คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : The Son I : ปฐมบทแห่งพ่อลูก 100%
The Son I : ปฐมบทแห่งพ่อลูก
ครืน!~คลื่นน้ำซัดกระหน่ำตามริมชายหาดร่างของชายหนุ่มสองคนยืนประจันหน้ากัน ผู้หนึ่งมีผมสีแดงราวกับเปลวเพลิงอีกคนมีผมสีเงินขาวที่ยาวและรวบมัดเอาไว้ข้างหลัง
"ไม่นึกว่า จะมีวันนี้นะ ดัส"ชายหนุ่มผมเงินเอ่ยเสียงเรียบเรียกชื่ออีกฝ่ายอย่างอ้อนใจ
"แกไม่ต้องพูด เซน วันนี้เราต้องตัดสินกันว่าใครจะได้ครอบครองมิลเรีย"ชายหนุ่มผมเงินถอนหายใจก่อนจะมองดัสด้วยสายตาเย็นชา
"มิลเรียไม่ใช่สิ่งของที่จะชิงมา ได้มิลเรียไปแล้วได้ใจของเธอไหมล่ะ"ดัสสะอึกอย่างไม่ได้ตั้งใจก่อนจะกัดฟันกรอดส่ายหน้า"แล้วมีความสุขไหมที่ทำให้เธอต้องเจ็บปวด ความรักที่ได้มามันคือสิ่งจริงใจไหม ดัส"คาเซนเนสหรือเซนเอ่ยก่อนจะมองดูหญิงสาวผมทองที่มองมาทางตนอย่างห่วงใย
"ไม่ยังไงฉันก็จะแย่งเธอมาไม่ว่าจะเป็นยังไงก็ตาม"ดัสร้องลั่นพร้อมกับชักดาบออกมาพุ่งใส่คาเซนด้วยความเคียดแค้น คาเซนมองดัสอย่างเรียบเฉยแล้วใช้สันมือทุบที่สั้นคอของดัสอย่างเบามือที่สุดแจ่ส่งผลให้ดัสล้มลงขยับไม่ได้ มิลเรียเดินมาหาคาเซนและมองดัสด้วยสายตาเรียบเฉย
"ดัสนายรู้ไหมเนี่ย หายไปนานนับสามปี ฉันกับมิลแต่งงานกันแล้วนะ แต่งเมื่อสองเดือนที่แล้ว"ดัวเบิกดวงตาสีทองอย่างตกใจมองมิลเรียที่มองตนอย่างขอโทษ เขาไม่อาจจะโทษเธอได้
"ถึงแต่งไปแล้วยังไงฉันก็จะแย่งเธอมาจากนาย"คาเซนถอนหายใจเฮือกอย่างเบื่อหน่าย
"ดัส..ฉันแต่งกับเซนเพราะรัก แต่กับเธอนั้นฉันแค่คิดว่าเธอเป็นเพื่อนเท่านั้นขอร้องอย่ามาก่อกวนความรักของฉันกับเขาเลย"ดัสมองมิลเรียด้วยสายตาเว้าวอนและรักใคร่ มิลเรียหลบสายตาก่อนจะประกาศออกมา"ฉันท้อง...ฉันท้องกับเซน"คาเซนร้องเหวออย่างตกใจ เขาเองก็ไม่รู้ว่าคนรักของเขาได้ตั้งท้องกับเขาแล้ว
"ไม่ยุติธรรมที่สุด!!!!!!! ฉันรู้จักเธอก่อนมันทำไม...ทำไม...ทำไมกันฮึก!"
"ขอโทษนะ ความรักไม่จำกัดที่ความรู้จักกันมายาวนานแค่ไหนมันอยู่ที่นี้..ที่หัวใจต่างหาก ดัส..ลาก่อนนะ"มิลเรียเอ่ยก่อนจะเดินจูงมือของคาเซนไปโดยไม่ลืม ลาดัสก่อน ดัสกรีดร้องอย่างคับแค้นโชคชะตา
.............................................................
