ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [6] ผมถูกรังแก
BamBam
มาร์ค เอ็งอย่ามาทำซึนให้มาก ถูกใจเค้าก็บอก
บรรยากาศในห้องเรียนที่เปรียบดั่งนรกของผม... บางคนนั้นก็เอาแต่จ้องผม บางคนก็ไม่แม้แต่ที่จะมองมา ทำราวกับผมเป็น
ตัวประหลาดน่าขยะแขยง อาจารย์ป้าสอนภาษาเกาหลีเอง ก็มองผมแปลกๆ ผมมักจะเป็นคนนึงที่ตั้งใจเรียนมากที่สุดในห้อง
และตอบคำถามของอาจารย์เสมอ แต่คาบนี้...ไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น นอกจากห้องที่เงียบสงัดพร้อมกับการเรียนการสอนที่จืดชืด
ความกดดันจากสิ่งแวดล้อมรอบๆตัว ทำให้ผมอืดอัดมาก จนถึงมากที่สุด ถ้าเพราะผมไม่อยากถูกลบคะแนนจิตพิสัยไปมากกว่า
นี้ ผมจะไม่มีวันโพล่หน้าออกมาให้ประชาชนเห็นเด็ดขาด
" เอาล่ะ คาบต่อไปเราจะขึ้นเรื่องใหม่นะนักเรียน ก่อนหมดเวลาครูต้องการให้นักเรียนต่างชาติยกตัวอย่างประโยคจากคำ
ศัพท์คำว่า 맞아요. (มา-จา-โย = ถูกต้อง เหมาะสม ) ... เหม่ยเหม่ย ลุกขึ้นตอบจ้ะ "
อาจารย์ชี้ไปที่ เหม่ยเหม่ย นักเรียนหญิงสัญชาติจีนตาขวาง ที่นั่งแถวที่ 3 เธอลุกขึ้น และใช้เวลานึกสักครู่
" อ่าาา... 학교에서 섹스를하는 것은 부적절하다. มันเป็นความไม่เหมาะสมที่จะมีเซ็กซ์ที่โรงเรียน ค่ะ " เหม่ยเหม่ย
ตอบด้วยเสียงกระแทก และรอยยิ้มนางมารบนใบหน้าหมวยๆของเธอ
.....เมื่อกี้เธอพูดหมายถึงผมรึเปล่านะ รู้สึกว่ามันจะแทงใจดำดังฉึก ซึ่งดาเมจรุนมันรุนแรงมากๆ ผมได้หันไปสบตากับเธอ
เพียงเสี่ยววิ ก็สัมผัสได้ถึงความเยือกเย็นเสียวสันหลังวาบ สายตานั้นราวกับว่าผมเคยไปต่อยหน้าพ่อเธอยังไงอย่างงั้น
" วู้ววว! แรงไปอีก กรี้ดๆ " นักเรียนในห้องต่างพากันส่งเสียงเชียร์
" เธอนั่งลงได้ " ยัยเหม่ยเหม่ยตาขวางนั่งลงกอดอก และเผยรอยยิ้มอย่างเหยียดหยาม ก่อนที่จะมีนักเรียนชายคนนึงยกมือ
ขึ้น
" อาจารย์ครับ ผมมีอีกประโยคครับ 음란 사람들이 잘못 연관 คนน่ารังเกียจ ไม่สมควรคบหา ครับ "
" เอ๋ นายจะบ้ารึเปล่า มันไม่เห็นจะเกี่ยวกับคำศัพท์เลยนี่นา ฮ่าๆๆ " ยัยเหม่ยเหม่ยผีจีนพูดเสียงดัง ทุกคนก็ต่างหัวเราะ และ
พูดกันสนุกปาก มันคงจะหมายถึงผมกับยูคยอมจริงๆสินะ ....
