คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #36 : ตอนที่33 กลับเข้าบ้าน
เวลาเพียงไม่นาน หนิงเหมยพร้อมด้วยหนี่ม่านก็พากันเดินออกจากโรงเตี๊ยมซูฝู่ ทิ้งไว้เพียงบุรุษสูงศักดิ์นั่งเงียบงันไม่พูดจา อึดใจต่อมาซูเจินก็หายวับตามหนิงเหมยมาอีกคน
หลังจากแยกย้ายจากฝ่ายบุรุษ ซูเจินจึงทำหน้าที่สารถีบังคับม้าเดินทางต่อ เพียงสามเค่อผ่านไปก็มาถึงคฤหาสน์สกุลหลิ่ง
คฤหาสน์ของนายท่านหลิ่งยังคงมีบ่าวไพร่เดินขวักไขว่ทำหน้าที่ของตนเองดั่งเช่นปกติ หนิงเหมยเดินกลับเข้าเรือนส่วนตัวไม่พูดจากับใครเฉกเช่นดังเดิม
หญิงสาวไม่สนใจสายตาแคลงใจในการกลับมาแต่อย่างใด โดยมีหนี่ม่านคอยจับประคองนางเอาไว้ และซูเจินในอาภรณ์สาวใช้เฉกเช่นหนี่ม่านเดินก้มหน้าขนาบข้างทำตัวเป็นสาวใช้คนสนิทของนางได้อย่างแนบเนียน
ระหว่างทางเดินเข้าเรือน มีบ่าวไพร่ที่เดินสวนทางทำความเคารพหนิงเหมยตามมารยาทพึงมี แต่ก็หาได้มีสายตายำเกรงไม่ แต่ไหนแต่ไรมา ไม่เคยมีใครใยดีหนิงเหมย หากว่าใครกล้าใส่ใจนาง นั่นย่อมนับได้ว่าขัดคำสั่งของฮูหยินรองแล้ว
เมื่อหนิงเหมยกลับเข้าเรือนมาเพียงชั่วอึดใจ ไม่นานก็มีสาวใช้นางหนึ่งนามว่าเสี่ยวชิงวิ่งมาพร้อมบอกกล่าวว่าฮูหยินรองเรียกหาคุณหนูใหญ่
“ข้ากลับมายังไม่ทันได้นั่งเลย” หนิงเหมยเอ่ยเสียงเรียบไปทางสาวใช้นางนั้น
“แต่ฮูหยินรองมิใคร่อารมณ์ดีนักเจ้าค่ะ เมื่อเห็นคุณหนูกลับมาก่อนกำหนดการเช่นนี้” สาวใช้นางเดิมเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าไร้ซึ่งความยำเกรงต่อหนิงเหมย “คุณหนูใหญ่รีบไปพบฮูหยินรองเถิด” นางกล่าวจบก็ทำความเคารพแล้วเดินจากไป
หนี่ม่านที่กำลังถืออ่างน้ำพร้อมผ้าเช็ดหน้าเดินเข้ามา จึงถูกชนเข้าเต็มแรงจนอ่างในมือคว่ำ น้ำเจิ่งนองราดพื้น
“อะไรของเจ้า ไยไม่เดินดีๆ!” เสี่ยวชิงอารมณ์เสียทันที
“เจ้าเป็นฝ่ายเดินมาชนข้าเองนะ” หนี่ม่านเถียงออกมาอย่างไม่ยินยอม ต่อไปนี้นางจะไม่ยอมใครทั้งนั้น
“หึ! ข้าจะฟ้องฮูหยินรอง” สาวใช้คนเดิมชี้หน้าหนี่ม่านแล้วรีบเดินจากไป ทั้งๆ ที่เป็นเหตุการณ์ต่อหน้าคุณหนูใหญ่ นางหาได้ใส่ใจไม่
หนิงเหมยมองเห็นทุกอย่างจากด้านในห้องพักตน นางทำได้เพียงส่ายหน้าน้อยๆ กับเรื่องราวเยี่ยงนี้ที่มักจะเกิดขึ้นเป็นปกติ หากแต่เปลี่ยนจากแม่นมซือเสียนเป็นหนี่ม่านก็เท่านั้น
กับคนของนางและต่อหน้านาง สาวใช้ของแม่รองไม่เคยมีความเกรงใจเลยสักนิด
ซูเจินเพียงยืนเยื้องไปทางด้านหลังของหนิงเหมย นางกลอกตากลมโตไปมาหาได้มีปฏิกิริยาอันใด เพราะว่าตอนนี้นางกำลังสวมบทเป็นเพียงสาวใช้ธรรมดา การจะกระทำสิ่งใดยังต้องรอคำสั่งจากคุณหนูของนางตามหลักการพึงมี เพื่อความแนบเนียนไร้ที่ติยามซ่อนเร้นตัวตนในบ้านหลังใหม่
“คุณหนู ท่านควรนั่งพักให้หายเหนื่อยก่อนนะเจ้าคะ” หนี่ม่านก้มหน้าก้มตาเช็ดน้ำบนพื้น ปากยังบอกหนิงเหมยอย่างห่วงใย สีหน้าไม่พอใจเสี่ยวชิงนัก “บ่าวจะไปเอาน้ำอ่างใหม่มาให้คุณหนูล้างหน้า” กล่าวจบก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกไป
หนิงเหมยจึงเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตรงโต๊ะกลางห้องด้วยสีหน้าคล้ายชาชินคล้ายเบื่อหน่าย แววตาบ่งบอกชัดเจนถึงความหดหู่อ่อนล้ามีความเหงาอยู่ลึกๆ ซุกซ่อนอยู่
ซูเจินมองเห็นอย่างนั้นเรียวคิ้วพลันขมวด นางจึงเอ่ยเสียงเย็น “คุณหนู...ท่านแค่บอกข้าเพียงครึ่งคำ ข้าจักทำให้มันตายตาไม่หลับ”
หนิงเหมยถึงกับหลุดยิ้ม “อาเจิน...เจ้าใจเย็นก่อนเถิด”
ซูเจินจึงทำได้เพียงไหวไหล่น้อยๆ กลอกตาสีดำขลับไปมา กับแค่มดปลวกตัวเมีย ดีดหินใส่เม็ดเดียวก็ตายได้แล้ว เฮ่อ! หงุดหงิดจริง!
