คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #45 : ตอนที่42 ทำได้ดี
เรื่องราวความวุ่นวายหลังเรือนของบิดามีมาให้หนิงเหมยได้ยินไม่ขาดสาย
ไม่ว่าจะเป็นมารยาที่มีมานานเนิ่นของฮูหยินรอง หรือจะเป็นมารยาเหนือความคาดหมายของฮูหยินสาม สตรีทั้งสองพากันเข้าหาท่านพ่ออย่างสมัครสมานสามัคคี ต่อหน้าบุรุษหนึ่งเดียวนั้น ฮูหยินทั้งสองเสมือนดั่งพี่น้องที่รักใคร่กลมเกลียว แต่พอลับหลัง กลับไม่แม้แต่จะมองหน้า แต่ทว่ากลับไม่มีเรื่องราวความรุนแรง เพราะท่านพ่อสั่งห้ามเอาไว้อย่างเด็ดขาด
อำนาจหลังบ้านเป็นของแม่รองทั้งหมดก็จริง หากแต่อำนาจสิทธิ์ขาดที่แท้จริงย่อมเป็นของท่านพ่อ
เพียงแต่ว่า...เวลาส่วนใหญ่ของท่านพ่อ คือการเดินทางติดต่อค้าขาย สร้างเส้นสายการค้าตลอดนับสิบปี ท่านพ่อเป็นบุรุษที่ทุ่มเทให้งานนอกบ้านอย่างแท้จริง เขาจึงมิได้สนใจสิ่งใดภายในบ้านสักเท่าไหร่
และนั่นจึงทำให้นางที่มิได้รับการใส่ใจ จึงคล้ายกับถูกทอดทิ้งมาอย่างยาวนาน ทุกครั้งที่นางไม่ได้รับความเป็นธรรม มารยาของแม่รองและน้องรองก็เข้าขั้นเซียน พวกนางพากันตลบตะแลงพลิกลิ้นได้ทุกครั้ง
แต่ในยามนี้...มีสตรีที่มากมารยาเหนือชั้นยิ่งกว่า มาคอยสู้รบปรบมือกับสองแม่ลูก ในบ้านจึงเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่จุดศูนย์กลางยังคงเป็นนายท่านหลิ่งคนเดิม
ฮูหยินรองที่มีวัยล่วงเลยเกินเลขสามจึงพยายามอย่างเต็มที่ โดยมีลี่จูธิดาสาวคอยช่วยหนุน เสียงอ่อนหวานของฮูหยินรองผสานกับเสียงสดใสของลี่จูช่วยเกื้อกันได้ไม่น้อย แต่ฮูหยินสามที่เป็นสตรีตัวคนเดียวกลับมิได้นำพา ด้วยวัยสาวสะพรั่งเพียงแรกแย้มย่อมมีดีเหนือกว่า
ในบางวัน ที่ท่านพ่ออยู่บ้าน ฮูหยินรองมักจะคอยเฝ้าดูแลท่านพ่อไม่ห่างกาย หากแต่ยามค่ำคืน ท่านพ่อกลับเดินหายเข้าไปในเรือนของฮูหยินสาม เรื่องนี้ทำให้แม่รองถึงกับเก็บตัวอยู่แต่ในเรือน ได้ยินเพียงเสียงร่ำไห้ดังเล็ดลอดออกมา
หนิงเหมยนั่งนิ่งรับฟังคำจากหนี่ม่านด้วยท่าทีสงบแลเย็นชา แต่ทว่ากลับนึกสะเทือนใจอยู่ไม่น้อย นี่มิใช่เหตุการณ์ที่ท่านแม่ของนางเคยเจอมาหรือไร? ไยถึงคล้ายคลึงกันยิ่งนัก!
