ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : [8] เส้นใหญ่
จูเนียร์
@ร้านสะดวกซื้อ
เพลีย.....เวลาเหนื่อยๆแบบนี้ อยากมีใครซักคนมาปลอบจัง...เห้อ
แล้วผมจะไปเจอคนดีๆจากที่ไหนล่ะ ดูผมสิ อยู่หอที่มีแต่คนดีๆเค้าไม่อยู่กัน อยู่ห้อง -F ที่มีกรรมการนักเรียนคุมพฤติกรรม
งานก็ยุ่ง รอบตัวผมก็มีแต่พวกบ้าๆ
อ้ะ เดี๋ยว เนื้อลดราคานี่ เอาไปซักแพ็คดีกว่า เผื่อเจบีกลับมาแล้วหิว .....อืม จะหิวก็ช่างหัวมันสิ ไหนดูซิ ข้าวกล่องสำเร็จรูปมี
อะไรน่ากินมั่ง
ผมเดินเลือกซื้อของไปเรื่อยเพื่อผ่อนคลายสมอง ถึงแม้มันจะบั่นทอนขาของผมที่พร้อมจะล้มพับลงแล้ว =_= รู้สึกว่าตอนนี้
ท่าเดินผมจะเหมือนตาแก่สุดๆเลย
ติ้ด ติ้ด ติ้ด....
" ทั้งหมด 8 รายการ 10,250 วอนค่ะ ( 300 บาทกว่าๆ ) " หึ หมื่นวอน.... กระเป๋ากูนี่เกือบโล่ง พี่มาร์ค ไว้กูจะไปคิดบัญชีกับ
มึงทีหลัง
" นี่ครับ "
เมื่อผมรับเงินทอน และเดินออกจากร้านสะดวกซื้อ ผมก็เดินมุ่งหน้าไปยังหอพัก หอทุกหอจะอยู่ด้านข้างโรงเรียน
แต่มันพิเศษพิโสตรงที่หอผมถูกแยกออกมาอยู่อีกฟากนึง แล้วก็ยังอยู่ติดกับกรรมการนักเรียนคุมประพฤติ โห้ววว อย่างกับเป็น
นักเรียน VIP มีคนมาดูแล ตรวจความเรียบร้อย
ถ้าไม่ติดว่าหอนี้มันซอมซ่อโคตรอ่ะนะ
เมื่อผมยืนอยู่หน้าหอ ผมก็สังเกตเห็นอะไรแปลก เป็นเงาตะคุ้มๆอยู่หลังต้นไม้ ด้วยความสงสัยผมเลยเดินไปตรวจดูนิดหน่อย
เพื่อความปลอดภัยของหอ
ผมค่อยๆย่อง
....ค่อยๆย่อง
....ย่อง
...ย่อง
...
..
" หย๊าาาาาาาาาาาาาา!!!! "
" ไอ้เหี้ยพ่อมึงตาย แม่ยายหัวเถิก!!! "
" บอกแม่ยายให้ใช้ยาปลูกผมนะ "
" แฮ่กๆ ไอ้เจบี เล่นห่าอะไรของมึง กูหัวใจจะวาย!! " ยิ่งกว่าเจอโจร เจอผี ก็เจอ ไอ้เจบีนี่แหละ
" ฮ่าๆ เห็นมึงเดินมาพอดี เลยว่าจะแอบ แต่มึงเดินย่องมาดูเองนะ "
" จะแอบทำส้นตึกอะไร พ่อแม่มึงไม่สอนเหรอว่าอย่าเล่นซ่อนแอบตอนกลางคืน " ผมด่ารัวใส่เจบีด้วยสีหน้าที่บ่งบอกว่า
เคืองสุดๆ
" ไม่เคยนะ พ่อสอนให่ใช้ชีวิตบนความท้าทาย "