หนิงเหมยมองกิริยาของซูเจินอย่างนึกขัน หากเป็นยามก่อนเมื่อนางถูกดูแคลนอย่างไร้มารยาทเยี่ยงนี้ นางทำได้เพียงก้มหน้ารับชะตากรรมก็เท่านั้น
แม่นมซือเสียนสอนนางตั้งแต่นางเกิดมาว่า ให้ก้มหน้าเข้าไว้ ยอมได้ก็ยอมไป เพราะว่าแม่นมชรามากแล้ว ไม่อาจปกป้องนางได้
นางในวัยเยาว์ ตั้งแต่แบเบาะ จึงทำได้แค่อดทนยอมจำนนจนเติบใหญ่ เมื่อครั้งที่ถูกกลั่นแกล้งยังต้องแสร้งตามน้ำไป
แต่ทว่ายามนี้ เมื่อหันหน้าไปเจออาเจินและหนี่ม่าน นางก็ไม่รู้สึกกลัวอะไรแล้วล่ะ
“ขอบใจนะ อาเจิน” หนิงเหมยเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงจริงใจ จังหวะนั้นหนี่ม่านก็ถืออ่างน้ำเข้ามาพอดี หญิงสาวจึงหันหน้าไปทางหนี่ม่านอีกคน “ขอบใจนะ หนี่ม่าน”
“หืม...” สาวใช้ตัวน้อยมองนายสาวอย่างฉงน “คุณหนูขอบใจบ่าวทำไมกันเจ้าคะ” บ่าวแค่เอาน้ำมาให้ล้างหน้า
หนิงเหมยไม่ตอบอะไร แต่ในใจกลับรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด ความตั้งมั่นในใจพลันบังเกิด หากนางอยู่ได้ ทุกคนของนางก็จะอยู่ได้ หากนางได้ดี ทุกคนของนางก็จะได้ดี
สตรีสองนางนี้หาใช่บ่าวไพร่ แต่เป็นน้องสาวของนางตลอดไป…
เมื่อเช็ดหน้าเช็ดตาเรียบร้อยดีแล้ว หนิงเหมยจึงตัดสินใจไปพบแม่รองของนาง
ทุกครั้งก็มักจะเป็นเช่นนี้ ถึงแม้ว่านางจะเป็นบุตรีของฮูหยินใหญ่ แต่นางกลับต้องทำตามคำสั่งของฮูหยินรองโดยไม่กล้าต่อรองอันใด กระทั่งน้องรองนางยังไม่อาจขัดใจ
ทว่า...นับจากนี้ไป นางจะไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว
เรือนของเจียวลู่อยู่ไกลจากเรือนของหนิงเหมยค่อนข้างมาก เพราะว่าอาณาเขตของคฤหาสน์แห่งนี้ค่อนข้างกว้างขวางตามฐานะของนายท่านหลิ่ง
เมื่อหนิงเหมยพร้อมด้วยหนี่ม่านและซูเจินที่เดินตามมาทางด้านหลังเข้ามายังห้องโถงของเรือน ทั้งสามจึงได้เห็นสตรีในวัยสามสิบต้นๆ ใบหน้างดงามอ่อนหวานแลดูอ่อนโยนนั่งอยู่ตรงเก้าอี้ตัวใหญ่ขนาบข้างด้วยสาวใช้นามว่าเสี่ยวชิงและสาวใช้อีกสองนางยืนถัดกันไป
ด้านข้างของเก้าอี้ตัวใหญ่ มีสตรีงดงามวัยสาวสะพรั่งในอาภรณ์สีหวานท่าทางสดใสน่ารักนั่งอยู่ด้วยอีกหนึ่งคน
ท่าทางของสตรีทั้งสองนางประหนึ่งดั่งเจ้าของบ้านแบบเต็มขั้น
สตรีสองนางนั้นคือเจียวลู่กับลี่จู
สองแม่ลูกอันเป็นที่รักของบิดานางนั่นเอง
หนิงเหมยเดินเข้ามายืนอยู่ตรงด้านหน้าของสตรีทั้งสอง นางมิได้นั่งยังเก้าอี้ตัวใด เพราะเจ้าของเรือนมิได้เชื้อเชิญให้นางได้นั่งแต่อย่างใด
