Got7 High School Of The Arts

ลำดับตอนที่ #2 : [2]วันๆของผม ก็งี้แหละ...

          หลังจากวันนั้น ที่ไปสมัครเรียน ผ่านมาได้ 1 เดือนแล้ว ที่ที่แบมแบมและยูคยอมอยู่ ที่นี่คือ .... JYP National Hight

school ใช้ชีวิตในโรงเรียนปกติ เหมือนนักเรียนธรรมดาทั่วไป 



อาทิตย์ที่แล้ว 
12.30 น.
ม้าหินอ่อนหน้าโรงอาหาร




          ผมและยูคยอมซื้อข้าวจากโรงอาหารที่ราคาแพงกระเป๋าฉีก แต่ผมก็ไม่เดือดร้อนอะไร  เพราะสำหรับนักเรียนทุน

จับฉลากอย่างผม ฟรีทุกอย่าง! หึหึ นั่นคือสิ่งที่ทำให้ผมอยู่โรงเรียนนี้ได้อย่างมีความสุขไปอีกขั้น แถมอาหารที่นี่ก็แบบ

อื้อหือ....หรูชิบหาย เรื่องรสชาติไม่ต้องถามให้ยาก อร่อยเหาะเชฟกะทะทองแดงเลย (เค้ามีแต่กะทะเหล็กไม่ใช่เหรอ)

ผมนั่งตรงข้ามกับยูค บนเก้าอี้หินอ่อนสีขาวสะอาดเอี่ยม ที่มีโต๊ะหินอ่อนกลมๆอยู่ตรงกลาง

          " แบม มึงซื้อไรอ่ะ กูขอดูหน่อยดิ " ผมเปิดฝากล่องออกให้มันได้ส่องดู " กินก็กินฟรี เสือกสั่งข้าวไข่เจียว มึงกลัว

โรงเรียนจนเหรอ -_- " ใช่ กูกินมากๆ โรงเรียนแม่งอาจจะจนได้  ถุย -0-

 "เสียชื่อโรงเรียนหมด " เอ้า กูกินข้าวไข่เจียว แต่กูทำให้โรงเรียนเสียชื่อเหรอ ขอโทษได้ปะล่ะ 

          " ก็กูอยากกินอ่ะ จะให้กูกินสเต็กเนื้อแกะไขมันแปดชั้นทุกวันเลยไง ? " 

          " ทีตะก่อนไม่มีตังค์อยากกินจังนะมึง เปลืองตังค์กูจริงๆ " 

          " แล้วมึงอ่ะ กินไร " ผมตักข้าวไข่เจียวใส่ปากก่อนจะถามยูคยอม

          " ไม่มีไรมาก ...แค่อยากจะบอกว่าข้าวต้มกุ้ง " 

          " เอิ่ม ข้าวต้มกุ้งคงหรูสำหรับมึงแล้วสินะ " ผมตอกกลับเบาๆ ด้วยสีหน้าหมั่นใส้ และแก้มตุ่ยๆที่ยัดไว้ด้วยข้าวไข่เจียว

ฝีมือของป้าทิฟฟานี่ งืมๆ อร่อยจะตาย

          " อะไรๆ พูดดีๆ กูแค่ไม่สบาย " 

          ยูคยอมเงยขึ้นมาแย้งกับแบมแบม พร้อมกับมองขึ้นมองลงไปที่เด็กหนุ่มตัวเล็กหัวทองที่นั่งอยู่ตรงข้ามอย่างหาเรื่อง

          " หืมมม? อุงไอ่อะอายเอ๋อ ? " ผมรีบถามกลับไปทันที ทั้งๆที่ข้าวเต็มปากจนแก้มแทบปริ ด้วยความเป็นห่วงเพื่อนรัก

ก็นะ ร้อยวันพันปี มันไม่เคยป่วยให้ผมเห็นเลยอ่ะ 

          " ไรนะ  มึงไม่ละอายเหรอ ? มึงด่ากูใช่มั้ย ? เดี๋ยวกูเตะข้าวไข่เจียวคว่ำเลอ แค่ก " 

           ยูคยอมหมั่นไส้แบมแบมด้วยความหงุดหงิดปวดหัวตัวร้อนเดิมทีอยู่แล้ว และทำท่ายกขาขึ้นมาจะเตะข้าวไข่เจียวแสนอร่อยฝี

