คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : ตอนที่13 สิ่งสำคัญ(มิอาจละเลย)1
คล้อยหลังถังไห่เฉิงกับเว่ยฉีที่เดินออกจากเรือนไป
ลี่เซียนซึ่งกำลังนอนอยู่ทางห้องปีกข้างเริ่มสะลึมสะลือ สองมือควานหาความอบอุ่นกรุ่นร้อนแสนสบายเมื่อครู่ไปทั่ว ก่อนที่เรียวคิ้วงามจะขมวดมุ่นเมื่อพบว่าสิ่งนั้นได้หายไปแล้ว
หญิงสาวเม้มปากแน่น ในใจนึกเสียดายไม่น้อย
ถึงแม้ว่าเนื้อหนังจะสมานตัวรวดเร็ว ทว่าก็ใช่ว่าจะหายดี เพราะบางแผลเล็กตื้นไม่สาหัส แต่บางแผลฉกรรจ์ลึกถึงกระดูก
ซ้ำร้ายยังทะลุอวัยวะภายในสำคัญจนเสียหายหลายจุด ชีพจรที่ลมปราณสามารถทะลวงได้สำเร็จเกิดภาวะปิดกั้นชั่วคราว ลี่เซียนจึงยังคงบาดเจ็บอยู่มาก ทรมานสิ้นดี อ่อนเปลี้ยเพลียแรงไปหมด
นางค่อยๆ ลืมตาดึงสติตนเองให้กลับมาแล้วพยุงกายเปลือยลุกขึ้นนั่ง ระงับอาการบาดเจ็บปวดแปลบทั่วตัวเอาไว้
เมื่อพบว่าเสื้อผ้างดงามของตนถูกถอดกองไว้ไม่ไกล จึงเอื้อมมือไปหยิบมาปัดคราบเปื้อนอย่างทะนุถนอมหวงแหน ก่อนใส่กลับคืนบนร่างงาม ยังไม่ลืมมองหาตำราครวญวสันต์ น้ำมันหอม ตลับขี้ผึ้ง และสิ่งของต่าง ๆ ที่พี่เย่เสียมอบให้
ครั้นมองเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ ในใจให้นึกตระหนกไม่เบา
“แย่แล้ว! หายไปไหน?”
หญิงสาวเป็นคนให้ความสำคัญกับน้ำใจคนยิ่งนัก
หาใช่ยึดติดวัตถุนอกกายไม่
นางเกิดและเติบโตมาในอารามผิงอัน แม้ต้องอยู่อย่างสมถะค่อนไปทางอัตคัด แต่ก็มิเคยพึงได้พึงมีเกินตัว ทว่าหากเป็นสิ่งที่ผู้อื่นหยิบยื่นให้ นางก็พร้อมรักษาไว้เท่าชีวิต
ต่อให้ถูกตราหน้าว่าตระหนี่ถี่เหนียวจิตใจคับแคบก็ยอม
ยามนี้บนเนื้อตัวเหลือแค่ชุดสีชมพู ไม่เหลือกระทั่งเศษตำราหรือกลิ่นน้ำมันหอม แล้วนางจะกล้าเผชิญหน้าพี่เย่เสียหรือ
ลี่เซียนให้รู้สึกละอายใจนัก จึงรีบกระวีกระวาดออกจากห้องพักหมายตามหาสิ่งของสำคัญ ทว่าด้วยร่างกายที่ยังช้ำหนัก จึงไม่ประสงค์ใช้พลังวัตรอีกแล้ว แค่เดินเท้าไปหาเรื่อยๆ ก็พอ ย่อมเจอแน่นอน