เรื่องราวที่คล้ายกับอดีต ได้ไหลวนย้อนกลับ สร้างความแปลกใหม่ให้ลี่จูอยู่ไม่น้อย หญิงสาวถึงกับอดรนทนไม่ได้ ต้องมานั่งร่ำไห้ตัดพ้อในเรื่องของบิดาและเมียใหม่ของเขา ต่อหน้าเจิ้งเหวินหลาง
ในศาลากลางสวนของคฤหาสน์หลิ่งหมิง กำลังมีสตรีนางหนึ่งนั่งร่ำไห้อย่างน่าสงสารอยู่ในนั้น โดยมีบุรุษหนุ่มผู้หนึ่งนั่งปลอบใจเสียงนุ่มน่าฟัง และสตรีอีกนางหนึ่งนั่งมองภาพนั้นด้วยใบหน้าไร้อารมณ์
หนี่ม่านคือสตรีที่มีใบหน้าไร้อารมณ์ผู้นั้น นางได้รับคำสั่งจากคุณหนูของนาง ว่าให้ออกมารับหน้าเจิ้งเหวินหลางที่เดินทางมายังคฤหาสน์แห่งนี้ ชายผู้นี้ได้ข่าวว่าคุณหนูกลับมาจากวัดแล้ว จึงรีบเข้ามาพบคุณหนู ด้วยเหตุผลที่ว่ามาหาหนิงเหมยผู้เป็นหญิงคนรัก
แต่ที่หนี่ม่านได้เห็นและประจักษ์ คือชายผู้นี้อ้างว่ามาหาคนรักเพื่อมาหาน้องสาวของหญิงคนรัก เสียมากกว่า!
ชายหนุ่มนามว่า เจิ้งเหวินหลาง คือบุรุษที่หนิงเหมยเคยเปิดใจคบหาจนพาเข้าบ้านมาพบบิดา
แต่ทว่า...เมื่อเจิ้งเหวินหลางได้พบกับลี่จู สตรีผู้มีรอยยิ้มสดใส ซึ่งต่างกันอย่างสิ้นเชิงกับหนิงเหมยผู้เป็นพี่สาว ทำให้เขานึกถูกชะตากับลี่จูโดยไม่รู้ตัว ท่าทางพูดจาประจบเอาใจ น้ำเสียงหวานใสของลี่จู คือสิ่งที่ทำให้เขาใจเต้นยิ่งนัก
หนิงเหมยนั้นมีรูปโฉมงดงามใบหน้าอ่อนหวานก็จริงอยู่ หากแต่แฝงกลิ่นอายความเย็นชาเอาไว้จนยิ้มน้อยครั้งนัก
นั่นจึงทำให้ชายหนุ่มรู้สึกชมชอบลี่จูไม่น้อย ความน่ารักสดใสและดวงตาบริสุทธิ์ของลี่จู เป็นสิ่งที่เขาเอามาเปรียบเทียบกับความเรียบเฉยจนไร้เสน่ห์ของหนิงเหมยอยู่บ่อยๆ
อันว่าสตรีนั้น ต่อให้เป็นโฉมสะคราญงามพิลาศปานใด หากขาดเสน่ห์ที่ทำให้โลกสดใสยามจ้องมอง ก็มิได้ต่างอันใดจากต้นไม้ไร้ดอกที่ไร้สีสันเลยสักนิด
แต่จะว่าไปแล้ว หนิงเหมยนั้น มีรูปโฉมงดงามมากกว่าลี่จูอยู่หลายส่วน ทำให้เขาที่ชอบความสดใสของลี่จูมาก แต่ก็ไม่อาจตัดใจจากหนิงเหมยได้เลย หากเป็นไปได้ เขาก็จะรวบรัดเอาทั้งสองพี่น้องนี่ล่ะ
นั่นคือความคิดของเจิ้งเหวินหลาง ยามปลอบใจลี่จูอยู่ในศาลา
“น้องลี่จูอย่าร้องไห้เลย พี่เห็นแล้วปวดใจนัก” กล่าวจบก็หันหน้ามาทางหนี่ม่านที่นั่งรออยู่ตรงพื้นศาลา “เหมยเอ๋อร์เล่า เหตุใดยังไม่ออกมาจากเรือน นางรู้หรือไม่ ว่าข้ามาหานาง”
หนี่ม่านรีบเอ่ยตอบทันควันไร้ซึ่งการยับยั้งชั่งใจ “เรียนคุณชาย คุณหนูไม่ออกมาก็ดีแล้วมิใช่หรือเจ้าคะ” นางกล่าวพลางมองภาพชายหญิงที่นั่งปลอบใจกันตรงตั่งตัวยาวในศาลาตรงหน้า “เชิญคุณชายกับคุณหนูรองตามสบายเถิดเจ้าค่ะ” ได้เสียกันตรงนี้ไปเลยยิ่งดี หึ!
