คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 2 สาวน้อยจอมอันธพาล
ซิงเยว่มิคาดฝันว่าจะได้ใช้ชื่อที่ตนบังเอิญคิดขึ้นเพราะชมชอบอย่างไร้เหตุผล ทั้งยังได้ย้ายตัวออกจากเรือนทาสเก่าคร่ำ ได้เลื่อนขั้นเป็นสาวใช้ข้างกายนายน้อย
โชคดีกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว...
สาวใช้นางหนึ่งชักสีหน้าปั้นปึ่งแสดงอารมณ์ฉุนเฉียวกล่าววาจาที่บรรจุโทสะไว้เต็มท้อง นางมีนามว่าจิ่นอิ่ง
“นอกจากไม่ถูกลงโทษข้อหาที่ทำร้ายม่านเหนียง ยังได้ขยับฐานะรวดเร็ว ช่างน่าริษยาเสียจริง”
จิ่นอิ่งทำทีคุยกับสาวใช้อีกนางนามว่าจิ่นอ้าน หาได้คุยกับบุคคลที่สามไม่ สายตาของนางมิได้สนใจซิงเยว่สักนิด ทว่าวาจาแข็งกร้าวที่กระทบกระเทียบเช่นนั้นกลับชัดเจนโดยมิต้องคาดเดา ว่านางกล่าววาจาเกรี้ยวกราดกับผู้ใด
จิ่นอิ่งกับจิ่นอ้านนั่งอยู่ด้วยกันบนเตียงในห้องรวมฝั่งตะวันตกของเรือนหลัก ซึ่งเป็นเรือนพำนักของเจ้านายหนุ่ม
“เจ้าจะอิจฉาไปไย จะอย่างไรก็เป็นแค่สาวใช้เช่นกัน รอให้นางย้ายจากห้องรวมฝั่งตะวันตกไปนอนร่วมเตียงกับนายน้อยฝั่งตะวันออกก่อนปะไร ค่อยริษยา หึ!”
จิ่นอ้านแค่นเสียงหยันต่อคำกับจิ่นอิ่งอย่างไร้การปกปิดความเกลียดชังที่มีต่อสตรีผู้เป็นหัวข้อสนทนา นางปรายตาเหยียดไปทางซิงเยว่ปราดหนึ่งก่อนกล่าวอีกว่า
“นายน้อยหลิวของพวกเรามีรูปลักษณ์ที่โดดเด่นเหนือสามัญยิ่งนัก ฐานะหรือยังร่ำรวย อำนาจสูงส่งปานนั้น เป็นที่หมายปองของบรรดาสตรีทั่วเมือง สุนัขหิวโซบางตัวจึงคิดเพ้อฝัน อยากอาศัยปีนป่ายขึ้นที่สูงอย่างโง่เขลา”
“จะมีวันนั้นหรือ?” จิ่นอิ่งยิ้มเยาะ “เฮอะๆ เจ้ามิใช่งามกว่านาง กิริยามารยาทถูกใจนายน้อยมากกว่านางรึ?”
เมื่อถูกสหายชื่นชมต่อหน้า จิ่นอ้านก็ยกยิ้มงดงามอย่างลำพองตน
“คนที่จะได้รับความโปรดปรานที่สุด ได้รับอนุญาตยินยอมให้ปรนนิบัติยามค่ำคืน ย่อมเป็นข้าอยู่แล้วล่ะนะ สุนัขตัวอื่นอย่าได้ฝันเฟื่อง! รอจนเน่าตายไปเถอะ!”