ช่วงเวลาล่วงเลยมานานนับหลายเดือน คาเวนค่อยดูแลภรรยาแสนรักอย่างดี เขาเป็นนักล่าแต่เดี๋ยวนี้เลิกแล้วอยากจะอยู่กับภรรยานานๆและมีความสุข
"เซน เธอว่าลูกของเราจะเป็นเด็กผู้หยิงหรือเด็กผู้ชายกันล่ะ"มัลเรียถามช้นดวงตาสีฟ้าจ้องมองใบหน้าคมคายและหล่อเหลาของสามี ที่นั่งดื่มชาอยู่ที่โต๊ะ
"ถ้าลูกสาวจะตั้งชื่อว่าเทียร์ ล่วนถ้าเป็นลูกชายจะตั้งชื่อว่าเคซิส"เขายิ้มให้อย่างเอ็นดูภรรยา ก่อนจะวางแก้วชาลงแล้วลุกขึ้นมาลูบท้องของมิลเรียเบาๆ
"คิกๆ เธอนี้นา!"มิลเรียหัวเราะชอบใจ คาเซนยิ้มห้ ดวงตาสีทองวาวระริกอย่างเจ้าเล่ย์ก่อนจะลุกขึ้นไปดื่มชาให้หมด มิลเรียกุมท้องโตๆของตัวเองอย่างเจ็บปวด ใบหน้าซีดเผือกก่อนจะร้องออกมา"เจ็บ! เซน...ฉันเจ็บ"คาเซนทิ้งแก้วนาชาลงกับโต๊ะวิ่งมาลูบหัวภรรยาเบาๆก่อนจะวิ่งออกจากบ้านไปตามหมอ
"บอกว่าให้รีบไงครับ"คาเซนร้องใส่พยาบาลที่บิดไปบิดมา
"เดี๋ยวก็ได้ค่ะ! คุณหมอยังไม่มาเลย หล่ออย่างงี้จะตามคุณหมอบีรี่ทำไมค่ะ!"คาเซนร้อนใจมากลุกลี้ลุกลน
"ผมขอให้ตามคุณหมอบีรี่มาเดี๋ยวนี้นะ!"แต่พยาบาลสาวยังคงเคลิ้มไปตลอดเวลา คาเซนลุกจากเก้าอี้หมายจะเดินหนีไป พยาบาลสาวรับคว้าแขนมาแนบอกแล้วเอ่ยยั่วยวนจะคาเซนสะบัดทิ้งอย่างรำคาญใจ
"เกิดอะไรขึ้นเนี่ย!"เสียงหวานใสคุ้นหูดังขึ้น คาเวนมองสาวผมฟ้าที่เดินมาในมือถือกระดาเอกสาร
"เบียร่า!"คาเซนร้องอย่างตกใจปนดีใจ
"เซน!"หมอสายเบียร่าร้องอย่างตกใจกว่าก่อนจะเดินมาหาพร้อมกับเอาเอกสารทุบแขนของชายหนุ่มแรงๆ"นายไปไหนมาเนี่ย ว้าย!มีอะไรยะเนี่ย!"คาเซนอุ้มเบียร่าขึ้นก่อนจะหยิบเอาอุปกรณ์แพทย์ที่เอาไว้ทำคลอดติดมือไปด้วยก่อนจะวิ่งพาไปโดยมีเจ้าหน้าที่ชายวิ่งตามหลังมา
"เบียร่า เรื่องเร่งด่วนนะเนี่ย เธอต้องช่วยฉันแล้ว!"คาเซนร้องบอกพร้อมกับวิ่งเข้าบ้านไป เบียร่ามองเพื่อนสาวที่ท้องโตใกล้คลอด นอนกุมท้องอย่างเจ็บปวด
"ว้าย!มิลลี่ไหงเป็นงี้อะ หรือว่ามิลลี่..."คาเซนพยักหน้า"นายรีบพาเธอไปห้องนอนเลย ฉันจะทำคลอดให้เธอ พวกเธอไปหาน้ำร้านมา อุปกรณ์ นายเอามาด้วยหรอเนี่ย รีบๆเร็วเข้า"คาเซนพยักหน้าอุ้มภรรยาสุดรักตามเบียร่าเข้าห้องไปส่วนเจ้าหน้าที่พากะนสารวนทำตามคำสั่ง
"นายน่ะออกไปก่อนเลยย่ะ"คาเซนถูกเตะออกจากห้องนอนก่อนจะนั่งๆยืนๆรอเวลาต่อไปอย่างร้อนรน
"เบ่งแรงๆ!"เสียงของเบีย่าและมิลเรียดังลอดออกมา คาเซนร้อนใจและเป็นห่วงมิลเรียที่สุดแต่ตอนนี้เข้าต้องรอต่อไป เวลาผ่านไปนานถึงครึ่งชั่วโมงเสียงร้องของเด็กแรกเกิดดังลอดออกมาจากห้อง พร้อมกับการเปิดประตูออกมาของเบียร่า
"แฝด เพื่อแฝดเข้าไปดูกันเถอะ!"เบียร่าร้องบอกก่อนจะเดินเข้าไปโดยมีคาเซนเดินตามต้อยๆ
"คาเซน...."เสียงเรียกชื่อดังแผ่วเบา คาเซนกุมมือขาวเนียนของภรรยาแน่นอย่างปลอบโยน
