีได้ไหม ขอร้อง รำคาญ โว๊ย!!!” ฉันตะโกนใส่นายหน้าจืด -_- นี่ คนอะไรวะ พูดมากซะเหลือเกิน  อ้าวว นายนี้ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ O-O โอ้วววว ฉันปล่าวทำอะไรนะ
“นี่ เจ๊  ทำอะไรเพื่อนสนิทฉัน”.>_< เอ๊ะ!! ขอโทษ ฉันเป็นญาติแกตั้งแต่เมื่อไรฟะ -_-“ แล้วฉันผู้หญิงนะว้อยย แล้วไอ้เนี่ยก็ผ้ชาย ฉันจะทำอะไรมันได้ เฮ้อ…
“ฉันปล่าว อ๋อ นี่เพื่อนสนิทนายเหรอ งั้นช่วยลากนายคนเนี่ยไปไกลๆเลย ฉันรำคาญ ส่วนนายรู้อะไรมั๊ย ฉันเป็นผู้หญิงฉันไม่มีทางทำอะไรนายงี่เง่าคนเนี่ยได้หรอก เอ่อ อย่างน้อย ตอนนี้ก็ยังไม่ได้ทำ แต่ถ้ายังไม่ลากนายหน้าจืดนี้ไปไกลๆ ฉันอาจจะตื้บนายนี้จนไม่กล้าไปฟ้องปาป๊ากะมาม๊าเลยก็ได้” อะไรกันฟะ ฉันไม่เข้าใจเลย ความซวยมาเยือนตั้งแต่ฉันยังไม่เริ่มเข้าเรียนที่โรงเรียนนี้เลยนะ สงสัยคนไทยคงไม่ถูกโฉลกกับฉันเลยจริงๆ
“โห่..เก่งเหลือเกิน รู้ไหมว่าพวกฉันเป็นใคร” เอ๋า!! โทษทีคำถามที่นายถามบ่งบอกถึงระดับสมองเลย ฉันจะรู้มั๊ยวะ
“ไม่รู้ แล้วคิดว่าไม่จำเป็น แต่..เอ๊ะ ดูหน้าตางี่เง่าๆแบบเนี๋ย คงไม่ใช่ญาติฉันมั้ง หรือไม่พ่อฉันคงไม่ได้มีเมียน้อยแล้วเกิดมาเป็นนายหรอกนะ” เอาเซ่.. ฉันก็โกรธเป็นนะ อยู่ๆไอ้ผู้ชายทั้งสองคนมันก็เข้ามาหาฉันเอง แล้วนายคนที่สองเนี๋ย มันก็ปากบอนซะเหลือเกิน ฉันคิดว่าจะไม่ก่อเรื่องแล้วนะ
 “เอ่อ..ดี แล้วเธอก็จะได้รู้กัน ว่าการกล้าหาเรื่องกับพวกฉันผลมันจะเป็นไง ยัยเบ๊อะ” อ่านะ นายนี้พูดเสร็จด้วยก็ลากนายหน้าจืดไป โห่...นี่ฉันต้องกลัวมั๊ยอ่ะ -_- เอาเถอะ มันคงไม่เลวร้ายกว่าต่อสู้กับยัยครูจอมจุ้นที่โรงเรียนเก่าหรอก -_-:
“ตื๊ดดดด ตื๊ดดดดด” และแล้วเสียงเตือนของการเรียนวันแรกของฉันก็เริ่มขึ้น