“ตายจริง หึๆ”
สิ้นเสียงต่อคำเหล่านั้น เสียงหัวเราะขบขันเผยแววเหยียดหยันถากถางของพวกนางพลันดังครืน
จิ่นอิ่งกับจิ่นอ้านเป็นสตรีที่งดงามหยาดเยิ้มที่สุด พวกนางมักจะถูกเรียกใช้ให้ประจำข้างกายนายน้อยหลิวมาโดยตลอดจึงไม่จำเป็นต้องปั้นหน้ายิ้มหวานใส่สาวใช้ด้วยกันแต่อย่างใด รอยยิ้มละมุนละไมพร่างพราวของพวกนางมีไว้เพื่อนายน้อยหลิวเท่านั้น
และแน่นอนว่าสุนัขตัวอื่นที่ถูกพาดพิงอย่างเดียดฉันท์ย่อมเป็นซิงเยว่ บุคคลที่สามที่นั่งเงียบสงบด้วยใบหน้าเรียบนิ่งอยู่บนเตียงอีกฝั่งหนึ่งของห้องรวมแห่งนี้
ตั้งแต่ตื่นลืมตาขึ้นมาพร้อมความทรงจำที่ว่างเปล่า ได้ยินประวัติความเป็นมาของตนคร่าวๆ จากหัวหน้าค้าทาส ซิงเยว่ก็รู้แล้วว่าชั่วชีวิตคงถูกลิขิตให้มืดมนไร้หนทางอื่นให้เลือกเดิน
ทว่า....นางจำเป็นต้องอดทนให้คนระดับเดียวกันเหยียดหยันหรือไร?
คำตอบคือ ไม่!
ดวงตาโฉบเฉี่ยวทอประกายวาบคมปลาบปราดหนึ่ง ซิงเยว่กระตุกยิ้มมุมปากเยียบเย็น
เนื่องจากห้องพักแห่งนี้มิได้ใหญ่ เตียงนอนเล็กๆ ยังตั้งเรียงรายใกล้กัน ซิงเยว่ผู้มีเลือดลมรุ่มร้อนจึงลุกพรวด ก้าวเท้าเพียงปราดเดียวก็จับศีรษะของสาวใช้สองคนกระแทกใส่กันได้ถนัดถนี่
ปึก!
เสียงกะโหลกกระทบกันดังลั่นจนห้องหมุน ซิงเยว่ยังยกเท้าเตะทั้งสองอย่างแรง เกิดเสียงดังพลั่กดังลั่น
จิ่นอิ่งกับจิ่นอ้านกลิ้งตกเตียงหัวคะมำ
ทั้งสองกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง “กรี๊ด...” ลนลานลุกนั่งบนพื้นห้องเย็นเฉียบสลับกันด่าทอ
“เจ้า! นังทาสชั้นต่ำ!”
“เจ้ากล้าตีพวกข้ารึ? นังสุนัขสกปรก ตายเสียเถอะ!”
ซิงเยว่ยืนเท้าสะเอว ร่างระหงโดดเด่นแผ่กลิ่นอายเฉพาะกายบางอย่างออกมา นางคำรามท้าทาย “เข้ามา! อย่ามัวเห่าเอาแต่หอน นังพวกปากสุนัขเน่า หน้าอัปลักษณ์ เหม็นกลิ่นสาบสาง!”
วาจาหยาบคายแสบสันกระชากใจสูบวิญญาณคนเช่นนั้น สาวใช้สองนางที่ชมชอบการประพฤติตัวสูงส่งประหนึ่งว่าตนเป็นคุณหนูมาโดยตลอดทั้งยังไม่เคยมีใครกล้าถกเถียงตนกลับไหนเลยจะรับมือได้
พวกนางจึงเอาแต่เบิกตาอ้าปากพะงาบ ๆ
“เจ้า...เจ้า”
ซิงเยว่เข้ากระชากหัวทั้งสองอีก “พล่ามอยู่ได้ รำคาญยิ่ง”
“กรี๊ดดดดดด...”
“อ๊ายยยย...”
“ผมข้า โอ๊ย! นังซิงเยว่! ผมข้า”
“ปล่อยนะ นังหมาป่าซิงเยว่ อ๊า!”
ซิงเยว่ไหนเลยจะสนใจเสียงทัดทาน นางยังคงกระโจนตัวอย่างหมายมาดถลกหนังหัวสตรีทั้งสองอย่างเลือดเย็น
เสียงตบตีกันพลันดังสนั่น ลั่นสะเทือนเรือนพัก
ไม่นาน พ่อบ้านเหิงที่ได้รับรายงานก็แทบกระอักเลือด
 |
|
|
|
ความคิดเห็น