"เซน นี้เคซิส"ก่อนจะอุ้มทารกชายในห้อผ้าสีเหลืองให้คาเซน ซึ่งเขาเองก็รัมาอุ้มอย่างรักใคร มองดูลูกอีกคน"นี้พี่สาวฝาแฝดของเขา เทียร์ไงค่ะ"เบียร่าหลบออกจากห้องปล่อยให้สองสามีภรรยาคุยกันเนิ่นนาน
เพล้ง!!!!!!!! เสียงกระจกแตกและปรากฏร่างของชายหนุ่มร่างยักษ์สามคนเดินเข้ามาพร้อมกับกระชากทารกหญิงออกจากมือของคาเซนแล้วกระชากหญิงสาวผู้เป็นแม่ขึ้นมาอุ้ม
"อืม! เซน!!!!!"มิลเรียร้องลั่นพยายามดิ้นให้หลุดจากการเกาะกุม ชายร่างยักษ์จัดการร่ายเวทเผาบ้านหลังนี้พร้อมกับหายตัวไป คาเซนมองบ้านที่ค่อยๆรุกเป็นไฟอย่างตกใจมองหาทารกผู้เป็นลูกของเขา
"แงๆๆๆๆ!!"คาเซนรัยบวิ่งไปอุ้มทารกน้อยในห้อผ้าก่อนจะกอดเอาไว้แนบกายสร้างบาเรียป้องกันร่างของเขาเอาไว้พร้อมกับลูกชายของเขาที่เหลืออยู่
ไฟแผดเผบ้านจนไม่เหลือซากเหลือเพียงชายหนุ่มกับทารกน้อยที่แผกเสียงร้องลั่น เขาหายตัวไปอย่างลึกลับและไม่มีใครเห็นเขาเลยเป็นเวลานาน
"พ่อคร้าบ!!!!ตื่นได้แล้วได้เวลาทำงานแล้วน้า!"เสียงใสๆดังมาจากเด็กชายวัย4ขวบที่พยายามขึ้นเตียงไปปลุก ชายหนุ่มที่นอนอยู่ข้างบน ผมสีเงินขาวสั้นกระเซิงกับดวงตากลมโตสีฟ้าใส พยายามร้องปลุกผู้เป็นพ่อ
"งืมๆๆ!เดี๋ยวน้า!ขออีก5นาที"ชายหนุ่มครางเบาๆเส้นผมสีเงินกระจายเต็มหมอนใบโต
"ตื่นไม่ตื่นคับเนี่ย"เด็กชายตัวน้อยร้องถามอย่างหงุดหงิด"ไม่ตื่นใช่ไหมครับได้ ผมจะเชือดคอตัวเองให้ดูย้าก!!!!!"ว่าแล้วชักมือที่แอบเอามาจากในครัวเงื้อขึ้นหมายจะแทงที่อกตรงหัวใจ
ควับ!ตุบ!แก้งๆๆๆ! เสียงมีดหล่นดังขึ้นต่อเนื่องมือเล็กๆถูกปัดออกจนมีดเล่มโตในมือกระเด็น"เคสทำอะไรน่ะ!"
"ปลุกไม่ตื่นเลยนี้นา ผมก็เลยปลุกแบบวิธืใหม่"เด็กชายตัวน้อยยิ้มให้ เล่นเอาชายหนุ่มผู้มีนามว่าคาเซนเนสได้แต่ถอนหายใจ พลางอุ้มลูกชายตัวแสบมหาภัยขึ้นมากอดเล่นบนเตียง
"จักจี้อ่ะ พอๆครับ มันเจ็ดโมงแล้วนะครับพ่อ"คาเซนยิ้มก่อนจะลงจากเตียงมองลูกชายผู้แสบสันต์น่าชมนั่งอยู่บนเตียงที่อาบน้ำอาบท่าเสร็จหมดแล้ว
"อืม!พ่อไปอาบน้ำก่อนนะลูกเด๊ยวทำอาหารให้กิน รอแปปนึงนะ"เคสหรือเคซิสพยักหน้าก่อนจะลุกขึ้นลงจากเตียงเดินลิ่วๆออกจากห้องไปโดนไม่ลืมบอกพ่อของตนว่ารีบๆหน่อยหิวข้าวแล้วและเดี๋ยวไปทำงานไม่ทัน
คาเซนหัวเราะหึๆอย่างเอ็นดู แล้วเดินหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไป
ซ่า!ชี่!เคสเดินลิ่วๆเข้ามาให้ห้องอาหารเนื่องจากได้กลิ่นหอมหวานโช้ยเข้าจมูก แล้วนั่งลงกับเก้าอี้สีแดงตัวสูงที่มีไว้สำหรับเขาพร้อมกับนั่งแกว่งขาไขว้มือมองพ่อของตนที่ทำอาหารอยู่
