คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Hysteria Night [3] 40%
“แกงงงงงงงงง!!!!”
“ห้ะ อะไร!” เสียงใสของเพื่อนสาวปลุกเอาเด็กหนุ่มที่กำลังตกอยู่ในภวังค์ต้องดึงตัวเองออกมา
“แก เป็นอะไรเนี่ย ตั้งแต่ออกมาจากห้องน้ำดูแลเหม่อๆ หน้าแดงเป็นพักๆ เป็นบ้าอะไรห้ะ เจอชายในฝีนในห้องน้ำเรอะ” ปังปอนด์ที่นั่งมองเพื่อนสนิทของตนเองมาสักพักก็รู้สึกถึงความแปลกของชายหนุ่ม นั่งเหม่อ เดี๋ยวกัดปาก เดี๋ยวหน้าแดง แถมตอนออกมาจากห้องน้ำ ดูเพลีย หอบๆแปลกๆแถมตรงลำคอก็มีคราบอะไรไม่รู้เป็นวงๆ แกงมันตกท่อรึเปล่าเนี่ย ว่าแต่ตกท่อมันเกี่ยวอะไรกับที่แกงมันหน้าแดงวะ?!?
“เปล่า แค่คิดอะไรเพลินๆน่ะ ว่าแต่เรียกซะหูแทบดับเลยมีอะไรหรือเปล่า” ร่างบางสะบัดหัวเล็กๆเพื่อไล่ความทรงจำ ‘บางอย่าง’ที่เกิดขึ้นในห้องน้ำออกไป ก่อนที่จะหันถามเพื่อนตัวบางไม่แพ้กันที่กำลังนั่งยิ้มแป้น
“คือว่า เมื่อกี้แม่โทรมา ให้คืนนี้กลับไปกินข้าวที่บ้านแล้วแม่ก็บอกว่าให้ชวนแกไปด้วย ไปป่ะแก ไปเหอะ แม่อุตส่าชวน ผู้ใหญ่ชวนเสียน้ำใจแย่”
“คืนนี้เหรอ~ ” ความทรงจำบางอย่างผุดขึ้นมาในหัวทำให้ร่างบางรีบตอบปฎิเสธไปทันที
“คงไม่ได้แล้วปัง คืนนี้เรามีนัดแล้ว ขอโทษคุณแม่ด้วยนะ”
“โหยยยยย แกง นัดอะไร ใครนัดแก เดี๋ยวมีนงมีนัด เชอะ”
“เออ ก็คนมันไม่ว่างนี่นา หน่าๆ ไว้คราวหน้านะ ” แอบเสียดายเหมือนกัน ประหยัดค่าข้าวไปได้ตั้งมื้อนึง แต่มันติดที่ว่า..........
‘งั้นคืนนี้ เจอกันนะคะเด็กน้อย’
“ฮื้ออออ อย่าครับ” ร่างบางเอ่ยบอกบุคคลที่กำลังคล่อมตัวเขาด้วยเสียงที่เส่าเกินทน ให้ตายเถอะ นี่เขาตั้งใจว่าจะไปหาพี่ฮั่นแต่มันติดตรงที่ว่าพี่ฮั่นไม่ได้บอกว่าเขาต้องไปพบที่ไหน สิ่งที่เขามาในหัวของคนร่างบางก็มีแต่ที่นี่ สถานที่ที่เขาได้เจอกับพี่ฮั่น แต่กลับกลายเป็นว่าเขาต้องมาเจอโจทก์เก่าทำให้เลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องเข้าไปเกี่ยวพันอีกเป็นครั้งที่สอง
“อะไรกันเล่า ทำมาเป็นเล่นตัว ทำอย่างกับไม่เคย” คำพูดดูแคลนของร่างที่กำลังคล่อมตัวพร้อมกับซุกไซร้คอขาวของตนทำให้ร่างบางยากจะถีบแล้วกระทืบๆให้คนตรงหน้าตายๆไปซะให้รู้แล้วรู้รอด
“มันไม่ใช่ตอนนี้” ร่างบางรวบรวมพลังเฮือกสุดท้ายผลักคนตรงหน้าออกเต็มแรงจนร่วงลงไปกองกับพื้น ร่างบางรีบพยุงตัวให้ลุกขึ้นยืนพร้อมกับจัดแจงเสื้อผ้าให้ตัวเองใหม่ แต่ก่อนที่ร่างบางจะเดินใหม่ ก็ฉุกคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ใบหน้าสวยหวานหันไปมองชายหนุ่มด้วยสายตาร้ายเล่ห์ พร้อมๆย่อตัวเข้าไปใกล้ๆกับคนที่เริ่มพยุงตัวเองขึ้นมานั่ง
