คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : _~02~_
ตอนที่2
เยี่ยมมาก เอิร์นเนสท์โห่ร้องอย่างดีใจอยู่ในใจ
ใช่แล้วเขาร้องในใจ ไม่ได้พูดออกมา ไม่ได้แม้แต่อ้าปาก แต่สายตากว่าสิบคู่มันกำลังจับจ้องมาที่เขานี่สิ
เขามองไปรอบๆอย่างไม่สนใจสายตาที่ทั้งห้องหันมาอย่างงงๆ ไปเจอเด็กสาวคนนั้นที่วิ่งมาพร้อมกับเขา
เธอกำลังยิ้มให้เขาอยู่เหมือนกับจะบอก –ดีใจด้วยนะที่เข้าเรียนได้ ฉันก็มาถึงที่นี่เหมือนกัน-
เอิร์นเนสท์ยิ้มตอบเธอ
ไม่นานทุกคนก็หันกลับไปฟังพิธีกรหนุ่มพูดอีกครั้ง
“ผมเทนูฮา ทาลอนทัส เป็นอาจารย์ของพวกเธอบางคนตลอด 3 ปี (โมฟ่ามีแค่ 3 ปีเท่านั้น)” น้ำเสียงของเขาตอนนี้เป็นกันเองเหมือนลูกศิษย์กับอาจารย์ที่คุ้นเคยกันมานับปี “วันนี้เราจะให้พวกเธอไปซื้ออุปกรณ์การเรียนกันก่อน หาซื้อได้ไม่ยากในเมือง แล้วก็กลับบ้านไปจัดของใช้ซะ ไม่ต้องเอามามากเพราะเราให้เธอออกนอกโรงเรียนได้ตามใจชอบ ถึงที่นี่จะเป็นโรงเรียนกินนอนก็เถอะ”
เขาหยิบกระดาษออกมาปึกหนึ่งจากเสื้อสูทสีดำ ค่อยๆเดินแจกมันพร้อมอธิบาย “รายการข้าวของเครื่องใช้ ชุดเครื่องแบบ และอุปกรณ์การเรียนต่างๆอยู่ในนี้หมดแล้ว มีใครจะถามอะไรอีกมั้ย”
ไม่มีเสียงตอบจากเด็กทั้ง 18 คน
“งั้นเจอกันที่ห้องประชุมพรุ่งนี้เที่ยงตรงพร้อมชุดเครื่องแบบ” แล้วเขาก็เดินเลยออกไปจากตึกทันที
“เฮ้อ.....เสร็จไปอีกงานนึง”
“นายนี่ก็เหลือเกินนะไปแกล้งเด็กพวกนั้นอีกแล้ว” เสียงของชายอีกคนในชุดแบบเดียวกันดังขึ้นมาข้างๆ เขาเดินเข้ามาเร็วมาก “เปิดประตูก่อนเวลาที่คาดหมายมันผิดกฎนะ”
“ทำงานมันก็ต้องมีคลายเครียดบ้างสิ กัล” เทนูฮาตอบ
“เพราะงี้สิ เลยได้เด็กมาอีกสองคน”
“แล้วดีมั้ยล่ะ จะได้ครบกลุ่มละสามไง ไม่ต้องลำบากให้คนรับงานไปดูแลเด็กสี่คน ดูแลทีตั้งสามปีเลยนะ ใครได้ก็ซวยสุดๆ”
“เออๆ ยกให้เป็นความดีความชอบของนายละกัน เทนูฮา”
“ย่อมเป็นความชอบของกระผมอยู่แล้วสิครับ ท่านชายยูบรากัล”
-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
นักเรียนทั้ง 18 คนต่างแยกย้ายกันกลับบ้านก่อนบ้าง ซื้อของก่อนบ้าง
เอิร์นเนสท์ก็เป็นคนหนึ่งที่จะเลือกไปซื้อของก่อนกลับบ้าน
“แฮ็ก แฮ็ก นายเห็นตอนที่เค้าสองคนเข้ามามั้ย” เด็กหนุ่มผมสีแดงเพลิงในขุดสีครีมพูดกับเด็กผมนุ่มสลวยสีเงินในชุดขาว
“ไม่เห็น ไม่เห็นแม้แต่นิดเดียว เห็นอีกทีก็นั่งที่เก้าอี้ตัวนั้นแล้ว” นัยน์ตาเต็มไปด้วยความสงสัยหากสีหน้ายังเรียบเฉย ไม่ปรากฏอาการพิเศษใด
“อะ...นั่นไง ฮิว” แฮ็กแคปบอกเพื่อนพร้อมชี้นิ้วไปที่เด็กที่พูดถึง
“ไปทักกัน” ฮิวพูดพร้อมกับเดินตรงรี่เข้าไปหาเด็กหนุ่มผมยาวสีน้ำตาลทันที
-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
“หวัดดี นี่เพื่อนฉัน ฮิว ไวเลนต์ ส่วนฉันแฮ็กแคป โดมิเนอร์ เรียกแฮ็กเฉยๆก็ได้” แฮ็กแคปแนะนำเพื่อนและตัวเองกับเพื่อนใหม่อย่างเรียบง่าย เรียบง่ายสุดๆ หรือนี่อาจเรียกว่า เรียบง่ายสุดๆฉบับแฮ็กแคป โดมิเนอร์ก็ได้
“สวัสดีครับ” ฮิวทักเพื่อนใหม่อีกทีหนึ่ง
เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลยาว แววตาสีเขียวมรกตเอ่ยขึ้น “หวัดดี ฉันชื่อ เอิร์นเนสท์ ควอเรล เรียกเอิร์นก็ด้า...”