ใช่แล้วพ่อเขาเก่งงานบ้านของผู้หญิงหมดเนื่องจากแม่เขาหยสาปสูญไปแต่ก็เหมือนกับตายไปแล้ว ผู้ชาย9.9999999999999ใน10 จะไม่เกงงานบ้านพวกนี้เท่าไหร่ เก่งแต่สู้ฟันพันรบ งานบ้านการทำอาหารไม่ค่อยมีใครเป็นเท่าไหร่นอกจากพวกพ่อครัวที่ทำอาหารขายกัน พ่อบอกว่าพ่อมีอาชีพเป็นฮันเตอร์หรือนักล่า ที่ทำงานล่าค่าหัวของคนทุกคนไปเรื่อยๆหรือถูกว่าจ้าง ซึ่งมีอาชีพคล้ายๆกับนักฆ่า พ่อบอกอีกว่านักล่ามีจำนวนน้อยเหมือนกับนักฆ่าถ้าให้พูดคือคนทั้งหมด100% ในนั้นมีนักฆ่า3% นักล่าเพียงแค่2% เท่านั้นอาชีพอื่นๆนั้นมีมากมายนักมีทั้งนักบวช นักดาบที่มีสองสายคือดาบเร็วและดาบใหญ่ นักเวทที่มีสายอยู่หลายสายทั้งใช้พลังจิต ธาตุที่บ่งบอกว่าใช้ได้เพียงธาตุเดียวถ้าหากเรียนมาทางด้านนั้น มายากล นักธนูที่มีสองสายคือใช้ธนูกับปืน นักรบ พ่อครัว นักซ่อม ช่างตีดาบ นักสำรวจ นักวิจัย หมอ ขโมย ขอทาน นักเดินทาง นักพเนจร และอื่นๆอีกมากมาย
นักเวทย์ส่วนใหญ่จะไม่อึดไม่ถึก จะไม่เก่งดาบ แต่สามารถใช้ธนูหรือปืนได้ นักดาบเองก็เช่นกันไม่สามารถใช่พลังเวทได้ดีเท่าไหร่เลย แต่อึดถึกกว่าใครๆ แต่ไม่ได้หมายความว่าสองอาชีพนี้ไม่เป็นทงด้านดาบและเวท แต่พอรู้และใช้ยามจำเป็นเท่านั้น ในที่นี้หรือมิตินี้มีหลากหลายอาณาจักรของมนุษย์ เคสไม่ค่อยจะเข้าใจเท่าไหร่แต่ชอบฟังคุณพ่อแสนรักเล่าให้ฟัง ว่างๆ(ที่มีเวลามากมายนักหนา)พ่อของเคสก็จะสอนเขาเกี่ยวกับเรื่องดาบและเวทมนต์อีกทั้งยังสอน อีกทั้งยังสอนเกี่ยวกับเพลงดาบ และสอนให้มีความเร็วด้านต่างๆ และสอนงานฝีมือของผู้หญิงให้อีก ส่วนทางด้านแพทย์นั้นให้อ่านเอาเพราะพ่อของเขาไม่เกง่ด้านนั้นเลย
พ่อเขามักเล่าเรื่องในนิทานให้ฟังทั้งยังสอนอะไรมากมายให้รู้อีกบางวันเล่นเอาเกือบสลบ บางวันเล่นเอามึนตึ้บ! แถมยังมีแต่สิ่งที่ตอนอายุเยอะกว่านี้ถึงจะเข้าใจ นช่างยากสำหรับเด็กเล็กๆอย่างเคสมากมายนัก แต่ดูเหมือนเด็กนอนแสนซนจะไม่เบื่อเลยที่จะฟังนิทานที่พ่อของเขาดัดแปลงวันนี้เช่นกันพ่อเขากำลังเล่านิทานให้ฟัง อยากบอกเหลือเกินพ่อของเขาแต่งขึ้นมาเองนะเนี่ย
"เอานะมาเริ่มกันเลย"ก่อนจะอุ้มลูกชายตัวน้ยขึ้นมานั่งที่ข้างๆเตียง พร้อมหยิบหนังสือเล่มโตมาเปิดอ่านให้ฟัง หนังสือเป็นเล่มสีน้ำตาลบางแต่ความจริงบรรจุเนื้อหามากมาย ปกหนังสือมีชื่อว่า ' Story Of Milsaer The Library ' โดยชื่อผู้แต่งคือพ่อของเขา
"กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วมีเจ้าชายแวมไพร์คนหนึ่งพบรักกับเด็กหญิงธรรมดาๆคนหนึ่งซึ่งเธออยู่ในหน่วยนักล่าผีดูดเลือด วันที่เขาและเธอพบกัน พวกเขาทั้งสองสู้กันยาวนานสุดท้ายเจ้าชายแวมไพร์พ่ายให้แก่เธออลิเซียนั้นคือชื่อของเธอ แต่บางอย่างในใจของอลิซหรืออลิเซียบอกว่าอย่าฆ่าเขา เธอไม่ฆ่าเขา
