คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : การรักษาขั้นที่ 4 6 ปีเรียนจบกับการใช้ทุน (นรก vs. ตะเข็บชายแดน)
เฮ้อ...สวีดัดครับ ผมเองต้า ไอเด็กที่โชคร้ายที่สุดในศตวรรศแหละครับ...แง...ในวันรับปริญญาทั้งทีทำไมผมถึงต้องเจอเรื่องแบบนี้ด้วยอ่า...ถึงจะบุญตาได้เจอคนหล่อตั้ง 2 คนแต่... มันจะดีกว่านี้ถ้ามันไม่มีเรื่องเกี่ยวกับผม....
วันนี้วันเสาร์ครับ ตอนแรกกกะจะลั้นลาไปเดินสยามซะหน่อยแต่...มีเสื้อแดงมาบุกอ่า =[]= เศร้าจังเล้ย... เอ่อ...ขอโทษทีครับ ทุกท่านที่ชื่นชอบเสื้อแดงกรุณาอย่าเอารองเท้ามาปานา... ผมไม่ใช่ประธานาธิปดีที่ไหน อ้อ(ไม่ใช่คุณหญิงxxxนา อย่าเอาการเมืองมาเกี่ยว กลัวถูกแบน =[]=)แล้วก็ห่วงสวัสดิภาพคอมพิวเตอร์คุณด้วยนาเสียหาย ร้านคอมจะออกใหม่ให้เพียงแค่คุณจ่ายตังซื่อคอมตัวใหม่....
เอ่อ...ถ้าทางจะผิดเรื่อง เอางี้ผมไปละลายทรัพย์ก็ได้...จะไปร่วมชุมนุมกับคนเสื้อหลากสี... เอ้ย บ้า!!! บ่ช่าย ไปทำไมไม่อยากไปเล้ย(แล้วขึ้นเสียงสูงทำไม?)
เอ่อ... เข้าเรื่อง ไร้สาระไปครึ่งหน้า เสียเวลาทำมาหากิน จะว่าไปผมตื่นมาก็ล่อไป 10โมงแล้ว ไปหาไรกินหน่อยกีกว่า...
หิวเมื่อไหร่ก็แวะมา เซเว่นอีเลเว่น.... อย่าได้คิดมาครับ อย่างผมนี้ฝีมือทำอาหารระดับเทพเชียวนะ เคยทำให้หมากิน หมามันยังร้องไห้เชียวละเอ้อ... แน่นอน มันคงดีอร่อยจนน้ำตาไหลชัวร์ๆๆๆ (ลูกยังยืนยันที่จะหลงตัวเองต่อไป...)
ผมเดินยื่นอกพกถุง(ข้าว) เข้าเซเว่นแบบสภาพกึ่งศพ เอ่อ... ก็แหม แค่ยังไม่ได้ล้างหน้า อาบน้ำเท่านั้นเอง... เฮ้ ใครว่าผมซกมก ไม่นา ผมแปรงฟันแล้วนาเฟ้ย... ผมถือคติว่า เมื่อก่อนนอนอาบน้ำสะอาด ตื่นขึ้นมาก็สะอาดอยู่ดี มันเลยเป็นที่มาของตอนเช้าที่ว่า...ไม่ต้องอาบน้ำเช้า
“อ้าวต้าวันนี้มาซะสายเชียวจะกินอะไรดีจ๊ะ” พี่สาวสุดสวยในเซเว่นถาม... อ้า พี่สาวคนนี้ผมสนิทมากมาย ตอนเรียนอยู่ ม.ปลายเจ๊แกเป็นพี่ระหัสผม เรียนมหาลัยเจ๊แกก็เรียนม.เดียวกับผมแต่คนละคณะ ตอนนี้เจ๊ปลาเรียน ป. โท (ประถม 2 เพราะ โท แปลว่า 2 =[]= ผมแปลถูกเนอะ) แกเลยทำงานพาททามเซเว่นไปด้วย
“มาม่าเหมือนเดิมครับเจ๊...แต่ว่ามันนี้ผมมาเช้าแล้วนาปกติ 10 โมงวันหยุดผมยังพึ่งนอนเลย” ผมหาวพลางไปกยิบมาม่ามาต้ม ม่ายต้องกลัวผมใช้น้ำร้อนเซเว่น รู้จักปะ ช่วยชาติประหยัดตังตัวเอง =[]=
“บ้า ต้า เธอลืมไปแล้วเหรอว่าวันนี้นะคณะเธอเค้าลงทะเบียนที่ใช้ทุนกัน”
“ลงทะเบียนไรอ่าพี่ ไมผมจำไม่ได้อ่า” ผมหาวนอน เฮ้อ ทำไม...มาม่าต้องรอตั้งสามนาทีน้า...รอแค่ 3 วิแล้วกินได้ไม่มีเหรองาย...