เสียงของเอิร์นเนสท์ถูกสายตาแปลกๆของแฮ็กแคปหยุดไว้ “ควอเรลหรอ...นามสกุลคุ้นๆแฮะ” พร้อมกับที่เดินไปรอบๆเอิร์นเนสท์
“ไม่เอาน่า แฮ็ก นายอาจจะเคยเห็นจากรายการบอดี้การ์ดของพ่อนายก็ได้ อย่าทำตัวเป็นเด็กติงต๊อง” ฮิวพูดเนื่องจากท่าทางของแฮ็กตอนสงสัยอะไรมันเหมือนเด็กน้อยผู้อยากรู้อยากเห็น หากเป็นเด็กตัวเล็กๆก็แล้วไป แต่ว่านี่มันโตแล้ว น่ากลัว ใช่แล้ว น่ากลัว
ฮิวหันมาบอกเอิร์นเนสท์ให้ช่างหัวมันและชวนกันไปซื้อชุดนักเรียน
ระหว่างทางหลังจากทั้งสามเงียบไปได้สักพักหนึ่ง แฮ็กแคปก็ถามขึ้นมาเฉยๆ “นี่ (อา)จารย์....จารย์ไรน้า ทู ทูน่า ปลาทูน่าอะไรนี่แหละ”
“เทนูฮา” ฮิวช่วยเสริม
“เอ้อ...เท-นู-ฮา บอกว่าต้องใส่ชุดเครื่องแบบเลยด้วยนี่ ฉันรู้สึกว่ามันแปลกๆนะ ฉันยังไม่เห็นชุดนักเรียนสถาบันนี้เลยซักกะชุด”
“เดี๋ยวก็รู้เองแหละ”เอิร์นเนสท์ที่เริ่มปรับตัวเข้ากับเพื่อนใหม่ได้อย่างเป็นกันเองมากขึ้นตอบ
-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
ไม่นานพวกเขาก็มาถึงร้านขายชุดนักเรียน
เด็กหนุ่มทั้งสามคนเข้าไปในนั้น มันเป็นร้านไม้ทั้งร้านและดูไม่ค่อยหรูเท่าไหร่ ออกจะเก่าๆเสียด้วย แต่ก็สะอาดสะอ้านและน่าจะมีของครบถ้วน
ฮิวหยิบกระดาษที่เทนูฮาให้ออกมาแก่หญิงวัยกลางคนเจ้าของร้านแล้วบอก “ช่วยจัดตามใบนี้ 3 ชุดนะครับ”
เจ้าของร้านรับกระดาษมาแล้วค่อยๆอ่านไล่ลงมา “ร้านเราไม่มีอาวุธขายนะจ้ะหนู”
มันทำให้ทั้งสามอึ้งไปได้พักใหญ่เลยทีเดียว ก่อนจะหยิบกระดาษของตัวเองออกมาดู ฮิวก็ขอเอิร์นเนสท์แบ่งมาดูด้วย
แล้วหญิงวัยกลางคนคนนั้นก็เดินเข้าไปหยิบของบางอย่าง
-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
ครึ่งบนของกระดาษแผ่นนั้นเป็นรายการเสื้อผ้า ส่วนด้านล่างเป็นร่ายการอาวุธ
1.เสื้อเชิ๊ตแขนยาวสีขาว
2.เสื้อสูทสีดำมีตราสถาบันโมฟ่า
3.เสื้อเสว็ตเตอร์แขนกุดสีดำ 4 ตัว
4.เสื้อนอกแขนยาวมีตราสถาบันโมฟ่า 2 ตัว
5.เสื้อเชิ๊ตแขนสั้นสีขาว 4 ตัว
6.เน็กไทสีเทามีตราสถาบันโมฟ่า 4 เส้น
7.เน็กไทสีเทาแบบปีกกว้าง 1 เส้น
8.เข็มขัดหัวเงินไม่มีลวดลาย
9.กางเกงขายาวสีขาว 2 ตัว
10.กางเกงขายาวสีดำ 3 ตัว
11.ชุดว่ายน้ำสีเทาไม่มีลวดลาย
12.ถุงมือหนังสีขาว ดำ เทา แล้วแต่จะเลือก
13.รองเท้าหนังสีดำ
“จะบ้าเหรอไงชุดอะไรก็ไม่รู้เยอะแยะ” แฮ็กแคปบ่นด้วยความไม่พอใจอย่างยิ่ง
“เอาน่าดูให้จบก่อน” เอิร์นเนสท์ตอบกลับ
อาวุธ
1.อาวุธประจำตัวไม่จำกัดชนิด