เรื่องราวมากมายต่างเขามาในชีวิตของเธอ โชคชะตาดลบันดาลให้เธอพบกับดาร์ก ดราฟ รูโคเรียน เจ้าชายแวมไพร์ ทุกเหตุการณ์สอนสั่งทั้งคู่และจากคนว่าศัตรูมาสู่เพื่อน จากเพื่อนมาสู่คนรัก และจากคนรักมาสู่คู่ครอง แต่ความรักของพวกเขามักจะพบกับอุปสรรคที่ต้องฝ่าฟันให้พ้น นานวันเข้าอลิซได้พบกับครอบครัวที่แท้จริงของเธอ และเธอได้ให้กำเนิดบุตรชายแก่ดราฟ
แล้ว3ปีผ่านไป ทุกอย่างสอนให้เขาและเธอรู้ว่า ความรักไม่ขึ้นอยู่กับอายุ เผ่าพันธ์ ฐานะ เวลา การรู้จักที่ยาวนาน แต่ขึ้นอยู่ที่จิตใจของพวกเขาต่างหาก และสิ่งสุดท้ายที่ดราฟต้องทำคือการกำจัดปีศาจร้ายที่ทรยศต่อเผ่าพันธ์ของเขาทรยศต่อกฏเกณฑ์ทั้งปวล เขาจำต้องจากเธอไปต่อสู้ เพื่อชีวิตของเขา เพื่ออาณาจักร เพื่อประชาชน น่ะหรือ? ผิดแล้ว เขาทำทุกอย่างเพื่อปกป้องคนที่เขารัก ปกป้องลูกน้อยของเขา เขาจึงต้องทำแม้ว่าสิ่งที่อยู่ข้างหน้ามันจะเป้นอะไรก็ตาม
บทสรุปของการต่อสู้ อลิซเกือบจะสุญเสียดราฟไปแต่มันก็เหมือนสูญเสียเขาไปเมื่อดราฟจำเธอไม่ได้ แต่เขาจำคนอื่นๆได้แม้แต่ลูกของเขาแต่เขากลับลืมภรรยาที่เขารักยิ่ง มาริน่า แวมไพร์สาวผู้ชั่วร้ายกลับมาและหลอกดราฟว่าหล่อนคือคนที่เขารัก แรกๆกราฟไม่เชื่อแต่นานวันไปเขาเชื่อมาริน่า
อลิซทนทุกข์เจ็บปวดที่เห็นดราฟรักกับมาริน่า และสิบปีต่อมามาริน่าและดราฟได้แต่งงานกัน ส่วนลูกของเธอกับดราฟหายสาปสูญไปหลายปีแล้ว อลิซยอมละทิ้งความกลัวทั้งหมดเดินเข้าสู่ท้องวังที่มีคนมากมายเฉกเช่นราชาราชินีและเจ้าหญิงเจ้าชาย ลูกผู้มีศักดิ์สูงส่ง การปรากฏตัวของเธอทำให้มาริน่าขุ่นเคืองและแค้น ความแค้นมากมายจุกในคอของหล่อน หล่อนทนความแค้นไม่ไหวบินเข้าใส่อลิซและกัดดื่มเลือดของเธอ
ดราฟตกใจกับการกระทำของมาริน่ามาก เขารีบฉุดมาริน่าออกมาแต่ความแค้นของหล่อนยังไม่หาย เธอสะบัดตัวออกพร้อมกับกระโจนใส่อลิซหวังฆ่าเธอให้ตาย แต่แล้วดาเรนบุตรชายของอลิซและดราฟปรากฏตัวขึ้น เขาปัดมาริน่าออกจากตัวของมารดาผู้ที่เขารักและคิดถึงยิ่ง ดราฟจำดาเรนได้ เขาถามว่าดาเรนหายไปไหนมา
ดาเรนบอกว่าเขาถูกมาริน่าจับไปทิ้งที่ภูเขาไฟ แต่เขารอดได้ เขาเดินทางกลับมาและฝึกฝนจนเก่งกาจ แต่สิ่งที่เขามาพบคือบิดาแห่งเขาได้แต่งกับหญิงแพศยาอย่างมาริน่า ดราฟตกใจมากที่ดาเรนพูดเช่นนั้น ดารเรนยังบอกอีกว่าคนที่ดราฟรักจริงๆคืออลิซผู้หญิงที่ถูกกัดต่างหาก มาริน่าแสร้งร้องไห้ว่าดาเรนใส่ร้ายตนหารู้ไม่ว่าอดีตองค์ราชาราชินีผู้เป็นบิดาและมารดาของดราฟปรากฏตัวขึ้นเนื่องจากทนไม่ไหวที่จะทนดูสะใภ้ที่พวกเขาเอ็นดูเจ็บปวด
