คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : ตอนที่28 ผลการประลอง1
หลังพุ่มไม้เย็นสบาย ยามเมื่อสายลมพัดโชยปะทะผิวแก้ม
หนี่ม่านหาได้รับรู้สายลมอบอุ่นแปลกประหลาดจากปลายจมูกของบางคนที่ไล้ใกล้ๆ ตรงข้างแก้มไม่ เพราะว่านางกำลังตกอยู่ในภวังค์นึกคิดแห่งตนจนเข้าขั้นหมกมุ่นโดยไม่รู้ตัว
คุณหนูหนิงเหมยของนางต้องเผชิญชะตากรรมใดบ้าง นางย่อมรู้แจ้ง ทั้งถูกกลั่นแกล้ง ทั้งถูกดูแคลน ถูกกระทำอย่างย่ำแย่จากคนในบ้านของตนเอง นายท่านหลิ่งผู้เป็นบิดาก็ไม่สนใจ ฮูหยินรองยิ่งเห็นเป็นหนามตำใจ คุณหนูรองยิ่งกว่าอสรพิษร้าย
คุณหนูของนางถูกไล่ให้เดินทางมายังวัดห่างไกล ซ้ำร้ายยังถูกว่าจ้างให้มีโจรป่ามาทำร้ายหมายย่ำยี ตามด้วยกลุ่มคนชุดดำปริศนาลอบสังหาร ที่แย่ยิ่งกว่าคือถูกบ่าวรับใช้ที่เป็นเพียงนางกำนัลด่าทอหยามเหยียดศักดิ์ศรีจนถึงขั้นจะตบตี
อา...ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกร้อนรุ่ม เริ่มรับรู้ได้ถึงหายนะในทุกๆ วัน
และแล้วหนี่ม่านก็เริ่มตระหนัก ได้อยู่ด้วยกันและใกล้ชิดกันมาหลายวันกับหนิงเหมย หญิงสาวจึงทั้งรักทั้งเคารพเจ้านายของตนยิ่งนัก
นางได้ยินอาเจินพูดว่าอย่างไรนะ
มีอำนาจย่อมบันดาลได้ทุกสิ่งอย่างนั้นหรือ?
หากเป็นเช่นนั้น คุณหนูของนางจะต้องไม่ลำบากอีกเป็นแน่!
แววตาคู่งามพลันแปรเปลี่ยน จากใสซื่อเป็นแวววาว เมื่อหญิงสาวคิดได้จนเห็นแจ้งในทุกสิ่ง
หากอยากอยู่ได้ในโลกแห่งความเป็นจริง การเอาตัวรอดโดยไร้หลักยึดเหนี่ยว ย่อมไม่พ้นอยู่ใต้ฝ่าเท้าของคนอื่น
หนี่ม่านเคยเจอมาแล้ว
นางเกิดมาไร้บิดามารดา ชีวิตของนางตกต่ำและย่ำแย่ไม่ต่างจากเดรัจฉาน เมื่อมาอยู่ในคฤหาสน์สกุลหลิ่งแล้วไม่ยอมเข้าพวกรับคำสั่งให้กลั่นแกล้งคุณหนูหนิงเหมย นางก็มักจะถูกใช้งานอย่างหนัก
ให้ทำงานกุลีก้นครัวยังไม่พอ ยังให้นางไปผ่าฟืนขุดดินแบกหาม ให้บ่าวชายร่างใหญ่ยืนกอดอกมองนางที่เป็นเพียงเด็กหญิงตัวเล็กทำงานที่หนักหนาเกินตัว กินก็มิได้กินดีนัก ข้าวบูดน้ำล้างเท้าเลยทีเดียว ไม่กินก็ไม่ได้ ประเดี๋ยวอดตาย...
หลังจากนั้นนางก็จำต้องเสแสร้งแกล้งเข้าพวก หากมีใครต้องการกลั่นแกล้งคุณหนู นางก็แค่แสร้งทำให้ แล้วรายงานกลับไปตามแผนการที่ร่วมวางไว้กับแม่นมซือเสียน
อืม...หากนางปล่อยให้คุณหนูคิดการอยู่คนเดียว โดยไม่หาทางช่วยเหลือเมื่อมีโอกาส มิเท่ากับว่านางปล่อยให้คุณหนูกลับไปเจอขุมนรกบนดินแบบเดิมหรอกหรือ หากถือศีลกินเจครบสามเดือนแล้วอย่างไร กลับบ้านไปยังต้องเจอเรื่องเลวร้ายเช่นวันวานไม่จบไม่สิ้นอยู่ดี
สาวใช้ตัวน้อยเอียงหน้าไปมาครุ่นคิดหนักหน่วง
หยวนคังถึงกับต้องยืนพิงต้นไม้รอหนี่ม่านอยู่เป็นนาน เห็นนางมีหัวกลมๆ เล็กๆ แต่คิดการได้มากมายยิ่งนัก
หากเป็นสาวใช้ของคุณหนูบ้านอื่น คงวิ่งไปสั่งตัดชุดเจ้าสาวให้เจ้านายจนเสร็จแล้วกระมัง
แค่คิดว่าเจ้านายสบาย บ่าวอย่างนางย่อมสบายไปด้วย
แค่นี้!