สาวใช้ตัวน้อยลอบประชดประชัน ก่อนจะนั่งจ้องมองสองชายหญิงคล้ายจับผิด
เจิ้งเหวินหลางขมวดคิ้วมองตามสาวใช้ของหนิงเหมยพลันเข้าใจได้ในน้ำเสียงคล้ายไม่พอใจกันอย่างนั้น เขาจึงเริ่มตระหนักได้ถึงตัวเขากับหญิงตรงหน้า ว่ากำลังทำรุ่มร่ามเกินงามมากไป ชายหนุ่มจึงขยับกายถอยห่างออกจากลี่จูในราวสองฉื่อ(ประมาณ 2 ฟุต)
ลี่จูที่กำลังร่ำไห้เสียใจเรื่องบิดา เพื่อเรียกร้องความสงสารจากชายตรงหน้า จึงปล่อยโฮออกมา แล้วโผร่างขยับเข้าหาเขาในทันที
นางกำลังเสียใจอยู่นะ พี่เหวินหลางต้องปลอบใจนาง จะถามหาพี่สาวอยู่ไย!
ร่างสูงของเจิ้งเหวินหลางจึงนั่งนิ่งเป็นหุ่นไม้ เมื่อมีสตรีโผเข้าหา เขาจึงไม่อาจปฏิเสธ เขาแพ้น้ำตาและท่าทางบอบบางอ้อนแอ้นเหลือเกินของนาง
หนี่ม่านเริ่มรำคาญจึงทำความเคารพแล้วลุกเดินหายไปจากในศาลา บอกแค่ว่าจะไปตามคุณหนูมาให้
เจิ้งเหวินหลางเห็นสาวใช้ประจำตัวหนิงเหมยเดินจากไปแล้ว จึงค่อยๆ เอื้อมมือขึ้นมาอย่างลังเล เขาตบไหล่ลูบหลังปลอบประโลมลี่จูอย่างเลี่ยงไม่ได้ ในเมื่อนางโผเข้าหาเขาเสียขนาดนี้ และรอบศาลานี้ก็ไม่มีใคร ปลอบใจนางหน่อยคงไม่เป็นไร
หนี่ม่านเดินห่างออกจากศาลามาไกลโข พลางลอบส่งสายตาไปทางซูเจินที่ยืนหลบมุมอยู่หลังพุ่มไม้นอกศาลา พวกนางทั้งสองตกลงกันแล้วว่า จะช่วยให้คู่รักในศาลายามนี้ได้สมหวัง ตามคำสั่งของหนิงเหมย
เหตุที่รอบศาลาไม่มีใคร ล้วนเป็นแผนการของซูเจินและหนี่ม่านทั้งสิ้น โดยหนี่ม่านไปพูดจาล่อหลอกให้บ่าวไพร่ชายหญิงที่รับผิดชอบตัดแต่งกิ่งไม้ต่างๆ รอบศาลา ให้พากันไปจัดสวนในเรือนใหม่ของมี่อิง
ตามคำสั่งที่ว่า...ฮูหยินสามกำลังเป็นที่โปรดปรานของนายท่านหลิ่ง หากใครทำได้ดีให้เป็นที่พอใจ ย่อมได้รับเบี้ยหวัดเป็นพิเศษในแบบที่ไม่เคยมีมาก่อน
เรื่องนี้บ่าวไพร่ล้วนกระตือรือร้น ตีเหล็กก็ต้องตีเมื่อร้อน เพราะที่ผ่านมานายท่านหลิ่งไม่เคยมีใครนอกจากฮูหยินรอง เมื่อมีฮูหยินคนใหม่ที่ไฉไลกว่าและใจดียิ่ง บ่าวไพร่จึงรีบเข้าหาในช่วงนี้นั่นเอง
คล้อยหลังหนี่ม่าน ตรงหลังพุ่มไม้ไม่ไกลจากศาลา ซูเจินกำลังยืนนิ่งระลึกถึงภาพเงาตะคุ่มบนเตียงนอนที่โยกโยนในคืนนั้น ระหว่างนายท่านหลิ่งกับมี่อิง เพื่อความสมจริงที่จะจัดการกับชายหญิงในศาลา
แต่ทว่า...คืนนั้นกลับถูกพี่ชายคนงามเอาฝ่ามือมาปิดหน้าแล้วอุ้มจากมาเสียนี่ นางจึงไม่กระจ่างแจ้งถึงการร่วมรักสักเท่าไหร่ เจ้าสองพี่น้องหมอเทวดานั่น นางก็ให้ไปอาศัยอยู่กับพี่ชายคนงามเสียแล้ว เฮ้อ! แล้วนางจะทำอย่างไรให้พวกนี้ได้เสียกันเล่า!