ผมเท้าเคาทเตอร์คุยกับเจ๊ปลา “แกไม่ค้องใช้ทุนหรืองาย เรียนมา6 ปีแกไม่ต้องใช้ทุนประเทศชาติเหรอฮะ...”
1วิ... เอาทุนๆๆๆอ้อ ต้องใช้ทุนอีก 3 ปีนี่เอง...
2วิ...ไม่ได้ใช้ทุนที่กรุงเทพด้วย... เราสมัครไว้ที่เชียงใหม่นี่นา...บ้านเกิดพอดี...
3วิ...แล้วลงทะเบียนเมื่อไหร่หว่า...
“แกต้องลงทะเบียนวันนี้ไม่ใช่หรอ?” พี่ปลาว่า... เอ่อ... เวรแล้วไง!!! คิดได้ผมคว้ามือถือทันที
“ดาร์กวันนี้ลงทะเบียนใช่ปะ?” ผมถามเสียงลน ขอร้องเหอะ อย่าให้มันตอบว่าใช่เล้ย
“อือ...แม่นแล้ว นี่มึงอยู่ไหนวะเนี่ย เร็วๆ เค้าปิด สิบครึ่งนะเว้ย”
“เชี่ย กูพึ่งอยู่เซเว่นเองอ่า... เวร เวร มึงรอกูนะเว้ย ไปละ” เวรลืม ลืม ลืม...ไหงมันมาลืมวันสำคัญอย่างงี้ได้นะ... เวรแล้ว น้ำเนิ้มไม่ต้องอาบก็ได้ ไปมหาลัยให้ทันเป็นพอ...
10 .10 น.
แว้ก เวรแล้วเวรแล้ว หอห่างจากมหาลัยไม่มาก วิ่งไปประมาณ 10 นาทีคงถึง...
ไม่รู้อะไรแล้วครับ ล้างหน้าล้างตาใหขี้ตามันออกแล้วรีบไปม.ทันที...
ตามทางไปคณะผมไม่ค่อยมีคนหรอก ตอนที่เรียนอยู่บางคืนกลับดึงๆเดินตั้งแต่คณะยันหอพัก ไม่มีคนซักคน... แต่ถนนแถวนี้นะ รกร้างก็จริงแต่มีเจ้าของ เมื่อก่อนมีคนชุดดำคนนึงเดินวนไปวนมาแถวนี้ทุกๆวนแบ้วก็เจือกวลาเดียวกับที่ผมกลับหอด้วย... ผมไม่แน่ใจว่าคนเดียวกันหรือเปล่าแต่รู้ว่าคนที่มาที่นี้ตอกลางคืนนะชุดดำทุกคน... อย่าถามนะว่ารู้ไดยังไง เรื่องนี้มันมีประวัติ...แต้ง แตง แต่ง(จินตนาการว่ามันเป็นเสียงที่ชอบมาตอน ไคล์แม็กซ์ หรือตอนผีหลอกของหนังผีอะ) ตินช่วงนั้นนะวันเป็นช่วงที่ต้องเรียนกับอาจารย์ใหญ่พอดี กลับหอได้ก็ดึง บางคืนถึงกับต้องนอนค้างกับอาจารย์ใหญ่เลยก็มี
แต่บางทีนานๆครั้งก็ได้กลับหอแต่มันก็ดึกๆละนะ ตี 2 ตี 3 เที่ยงคืน... ไม่เคยเช้ากว่านั้น แต่เชื่อป่ะ...ทุกวันที่กลับอ่า ผมจะเจอคนชุดดำ น่ากลัวมากมาย...เจอทุกครั้งแถมลองทักก็ไม่ทักตอบ... เวรกรรม...
ผมเลยถึงกับไปถามคนแถวนั้นว่าคนชุดดำคือใคร...
ผมได้ความมาว่า... คนชุดดำพวกนี้เป็นคนขององกรณ์ปริศนาที่ผลิตยา aptx 4869 (อาโพท็อกซิน 4869) เมื่อคนกินเข้าไปจะกลาบร่างเป็นเด็ก นอกจากนี้ยังเป็นองกรณ์ที่มีเรื่องพัวพันกับยาเสพติด การค้าผิดกฎหมาย และเหมืองแร่ด้วย จนคุโด้ ชินอิจิ นักสืบมัธยมปลายชื่อดังกลายเป็นเด็กประถม1 (กว่า10 ปี)ที่ชื่อว่าโคนั้น และได้อาศัยอยู่ในบ้างของโมริ รัน...