“มาแล้วหรือ?” น้ำเสียงอ่อนหวานแฝงความเย็นชาเอ่ยออกมาจากเจียวลู่ นางหาได้รอคำตอบเพียงเอ่ยต่ออย่างใจเย็น “มาเถิด เดินไปเรือนนายท่านพร้อมกัน”
หนิงเหมยขมวดคิ้วเล็กน้อยนึกสงสัย แม่รองเรียกนางมาพบแต่เหตุใดต้องพากันไปเรือนของบิดา
เจียวลู่ยิ้มบางแล้วเอ่ยอีกครา “ท่านพี่รอแม่รองอยู่ที่เรือนใหญ่น่ะ พอดีเห็นว่าเหมยเอ๋อร์กลับมาแล้ว จึงคิดว่าควรพาเหมยเอ๋อร์ไปพบนายท่านเสียด้วยกัน” กล่าวจบก็ลุกขึ้นยืนอย่างสูงส่งงามสง่าพลางปรายสายตามองหนิงเหมยแวบหนึ่งก็เท่านั้น คนอื่นหาได้อยู่ในสายตาของนางไม่ นางไม่จำเป็นต้องเห็นหัวใคร
หนิงเหมยมองกิริยาอย่างนั้นของแม่รองโดยมิได้ว่ากล่าววาจาใด ประโยคเรียกขานท่านพ่อของแม่รองนั้น นับว่าแปลกนัก หญิงสาวให้รู้สึกเบื่อหน่าย หากแม่รองกล่าวถึงท่านพ่อกับตัวของแม่รองเอง แม่รองจะเรียกว่าท่านพี่ แต่หากแม่รองกล่าวถึงท่านพ่อกับหนิงเหมย แม่รองจะเรียกว่านายท่าน
เห็นได้ชัดเจนว่า
แม่รองชอบแบ่งชนชั้น ระหว่างนางกับท่านพ่อ
ท่าทางถือตัวว่าสูงส่งที่แอบแฝงอยู่ในกิริยาอ่อนหวานของแม่รองอย่างนั้น หนิงเหมยชาชินนัก แม่รองที่เป็นแบบนี้เดิมทีนางมิใคร่ชอบสักเท่าไหร่ หากแต่ยามนี้นางกลับนึกชื่นชม เพราะว่าการเชิดหน้าเชิดตาไม่มองเห็นผู้ใดแบบนั้น ทำให้แม่รองไม่สังเกตสาวใช้คนใหม่ของนางที่มีเพิ่มขึ้นมา
หญิงสาวคิดพลางเหลือบตามองซูเจินที่กำลังยืนก้มหน้านิ่งสงบได้แนบเนียน
ถึงแม้คฤหาสน์หลิ่งจะมีบ่าวไพร่มากมาย แต่ข้างกายหนิงเหมยไม่มีใคร การมีสาวใช้เพิ่มขึ้นมาทำให้นางนึกหวั่นใจอยู่เล็กน้อย
“พี่ใหญ่รีบไปเถิด” ลี่จูที่นั่งอยู่กับเจียวลู่เริ่มออกคำสั่ง นางส่งยิ้มสดใสพลางลุกขึ้นยืนแล้วเดินตามแผ่นหลังของเจียวลู่ไป สองแม่ลูกมาดหมายให้หนิงเหมยเป็นฝ่ายเดินตามเยี่ยงสาวใช้กระนั้น
หญิงสาวผู้เป็นคุณหนูใหญ่ของบ้านเพียงหมุนกายเดินตามไป มันก็เหมือนกับทุกครั้ง ที่บุตรสาวฮูหยินเอกอย่างนาง ต้องเป็นฝ่ายเดินตามฮูหยินรองและบุตรสาวของฮูหยินรอง
หนี่ม่านมองฮูหยินรองอย่างนึกเบื่อหน่าย แทนที่จะให้คนไปบอกแต่แรกว่านายท่านเรียกพบคุณหนูใหญ่ เพื่อที่คุณหนูใหญ่จะได้เดินไปทางเรือนของนายท่านเลย ส่วนฮูหยินรองกับคุณหนูรองก็แค่เดินไปสมทบ มันยากอันใด ไยต้องข่มกันถึงเพียงนี้
ส่วนซูเจินที่เดินตามหลังหนิงเหมยเคียงข้างหนี่ม่านนั้น นางหาได้สนใจไม่ ว่าใครจะได้เดินไปนำหน้าใคร หรือใครได้เดินตามหลังใคร
นางเพียงเดินไปสำรวจไป ว่าใครเป็นใคร เรือนใคร ห้องใคร อยู่ตรงไหน แค่นั้น!
 |
|
ความคิดเห็น