เด็กจากฟากฟ้า

ลำดับตอนที่ #1 : ผู้มาจากท้องฟ้า

                  ท้องฟ้ากว้างไกลสุดจะประมาณได้แสงทองระยิบระยับจากหมู่ดาวแพรวพราวระยิบระยิบบนฝากฟ้า ท่ามกลางป่าเขาที่สงบสุข ท้องฟ้าเปิดกว้างไร้ซึ่งเมฆหมอกใดๆทั้งสิ้น อยู่ก็มีอุกบาตรตกลงมาจากฟากฟ้าใหญ่ ตูมมมมมมมมมมมม!!!!!......พื้นป่าบางส่วนถูกทำลายลง ทำให้หมุ่แมกไม้ล้มลงทำให้บริเวณนั้นเกิดหลุมกว้างใหญ่

                        “เห่ ริชไปดุดิว่ามีอะไรนะ “เสียงชายวัยกลางคนรูปร่างท่วมผมสีน้ำตาลเคราดกเสื้อกักสีน้ำตาลที่ไม่ติดกระดุม บอกเด็กหนุ่มนามริชตัวสุงในชุดหนังสีดำผมสีเงินแพรพราวระยิบนัยต์ตาสีน้ะเงินสุกสว่างเดินเข้าไปดูในป่าที่เกิดเหตุ    โดยไม่บ่นอะไร จากกระท่อมน้อยที่ทั้ง2คนอยุ่ เด็กหนุ่มเดินไปดู พบหลุมขนาดใหญ่ ข้างในพบเด็กชายดูอายุน้อยกว่าเขาในสภาพชุดที่ใส่ขาดวิ่นผมสีดำสนิทดั้งรัติกาล ตาหลับพริบ เด็กหนุ่มตกใจมากและรีบวิงลงไปในหลุมแต่....เขาสดุดก้อนหินปริษณาดันกลิ้งตกลงไป ด้วยความที่เขารักษาฟอมร์ก็เลยไม่ร้องออกมาแม้แต่แอ่ะเดี่ยว เขานั้นกลิ้งลงมา5ตลบก่อนจะชนท่อนไม้ที่ล้มจากเหตุการณ์ ทำให้ดั้งยุบ เด็กหนุ่มก็ค่อยช้อนร่างเด็กชายขึ้นมาแล้วนำมาพาดหลังก่อนจะกลับไปยังที่พัก

  “เห่ริชแบกอะไรมานะ”ชายคนนั้นเอ่ยทักก่อนจะเอ่ยต่อเมื่อเห็นใบหน้าของเด็กหนุ่มถึงกลับหัวเราะพรืดก่อนจะถามว่า “หน้านายไปโดนไรมาว่ะ” “อย่างยุ้งนาดัสท่าจะหัวเราะช่วยมาดูเจ้านี้ก่อน”เด็กหนุ่มบอกดัสที่ค่อยลุกมาดูพอเห็นกับตาถึงกับอุทานออกมา “แกไปเก็บเด็กที่ไหนมาว่ะรินนารีช หรือว่าลุกแกที่เกิดตอนไปเที่ยวผับที่ยูมิสว่ะ สาวคนนั้นใช้ม่ะที่เข้ามาเกาะแก”ดัสเอ่ยแขวะรินนาริช ที่ตอบมาด้วยสายตาที่เขียวปัด 

    ...............................................................................................................................................................................................

              “อืม”เสียงพึมของผมดังขึ้น ก่อนจะค่อยๆปรือตาสีนิลขึ้นมาดูสถานที่ปรากฏว่าผมนอนอยุ่บนเตียงห่มผ้าขนสัตว์อย่างดีภายในห้องที่มีเตาผิงกับโซฝา มีโต๊ะอาหารกับเก้า2ตัวอยูกลางห้อง และก็มีเสียงหนึงดังขึ้น “โอ้ฟื้นแล้วๆ เห่ ริชเจ้าเด็กนี้ฟื้นแล้ว””เสียงชายร่างท่วมเอ่ยตอนผมมองไปทางเขา

พลัก

   ประตุเปิดออกขึ้นพร้อมกับเด็กหนุ่มผมเงินเดินเข้ามาผมของเขเยาวประบ่าเมื่อเทียบกับชายร่างท่วมแล้วเขาผมยาวกว่า เด้กหนุ่มเดินเข้ามาพร้อมกะลังที่ใส่น้ำร้อน  เขาไม่ได้พูดอะไรเลย “นี้เจ้าหนูแกชื้ออะไรว่ะ ชั้นชื้อดัส เชียร์ว่ะ”แล้วดัสก็หัวเราะออกมา

“ผมชื่อ...โอ้ยปวดหัว”ผมร้องอย่างเจ็บปวดพร้อมเอามือกุมขมับ ผมพยายามนึกชื่อผมเท่าไหรก็นึกไม่ออกตอนนี้ปวดหัวแทบจะระเบิก แต่อยุ่ๆผมก็รุ้สึกเบาลงจากอาการปวดและหลับไป....

    จิ๊บๆเสียงนกขับขานในยามช้พร้อมกับแสงแดดที่ส่องเข้ามาภายในกระท่อมผมค่อยๆกระพริบตาเพื่อปรับสภาพตา ภายในห้องผมพบว่าชายที่ชื่อดัสนอนหลับอยู่ข้างๆโซฟาขาดว่าเขาหน้าจะตกมาจากโซฟา ส่วนเด็กหนุ่มนั้นหลับพิงโซพาผมมมมมแปรกใจที่ ..ที่เออ

เขาห้อยหัวหลับไม่สิ เขานอนเกาะผนังแบบจิ้งจกไม่สิเขานอนแล้วตัวลอยขึ้นมาหรือว่า ....อยุ่เด็กหนุ่มก็ลืมตาขึ้นมาส่งตาเขียวมาให้ผู้แต่งที่กลัวจนตัวสั่นๆ จริงๆแล้วเขานอนพิงผนังอยู่ผมค่อยๆ ลุกขึ้นมานั้งบนเตียง ผมรู้สึกว่าสมองปรอดโปรงขึ้นมาก ขนาดที่ผมก้าวลงจากเตียงผมก็พลาดสดุดผ้าห่มตัวเอง    โครม “โอ้ยผ้าห่มบ้า”ผมพูดจบก็เตะเตียงเข้าให้ด้วยความลงชั่ววูบ “เจ็บวุ้ย”

“หึหึ555+++”เด็กหรุ่มคนนั้นหัวเราะผมขนาดที่ดัสยังนอนหลับกร่นสนันอยู่

“หัวเราะอะไร”

“ก็ท่าทางพึลึกพึลัน”

“แล้วไง”

“คนอุสาช่วยใช้เวทมนรักษา”

“อะไรนะ”

“คนอุสาช่วยใช้ เว-มนต์-รักษา”

“หาๆๆๆๆๆๆๆๆ”O_Oนั้นคือสิ่งแรกที่ผมได้รู้ ผมคงไม่ได้ฝันไปแน่


   บันทึกท้ายตอน 
ดัส เชียร์ 
อายุ35 
ผมสีน้ำตาล ตาสีน้ำตาล
สูง143 หนัก57
สิ่งที่ชอบ ดื่มสุรา เล่นพนัน ล่าสัตว์
สิ่งที่เกลียด สัตว์อสุรขนาดใหญ่เกินตัวเอง
^^อาจจะไม่สนุกนะเรื่องของเราท่าอย่าไงติด้วนะ