ทั้งสองบอกว่ามาริน่าคือบุตรสาวของจอมมารผู้ชั่วร้ายที่ทรยศต่อเผ่าพันธุ์ ดราฟแทบไม่เชื่อหู มารดาของเขาพูดอีกว่าเขานั้นแต่งกับอลิซ แต่ลืมเธอไป ทั้งสองผู้เป็นบิดาและมารดาของดราฟต่างร่ายมนต์คืนความทรงกลับคืนให้แก่ดราฟ ดราฟจำทุกอย่างได้แล้ว แต่สายเกินไปอลิซได้บาดเจ็บจนลมหายใจแทบห่างหายไป
ดราฟแทบใจสลายเขาคว้าร่างของอลิซขึ้นมาแนบอก เขาผิดต่อเธอ เขาผิดที่ลืมเธอแล้วยังทำให้เธอเจ็บปวด อลิซแย้งเขาอย่างเจ็บปวดบาดแผลว่า เธอดีใจที่เขาจำเธอได้ เธอไม่โกรธเขาเลย เธอรู้ดีกว่าลึกๆในใจของดราฟนั้นยังรักเธออยู่และวันนี้เธอออกมาเพราะอยากจะให้ดราฟจำเธอได้แต่มันช่างเจ้บปวดมากมายนัก
ปราฏิหารย์ยังมีอยู่พระนางวิกตรอเรียปรากฏกลายขึ้นมา เธอช่วยให้อลิซหายขาดและลงโทษมาริน่าให้ถูกแผดเผ่าด้วยเพลิงอันร้อนแรงและเจ็บปวด เป็นเวลา100ปีก่อนจะตายไป ทุกข์ทนในห้วงแห่งความมืดที่กัดกร่อนพลังชีวิตของหล่อนที่ละนิดทีละนิด บทสุดท้าย ทั้งดราฟและอลิซต่างอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข สงบสุข และไร้สิ่งยุ่งเกี่ยวรักกันตราบชีพสลายไป......."คาเซนหยุดอ่านมองดูเคสลูกชายจ้องมองตนตาแป๋ว ก่อนจะลูบหัวสีเงินเบาๆอย่างรักใคร่
"ต่อสิครับพ่อกำลังสนุกเลย"เคสมองตาของคาเซนอย่างอ้อดอ้อนจนคาเซนพ่ายทันที แล้วเปิดหนังสืออ่านให้ฟังต่อ
"ต่อไปคือเรื่องรักของเจ้าหญิงหิมะเรื่องนี้สั้นน่าดูเลยทีเดียวเชี่ยว"ก่อนจะลูบหัวลูกชายอย่างเอ็นดู
"รีบเล่าเถอะน่าครับ"เคสเร่งคาเซนผู้เป็นพ่อ
"กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเจ้าหญิงหิมะผู้อยู่โดดเดี่ยวมาเนิ่นนานหลายปี วันหนึ่ง เธอได้พบกับคาสีชายหนุ่มผู้ยากไร้ เขาได้ช่วยเธอเอาไว้ เธอหลงรักเขาแต่แรกพบ เธอได้บอกเขาว่าเธอคือเจ้าหญิงหิมะ คาสึตกใจไม่น้อยแต่พอมองดูเจ้าหญิงหิมะเขากลับหลงรักเธอเข้าอย่างจัง
ช่วงเวลานานหลายปีทั้งสองต่างรักกันอย่างมีความสุข แต่แล้วกลับมีชายร่างใหญ่และนักเดินทางหลายคนมาพาคาสึไปจากสโนว์หรือเจ้าหญิงหิมะ สโนว์กรีดร้องลั่นด้วยความเจ็บปวดที่ต้องสูญเสียคาสึสามีอันเป็นที่รักและคาโน บุตรชายที่เธอรักยิ่ง เธอติดตามพวกนั้นไป แต่กลับถูกทำร้ายจนเกือบเสียร่างให้พวกนั้นหากเธอไม่ใช้พลังหายไป
พายุหิมะพัดพังหมู่บ้าน ชาวบ้านต่างพูดกันติดปสกว่าเจ้าหญิงหิมะพิโรธแล้ว และสาเหตุพวกเขาไม่ทราบ เวลาผ่านไปสิบบปี คาสึไม่แก่ลงเลยในขณะที่เขาอายุ55ปีแล้วลูกชายของเขาคาโนเองก็เช่นกัน คาโนอายุล่วงไปถึง35ปี เขารอมารดากลับมาหาเขา เขารู้ว่าทำไมมารดาของเขาถึงพิโรธ และแล้วทุกอย่างที่ไม่เคยรุนแรงกลับรุนแรงเมื่องาวะจับคาสึที่เขาคิดว่าคือผู้ไม่แก่ไม่ตายแต่งกับลูกสาวของเขาและให้คาโนไปทำงานที่หนักจน คาโนล้มป่วยเป็นเวลานาน
