คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : _~01~_
ตอนที่ 1
ณ ห้องประชุมของMOFA (magic of fighting academy) ที่สามารถจุคนได้ถึง 3000 คน อย่างสบายๆถูกปูด้วยหินอ่อนสีขาวอย่างดีในตอนนี้มีคนอยู่เพียง 500 คน โดยทั้งหมดเป็นผู้ที่ต้องการเข้าเรียนสถาบันแห่งนี้ทั้งสิ้น
ด้านหน้าห้องประชุมเป็นเวทีสีดำซึ่งตัดกับโพเดียมสีเงินตรงกลางมีสลักอักษรMOFAไว้อย่างสวยงาม พร้อมด้วยดอกไม้พลาสติกหลากสีประดับอยู่บนโพเดียม ข้างเวทีเป็นลำโพงสองเครื่องซึ่งไม่ค่อยมีใครสังเกต
"กึก กึก กึก เทสต์ 1 2 3" มีเสียงของผู้ชายฟังดูสุภาพดังออกมาจากลำโพงทั้งสอง
"ยินดีต้อนรับทุกท่าน ที่นี่คือโมฟ่า สถาบันฝึกสอนการต่อสู้เพื่อการนำไปใช้ประโยชน์จริงควบคู่กับการเรียน"
"ผู้ที่จบจากที่นี่ไปจะได้รับการยอมรับจากทุกที่ทั่วทั้งโลก"
"คุณสมบัติผู้สมัคร 1.)อายุ 14 ปี 2.)สุขภาพร่างกายแข็งแรง"
"ขอความกรุณาทุกท่านไปที่เซ็นเตอร์เพื่อลงทะเบียนเข้าเรียนภายใน 1 ชั่วโมง หากเลยเวลาที่กำหนดทางเราจะถือว่าท่านหมดสิทธิ์ในการเข้าเรียนในสถาบันแห่งนี้ และไม่มีการยกเว้นไม่ว่าในกรณีใดก็ตาม ขอบคุณครับ"
แล้วเสียงของชายคนนั้นก็หายไป เหลือเพียงนาฬิกาดิจิตอลคอยนับเวลาถอยหลัง 1 ชั่วโมงที่ห้อยลงมาจากเพดานเหนือเวทีเท่านั้น
-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
"อะไรกันเนี่ย" เด็กหนุ่มผมแดงคนหนึ่งบ่น "เซ็นเตอร์ก็อยู่แค่นี้เองไม่ใช่หรอ เดิน 10 นาทีก็ถึง นายคิดว่าไง ฮิว" เด็กหนุ่มคนนั้นหันไปถามเพื่อนผมสีเงินสลวยที่ยืนอยู่ข้างๆอย่างเซ็งๆ
"งั้นเรามาแข่งกันว่าใครจะถึงเร็วกว่า"รอยยิ้มจากใบหน้าที่เคยเรียบเฉยค่อยๆปรากฏออกมาให้เห็นเล็กน้อย "พร้อมนะ แฮ็กแคป....ไป!!!"
เด็กหนุ่มทั้งสองคนวิ่งทะลุกำแพงข้างประตูเหล็กของห้องประชุมออกไปด้วยความเร็วที่ใครก็ไม่อาจตามทัน
-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
"พูดซะเว่อร์เลยเนอะ -ขอความกรุณาทุกท่านไปที่เซ็นเตอร์เพื่อลงทะเบียนเข้าเรียนภายใน 1 ชั่วโมง หากเลยเวลาที่กำหนดทางเราจะถือว่าท่านหมดสิทธิ์ในการเข้าเรียนในสถาบันแห่งนี้ และไม่มีการยกเว้นไม่ว่าในกรณีใดก็ตาม ขอบคุณครับ- ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า" เด็กชายคนหนึ่งพูดเลียนแบบเสียงของพิธีกรคนนั้นได้เหมือนเปี๊ยบ ทั้งยังดังจนทำให้ทุกคนในห้องประชุมต้องหันไปให้ความสนใจ