อืม...ดีดหินใส่สองคนนี้ ให้จุมพิตกันก็พอกระมัง
เรียวนิ้วน้อยๆ ของซูเจินเร็วเท่าความคิด นางดีดหินใส่พลังลมปราณออกไป จนกระทบไหล่ของเจิ้งเหวินหลางในทันที
ชายหนุ่มที่กำลังลังเลในการปลอบใจหญิงสาวตรงหน้าเยี่ยงบุรุษผู้ถนอมบุปผาเหนือสิ่งใด จึงเสียหลักในการทรงตัวจนเอนร่างหนาบดเบียดร่างบาง กระทั่งล้มทาบทับนางที่นั่งอยู่บนตั่งยาวตัวเดียวกันในศาลาทันที
ลี่จูถึงกับตกใจแหงนหน้ามองเจิ้งเหวินหลาง
ชายหนุ่มก็ตกใจก้มหน้ามองนางใต้ร่างเช่นกัน
ช่วงจังหวะนั้น เมื่อหนึ่งร่างนุ่มนิ่มแนบชิดกับหนึ่งร่างแข็งขึง ทุกสรรพสิ่งรอบด้านพลันประหนึ่งดั่งไร้ตัวตน เสียงอันใดก็ไม่มีให้ได้ยิน ทั้งสองได้ยินเพียงเสียงของหัวใจเต้นตุบๆ อยู่ตรงหน้าอกที่เกยกันก็เท่านั้น
ดวงหน้าเรียวขาวที่เปื้อนคราบน้ำตาของหญิงสาวใต้ร่างทำเอาชายเหนือร่างต้องจ้องมองนิ่งงัน ร่างนุ่มนิ่มหอมกรุ่นของนางก็เช่นกัน ทำเอากายแกร่งของเจิ้งเหวินหลางถึงกับตื่นตัว
เมื่อรอบศาลาไม่มีใคร และบรรยากาศก็เป็นใจ ความเป็นชายที่พลุ่งพล่าน ทำให้ชายหนุ่มโน้มใบหน้าคมคายลงต่ำ
ลู่จูที่มีใจชมชอบเจิ้งเหวินหลางเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ไหนเลยจะหลบเลี่ยง นางไม่สนใจหรอกว่าเขาจะเป็นคนรักของพี่สาว หรือต่อให้พวกเขาแต่งงานกันแล้วมิใช่แค่เพียงคนรัก นางก็จะทำอย่างนี้ล่ะ
เมื่อหนึ่งคนเกินห้ามใจและหนึ่งคนไม่ห้ามปราม สองใบหน้างดงามจึงค่อยๆ เคลื่อนเข้าหากันช้าๆ
พวกเขาค่อยๆ แนบชิดกันเข้ามา สองสายตาค่อยๆ สบประสานเหม่อมองคล้ายลอยละล่องอยู่ในอากาศ
ชั่วจังหวะแห่งลมวสันต์ของห้วงภวังค์ ยามที่ริมฝีปากของสองชายหญิงในศาลาค่อยๆ เจอกัน ซูเจินอยู่ตรงหลังพุ่มไม้นั้น นางยืนลุ้นจนตัวเกร็ง
ทำไมชักช้านักเล่า! ไม่เห็นเหมือนกับนายท่านหลิ่งกับมี่อิงเลย สองคนนั้นลั่นขาเตียงดังโครมๆ
สาวน้อยให้รู้สึกหงุดหงิดนัก เมื่อคู่รักในศาลามิได้ดั่งใจ นางควรทำอย่างไรดี?