เฮ้ย!!! ไม่ใช่คนละเรื่องแล้ว...
ดาร์กมันบอกผมว่าไอคนชุดดำนี่มันเป็นเจ้าของที่แถวนี้ รวยมาก แต่เป็นพวกมาเฟียทางที่ดีอย่าไปยุ่งกับมันดีที่สุด...
อ้า...พล่ามไปพล่ามมาถึงคณะพอดี เห็นดาร์กโบกมือไหวๆเหมือนหมาขาดอากาศหายใจ
“เชี่ยต้า มึงมานี่เร็วๆ” มันด่าผมแบบเหวี่ยงๆก่อนจะลากผมไปโต๊ะสมัครทันที
ว้าววันนี้มันไม่ได้แต่งหน้าวุ้ย บอกแล้วไงเพื่อนผมอะ โคตรหล่อ พอไม่แต่งหน้านะ ได้ความว่า...เทพบุตรจุติลงมาเกิด ถือกำเนิดหน้าตาโคตรพ่อดี ผิวขาวผ่องเปรียบดั่งดังสำลี คตินี้ เพื่อนกระเทย ของผมเอง...
เอ่อ...กลอนเมื่อกี้ไม่ต้องจำก็ได้ไปลอกชาวบ้านมา...
สรุปว่ามันหล่อละกันน่า...
“ต้า ไมมึงมาสายขนาดนี้ คนเค้าลงทะเบียนกันไปหมดแล้วนะเว้ย!!! มึงไม่ต้องมาอ้าง กูรู้นะเว้ยว่ามึงตื่นสาย ไม่ต้องมาเถียง กูรู้ว่ามึงลืม... มึงไม่ต้องมาค้านกูรู้ด้วยว่ามึงไปร้านเซเว่นของเจ๊ปลามา” แล้วมันก็บ่นบ้าไรต่อไม่รู้...
เฮ้อ แล้วมันจะถามผมทำไมเนี่ย ถามเองตอบเองซะงั้น ขี้บ่นชิบหายเลยวุ้ย!!!
อีกไม่กี่เมตรผมก็เห็นอาจารย์ของผม จารย์คนนนี้นะ เป็นตำนานขงคณะแพทย์เชียวนา ว่ากันว่า จารย์แกคล้ายอาจารย์ใหญ่มากๆ (จารย์ใหญ่ค้าบผมไม่ได้ลบหลุ่อาจารย์นะ) รุ่นพี่รุ่นก่อนมีเรื่องเล่าว่าเคยเห็นอาจารย์ใหญ่เดินบนตึกเรียน แต่ความจริงแล้วรุ่นพี่เห้นอาจารย์คนนี้ต่างหาก...
อาจารย์ที่หน้าตาดีที่สุดในคณะนี้มีชื่อว่า... ว่า ว่า ว่า อาจารย์นวลเพ็ญ...เอ็น เอ็น เอ็น(แอ็คโค่เพื่อ?)
แต่แวบหนึ่งทำไมผมถึงเห็นเป็นนัวร์พื่อนดาร์กได้นะ? มันแสยะยิ้มให้ผมด้วย!?
แต่พริบตาต่อมาผมก็เห็นอาจารย์นวลเพ็ญคนเดิม เฮ้อ... หน้าจารย์แกหลอนเกินไปนี่เอง...
พอผมมาถึงหน้าจารย์แกปุ๊บ แกก็สาดสายตาสังหารมาให้ผมปั๊บ
“คุณ ณภัทร ทำไมคุณถึงมาสาย...”เจ๊แกมองมาทางผมด้วยสายตาเชือดเฉือนเหมือนปังตอ(?) “แล้วคุณรัตติภาพทำไมคุณถึงไม่เตือนเพื่อนคุณ” แล้วเจ๊แกก็สาดสายตาสังหารปานเข็มท่มไปยังดาร์ก
“ดิฉันไม่ได้มีเวลาให้คุณทั้งวันนะ เอาละคุณ ณถัทร ดิฉันว่าเราคงไม่มีที่เหลือที่เชียงใหม่ให้คุณอีกแล้วเนื่องจากคุณมาสายเกิดเหตุ ดิฉันเกรงว่าจะเหลือทางเลือกเดียวมห้คุณแล้วกระมัง... คุณช่วยกรอกแบบพอร์มนี้ด้วยและส่งที่ดิฉันภายใน 10 นาทีนี้” เจ๊นวลเพ็ญยื่นแบบฟอร์มนั่นมาให้...เอ่อ จารย์ครับ มันหน้าเกือบ 40 แผ่นขนาดนั้นแถมตัวหนังสือยังเล็กปานน้ำลายมด ภาษาที่เขียนก็ไม่ใช่ภาษาไทย ไม่!!!