"พูดดีไปเถอะ" เด็กผู้หญิงคนหนึ่งบ่นขึ้นมาเบาๆ "แล้วจะเสียใจที่มานั่งเสียเวลาไปอย่างเปล่าประโยชน์ ทางออกน่ะมันมีจำกัด"
เธอเพ่งจิตสักพักแล้วก็หลับตาเดินไป เดินไป เดินไปเรื่อยๆจนจะชนกำแพงอยู่แล้วแต่ก็ไม่ได้มีทีท่าจะหยุดเลย
หายไปในกำแพง
ไม่มีใครสังเกต ถึงมีก็ไม่มีใครจะเอ่ยอะไร ทั้งหมดก็เพื่อตัดคู่แข่ง
อันที่จริง ห้องประชุมแห่งนี้ถูกพลังบางอย่างห่อหุ้มเอาไว้ มีเพียงบางจุดเท่านั้นที่สามารถให้คนผ่านได้ และถึงจะผ่านไปแล้วเกมก็ยังไม่สิ้นสุดไม่รู้ว่าจะต้องเจออะไรร้ายกาจอีก
นอกจากนี้ทางออกนั้นหากมีคนผ่านไปแล้วครั้งหนึ่งก็จะไม่สามารถผ่านได้อีกเป็นครั้งที่สอง จึงมีคนที่มีสิทธิ์เรียนที่นี่ไม่เกินปีละ 20 คน และไม่ใช่ว่าเข้าเรียนแล้วก็จะจบได้ บางคนอาจจะตายในภารกิจ หรือไม่ก็โดนรีไทน์ออกก่อน จึงมีคนจบจากที่นี่ปีละ 5-6 คนเท่านั้น
ท่าทางเด็กชายจอมโม้นั่นจะเป็นที่ป็อบปูลามาก เขาเดินนำเพื่อนอีกกว่าสิบไปยังประตูเหล็กทางออก และถีบมันเต็มแรง
ปึง
ทว่าไม่ขยับแม้แต่นิด เขาและเพื่อนรอบๆยืนงง และตั้งท่าแตะมันใหม่พร้อมกัน แต่ก็ไม่เป็นผล
"นี่มันอะไรกัน"
เด็กคนอื่น ตอนแรกก็คิดว่าไม่มีอะไรแต่ก็ต้องเปลี่ยนใจคิดดูใหม่
ถึงกับมีคนเอาวิชางัดแงะ สะเดาะกลอนออกมาใช้ หากก็ยังไม่ได้ผล
เวลาค่อยๆผ่านไป ไม่มีอะไรที่พวกเขาทำได้ หากมีสิ่งที่ทำได้นั่นก็คงเป็นการรอคอย
"ผมขอประกาศอีกครั้ง" เสียงของพิธีกรไร้ตัวตนคนเดิมดังขึ้นมาเมื่อเวลาใกล้จะหมด "ขอความกรุณาทุกท่านไปที่เซ็นเตอร์เพื่อลงทะเบียนเข้าเรียนภายในเวลาที่ได้กำหนดไว้ให้ หากเลยจากนั้นทางเราจะถือว่าท่านหมดสิทธิ์ในการเข้าเรียนในสถาบันแห่งนี้ ไม่มีการยกเว้นไม่ว่าในกรณีใดก็ตาม ตอนนี้เหลือเวลาอีก 2 นาที"
เสียงนั้นทำให้บางคนประสาทเสียไปเลย พ่อแม่เขาจ่ายค่าเข้าอบรม (ค่าเข้าห้องประชุมที่ออกไม่ได้) เป็นเงินจำนวนมหาศาล หากเข้าเรียนไม่ได้ กลับบ้านไปคงไม่เหลือแม้แต่ซาก
"เหลือเวลาอีก 1 นาทีจะหมดเขตการลงทะเบียนครับ" และแล้วพร้อมกับที่ประตูบานนั้นเลื่อนเปิดออกอย่างง่ายดาย ข้างนอกเต็มไปด้วยต้นไม้เขียวชอุ่ม ทางเดินที่สวยงาม สายลมปะทะหน้าของทุกคน เซ็นเตอร์อยู่ตรงหน้าพวกเขาแล้ว
พระเจ้าลงมามอบความหวังที่ได้เหือดแห้งไปแล้วของเด็กๆให้กลับมาอีกครั้ง หากปิศาจร้ายก็แย่งชิงมันไปอีกทันทีที่ถึงมือของพวกเขา
มันอยู่ไกลเกินไป ไม่ว่ายังไงก็ไม่ทัน ไม่มีทางทัน
"50 วินาทีครับ" เวลาเสียไปโดยเปล่าประโยชน์กว่าที่จะแทรกตัววิ่งออกมาจากกลุ่มคนออกสู่อากาศอันสดใสได้