ในขณะที่ซูเจินขมวดคิ้วเอียงหน้าไปมาอย่างครุ่นคิด เมื่อเจอกับทางตันในการดันคู่รักให้สุขสม หนี่ม่านก็ซ้อนแผนล้อมกลตามที่นัดหมายกับซูเจินในทันที
สาวใช้ตัวน้อยจับประคองหนิงเหมยเดินพูดคุยกับฮูหยินสามมาตามทาง โดยเบื้องหน้าคือศาลาที่มีคู่รักคล้ายกับลอยตัวอยู่ในวังวนแห่งลมวสันต์ บ่าวไพร่ชายหญิง ก็พากันเดินกลับมายังศาลาเพื่อทำงานตัดแต่งกิ่งไม้ตามหน้าที่เดิม
“ไอ๊หยา!” เสียงอุทานสายหนึ่งดังขึ้น
“คะ...คุณหนูรอง คุณชายเจิ้ง” อีกเสียงหนึ่งดังตาม
“พวกท่านทำสิ่งใดกันเจ้าคะ” และอีกสองเสียงเอ่ยถามอย่างตะลึงลาน
เจิ้งเหวินหลางและลี่จูที่ริมฝีปากกำลังจะแนบสนิทกันเพื่อดื่มด่ำแห่งรสจุมพิต พลันผงะผละร่างออกจากกันในทันที
หนิงเหมยยืนมองภาพนั้นด้วยสายตาเย็นชา หนี่ม่านลอบยกยิ้มชอบใจ มี่อิงคลี่ยิ้มงดงามตามวิสัย หากแต่ซูเจินนั้น กลับถอนหายใจหนักหน่วง
สาวน้อยตากลมรู้สึกท้อใจยิ่งนัก เมื่อตระหนักถึงความโง่เขลาเบาปัญญาของตน การเว้นการฆ่าเพื่อสร้างแผนซ้อนกล นางกำลังยอมรับว่าตนเองไม่ฉลาดเลยสักนิด ดูเอาเถิด...แค่จะทำให้สองคนนั้นจูบกันยังทำไม่ได้
ซูเจินให้รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจนัก เมื่อวันก่อนพี่ชายคนงามช่วยเหลือนางด้วยแผนการอันแยบยล กระทั่งทำให้นายทานหลิ่งกับมี่อิงได้เสียกันอย่างง่ายดาย
แต่นางกลับทำไม่ได้ การเล่นเล่ห์มารยาเยี่ยงนี้ ให้นางไปฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ยังทำได้ดีกว่าเสียอีก
วิถีทางของนักฆ่ามือฉมัง อาจมิใช่การสังหารเสมอไป หากแต่การใช้กลเล่ห์เพทุบาย ย่อมถึงที่หมายแห่งการเป็นตำนานไม่แพ้กัน
เรื่องนี้สาวน้อยย่อมเข้าใจอย่างถ่องแท้ หากแต่นางยังอ่อนด้อยยิ่งนัก!
เมื่อคิดได้แล้วก็หันหน้าไปมองใครบางคน ที่แอบใช้วิชาตัวเบาเข้ามาในคฤหาสน์ เขายืนกอดอกพิงแผ่นหลังกับกำแพงตรงมุมลับตาห่างออกไปไม่ไกลนัก นางรีบพรางตัววูบไหว หายไปยังทิศทางนั้นในทันที
“พี่ชาย...” เสียงออดอ้อนเป็นธรรมชาติดังขึ้น เมื่อมาหยุดยืนแล้วแหงนหน้า จนเห็นชายงามกำลังก้มลงมองนาง “ข้าทำไม่สำเร็จ”
นางรับปากหนิงเหมยว่าจะให้ชายหญิงคู่นั้นเสียทีจนแต่งงานกัน เพื่อให้ออกไปจากชีวิตของหนิงเหมย แต่นางทำได้เพียงเท่านี้ แม้แต่ให้พวกเขาจูบกัน นางยังทำไม่สำเร็จ ช่างขายหน้านัก!
หยางเหอจินที่ลอบเข้ามายังคฤหาสน์ เพื่อสังเกตซูเจินทุกการกระทำ ได้แต่นึกห่วงใยในตัวน้องน้อยของตน นางตรงหน้ารับปากหนิงเหมยว่าจะละเว้นการฆ่า แต่จะฝึกฝนเล่ห์กลมารยาแทน
เห็นได้ชัดแล้วว่า เจินเจินน้อย ยังอ่อนต่อโลกหล้าเพียงใด
นางทำได้ดีแต่กลับคิดว่าตนเองทำไม่ได้เสียอย่างนั้น เฮ้อ!
 |
|
ความคิดเห็น