คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : ตอนที่12 คำรายงาน1
บนเตียงนุ่มภายในห้องพักเรือนบัญชาการ
ลี่เซียนยังคงนอนหลับใหลเปลือยเรือนร่างงดงามอร่ามล้อสายตาบุรุษอยู่เช่นนั้นโดยไม่รู้สึกรู้สา เพราะว่ากำลังถูกฝ่ามืออุ่นร้อนลูบไล้นวดคลึง ทำให้อาการเจ็บปวดลดลง เลือดลมสูบฉีด ยังผลให้บาดแผลสมานตัวรวดเร็ว นางกำลังสบายตัวมากๆ อารมณ์โกรธเกรี้ยวก่อนหน้าจึงสลายหายไปสิ้น
ในขณะที่ถังไห่เฉิงเองยังคงจ้องมองทุกอณูเนื้อนางโดยไม่วางตาเช่นกัน เพราะกำลังถูกความสงสัยครอบงำไม่คลาย
ชายหนุ่มไม่คิดว่าเป็นการล่วงเกินหญิงสาวแต่อย่างใด
เพราะก่อนหน้านี้ที่ห้องอาบน้ำ นางเองก็เห็นของเขาหมดแล้วจนสิ้น เรียกได้ว่าเสมอภาคเท่าเทียม
อ๋องหนุ่มจึงจับพลิกร่างนุ่มพินิจต่อไป
ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ไม่ว่าจะเป็นลำคอขาวผ่อง เนินอกอวบนูน เอวเล็กคอดกิ่ว หน้าท้องแบนราบ เนินเนื้อบุปผา เรียวขาเสลา สะโพกกลมกลึง เท้าเล็กน่ารักอมชมพูระเรื่อ สัดส่วนทรวดทรงของโฉมสะคราญไม่มีส่วนใดที่สายตาบุรุษมองไม่เห็น
เรียวนิ้วแกร่งลูบไล้สำรวจเรือนร่างอรชรซ้ำแล้วซ้ำเล่า ยิ่งนานยิ่งเห็นรอยแผลทั้งหลายสมานตัวได้อย่างไม่น่าเชื่อ
แม้แววตาคมดำจะเผยความร้อนแรงวาบผ่านเป็นระยะ รู้สึกร้อนรุ่มตรงท้องน้อย ใจเต้นตุบๆ ในแบบที่ไม่เคยเป็นกับใคร บางสิ่งของร่างกายยังตื่นผงาดอย่างมิอาจห้ามได้
ทว่าเรียวคิ้วเข้มกลับขมวดมุ่นอย่างลุ้นระทึก
เพราะนี่คือครั้งแรกที่ได้ยลโฉมสตรีสะพรั่งทั่วทั้งเรือนร่าง ได้สัมผัสแบบเน้นๆ ทุกอณูผิวนาง และยิ่งเป็นครั้งแรกที่ได้เห็นวิทยายุทธเหนือชั้น แม้ไร้ซึ่งวรยุทธ ปราศจากกระบวนท่าเช่นฆ่าล้างผลาญ ทว่าลมปราณที่ก่อเกิดจากพลังวัตรกลับอยู่ในระดับล้ำเลิศปานนั้น กายหยาบยังสามารถแยกสมานประสานฉับพลัน
ถังไห่เฉิงคิดว่าสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นกับบาดแผลของลี่เซียนอาจจะเป็นวิชามารแขนงหนึ่ง ซึ่งก็คือเคล็ดวิชาของจอมปราชญ์หรือจอมขมังเวทย์จากแคว้นลี้ลับ ดินแดนปริศนายากค้นพบ หากแต่ท่าทางอ่อนแอบอบบางกลับค้านสายตาอย่างมาก
ระหว่างสำรวจเนื้อนางพลางครุ่นคิด เสียงทุ้มต่ำพลันดังมากจากด้านนอกห้องพัก
“ทูลท่านอ๋อง กระหม่อมแม่ทัพเว่ยพ่ะย่ะค่ะ”
กระแสเสียงทุ้มห้าวกร้าวแกร่งของบุรุษหนุ่มอันบ่งบอกว่ามีรายงานสำคัญ มิใช่น้ำเสียงแว่วหวานหยาดเยิ้มหมายล่อลวงเฉกเช่นหมอหญิงก่อนหน้าที่ชวนให้หงุดหงิด
ถังไห่เฉิงจึงผละมือจากลี่เซียนโดยดีแล้วห่มผ้าปกปิดให้มิดชิดถึงลำคอ ก่อนลุกขึ้นไปผลัดชุดคลุมเป็นชุดลำลองสีม่วงเข้ม
ชายหนุ่มเดินออกจากห้อง ยังไม่ลืมลั่นดาลแน่นหนา ประหนึ่งเกรงว่าใครบางคนจะถูกพบเห็นโดยง่าย
แม่ทัพเว่ยคือทหารคนสนิทของถังไห่เฉิง ทันทีที่ได้รู้จากทหารยามหน้าเรือนบัญชาการว่านายเหนือหัวปลอดภัยกลับมาแล้ว เขาจึงรีบเร่งเข้าพบพร้อมคำรายงานสถานการณ์คืนนี้
รอจนรุ่ยอ๋องพาร่างสูงสง่ามานั่งลงยังเก้าอี้บัญชาการ เว่ยฉีจึงประสานมือค้อมศีรษะแล้วกล่าว
“ทูลท่านอ๋อง คนร้ายมีทั้งหมดห้าสิบคน กว่าครึ่งของจำนวนนี้ คนของกระหม่อมไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน คาดว่าคงลอบเข้ามาสมทบกับพวกพ้อง ส่วนที่เหลือคือคนที่ปลอมตัวปะปนเป็นพลทหารตัดฟืน ส่วนหัวหน้านักฆ่าคือคนดูแลเรือนพักพ่ะย่ะค่ะ”
ถังไห่เฉิงรินน้ำชาละเลียดชิม นั่งฟังด้วยท่าทางนิ่งสงบ เรียวนิ้วแกร่งคลึงถ้วยชาเบาๆ พลางนึกถึงครั้งหนึ่งยามเยาว์วัย ได้ท่องหล้า เคยได้เจอนักฆ่าที่แฝงตัวเป็นเพียงคนตัดฟืนในป่า เพื่อลอบสังหารเชื้อพระวงศ์
นักฆ่าพวกนั้นพกมีดพร้าเอาไว้บนแผ่นหลังสองเล่ม ถือในมืออีกหนึ่งเล่ม ประหนึ่งแค่ต้องการตัดไม้ทำฟืน แต่แท้ที่จริงคือนักล่าตัดหัวคน
***นิยายเรื่องนี้ฉบับอีบุ๊ค***คลิก>>>อ๋องทมิฬ
 |
|
ความคิดเห็น