หญิงสาวพาร่างอรชรนวยนาดออกจากห้องพักของเรือนบัญชาการ สองเท้าเปลือยเปล่า เรือนผมปล่อยสบายยาวสยายคลี่คลุมล้อมวงหน้า บันดาลให้ทหารยามด้านหน้าเบิกตาโพลง โดยเฉพาะหมอทหารสองนางที่ยังยืนรอตามรับสั่งของรุ่ยอ๋องอยู่หน้าเรือน
ทุกคนลืมไปเสียสนิทว่าคืนนี้เกิดเหตุลอบทำร้าย ความวุ่นวายกำลังอยู่ในช่วงสะสาง ใครไหนเลยจะมีอารมณ์เสพสม
แน่นอนว่าการมีสตรีเดินกรีดกรายออกมาจากเรือนบัญชาการของถังไห่เฉิงย่อมทำผู้คนตกใจ ถึงกับทำตัวไม่ถูก ได้แต่ยืนมองเงียบเชียบ มิกล้าทักทาย ยิ่งไม่คิดทำความเคารพ เพราะไม่อาจรู้ว่าสถานะของคนงามผู้นี้ที่มีต่อรุ่ยอ๋องคือฐานะใด
มิตรหรือศัตรู ตัวประกันหรือแค่สาวงามอุ่นเตียงเท่านั้น
พวกเขาเห็นเพียงแค่ท่านอ๋องทรงแบกนางเข้าห้องหับด้วยตนเองในสภาพที่ฝ่ายหนึ่งไร้ซึ่งหนทางขัดขืนหรือสมยอม
นั่นจึงทำให้สามารถตีความได้หลากหลาย
หากแต่เมื่อพินิจการแต่งกายของนางแล้ว แม้จะขมุกขมัว ทว่าพลิ้วบางหวามไหวปานนั้น พวกเขาล้วนเข้าใจได้ไม่ยาก
“ที่แท้ก็หญิงคณิกา”
เจ้าของเสียงนี้คือช่านเย่
นางแค่นยิ้มหยัน ในใจนึกดูแคลน
แค่สตรีชั้นต่ำ เมื่อบุรุษได้เสพสุขสมใจ ย่อมขับไล่กลับหอนางโลม มิใช่คู่ต่อสู้ของนางอยู่แล้ว
ในขณะที่ช่านเย่ยืนกอดอกด้วยท่าทางถือดีมองลี่เซียนอย่างเหยียดหยันขั้นสุด อิ๋นถิงเองก็ไม่ต่างกัน
หญิงสาวมองลี่เซียนด้วยสายตาเย็นชาท่าทางหยิ่งผยอง เพราะชนชั้นที่แตกต่างไหนเลยคู่ควรแก่การลดตัวทักทายเสวนา
ฝ่ายลี่เซียนมิได้รู้ตัวว่ากำลังถูกสายตารังเกียจจู่โจม เพราะนางไม่มีใจอคติกับใครเป็นทุนเดิม คิดแต่จะออกตามหาสิ่งของที่หายไปเท่านั้น
หญิงสาวจึงแย้มยิ้มเฉิดฉัน กลีบปากจิ้มลิ้มยามขยับยิ้มยิ่งน่ารักเป็นที่สุด ขับเน้นพวงแก้มอมชมพูระเรื่อน่าทะนุถนอมนัก
“ยินดีที่ได้พบหน้า พี่ชายพี่สาวทั้งหลาย ข้าลี่เซียน”
รอยยิ้มพิลาสล้ำ ดวงหน้าพริ้มเพรา ท่วงท่างดงาม กิริยานอบน้อม ท่าทางยิ่งเปิดเผยเห็นถึงความจริงใจ
ลี่เซียนแสดงความเป็นมิตรกับทุกคน น่าคบหาอย่างที่สุด
บรรดาทหารยามต่างพากันคลี่ยิ้มเก้อเขินพยักหน้าทักทายกลับพัลวัน
มีเพียงหมอหญิงสองคนที่เม้มปากกลอกตามองค้อนพวกบุรุษอย่างไม่ชอบใจนัก
***นิยายเรื่องนี้ฉบับอีบุ๊ค***คลิก>>>
 |
|
ความคิดเห็น