คิดแค่เท่านี้ ยากอันใดกัน?
ในขณะที่หนี่ม่านยังคงครุ่นคิดและหยวนคังเริ่มหงุดหงิด สองชีวิตที่กำลังปะทะฝ่ามือใส่กันก็เริ่มไม่อยู่กับร่องกับรอย
ทั้งสองกำลังประลองกันในท่วงท่าอันตราย ลำแขนและฝ่ามือน้อยๆ ของซูเจินถูกหยางเหอจินจับและตรึงเอาไว้ด้วยกระบวนท่าฝ่ามือพยัคฆ์เหล็กไหล ที่แข็งแกร่งทรงพลังแต่ไหลลื่นรัดรึง
ซูเจินรับรู้ได้ว่าตนเองมีฝีมือยุทธ์ไม่อาจเทียบเท่ากับหยางเหอจิน นางจึงเริ่มคิดแผนการอันชั่วร้าย หากไม่ใช้เล่ห์ก็ต้องใช้กล ในเมื่อยามนี้ฝ่ามือทุกกระบวนท่าของนางถูกเขาสกัดจนสิ้น ฝ่าเท้าที่ส่งออกไปเขาก็รับได้หมด คงเหลือเพียงจมูกกับริมฝีปากแล้วล่ะ
เมื่อคิดได้แล้วก็ยื่นหน้าหอมแก้มพี่ชายคนงามเสียเลย
“...!?”
เจ้าของแก้มถึงกับผงะ กระบวนท่าเริ่มผิดจังหวะ เขาเซถอยหลังไปถึงหนึ่งก้าว
มิใช่ว่าไม่เคยถูกน้องน้อยหอมแก้ม เมื่อก่อนนางทั้งหอมแก้มทั้งดูดปลายคางเขา จนน้ำลายของนางเต็มใบหน้าของเขาไปหมด
หากแต่ยามนี้...
ฮึ่ม! เจ้าเด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม นางแอบกินเต้าหู้เขาอีกแล้ว
ถึงแม้ในใจของหยางเหอจินจะโกรธกรุ่น แต่ใบหน้าของเขากลับเห่อแดง ใบหูของเขาร้อนฉ่าลากยาวไปถึงลำคอ เขาทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าส่งสายตาดุดันห้ามปราม มิให้คนงามทำรุ่มร่าม จนเกินไป
แต่ก็หาได้มีผลอันใดกับซูเจินไม่ นางยังคงรักษาความเร็วในการแอบกินเต้าหู้พี่ชายคนงามของนาง
เมื่อหยางเหอจินก้าวถอยหลังหนึ่งจังหวะ ซูเจินก็ก้าวตามเข้าหนึ่งจังหวะ แล้วหอมแก้มเขาอีกหนึ่งที
อืม...ไม่รู้ว่าทำไม กลิ่นกายของเขาช่างคุ้นชิน ให้ความรู้สึกคุ้นเคยอย่างน่าประหลาด นางอยากจะกระโดดกอดคอเขา แล้วเอาใบหน้ามุดเข้าไปในแผงอกเขา กลิ้งใบหน้าขลุกขลักไปมา แล้วหลับซบอยู่ตรงนั้น
หากได้เขากล่อมให้หลับใหล นางคงจะฝันดีไม่น้อย…
เมื่อคิดได้แล้วก็กระโดดตามพี่ชายตรงหน้าไปติดๆ หยางเหอจินถึงกับกระโดดหนีน้องน้อยแบบไม่คิดชีวิต เกิดเป็นภาพชวนให้ได้ความคิด ว่าฝ่ายบุรุษกำลังพ่ายแพ้ให้กับฝ่ายสตรีเสียแล้ว...
เมื่อผลการประลองออกมาเป็นแบบนั้น หนิงเหมยจึงได้แต่ยืนตัวเกร็งลำตัวชาวาบ เฟยหลงเซียนรีบยกยิ้มพึงพอใจแล้วหันหน้ามามองว่าที่พระชายาของตนในทันที
“คนของเจ้าชนะ” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยออกมาพร้อมนัยน์ตากรุ้มกริ่ม
หนิงเหมยจึงทำได้เพียงเม้มปากแน่นไร้วาจาใดเอื้อนเอ่ย
อันที่จริง…การที่คนของตนเองชนะนั้น ย่อมนับได้ว่าเป็นเรื่องดี หากแต่เงื่อนไขของอาเจินนั้น ก็คือนางต้องแต่งงานกับเขามิใช่หรือไร?
อาเจินนะอาเจิน...
หญิงสาวได้แต่โอดครวญในใจ
|
ความคิดเห็น