" เอานี่ เบาๆหน่อย ทำอะไรเกรงใจครูด้วย ครูรู้ว่าห้อง A อย่างพวกเธอมี 'คุณสมบัติความเป็นผู้ดี' " ......อาจารย์เน้นคำ
สุดท้าย และกวาดสายตาไปรอบๆห้อง ถึงมันจะหยุดอยู่ที่ผมนานเป็นพิเศษก็เถอะ เหอะๆ
ดิ้งด่อง ดิ้งด่อง ดิ้งด่อง
เสียงกริ่งช่วยชีวิตดังขึ้น เตือนว่าหมดเวลาของคาบนี้แล้ว และก็เป็นเวลาเลิกเรียน อาจารย์เก็บเอกสารเตรียมที่จะออกจาก
ห้องเรียนที่บรรยากาศมีแต่ไอความรังเกียจต่อผมนี้
" นักเรียน เคารพ "
" ขอบคุณครับ/ค่ะ "
ทันทีที่อาจารย์เดินออกไปก็มีผู้หญิงคนนึงเดินเข้ามาหาผมที่โต๊ะด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอย่างเป็นมิตร เป็นคนแรกที่ยิ้มให้ผม
อย่างนี้ตั้งแต่เกิดเรื่องขึ้น เธอวางจดหมายไว้บนโต๊ะ และพูดอะไรบางอย่างก่อนจะเดินออกไป
" มาให้ได้นะ ^_< " เห้ เธอกระพริบตาปิ้งๆให้ผมด้วยแหละ คงจะไม่ใช่สารภาพรักหรอกนะ หลังจากที่เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นน่ะ
แต่เธออาจจะเป็นคนดีก็ได้นะ ชวนไอ้ยูคไปด้วยดีมั้ย? อ้าว... มันไปไหนแล้วอ่ะ พอผมมองหันหลังไปหายูคยอมที่ด้านหลัง
ห้อง ปรากฏว่ามันหายไปไหนก็ไม่รู้ เห้อ ไปเองก็ได้ ไม่มีอะไรหรอกน่า
ผมเปิดซองจดหมาย และคลี่กระดาษเพื่ออ่าน ก็พบข้อความว่า ' มาที่หลังโรงเรียนตอนบ่ายสามนะจ้ะ อิอิ ฉันมีเรื่องจะคุยกับ
เธอ ฉันมาดีนะ ไม่ต้องห่วง '
แค่ผู้หญิง ไม่เป็นไรหรอก เนอะ? ว่าแต่ไอ้ยูคมันหายไปไหนเนี่ย! ไม่ใช่ว่าวิ่งไปหายเรื่องสภานักเรียนอีกนะ กลับมาละรู้กัน
โทษฐานทิ้งให้ผมอยู่คนเดียวท่ามกลางห้องเรียนนรกนี่
เวลา 15.05 น. หลังโรงเรียน
ผมเดินเลี้ยวที่มุมตึกเข้ามาตามจดหมายของผู้หญิงคนนั้น ก็เป็นหลังโรงเรียนที่มีต้นไม้ค่อนข้างเยอะอ่ะนะ และเปลี่ยวนิด
หน่อย แล้วก็ผมได้พบผู้หญิงคนนั้นยืนอยู่ข้างหน้า
" เธอ? "
" โอ๊ะ! มาจริงๆด้วย แหมๆ " ยัยนั่นฉีกยิ้มกว้าง และแล้วก็มีผู้หญิงกลุ่มนึงเดินมาจากไหนก็ไม่รู้ ล้อมข้างหน้า ข้างหลังผมไว้
หนึ่งในนั้นที่ดูจะเป็นหัวหน้าแก๊งก็คือยัยเหม่ยเหม่ยผีจีน
รังเกียจกันนักก็ไปไกลๆสิวะยัยพวกบ้านี่ จะมาหาทำเตี่ยอะไรล่ะเนี่ย แล้วจู่ๆก็มีผู้ชายสองคนตัวอย่างใหญ่จับล็อคแขนผมไว้
อย่างเหนียวแน่น ผมสะบัดและดิ้นสุดแรง แต่ก็ไม่พ้น จะวิ่งหนีก็ไม่ทันซะแล้ว บ้าเอ้ย! ซวยแล้วไง
" ปล่อยนะ ไม่งั้นฉันจะแหกปาก "
" อุ้บส์ ใจเย็นๆอุตส่ามาหากันถึงที่ คุยกันก่อนเถอะนะ ซุน จัดซักดอกซิ "
ตุบ!!
" อั้ก! " อยู่ดีๆ ไอ้ผู้ชายตัวใหญ่ก็ชกท้องผมด้วยแรงจากกำปั้นแบบเน้นๆ จนผมแทบอ้วก และทรุดลงไปกองกับพื้นด้วยความ
จุกจนพูดไม่ออก
" นี่เธอน่ะ แบมแบม ทำไมถึงทำตัวแบบนี้ล่ะ ฮึ? " ยัยผีจีนพูด
" มะ... มีอะไรกับฉัน? อึก ฉันไปทำอะไรให้พวกเธอกันล่ะ! "
" กรี้ด! อย่ามาสตอกับฉันหน่อยเลย เหอะ! อธิบายรูปพวกนี้มาซิ " เหม่ยเหม่ยวีนแตกเควี้ยงภาพลงบนพื้นให้ผมที่นอนกอง
อยู่บนพื้นเช่นกัน
ภาพแรกคือภาพผมกับพี่คริสคุยกัน เป็นภาพที่พี่เขาหัวเราะผมตอนกดตู้ซื้อน้ำวันนั้น ก็ไม่เห็นจะมีอะไร ...