2.มีดขว้าง 15 เล่ม
“เอามาทำไมตั้ง 15 เล่ม” คราวนี้เป็นเอิร์นเนสท์บ่นแทน (ป้องกันแฮ็กแคปที่กำลังจะอ้าปาก)
3.ธนู
4.กล่องยา(เพิ่มปริมาผ้าพันแผลมากเป็นพิเศษ)
“หมายความว่าไง เรื่องผ้าพันแผล” ฮิวงง
“สงสัยจะให้ไปตายมั้ง” แฮ็กแคปแกล้งพูด
“บ้าสิ” เอิร์นเนสท์พูดต่อ
พอดีกับที่พวกเขาอ่านมันเสร็จ หญิงวัยกลางคนคนนั้นก็ออกมาพร้อมกับสายวัดตัว ที่แท้เธอเข้าไปหยิบสายวัดตัวนี่เอง
เอิร์นเนสท์เป็นคนให้เธอวัดตัวเป็นคนแรก ต่อไปก็เป็นฮิว
ทว่าพอวัดตัวฮิวเสร็จ ฮิวกลับขอให้จ่ายเงินไว้ก่อน ซึ่งเขาก็เอ่ยปากจะเป็นคนจ่ายให้เองทั้งหมด เพื่อนเขาทั้งสองคนก็ไม่คิดอะไรมาก
“งั้นเราไปเลือกอาวุธกันก่อนนะ” ฮิวพูดเสียงเรียบอีกเช่นเคย
“แล้วเจอกันนะแฮ็กแคป” เอิร์นเนสท์และฮิวเดินออกไปจากร้านทิ้งให้เขาต้องอยู่คนเดียว
แฮ็กแคปหันไปมองทางผู้หญิงคนนั้น ท่าทางหางจะเริ่มโผล่แล้วด้วย มิน่าเพื่อนเขาสองคนถึงรีบหนี แต่จ่ายเงินแล้วนี่ ไม่มีอะไรจะขัดขวางจอมมารร้านได้แล้ว อ๊าก
“วัดตัวกันต่อเถอะจ้ะ ของเธอเดี๋ยวจะตัดให้ดีเป็นพิเศษเลยละกัน”เสียงหวานนั้นทำเอาแฮ็กแคปขนลุกซู่
เขาหันกล้บไปมองเพื่อนที่เดินออกจากร้านไปแล้ว “ไอ้ฮิว ไอ้เอิร์น แกจำไว้เลยนะ”
บรรยากาศชักไม่ค่อยดี “ช่วยด้วยคร๊าบ”
-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
“เสียงอะไรน่ะ” เด็กหนุ่มคนหนึ่งมองเข้าไปในร้านเสื้อผ้าที่เป็นไม้ดูถึงจะเก่าแต่ก็สะอาด “คงไม่มีอะไรหรอก”
กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง โทรศัพท์ของเด็กหนุ่มครนนั้นเรียกความสนใจของเขาไป “อินทรีแดง นายหญิงมีงานด่วนเข้ามาให้นายทำ”
“ที่ไหน ใคร เหยี่ยวดำ”
“เอเรีย เอฟ โซน 12 ฟอเรสท์ ควอเรล”
“เมื่อไหร่”
“ภายในเย็นวันนี้”
“วันนี้ฉันเหนื่อยแล้ว”
“งั้นชั้นบอกนายหญิงให้”
“เหยี่ยวดำ ไม่เป็นไร ฉันจะจัดการเอง” เขารู้ว่าหากเขาไม่ทำ ผู้ที่ถูกเรียกว่าเหยี่ยวดำคนนั้นก็จะต้องรับทำแทนเขาเองเป็นแน่
อันที่จริงเขาไม่ควรพูดออกไปเลยว่าเหนื่อย เพราะถ้าเขาเหนื่อยแล้วเหยี่ยวดำจะไม่เหนื่อยหรอ ก็ทั้งสองคนก็ไปสอบที่โมฟ่าด้วยกันนี่นา ตอนนี้กำลังแยกกันไปเดินซื้อของอยู่
เหยี่ยวดำพูดต่อ “ฉันจะเป็นแบ็คอัพให้เอง เจอกัน 3 โมงที่บ้านเป้าหมาย”
“โชคดีนะ” แล้วอินทรีแดงหรือเด็กหนุ่มคนนั้นก็วางสายไป
โชคดีนะ ซัน ฉันขอให้โชคอยู่ข้างนาย เหยี่ยวดำไม่ได้พูดออกมา หากเป็นการอวยพรจากใจ
180349
ความคิดเห็น