มีเด็กเพียงไม่กี่คนที่ยังพยายามจะวิ่ง วิ่งเพื่อไขว่คว้าความฝัน อนาคตอันรุ่งโรจน์ แต่มันช่างเลือนรางเหลือเกิน
"30 วินาทีครับ" พวกเขายังวิ่งไปได้ไม่ถึงหนึ่งในสี่ของระยะทางทั้งหมดด้วยซ้ำ
"20วินาทีครับ" เด็กค่อยๆทิ้งความฝันของพวกเขาไปทีละคนสองคน
"15....14....13...." เวลานับถอบหลังไปเรื่อยๆ เหลือเพียงเด็กหนุ่มและเด็กสาวที่ยังคงตั้งมั่นจะคว้ามันมาไว้ในกำมือให้ได้
"10....9....8....7.." เสียงหนึ่งดังขึ้นในหัวของเด็กหนุ่มคนนั้น -เอิร์นเนสท์ลูกพ่อ สอบให้นะ-
"..6....5....4....3..." อีกเสียงหนึ่งพลันดังขึ้นในหัวของเธอเช่นเดียวกัน –พ่อจะเป็นกำลังใจให้นะ....ลูกคือความหวังของเรา จาความลีน-
"...1...." อยู่ดีๆก็มีแสงวาบขึ้นมาให้ประจักษ์แก่สายตาของเขาทั้งสอง
ทำเอาตาของเด็กหนุ่มพร่าไปชั่วขณะเลยทีเดียว
มีบางสิ่งที่เปลี่ยนไป ความรู้สึกมันบอกเขา ใช่แล้ว ลม ลมที่เคยปะทะหน้ามันหายไปแล้ว เพราะเราหยุดวิ่ง
ไม่ใช่ ไม่มีลมเลยแม้แต่น้อย เสียง ใช่แล้ว ไม่มีเสียงอะไรเลย มันเงียบเกินไป
เขาหันไปมองข้างๆเห็นใบไม้ที่กำลังลอยอยู่ในอากาศนิ่ง
มองไปบนฟ้า นกที่กำลังบินอยู่หยุดนิ่ง นี่มันหมายความว่ายังไง
เขาหันกลับไปมองข้างหลัง เด็กขี้โม้คนนั้นกับเพื่อนที่ทำเขาเสียเวลาไปอีก 10 วินาทีกำลังนั่งกองบนพื้นอย่างหมดหวัง หากหยุดนิ่งไม่ไหวติง
"นี่มันอะไรกัน"
-พ่อช่วยลูกได้อีกไม่นานแล้วนะเอิร์น-
"พ่อ....พ่อเหรอครับ"
-ก้าวไปข้างหน้าสิ คว้าสิ่งที่เป็นของเราเอาไว้ อนาคตยังอีกยาวไกล-
"ให้ผมไปลงทะเบียนเหรอครับ แต่มันคงหมดเวลาไปนานแล้วล่ะครับ"
-ลองทำดูก่อนสิ ความหวังเป็นสิ่งที่อยู่ในตัวของลูกตลอดเวลา อย่าลืมมันซะล่ะ-
"ครับพ่อ" แล้วเขาก็ออกวิ่งไปยังเซ็นเตอร์ ผลักประตูกระจกใสแจ๋วแล้วเดินเข้าไป
มีเด็กอายุเท่าเขารออยู่แล้ว หากทุกคนหยุดนิ่งอยู่กับที่ เอิร์นเนสท์ไปนั่งที่เก้าอี้ที่ว่างแถวสุดท้าย
วาบ แสงแบบเดียวกันทำให้ตาของเขาพร่ามัวอีกแล้วพ้อมกับเสียงที่ดังขึ้น
"0....หมดเวลาการลงทะเบียน" เสียงของผู้ชายคนที่อยู่ตรงกลางห้องนี่เองที่เป็นพิธีกร เขายังหนุ่มอายุไม่น่าจะเกิน 25 ปี "ผู้ที่อยู่ในเซ็นเตอร์ทั้งหมด 16 เอ่อ... 18 คนผ่านการทดสอบของสถาบันโมฟ่าแล้ว"
เยี่ยมมาก
แล้วแวะมาอ่านกันใหม่นะ จะพยายามอัพให้เร็วที่สุด ยกเว้นวันอาทิตย์ เพราะคอมไม่ว่าง
แล้วก็อย่าลืมไปดู my id กันบ้าง
ปล. มันไม่มีไรเลย เข้ามาทักกันบ้างก็ได้
ลงครั้งแรก 170349
ความคิดเห็น