" ไปท้าทายตรงนู้นคนเดียวนะ " ผมทำหน้าหมั่นไส้มากใส่เจบี
" อืม... จะทำอะไร อะไรก็ระวังๆหน่อย กล้องวงจรปิดก็เยอะพอตัว ฉันเส้นใหญ่ เดี๋ยวโดนลงโทษไม่รู้ด้วยนะ ;) "
ทุกครั้งที่เจบีคุยกับผม มันทำให้ผมแพ้ทางได้เสมอ เป็นคนที่ดูยังไงก็เพอร์เฟ็คไปซะหมด หน้าหล่อ พ่อรวย มากความ
สามารถ เสียอย่างเดียวคือนิสัย คนเราจะให้ดีแค่ไหน แต่ถ้าภายในเน่าก็ไม่น่าคบหรอก ไอ้หมอนี่แหละ เน่าสุดๆเลย
แต่สิ่งที่ทำให้ผมหยุดเถียงต่อประโยค ก็คือคำว่า เส้นใหญ่ เพียงคำเดียว ผมได้แค่ทำหน้ามุ่ย และถอนหายใจอย่างเสีย
อารมณ์ พร้อมกับเดินขึ้นหอไปโดยที่มีเจบีเดินตามมาด้านหลังด้วยหน้าเชิดๆเปื้อนยิ้มของผู้ได้รับชัยชนะในการเถียง
อ้อ แต่เส้นใหญ่นี่ไม่ได้หมายถึงเส้นก๊วยเตี๋ยวนะ ไอ้บ้านี่น่ะ......
เป็น ลูก ผอ.
......ลูกชายคนเดียว......ลูกชายแท้ๆแน่นอน
เพียงแค่มันใช้นามสกุลของแม่แค่นั้นแหละ
จะบอกไว้เลยนะครับ ผมน่ะ เป็นบุคคลที่ยังไงก็ไม่มีวันที่จะได้มาอยู่หอ Got7 อย่างเป็นอันขาด ประพฤติก็ดี มีความเป็น
ผู้นำ ผลการเรียนใช้ได้ ดูยังไงก็ไม่มีทางได้มาอยู่หอแจ็คพ็อตแตกซะบะละฮึ่มนี้แน่นอน
แต่วันนั้นก็มาถึง วันที่ผมปรี้ดแตกปรอทแหก ไอ้เจบีที่นั่งเรียนโต๊ะข้างหลังผม เกือบทุกคาบ แม่งจะเอาตีนมาถีบเก้าอี้ผม
ตอนเรียน แม่งถีบเป็นจังหวะสามช่าด้วยนะ ผมนี่ตกเก้าอี้ไปอาทิตย์ละไม่ต่ำกว่า 2 รอบ
มีวันนึงที่ผมหัวทิ่มขั้นแอดวานซ์ ขณะที่ร่างกายกำลังจะลงไปนอนคุยกับฝุ่น มือก็ไปเกี่ยวกระโปรงแทยอนหลุดลงมายัน
ตาตุ่ม
มาดูภาพสโลว์โมชั่นกันนะครับ
....ผมจะเดินมานั่งโต๊ะตัวเอง
....ผ่านโต๊ะเจบี
....เสี่ยววินาทีนั้น
....แม่งยื่นขาออกมา
....ผมสะดุดและเสียหลักแรงมาก
....มือไม้ผมปั่นป่วน
....แทยอนอยู่ข้างหน้า
....มือผมเกี่ยวกระโปรง
พรืด!!
แทยอน กางเกงในเธอสวยดีนะ ซาบิน่าล่ะสิ
แต่มันก็เป็นแค่เหตุสุดวิสัย ยังไม่แรงพอที่จะมาอยู่หอเศษเดนแบบนี้ สาเหตุจริงๆคือ เพราะผมระเบิดด่าพ่อไอ้เจบีไงล่ะ
พ่อมันก็คือ ผอ.