มือป้าทิฟฟานี่ของแบมแบม

          " อ้ออุงอิ อูอ๋ามอ้า อุงไอ้อะอายเอ๋อ "

          แบมแบมตอบด้วยเสียงที่เค้นออกมาจากคอ  เพราะข้าวเต็มปากจนแก้มป่อง ปากก็ยังคงเคี้ยวและยัดข้าวไข่เจียวใส่ปาก

ต่อไป

          " กินให้หมดก่อนดีมั้ย ? เดี๋ยวแม่งก็พุ่งใส่หน้ากูหรอก " 

          ยูคยอมจิ้ปาก พร้อมดุเด็กน้อยที่กินข้าวมูมมามโดยไม่สนใจเขา พลางกระแทกช้อนลงไปในถ้วยข้าวต้ม เพื่อที่จะตัดหมูที่ชิ้น

ขนาดบักเอ้ก ให้ขาดเป็น 2 ท่อน

          "ง่ำๆๆ อึก~ เออ มึงไม่สบายเหรอ เป็นไรอ่ะ มะเร็งรึเอด " เมื่อผมเคี้ยว และกลืนข้าวไข่เจียวคำโตลงไปเรียบร้อยแล้วก็

ถามมันด้วยความเป็นห่วงเป็นใยเพื่อนรักซะเหลือเกิน 

.............แล้วมันก็มองหน้าผมอีกครั้งด้วยแววตาที่บ่งบอกว่า 'ไอสัส'

          " กวนตีน กูเป็นหวัด "

      

           ยูคยอมแก้มแดงเรื่อๆ เหมือนสาวน้อยวัยแรกแย้ม แต่พอมองทั้งหน้าเท่านั้นแหละ น่าจะเป็นคนฉุดสาวน้อยวัยแรกแย้มซะ

มากกว่า แถมยังดูเซื่องๆ คงจะเป็นหวัดจริงๆ แต่อย่างมันไม่สะทกสะท้านหรอก ผมเชื่อว่าภูมิคุ้มกันมันสู้ไวรัสได้แน่นอน ไม่น่าจะมี

อะไรมาสร้างความเสียหายให้กับมันได้ ผมเชื่อ!! เพราะอะไรน่ะเหรอ? ^^ ไม่รู้ครับ ผมแค่สัมผัสได้จากที่รู้จักมันมา ตอนมอต้นที่โดน

ผมโดนพี่ม.4 รังแกอ่ะ ที่รอดมาเพราะมันเลยนะ มันเดินมา แล้วโดนพี่ๆเข้าใจผิดว่ามันอยู่ ม.6 แล้วก็เผ่นไปไกลแสนไกล... พวกไวรัส

แบคทีเรีย ก็คงจะเหมือนกันนั่นแหละ แหะแหะ 

             

          " ไหนๆ ดูซิ  " ผมยื่นมือไปแปะบนหน้าผากยูคยอมเบาๆ พลิกมือไปมาเพื่อวัดอุณหภูมิ ส่วนยูคยอมที่มัวแต่ก้มหน้า

เป่าข้าวต้มก็สะดุ้งนิดๆ 

          " เห้ย! กูกินอยู่ เห็นป่าว " ยูคยอมปัดมือผมออกเบาๆ และก้มหน้าก้มตาทานข้าวต้มกุ้งต่อไป กุทำหน้าที่เพื่อนที่ดีบ้างไม่ได้

เหรอวะไอยูค หน้าผากได้สัมผัสกับหลังมืออันเนียนนุ่มของแบมแบมเชียวนะ 
          

          " มึงไข้นี่ ตัวร้อนมาก นึกว่าเอามือจุ่มลงไปในปล่องภูเขาไฟ " ใบหน้าของแบมแบมเริ่มเปลี่ยนจากหยอกล้อเป็นจริงจัง มือที่

แตะหน้าผากเลื่อนมาอยู่ที่แก้มทั้งสองข้างของยูคยอม  ที่แก้มของยูคยอมแดงเรื่อ หน้าตาไม่รับบุญเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือความ

อิดโรย

          เพื่อนรักที่ถึกจนเชื้อโรคมิอาจมาทำให้ป่วยได้ แต่คราวนี้มันป่วย แบมแบมนี่คาราวะเชื้อโรคจริงๆ เอิ้ก เอิ้ก 

          " เออน่าาา อย่ายุ่ง ไม่ตายหรอก  " 

          " เรื่องเมิ้งละกัน กินยาด้วยนะ กูเป็นห่วง จุ้บๆ " แบมแบมหยอกล้อยูคยอมด้วยความซุกซนเหมือนเด็กน้อย พลาง

หัวเราะอย่างสดใสเป็นกำลังใจให้เพื่อนรักจนลักยิ้มขึ้น โชว์ฟันขาวๆ  และทำปากจู๋ส่งจูบให้ยูคยอม

          " เป็นไร กล้ามเนื้อปากหดเหรอมึง  " 

          " ไอสาดยูค  " ผมทำท่ายกช้อนจะฟาดยูคยอม คนอุตส่าทำตัวน่ารักๆ หรือจะให้กูด่ามึงล่ะฮะ

        

       ยูคยอมกับแบมแบม นั่งทานอาหารกลางวัน คุยหยอกล้อกันไปเรื่อยๆ จนกระทั่งทั้งคู่ทานอาหารจนอิ่ม

          

          " ยูค กูไปซื้อน้ำแปปนะ เอาน้ำไร " ผมลุกขึ้นจะไปซื้อน้ำที่ตู้กดในโรงอาหารพร้อมกับถามยูคยอม เพื่อที่จะได้ซื้อมาให้

เพราะจากการสังเกตสีหน้ายูคยอมแล้วไม่น่าจะไหว ผมคิดว่ามันดูโทรมกว่าทุกวันเป็นพิเศษ

 

          " น้ำเปล่า แค่ก " ยูคยอมตอบ และไอเบาๆ เพราะความคันคอ

          ตู้กดขายน้ำอยู่ไม่ไกลมากนัก ตั้งอยู่ตรงทางเข้าโรงอาหารพอดี เมื่อแบมแบมเดินไปถึง ก็ขวักเหรียญขึ้นมาตามราคาน้ำเปล่า 

2 ขวด แล้วหยอดเหรียญลงไปด้วยอารมณ์ระรื่น

          " น้องครับ....." จั้ดจาดาดา จั้ดจั้ดจาดาดา หวู้

          " น้องครับบบบ.... " ใครสะกิด เรียกผมเหรอ?

          " หืม...? " ผมค่อยๆหันกลับมามองอ่อน ว่าผู้ใดสะกิด แล้วผมก็ได้พบกับ.......
          
         

  ......... ใครวะ?

          " น้องชื่ออะไร ปีอะไรเหรอครับ ^^ " ผมได้พบกับใครก็ไม่รู้ ซึ่งเป็นผู้ชายคนนึง ที่หน้าตาเข้าขั้นไอดอลเลยทีเดียว รูปร่าง

สูงใหญ่ สมส่วน สวมชุดไปรเวทธรรมดา เสื้อยืด กางเกงยีน แต่พอเขาใส่แล้วกลับดูเข้ากันอย่างลงตัว  ผู้ชายคนนี้คงจะฮอตในหมู่

สาวๆน่าดูเลยแฮะ 

            " ชื่อแบมแบม ปี 1 ครับ เอ่อ มีอะไรเหรอครับ? " ใครหว่า น่าตาดีขนาดนี้ ไม่ใช่คนที่ผมรู้จักแน่นอน คนที่น่าตาดีที่สุดเท่าที่

ผมเคยรู้จักมา ก็มีแต่ตัวผมเองนี่แหละ นี่ไม่ได้อวยนะ พูดจริง

           " พี่ชื่อคริสนะ อยู่ปี 3 น้องเป็นทอมเหรอครับ เพิ่งจะเคยเห็นทอมน่ารักขนาดนี้นะ :) " พี่ที่ชื่อคริส ชมผมอย่างเฟรนลี่ เหมือน

คุยกับสาวน้อยคิตตี้ยังไงอย่างงั้น คงจะหมายความว่าผมน่ารักเหมือนผู้หญิงสินะ ถึงแซวกันว่าเป็นทอมเนี่ย ของมันแน่นอนอยู่แล้วที่