สโนว์รู้เรื่องเข้าเธอโกรธเกี้ยวคงาวะและลูกสาวของเขามาก เธอได้แต่ร้องไห้คร่ำครวญ วันงานพิธี สโนว์ไปร่วมงานด้วย เธอเห็นคาโนบุตรชายถูกเคี่ยงตีจนเลือดไหลจนหิมะเป็นสีแดงและลูกชายของเธอโทรมจัด เธอรีบเข้าไปช่วยแล้วพาคาโนออกมาไปงานพิธี เหล่าบ่าวไพร่ของงาวะบอกแก่งาวะว่าภรรยาของคาสึมาที่งาน
งาวะสั่งให้บ่าวไพร่ของเขาไปจัดการสโนว์ สโนว์ถูกฉุดลากไปตรงกลางงานสร้างความตกตื่นใจแก่แขกที่มางานอย่างมาก คาสีจำสโนว์ได้เขาลงจากแท่นพิธีวิ่งไปผลักบ่าวไพร่ของงาวะและโอบกอดสดนว์ด้วความรักและคิดถึง งาวะสั่งให้บ่าวไพร่ฆ่าสโนว์ แต่แล้วเขาได้รู้ว่าเขาทำผิดเพราะสโวคือเจ้าหญิงหิมะผู้งดงาม
และรู้ว่าสโนว์มาตามเอาสามีของเธอคือไม่ว่าจะต้องทำยังไงก็ตาม ชาวบ้านต่างคุกเข่าของคมาต่อสโนว์ สโนว์กล่าวว่าเธอมิได้โกรธและแค้นเคืองพวกชาวบ้านแต่อย่างใด เธอมาที่นี้เพื่อพาคนที่เธอรักและบุตรชายกลับไป เมื่อกล่าวจบเธอได้หายไป และไม่ปรากฏขึ้นมาเลยนับตั้งแต่บัดนั้นมา............ "คาเซนปิดหนังสือลงอย่างเหนื่อยหอบมองดูเคสที่นั่งบนตักของตนนั่งแอนนอนที่อกของเขา
"พ่อเหนื่อยแล้วเคส..."เคสมองพ่อของตนก่อนจะพูดว่า
"ครับ ผมรู้แล้วพักก่อนก็ได้ครับ"เคสลงจากตัวของพ่อเขาแล้วออกจากเตียงเดินลิ่วๆออกจากห้องนอนของพ่อของเขาไปจัดขนมปังปิ้งและนมสดร้อนอุ่นๆให้พ่อของเขา ก่อนจะเดินกลับไปเอาขนมปังปิ้งและนมอุ่นให้แก่พ่อของเขา
"พ่อ..........."เคสครางเบาๆเมื่อไม่เห็นพ่อของเขา เด็กชายวางขนมปังและนมที่โต๊ะนั่งรอพ่อของเขากลับมาแต่นานเกินไปพ่อของเขาไม่กลับมาเสียที่ เขาจึงเดินออกจากห้องปล่อยให้ขนมปังปิ้งและนมร้อนอุ่นเย็นชืดเนื่องจากรอพ่อของเขามาทาน
เคสเดินไปที่หน้าบ้านรอพ่อของเขาจนเวลาผ่านไปถึงหกโมงเย็น เคสเดินกลับเขาบ้านแล้วล้มตัวลงนอนที่เก้าอี้ยาวที่มีนวมที่นอนและผ้าห่มอยู่ข้างบนแล้วลมตัวลงนอนรอพ่อของเขากลับมา
แอ๊ด~~~~~~~ เสียงเปิดประตูดังขึ้น เวลาในตอนนี้ล่วงไปถึงสี่ทุ่มแล้ว ชายหนุ่มเจ้าของบ้านมองดูลูกชายที่นอนอยู่ตรงนั้น เขารีบวิ่งเข้าไปจับที่หน้าผากเพื่อดูว่าลูกน้อยของเขาเป็นไข้ไหม แล้วอุ้มร่างเล็กกลับห้องไปจัดแจงเปลี่ยนเสื้อผ้าให้แล้ววางร่างเล็กๆลลงกับเตียงนุ่มพร้อมห้มผ้าให้ก่อนจะเดินออกไปปิดประตูอย่างเบาที่สุดแล้วเดินกลับห้องอขงเขาไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเข้านอนแต่กลับเห็นสิ่งแปลกประหลาดวางอยู่โต๊ะ ขนมปังปิ้งและนมที่เย็นเชียบวางอย่างอย่างเป็นระเบียบ
"เคส..."ชายหนุ่มพึมพำชื่อของเด็กชายตัวน้อยที่หลับไปแล้ว มองดูของว่างที่วันนี้ลูกของเขาเอามาให้เพื่อให้เขาหายเหนื่อยแต่เขากลับไปทำงานทันทีโดยไม่บอกลูกของเขา คงจะรอเขานานมากเลยสินะเนี่ย ชายหนุ่มคิดก่อนจะล้มตัวลงนอนกับเตียงนอนที่หนานุ่มก่อนจะปิดไฟแล้วเขาสู่นิทรา...