ชีวิตมันช่างสวยงาม เกิดเป็นลูกกตัญญูขึ้นมาทันที อัดเสียงไปให้พ่อฟังความคมชัดระดับ HD ยังอาย แล้วเจบีก็เสนอให้ทำ
เรื่องย้ายผมมาหอนี้ เพราะพฤติกรรมก้าวร้าว คนรึหมาวะ
" อา... " อีกนิดเดียว จะถึงชั้น 5 แล้ว เมื่อยจัง แต่ถ้ากูหยุดไอ้เจบีก็จะเดินแซง แล้วมันก็จะต้องเกิดสงครามเย็น
ทางสายตาแน่ๆ
" เสียงนั่นมันอะไร ยังกับตาแก่บ่นปวดหลังตอนไปปีนเขา "
" ความผิดใครกันล่ะ วันนี้เกิดเรื่องวุ่นวายที่หอแท้ๆ แต่กลับมีกูคนเดียวเลยที่ต้องประสานงาน เหนื่อยแทบบะ- "
เหวออ!!
ตุบ
" เวลาเดินขึ้นบันไดใครใช้ให้หันมาคุย เกือบตกบันไดคอหักตายแล้วมั้ยล่ะ "
เมื่อกี้ผมกำลังจะสวดเจบีแบบร่ายยาว ด้วยขาที่อ่อนแรงของผม ทำให้ผมก้าวขึ้นบันไดเสียหลัก ขณะที่ผมกำลังหงายหลัง
จะตกลงมา ทำให้เกิดลูกหลงไปโดนเจบีที่เดินอยู่ข้างหลังผมกลิ้งลงมาด้วย ดีนะที่ไม่สูงมาก ......แต่ว่าตอนนี้ มันนอนกอดผม
อยู่บนพื้น .....กอดแน่นมาก
แน่นเกินไอ้สัตว์ กูหายใจไม่ออก
" ปะ ปล่อยกู "
" ไม่ปล่อยหรอก :p "
" กูเหนื่อยมาเยอะแล้วนะ ปล่อยกู! "
" แลกเปลี่ยนอะไรกันก่อน "
" ไม่แลก กูเกลียดมึง "
" กูให้พูดอีกที ^^ "
อรั้กกก แม่งกอดแน่นกว่าเดิม อัก ซี่โครงจะหักแล้ว
" ก็ได้ อั้กก " ฟู่ เจบีค่อยๆคลายแขนและขาที่รัดตัวผมแน่นออก แล้วลุกขึ้นปั่นฝุ่นตามเสื้อผ้า
" ทำไรให้กินหน่อยดิ "
" หะ ? " วันนี้มึงมาไม้ไหน
" ทำไรให้กินหน่อย " นี่มึงต้องไปกินอะไรผิดแสลงมาแน่ๆเลยใช่มั้ย?
" อะ เออ "
ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกหรอก แต่ปกติแล้วเจบีไม่ขออะไรผมแบบนี้ ปกติมันจะทำกับผมเหมือนทาสครับ
'ขัดรองเท้าดิ้'
'ซักไนค์กี้ด้วย'
'ทำเอกสารรายงานสมาชิกหอด้วย '
'เงินเยอะนะ ไปซื้อข้าวมาให้ซิ ' อะไรประมาณนี้อ่ะ
ผมกับเจบีเดินขึ้นมาถึงชั้น 5 ขณะที่เดินผ่านห้องพี่มาร์คผมแขวนถุงข้าวไว้หน้าห้อง และเดินเข้าห้องไป พอกันที ถ้าวันนี้ผม
จะเจอทั้งพี่มาร์คกับไอ้เจบี คงนอนไม่หลับแน่ๆ ให้ตายเถอะ โชคดีนะไอ้หนูที่พี่มาร์คช่วยมา แล้วพรุ่งนี้ฉันจะไปเยี่ยม ตอนนี้ฉัน
คงต้องไปต้มมาม่าให้เจบี และเข้านอน น้ำไม่ต้องอาบมันแล้ว เหนื่อยโว้ย!!