ผมหน้าตาดี แต่ก็ไม่ใช่เรื่องน่าดีใจหรอกนะ มีคนมาชมว่าเหมือนผู้หญิงแบบนี้เนี่ย แต่ถ้าหมายความไปทางที่ดี ผมให้อภัย หึหึ

          " ครับ หลายคนก็พูดอย่างนี้ "  แต่ก็เอาเถอะ บ้าจี้ตามพี่เค้าหน่อย 

          " สนใจกลับมาเป็นผู้หญิงมั้ย คงจะน่ารักมากๆแน่ " พี่คริสยังคงหยอดคำหวานใส่ผม จนบางทีก็รู้สึกขนลุกแปลกๆ ผมทำหน้า

ยิ้มรับแบบแหยๆ พี่คริสก็ยิ้มแฉ่งหน้าบานเป็นกระด้งบวกกับออร่าสีชมพูฟรุ้งฟริ้งเบาๆ นี่พี่จริงจังปะ ถามหน่อย คือผมกลัว 

          " เห้ย!! ไอแบม มึงจะซื้ออีกนานมั้ยน้ำอ่ะ " ยูคยอมเดินมาตามผม หลังจากที่ผมมาซื้อน้ำนานเกินไป นั่นเป็นเพราะเวลาพัก

กำลังจะหมดลงแล้ว บรั้ยพี่คริส

          " กูมาแล้วววว มีแรงตะโกนขนาดนี้ มึงป่วยจริงรึเปล่าฮะ " ผมตะโกนกลับอย่างแมน พี่คริสก็มองตามผมตาปริบๆด้วยความ

สงสัยอะไรบางอย่าง ผมกำลังจะไปหายูคยอมที่รอผมอยู่ไม่ไกล

          " หืม นี่น้องเป็นกระเทยเหรอ " ห่ะ แบบนี้แบมไม่ให้อภัย เยียดหยามความเป็นลูกผู้ชายเกินไปแล้วนะว้อย ผมแมน!!

          " ผมเป็นผู้ชายครับ และแมนมาก ^^" หึๆ เป็นไง ตอบได้แมนมั้ยล่ะ

          แบมแบมชายตามองพี่คริสด้วยแววตาสูงส่ง แสยะปากเหมือนนักเลงที่ดักรอตีหัวเพื่อไถตังอย่างไม่รู้ตัว มือที่ถือขวดน้ำก็ยก

ขึ้นมาเปิดดื่มสไตล์มาเฟีย ให้หกออกด้านข้างปากขวดหน่อยๆ เพื่อเสริมความเถื่อนใหตัวเอง และบิดปิดปากขวดจนฟาเทียบแตก

         " อุ้บบ ฮ่าๆๆๆ ขอโทษทีๆ ผู้ชายจริงงั้นเหรอเนี่ย มีแฟนยัง " พี่คริสระเบิดหัวเราะออกมาเต็มสตรีม เมื่อเห็นความเป็นชายชาตรี

ของแบมแบมที่ไม่ฟีทเชอริ่งกับหน้าตาเลย แล้วที่ถามว่ามีแฟนมั้ยนี่ดูถูกกันเกินไปซะแล้ววววว    

         " -_- หึ ไม่มีหรอกครับ แล้วผมก็เป็นชายจริงแท้แน่นอน ผมไปละครับ สวัสดี " แบมแบมยังคงทะนงในความแมน และวิ่งไปหา

ยูคยอมไวๆ 

.

.

.

.

. 

ชื่อ แบมแบมงั้นเหรอ .......น่าสนใจดีนิ่ ? เรื่องความน่ารักนี่เห็นกับตาละ แต่อยากค้นหาให้มากกว่านี้จัง :)

_______________________________________________________________________________

          " รู้จักมั้ย ไอนั่นอ่ะ ใคร? " ทันทีที่ผมเดินกลับมาหายูคยอม มันก็ถามผม พร้อมกับหยิบน้ำจากมือผม ที่ซื้อมาเมื่อกี้

พลางเดินขึ้นห้องเรียน

          " พี่คริส ปี 3 เค้าเป็นใครอ่ะ ทำไมมึงทำหน้าเครียดขนาดนั้น " ยูคยอมสีหน้าไม่ค่อยพอใจ ที่พี่คริสมาทำความรู้จัก