ภาพที่สองคือภาพสเตตัสของพี่คริสที่แคปมาจากทวิต
' น่ารักจริงๆเลยน้าาา คุณเคยเห็นผู้ชายที่ไหนน่ารักขนาดนี้กันมั้ยครับ? ฮ่าๆๆๆ บ้าจริง ชักจะเบื่อผู้หญิงแล้วสิ แล้วเจอกัน
อีกนะ :) #BB #มาเป็นเมียพี่มั้ยน้อง '
ไอ้สัสพี่คริส สเตตัสอะไรของมึงเนี่ย ขนกูลุกตั้งฉากกับพื้นแล้วเนี่ย
ภาพที่สาม...ภาพที่คุ้นตา ภาพที่ทำให้ผมต้องมาลำบากกับชีวิตแบบนี้ ทั้งๆที่ไม่อยากเห็นแม่งอีกแล้ว T_T ภาพผมกับยูค
ยอมตอนนั้นน่ะแหละ
" หลักฐานแค่นี้ก็รู้แล้ว แกเป็นพวกร่านไม้ป่าเดียวกัน แกจับปลาสองมือ ที่สำคัญ แกกำลังจะแย่งพี่คริสไปจากพวกฉัน!! "
" บ้าไปแล้วรึไง เรื่องทั้งหมดน่ะพวกเธอเข้าใจผิดกันไปหมดแล้ว!! "
" ฉันไม่ฟังอะไรแกทั้งนั้น แกจะต้องชดใช้ไอ้วิตถาร! ซุน ชาน มัดมันให้ที " =0= ด่าฉันว่าเป็นไอ้วิตถารงั้นเหรอยัยผีจีน
ไม่ทันจะผมจะแหกปากขอความช่วยเหลือก็โดนมัดปาก มือของผมถูกรวบมามัดไว้ด้านหลัง ผมเตะสะบัดไปทั่วเพื่อไม่ให้
พวกมันมาแตะตัวผม แต่สุดท้ายผมก็สู้แรงผู้ชายตัวใหญ่สองคนไม่ได้ และเท้าผมเองก็ถูดมัดเช่นกัน
" อู้อี้ๆๆๆ "
" หืมมม พูดอะไรน่ะ? " ยัยผีจีนขึ้นคร่อมบนตัวผม รอยยิ้มเลือดเย็นปรากฏบนหน้าเธอ ตาขวางๆนั่นก็จิกจนผมแทบพรุนไป
หมดแล้ว มิหนำซ้ำยังดึงหัวผมขึ้นมา เพราะความเจ็บนั้นทำให้หัวผมต้องเคลื่อนที่ไปตามทิศทางที่ยัยนั่นดึง มันเจ็บนะโว้ยยัยผี
หน้าขาว
เพี้ยะ เพี้ยะ !!!
ฝ่ามือหนักๆฟาดลงบนหน้าผมอย่าจังจนหน้าสั่นไปหมด ความชาสะท้านไปทั่วใบหน้า มือคู่นั้นค่อยๆเลื่อนลงมาที่เสื้อผม
และดูเหมือนกำลังจะชักกรรไกรออกมาด้วย !! เห้ย นี่มันเกินไปแล้วนะเว้ย จะตัดเลยเหรอ
" กรรรร อืออู้ "
" นี่จะเป็นแค่การเตือน :) เริ่มตัดจากส่วนไหนก่อนดีน้า? "
ฉึบๆๆ!
" !!! " ส่วนที่ยัยบ้านั่นตัดบนเสื้อเชิ้ตสีขาวของผมคือตรงหัวนมทั้งสองข้าง มันทุเรศจริงๆ หยุดเส่ ให้ตายสิวะ!!
" ฉันว่ามันยังไม่สะใจ ให้เลดี้อย่างฉันลงมือเองคงจะไม่งาม เห้อ พวกนายจัดการให้ที "
เหม่ยเหม่ยได้สั่งให้ซุนกับชานผู้ชายสองคน ซ้อมแบมแบม โดยที่แบมแบมไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองหรือขอความช่วย
เหลือจากใครได้เลย ความเจ็บปวดวิ่งไปทั่วร่างกายจนแทบคลั่ง แผลฟกช้ำ รอยระบม และกลิ่นเลือดที่ไหลซิบออกมา ทำให้
พวกนั้นพึงพอใจ แต่มันกลับทำให้แบมแบมเจ็บปวดจนน้ำตาไหลซึม เสียงสะอึกของเขาเล็ดรอดออกมาเล็กน้อย
แต่แบมแบมก็พยายามกัดปากเพื่อซ่อนความอ่อนแอเอาไว้ จนกว่าพวกนั้นจะพอใจ
ปัก! ปัก! ปัก!