แบมแบม
@ห้องมาร์ค หอ Got7
" ...อืออ "
" ตื่นแล้วเหรอ "
" ใคร ที่นี่ที่ไหน " ผมลืมตาตื่นท่ามกลางสถานที่ที่ไม่รู้จัก พร้อมกับบุคคลแปลกหน้า ที่หน้าไม่แปลก หล่อจัง
" ฉันชื่อมาร์ค อยู่ปี 3 ที่นี่คือห้องฉันเอง หอ Got7 น่ะ "
" !! " นี่มันหอเด็กเลวไม่ใช่เหรอ =0=
" นายขอให้ฉันช่วย ตอนกำลังจะตาย "
" ผมไม่ได้จะตายซักหน่อย เค้าเรียกหมดสติมั้ยล่ะ "
รุ่นพี่หน้ามึนๆคนนี้หน้าตาก็จัดว่าหล่อเอาการ แต่คำพูดมันน่าถีบปากซะไม่มี
" แล้วเป็นไงมั่ง ถ้าหายแล้วก็รีบๆกลับไป " ไอ้พี่นี่มันไม่แยแสกันเลยนี่หว่า นึกว่าจะช่วยมาด้วยความเมตตา ที่ไหนได้
เป็นแค่ลูกหมาดีๆนี่เอง
ผมนั่งหน้าเรียบเฉยพร้อมกับพ่นลมหายใจเล็กๆออกมา แต่เหมือนมันจะไปกระตุ้นให้ความเจ็บปวดแล่นแปร๊บไปทั่วร่างกาย
ผมพยายามจะลุกขึ้นยืน แต่ก็ต้องถอดใจ ลงไปนั่งกับที่นอนอีกครั้ง
" โอ้ยย.. "
" ใจเย็นๆสิ ถ้ายังไม่หายก็นอนลงไป " พี่มาร์คใช้มือดันหัวผมให้ล้มตึ้งลงไปบนเตียงนุ่มๆ ผมใช้สายตามองบนเล็กน้อย
มีที่ไหนคนเพิ่งรู้จักกันแล้วทำท่าจองหองได้ขนาดนี้ = = แต่อย่างน้อยก็น่าจะขอบคุณเขาหน่อย อุตส่าช่วยปฐมพยาบาลทั้งที
แล้วผมก็มองดูแผลที่พี่มาร์คปฐมพยาบาลให้ทั่วตัว
............ เป็นการทำแผลที่เละๆเทะๆ เหมือนรีบไปถอดปลั้กเตารีดที่เสียบค้างไว้ เอิ่ม ถ้าผมตื่นอยู่คงได้ร้องจ้าก เพราะซากการ
ปฐมพยาบาลพี่มาร์คน่ากลัวมาก
" ขอบคุณที่ช่วยนะครับ พี่มาร์ค ? "
" คำขอบคุณฉันไม่อยากได้หรอก "
" เอ้าพี่ช่วยผมไว้ก็ต้องขอบคุณดิ ไม่ให้ขอบคุณ แล้วพี่จะเอาอะไรอ่ะ " พี่เค้าเป็นบ้ารึเปล่า ท่าทางของพี่มาร์คเหมือนคน
สับสนชีวิต ถามจริง ทั้งชีวิตทำแต่หน้ามึนๆอย่างนี้เหรอ ผมขมวดคิ้วเล็กน้อยเพราะประหลาดใจกับความประหลาดของพี่มาร์ค
ว่าไปพลาง พี่มาร์คก็นั่งลงบนโซฟาข้างหน้าผม พลางทำท่าครุ่นคิดว่าตัวเองอยากได้อะไร เอ่อ....จริงจังแค่ไหน
I hope you enjoy!
____________________________________________________________________
message to cute reader
เย้ ในที่สุดคู่อื่นก็มาให้จิ้นบ้างแล้ว =,.=
บ่องตง เพลียมาก จะเปิดเทอมแล้ว
มันจะนานมากๆๆ กว่าจะได้อัพ เพราะ ใกล้เข้ามหาลัยแล้ว กิจกรรมก็หนักหน่วงเหลือหลาย
อยากให้เข้าใจไรท์หน่อยนึงว่าอยากโฟกัสเรียน แต่ก็จะกลับมาอัพเป็นครั้งคราว
เพราะงั้น อย่างทิ้งเค้านะ ฮรึก T T
บีเนียร์ร์ร์ กร้ากกกกกก
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น