“เหอะ ผมจะบอกอะไรให้นะ กระดาษทิชชู่ น่ะ เค้าใช้กันแล้ว เค้าก็ไม่เก็บมันขึ้นมาใช้อีกหรอกนะ คุณก็เหมือนกัน ผมเล่นแล้ว ผมใช้แล้ว ผมก็ไม่กลับมาใช้ซ้ำอีกนะ ผู้ชายน่ะ reuse ไม่ได้ U know??” มือบางๆยื่นไปลูบไล้ชายหนุ่มด้วยท่าทางยั่วเย้า พร้อมกับจิกเล็บเข้าไปในแก้มขาวๆของชายหนุ่มเพื่อฝากรอยเล็บไว้ ชายหนุ่มร่างสูงสะดุ้งเพราะรู้สึกเจ็บจี๊ดบริเวณแก้มขาว ร่างบางยิ้มหวานเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะป้ายเล็บที่เปื้อนเลือดของคนตรงหน้าไว้ตรงปกเสื้อแล้วผุดตัวลุกขึ้นเดินออกไปโดยที่ไม่หันกลับมามองอีก
“เหอะ พวกนี้น่ารังเกียจชะมัด หลงไปพัวพันด้วยได้ยังนะ ธนทัตเอ้ยยย~” ร่างบางเดินเอื่อยๆไหลไปตามผู้คนที่เต้นเบียดเสียดกันไปมาในฟอร์แดนซ์อย่างไม่มีใครยอมใคร
“เห้ย อะไรวะ!” ระหว่างทางที่ร่างบางๆกำลังเดิน ก็ถูกบุคคลปริศนามาสวมกอดจากทางด้านหลังทำให้คนตัวบางสะดุ้งสุดตัวและพยายามแกะมือออกจากเอวคอดของตนและหันมามองหน้าคนที่กอดเขาไว้อย่างเอาเรื่อง
“พี่ฮั่น!!” พอเห็นใบหน้าของคนกอดร่างบางก็แสดงความดีใจออกมาอย่างเก็บไม่อยู่ พร้อมกับโผเข้ากอดอย่างดีใจ
“อะไรเนี่ย เมื่อกี้ยังขัดขืนอยู่เลยนะ” พูดพร้อมกับโอบร่างน้อยๆในอ้อมกอดเข้ามาจนแนบชิดเพื่อให้คนที่มองร่างบางรู้ว่าคนๆนี้มีเจ้าของแล้ว
“ก็ไม่รู้นี้ฮะว่าเป็นพี่” เสียงหวานออดอ้อนเป็นยั่วเล็กๆพร้อมกับหัวเล็กที่ถูไถกับอกกว้างไปมาอย่างน่ารัก
“ไม่ต้องมาอ้อน ต้องทำโทษ ที่ทำให้พี่รอ และต้องออกมาตามหาเราแทน”
“อ่า ผมขอโทษฮะ ผมไม่รู้ว่าต้องไปหาพี่ที่ไหนแล้วอีกอย่างพี่ก็ไม่ได้บอก แกงเลยมาที่นี่ เผื่อว่าจะเจอพี่ แล้วก็เจอจริงๆด้วย ><’”
“ไม่รู้ว่าจะเจอพี่ที่ไหน แล้ววันนั้นเราไปอะไรที่ไหนกันก็จำไม่ได้งั้นสิ” ร่างสูงใหญ่จับร่างบางออกจากตัวพร้อมกับจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวย
“ผมลืม .___.” ร่างบางก้มหน้าลงอย่างสำนึกผิดน้อยๆ ก็มันจำไม่ได้จริงๆนี่นา
“ช่างมันเถอะ ไหนๆก็มาถึงแล้ว เป็นคู่เต้นให้พี่หน่อยก็แล้วกัน”
“ห้ะ คู่เต้น เต้นอะไรฮะ!?!” ยังไม่ทันถามจบประโยคร่างบางก็ถูกร่างสูงเข้าไปในฟอร์แดนซ์พร้อมกับหมุนร่างบางแล้วออกสเต็ปเต้นโดยที่คนตัวบางยังยืนงงอยู่กับร่างสูง เต้นเหรอ? เต้นอะไร? เต้นก็ได้!