แบมแบมถูกกระทืบซ้ำที่ท้องอย่างแรงด้วยฝ่าเท้าของผู้ชายตัวโต จนอาหารเที่ยงแทบจะทะลักออกมา
" ฮืออึก! "
" พอใจฉันแล้วล่ะ เดี๋ยวมันตาย แต่จำใส่กะโหลกไว้นะ ว่าถ้าทำตัวร่านแบบนี้อีก ได้ตายของจริง..... " สายตานางมารร้ายส่ง
มาที่ผมครั้งแล้วครั้งเล่า ผมเจ็บ.... จะทำยังไงดี ขยับตัวไม่ได้เลย ผมไม่มีแรงแม้แต่จะส่งเสียง สภาพของผมมันไม่ต่างจาก
ก้อนดินเลยทีเดียว รอยเท้าที่ถูกประทับไว้ทั่วร่างกายเด่นชัดเป็นอนุสรณ์ได้อย่างดี
"...."
" อืม! แล้วก็นะ อย่าไปบอกใครเชียวล่ะ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับนาย รู้ใช่ม้า ว่าสายรายงานของฉันเยอะน้าา เอ่าแก้มัดให้มันซิ คง
ไม่มีแรงวิ่งไปไหนแล้วล่ะ ! "
แล้วเหม่ยเหม่ย....ยัยปิศาจร้าย พร้อมกับคนอื่นๆ ก็เดินจากไป....ไปซักที
น้ำตาไหลอาบแก้มของผม ทำไมถึงต้องเกิดเรื่องร้ายๆแบบนี้กับผมด้วย ฮึก... ไม่มีใครเข้าใจผมเลย ผมอยากกลับบ้าน ผม
ไม่อยากเรียนที่นี่แล้ว แม่ครับ นักเรียนทุนบ้าบออะไรกัน นี่มันแย่ที่สุด! ฮือ...ใครก็ได้ ช่วยผมด้วย
" ฮึก ฮืออออ "
" โอ๊ะ! นายโรคจิตในรูปนั้นนิ่ ว่าจะหาที่เงียบๆนั่งเล่นซักหน่อย มาเจอศพซะได้ "
" คะ...ใคร ? ฮึก "
" อ้าวยังไม่ตายหรอกเหรอ? ฉันชื่อมาร์ค....มาร์ค ต้วน "
มีใครก็ไม่รู้เดินเข้ามา แถมยังทักผมด้วยคำที่น่าเตะปาก แต่ตอนนี้ผมจะไปทำอะไรได้ และด้วยตาที่พร่าของผมจึงมอง
หน้าเขาไม่ค่อยชัดนัก
" ช่วยผมด้วย... "
" เห้ย เดี๋ยวๆ ใครบอกจะช่วย อย่าเพิ่งหลับ ตั้งสติก่อน "
วูบบบบบบ......
"...."
" ก็ได้ นายติดหนี้ฉันแล้วนะ "
แบมแบมถูกคนแปลกหน้าที่ไม่รู้จักเข้ามาช่วย แต่ความช่วยเหลือสำหรับมาร์คนั้น เป็นเพียงหนี้ที่ต้องชดใช้ ความอ่อนโยน
ความแคร์ชาวบ้านไม่เคยมีอยู่ในตัวผู้ชายคนนี้เลยแม้แต่นิดเดียว.... แต่คงต้องมีเรื่องอะไรสนุกๆ รออยู่ละนะ :)
I hope you enjoy!
________________________________________________________________________________________
message to cute reader
คย๊าาาาา มาแว้ว สงกรานต์ก็หยุดนานไปเลยเนอะ 55555 มาช้าก็ขอโทษด้วยจ้า
ไรท์นี่รู้สึกผิดจริงๆ เราเขียนทารุณแบมไปรึเปล่านะ ฮืออ นายเล่นบทซวยมากเกินไปแล้วนะ ;-;
ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน และคำติชมนะคะ แม้มันจะกากๆ เทียบกับนิยายดีๆหลายๆเรื่องไม่ได้ จะพยายามฝึก
และแต่งให้ดีที่สุดค่ะ ^_^
ปล. ภาษาเกาหลีที่เราใช้ในนั้น ล้วนแต่กูเกิลทรานสเลต อย่าไปอะไรกับมันมากค่ะ 555555
มาร์ค เอ็งอย่ามาทำซึนให้มาก ถูกใจเค้าก็บอก
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น