Holesphere Cusale

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

....
หือ... นี้เราอยู่ที่ไหนเนี่ย - -
กระท่อมหลังนึง? โอ้ยๆ ทำไมรู้สึกง่วงๆ //เดินเซๆออกไป
แอ้ด...
ห้ะ!! ฉันมาที่ปราสาทนี้ได้ไง~~~? โอ้ยยยยย
กริ้งๆๆๆๆ..~~!
เสียงดังในหูของเขา เขารู้สึกทรมานอย่างแรง แรง แรงสุดๆ จนเขาสิ้นใจตาย...

โอ้ยยย ฝันบ้าไรเนี่ยยังอยู่ในหัวสมองของผม...~?
(เด็กชายคนนี้ได้อยู่ในโรงเรียนแล้ว) เมื่อเช้าผมฝันแปลกๆ ฝันเห็นปราสาทนั้น มันเป็นปราสาทที่ผมคุ้นอย่างมากๆ แต่นึกไม่ออกว่ามันคือปราสาทอะไร นึกๆแต่ปราสาทเดี๋ยวตัวเองก็ประสาทหรอก - -
แนะนำตัวเลยร่ะกัน ผมชื่อชิรานุอิ โคทาโร ก็ชอบมโนเรื่องพวกนี้ไปด้วย อย่าว่าละกันเลย -*- ผมออกจะเป็นผู้นำดี แต่ไม่มีใครยอมรับ -3- แต่ก็อ่านะ คนหล่อก็งี้แหละ //ถุ้ยย
ผมมีเพื่อนสนิทอยู่คนนึง ชื่อ อิมิเซย่า เชว ยอลจุน เรียกสั้นๆว่ายอลจุนก็ได้ เป็นลูกครึ่งญี่ปุ่น-เกาหลี สนิทมานานมากแล้วแหละ ตอนนี้ก็ปิดเทอมม.1 ขึ้น ม.2 ก็เบื่อเหมือนกัน -3-
ก็...ตอนนี้ก็โรงเรียน ไม่ใช่อะไรหรอก มาเข้าค่ายสามวันสองคืน ที่ไหน ที่โรงเรียนนี้แหละ = = มันดูตลกมาก วันนี้เป็นวันเข้าค่ายวันแรก แต่นี้ก็เริ่มเย็น ที่พักของพวกเราคือห้องเรียน แต่นักเรียนห้องผมมีสามสิบ นอนห้องละสิบ เลยต้องใช้ห้องอื่นด้วย เขาบอกให้เข้าห้องพัก ผมนี่นอนลงไปเลย >0<~ ของีบแปปนะ - -zZ
....
....
โอ้ยๆ ฝันนี้อีกแล้ว ปราสาทที่สูง~~ ง่วงจังเลยย อ้าว...! ในมือผมมีลูกแก้วหรอเนี่ย ... สักพัก มันลอยขึ้นๆ แล้วส่องแสงระยิบระยับ... มันช่างสวยงามเหลือเกิน.... 
แปล้ง ! (ลูกแก้วแตกหน้าปราสาท)

...//ผมนี้สะดุ้งตื่นเลย อยู่ดีๆลูกแก้วก็แตก มันหมายความว่าอย่างไร....โอ้ย ตอนนี้ผมรู้สึกปวดหัวอย่างรุนแรง โอ้ย...~! ปวดๆๆ 
"อะไรกัน ทำไมฉันถึงปวดหัว...."
ยอลจุนก็เช่นกัน เราต่างเจ็บหัวโดยไม่ทราบสาเหตุ ยังกะลูกแก้วเมื่อกี้เป็น'สมอง' เราเลยย โอ้ยๆๆ...
...
ห้องพยาบาล (ถูกเพื่อนส่งมา) (งีบอีกทั้งสอง - -)
...
อะไรกันเนี่ยยย เราฝันอีกหรอ...~? แต่ รู้สึกว่าเราหายปวดหัวแล้ว...นั้นยอลจุนนี่ เขามาอยู่ในฝันเราได้ไง
"ยอลจุน นายได้ยินฉันป่าว"
ยอลจุนหันมาปกติ (นึกว่าเป็นหนังหลอนๆหันมาเลือดเต็มหน้า =0=) "อ้าว นายก็ปวดหัวหรอ"
"โคตรเลยล่ะ...ว่าแต่นายเคยฝันเห็นปราสาทนี่บ้างไหม..?"
"แน่นอนสิ...นายถือลูกแก้วป่าว...?"
"มันแตกไปแล้ว แล้วนายล่ะ?"
"นี้ง่ะ มันลอยอยู่ " ด้วยความท้าทาย
"อย่าให้มันแตก! จับมันไว้!"
ยอลจุนก็งงๆ แต่ก็จับเอาไว้ ลูกแก้วนั้นก็ลอยขึ้น ลอยจนยอลจุนลอยจากพื้นเลย
"นี้! โคทาโร ให้ฉันยังไง!?"
"เอ่อ...(ต่อไม่ถูก) ลอยไปนั้นแหละ"
ลูกแก้วนั้นก็ลอยขึ้นไปบนหน้าต่างบนสุดของปราสาท ยอลจุนดูตกใจๆ แต่ตอนนี้เขาได้อยู่ข้างบนแล้ว นิ่งไรอ่ะขึ้น ผมก็วิ่งเข้าปราสาทไปสิ...!
เพียงแค่ผมเปิดประตูแรก ผมรู้สึกเหมือนวาบไปเข้าห้องที่ไหนสัหแห่ง หน้าผมมีโต็ะที่รก เก้าอี้มีเบาะที่กำลังหันหลัง เทียนไฟสีฟ้า ตู้ที่เต็มไปด้วยตำรา และผมรู้สึกว่ามีใครนั่งอยู่บนเก้าอี้ เขาหันมาแล้ว! (ตกใจ) ....
....(จบ)