สองร่างที่ออกสเต็ปแดนซ์+การกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอยู่กลางฟอร์แดนซ์ทำเอาคนรอบข้างตบมือส่งเสียงเฮออกมาอย่างสนุกสนาน ร่างบางที่ปกติไม่ค่อยได้ออกกำลังกายถึงกับหอบแฮก แขนเรียวยกขึ้นไปคล้องคอร่างสูงไว้เพื่อเป็นที่ยึดเพื่อไม่ให้ตัวเองล้มลงไปกองที่พื้น ร่างสูงเห็นดังนั้นจึงเอื้อมมือไปประคองเอวคอดไว้อีกทางเพื่อนกันร่างเล็กในอ้อมกอดล้ม
“ไปนั่งพักกันมั้ยแกง ดูท่าทางจะไม่ไหวแล้วนะ”
“ก็ดีครับ เหนื่อยมาก” ส่งเสียงอ้อนพร้อมกับส่งสายตาเชิญชวนเล็กๆให้กับร่างสูง
เห็นดังนั้นร่างสูงจึงย่อตัวลงช้อนคนตัวบางขึ้นอุ้มไว้ในอ้อมกอดพร้อมกับพาคนตัวเล็กเดินออกมาจากฟอร์แดนซ์ มุ่งไปยังโซนวีไอพีที่เขาได้โทรมาจองไว้ตั้งแต่แรก พอไปถึงร่างสูงก็ค่อยๆวางร่างเล็กในอ้อมแขนอย่างเบามือพร้อมกับคล่อมตัวบางไว้ทันที
“อื้อ พี่ฮั่นเหม็นเหงื่อ~” เสียงหวานเอ่ยออกมาพร้อมกับมือบางที่ยกขึ้นมายันอกแกร่งให้ออกห่างจากตัว
ร่างสูงเมื่อได้ยินคำพูดของคนใต้ร่างก็ก้มลงไปมองเห็นคนร่างบางเบ้ห้นายู่ปากใส่ดูท่าทางจะยืนยันว่าสิ่งที่พูดเป็นความจริง ร่างสูงจึงผละออกพร้อมกับก้มลงดมเสื้อของตนเอง
“อี๋ เออ เหม็นจริงด้วย ฮ่าๆ เสียดายจริงจัง”
“งั้น กลับไปอาบน้ำกันมั้ยครับ”พูดไปมือบางๆก็ยกขึ้นมาลูบไล้วนที่อกแกร่งพร้อมกับกัดปากยั่วเบาๆ ทำเอาร่างสูงถึงกับกลืนน้ำลาย อดไม่ได้ที่จะก้มลงไปบดเบียดปากบางของตนเองลงบนปากอิ่มของคนใต้ร่าง
“พูดแล้วห้ามคืนคำนะคะ”
*********************************************************
แฮร่! มาแล้วววววว สำหรับตอนที่สอง เบาๆชิคๆเก๋ ยังไม่เต็มร้อยมาอัพเพื่อบอกรีดทุกๆท่านว่าเค้ายังไม่ไปไหนนะ ยังอยู่ดีมีความสุข 55555 อย่าทิ้งเค้าไปไหนเลยน้า เดี๋ยวเค้าจะมาบ่อยๆนะจ้ะ พบกันในที่เหลือพร้อมกับการอาบน้ำ เลิฟซีนเบาๆ ติดตามด้วยนะจ้ะ!!
ความคิดเห็น