กับผม 

          " กูรู้ ว่าเค้าคือพี่คริส ปี 3 แต่มึงรู้มั้ย? ไอ้นี่มันเสือผู้หญิง เคยทำผู้หญิงท้องด้วย แต่ไม่รับผิดชอบ ด้วยความที่ผู้หญิงนั่น

ก็แรงๆ เงินปิดปากไม่ได้ ก็แฉมันซะหมดเปลือก แต่หลังๆ เรื่องก็เงียบไป ผู้หญิงคนนั้นก็ไม่เคยโผล่มาที่นี่อีกเลย ผู้หญิง

ในสต็อกตั้งกี่คนก็ไม่รู้ หวังจะครอบครองไอ้พี่คริสกันทั้งนั้น บ้านรวยอลังวังเวอร์มาก ทำธุรกิจการบิน รถยนต์ส่งออกนอก

ประเทศ แม่ก็เป็นเจ้าของเสื้อผ้าแบรนด์ดังแชนแน่น หน้าตาก็ดี ไปไหนมาไหนที สายตาผู้หญิงจ้องมันแทบจะกินเลือดกิน

เนื้อ " 

     ผมสาธยายให้แบมแบมฟังด้วยความที่รู้จักชื่อนามรามกร และเกียรติศัพท์ของพี่คริสเป็นอย่างดีพอสมควร รวมทั้งความน่า

กลัวของผู้หญิงของพี่คริส ถ้าพวกนั้นเข้าใจผิดว่าแบมแบมเป็นผู้หญิง แล้วพี่คริสมาคุยด้วยคงจะแย่แน่ๆ โว้ย วันๆมีแต่เรื่องให้

ปวดหัวจริงๆวุ้ย ผมถอนหายใจยาว และส่ายหน้า

          " เค้าแย่ขนาดนี้เลยเหรอวะ หน้าตาก็ดี " แบมแบมเบ้ปากยักไหล่ด้วยความเสียดายประชากร ทั้งๆที่ตัวเองเพรียบพร้อม

แต่กลับทำนิสัยไม่ดีซะงั้น

           " ช่างเหอะ กูแค่จะบอกว่า จะมีซักกี่คนที่คิดว่ามึงเป็นผู้ชาย แล้วก็นะ แรงริษยาผู้หญิงที่นี่ก็ไม่ใช่น้อย" 

     ยูคยอมบ่นปากเปียกปากแฉะ ราวกับว่าอาจจะมีอันตรายเกิดขึ้นกับแบมแบม เพราะแบมแบมเอาแต่กวนตีนชาวบ้านด้วย

ความใสสือไปเรื่อย เขายังคงถอนหายใจ และมองแบมแบมๆที่ไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรกับคำพูดเขาเลย 

          "แล้ว....กูจะโดนดักฆ่าป่าวอ่ะ ฮ่าๆ " นั่นแหละที่กูจะสื่อให้มึงได้รู้ ไอแบม 

..........ผมกับแบมแบมได้เดินมาถึงห้องเรียนกันแล้ว และเตรียมที่จะเรียนในวิชาต่อไป 

    

         

     

I hope you enjoy!

          
- massage to cute reader -

    อ่าส์ จบไปอีก 1 ตอน ตอนต่อไปมันส์แน่ๆ คึๆๆๆ (บางทีก็ถามใจตัวเอง ลงน้อยไปรึเปล่า ;-; ) 

     เราปิดเทอมแล้ว ยะฮู้ววว แต่ก็อย่างว่า ไม่ว่างอยู่ดี 55555 

     ดังนั้น เราจึงใช้วิธีนี้ค่ะ ตัดเวลานอนออกไปจากชีวิตซะ แล้วมาอัพ ถถถถ

     จะพยายามอัพให้ต่อเนื่องนะคะ ไม่อยากให้ร้างเลย แต่ไรท์ผิดเองที่ช้ามากๆๆ ฮือ T-T 

     ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ ขอบคุณที่มาอ่านผลงานกากๆของไรท์ที่ไร้ความรับผิดชอบ (ฉึก)

      ตอนต่อไป จะมาเร็วๆนี้ครัชชชชชชชชชชชช

ไรท์ต้องสตรอง รีดต้องสตีล
          

แซะนิดนึงนะ 55555

ผม 

แมน!!

........