"เฮือก!~~~~ฮึก!ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"เสียงร้องไห้เบาๆดังกระทบหูของชายหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียงเขารีบลุกขึ้นตรงไปที่ห้องนอนของลูกชายแล้วมองดูลูกชายร้องไห้อย่างหนักบนเตียง
"ฝันร้ายหรอเคส"ชายหนุ่มปราดเข้าไปกอดอย่างปลอบโยนพลางลูบหัวสีเงินสั้นชี้อย่างปลอบๆ เด็กชายตัวน้อยพยักหน้าในขณะที่ซุกตัวร้องไห้
"เอาล่ะไม่มีอะไรแล้วเคส ไม่มีอะไรแล้ว"ก่อนจะอุ้มลูกชายออกจากห้องนอนของลูกชายของเขา ตรงไปที่ห้องนอนของเขาแล้วบรรจงวางร่างของลูกชายลงอย่างนิ่มนวลและหอมแก้มใสๆเบาๆ
"ไม่เป็นอะไรแล้วเด็กดีๆ"เคสยังไม่หยุดร้องไห้เพียงแต่สะอึกสะอื้นเท่านั้นเอง"หลับฝันดี............... จงหลับฝันดี....ฝันร้ายนี้จงปัดหายไป....สายลมอบอุ่น....โอบกอดร่างเจ้าไว้....ให้เจ้าหลับไหล....เข้าสู่นิทรา....ฝันร้ายอันใด....จงหายวับไป..อย่าได้มา....ยุ่งเกี่ยวกับเจ้าเลย...ขอดวงจันทร์...โปรดมอบความสุข....ให้ลูกข้านี้...หลับฝันดี....สายน้ำไหลริน....สายลมอบอุ่น....เปลวไฟอันร้อนแรง...แต่ไม่แผดเผา...ปฐพี่ร่มเงา...ช่วยขจัด...ฝันร้าย....ให้หายไปจากเจ้าเอย....หลับตาเถิด...จงหลับลงไป....ไม่มีสิ่งใด...มารังควานเจ้าแล้ว...พ่อจักปกป้อง...ตัวเจ้าเอาไว้....ไม่มีสิ่งใด...มาทำร้ายเจ้าได้เลย...จงหลับฝันดี...ไม่ต้องกังวล...พ่อนี้จักดูแล...เจ้า...นี้.....ตลอด...ไป~~~~~~~~..............."คาเซนจูบลงที่หน้าผากมนของลูกชายอย่างแผ่วเบามองลูกชายที่หลับลงไปเมื่อเพลงที่เขาร้องให้ฟังจบลงก่อนจะล้มตัวลงนอนหลับตามลูกชายของเขาไป
มิลเรีย ฉันไม่รู้ว่าจะดูแลลูกได้ดีไหมแต่ขอให้รู้ไว้ว่าฉันรักเธอเสมอ...ไม่จางหาย....เคสจะเป็นลูกที่ฉันรักตลอดไป จะดูแลเขาปกป้องเขาแม้ว่าเขาไม่ต้องการก็ตามเถอะ ฉันรักเธอมิลเรีย พ่อรักลูกเคส
"ผมก็รักพ่อครับ"เคสละเมอครางบอกแก่คาเซนและคาเซนเองก็ได้ยิน เขากระชับกอดลูกชายเอาไว้แล้วหลับลงไป......
....................................................
พบคำผิดบอกด้วยนะค่ะ
ความคิดเห็น