“จารย์ครับ...”ผมแย้งทันที.. แง ผมจะไปเชียงใหม่น้า!!!
“ดิฉันเกรงว่าถ้าคุณยังโอ้เอ้กว่านี้คุณคงจะต้องไปใช้ทุนที่ตะเข็บชายแดน...” แว้ก!! นี่ขู่กันใช่ปะ นี่ขู่กันใช่มั๊ย!!!
“แต่ผมว่าแบบฟอร์มมันไม่ได้มาตรฐาน...”
“ดิฉันเกรงว่าคุณเหลืออัชีกแค่ 9 นาทีที่จะช่วยคุณไม่ให้เราส่งคุณไปตะเข็บชายแดนฯณะนาทีนี้...”
ฮือ... ผมถูกรังแกอ่า... ง่า...เห้ยแล้วนี้มันอะไรอ่า...ผมต้องกรอกทั้งหมดนี่เลยเหรอ...
ชื่อ...ณภัทร
นามสกุล... ภักดิ์ดีราตรีนคร
อายุ... 24 ปี
วันเกิด 21 ธันวาคม 2529
ความใฝ่ฝันในอาชีพ...เป็นจิตแพทย์ ถามทำไมเนี่ย
หากไม่สำเร็จตามความฝัน... ไม่มีทาง มาแช่งกูอีกแนะชิ
งานอดิเรก...วาดรูป ยุ่งไรเนี่ย
สถานที่ที่ชอบ... คอนโดติดแม่น้ำเจ้าพระยาของตัวเอง ถามจรง ถามเพื่อไรเนี่ย
สิ่งที่เกลียด... จิ้งจก นี่ใบบ้าอะไรนะ
ความปรารถนาสูงสุด... อยากได้อะไรบางอย่างมาเหมือนเดิม
อูย อะไรเนี่ย เยอะแยะ ไม่ไหวแล้ว เหลืออีก นาทีเดียว
“คุณ ณภัทรเหลืออีกนาทีเดียวที่คุณจะอยู่ที่นี่โดยที่ไม่ต้องไปตะเข็บชายแดน” โอ้ย...เจ๊จะไซโคไปไหนเนี่ย!!!
ผมเปิดไปหน้าสุดท้ายพอดี... บาเอ๊ย ไม่ได้อ่านมันซักข้อ
หากคุณยอมรับข้อเสนอช่วยขีดช่องนี้ ผมติ๊กทันที... เชื่อผมเหอะ มันไม่มีอะไรเลวร้ายไปกว่าตะเข็บชายแดนหรอก...
ผมส่งให้เจ็นวลเพ็ญทันที... “คุณมาทันใน 10 วินาทีสุดท้ายคุณณภัทร” เจ๊แกใช้สายตาปังตอมองผมอีกครั้งก่อนที่จะเขียนอะไรไม่รู้ลงไปที่ใบนั้น
ไม่นานเจ๊แกก็เงยหน้ามาหาผม...นาทีนี้เองที่ผมรูสึกว่าเจ๊แกหน้าเหมือนนัวร์มากๆ
“เอาละ ดิฉันรู้แล้วว่าคุณจะได้ไปใช้ทุนที่ไหน” เจ๊ยิ้มแบบไม่น่าใว้ใจก่อนจะเฉลยให้ฟัง...
“คุณต้องไปใช้ทุนที่...นรก”
นรก...นรก...นรก!!!
Death god talk
ว้าว...ชักสนุกแล้วสิ...น่าสนใจจริงๆด้วย...หึ หึ อยากรู้จริงๆว่าถ้ามันไปนรกแล้วมันจะรู้สึกอย่างไร...อยากรู้จริง่ามันรู้เรื่องสัญญาแล้มันจะทำหน้ายังไง หึ หึ หึ
Dark talk
บ้าหน่า...ทำไมต้ามันถึงจำได้ในวินาทีสุดท้าย!!! ทั้งๆที่เสกเวทย์มนต์ให้มันลืมไปแล้วนี้นา... แต่...มันก็สำเร็จตามแผนละนะ...ต้า...นายมีความลับอะไรอยู่...นายเป็นใครกันแน่...ทำไมนรกสวรรค์ปั่นปนเพราะนาย...
Writer talk
ความคิดเห็น