จอมใจจอมมาร(จบ)

ลำดับตอนที่ #5 : บุรุษแซ่หง1

เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่มิรู้ได้

เหม่ยหลินสะลึมสะลืมค่อยๆ ได้สติฟื้นขึ้นมา หญิงสาวใช้เวลาอีกเป็นนานกว่าจะปรับสายตาของตนเองได้

แต่ถึงแม้ว่านางจะเรียกสติกลับมาได้ทุกอย่างแล้ว สายตาของนางก็ยังไม่สามารถมองเห็นสิ่งใดได้ชัดเจนถนัดตานัก ทุกอย่างโดยรอบบริเวณช่างมืดมิดจนน่ากลัว นางเห็นเพียงคบเพลิงแค่ไม่กี่อันที่ปักเอาไว้ตรงส่วนของกำแพง ปลายคบเพลิงมีแสงไฟเพียงริบหรี่

อา...กำแพง

หญิงสาวจำได้ลางเลือนว่านางตกลงมาจากพื้นของวัดแห่งนี้ นางตกลงมาจากช่องที่เป็นพื้นห้องแล้วทำไมโดยรอบเรือนกายของนางถึงเป็นกำแพง

เหม่ยหลินรีบพยุงตนเองให้ลุกขึ้นนั่งเพื่อพิศมองไปยังทิศทางโดยรอบอีกครั้ง นางรีบปรับสายตาให้ดียิ่งขึ้นมากกว่าเดิมเพื่อสำรวจให้ถ้วนถี่

ท่าทางสงบเรียบนิ่งที่เคยเป็นมาเริ่มร้อนรนแบบที่ไม่เคยเป็น นางเป็นองค์หญิง เป็นสตรีในห้องหอ สถานที่แปลกประหลาดและเหตุการณ์ก่อนหน้าทำให้นางรู้สึกตระหนกไม่น้อย

นางเห็นสถานที่แห่งนี้เป็นห้องมืดดำแต่ทว่ากว้างขวาง ให้บรรยากาศอึมครึมน่ากลัวน่าหวาดหวั่น มีกลิ่นอายเย็นยะเยือกในแบบที่นางไม่เคยเจอ

เหม่ยหลินยิ่งพิศมองยิ่งสำรวจยิ่งรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา เรือนร่างบางระหงเริ่มสั่นเทา ใบหน้าสวยหวานเริ่มฉายแววตระหนกตกใจ ดวงตาฉ่ำหวานเริ่มมีน้ำใสเอ่อคลออยู่เต็มขอบตาทั้งสอง

ถึงแม้ว่านางจะหวาดกลัวแต่ก็หาได้มีเสียงร่ำไห้สะอึกสะอื้นหรือโวยวายอันใดออกมาไม่ นางทำได้เพียงแค่ข่มกลั้นมันเอาไว้ นางไม่เคยโอดครวญหรือแสดงอารมณ์ใดๆ ออกมา ไม่ว่าจะเจอเหตุการณ์เลวร้ายสักเพียงใด

นางทำได้แค่นี้

แค่ข่มกลั้นมันเอาไว้

นางไม่เคยทำสิ่งใดได้มากไปกว่านี้ นางทำได้แค่อดทน

นางต้องอดทนกับทุกสถานการณ์ที่ได้เจอมาตั้งแต่จำความได้

กิริยาที่แสดงออกมาว่ากำลังกลัวอย่างมากมาย พร้อมด้วยเนื้อตัวบอบบางสั่นเทาเกินข่มกลั้นของสตรีงดงามนางหนึ่ง กำลังอยู่ในสายตาของบุรุษผู้หนึ่งที่กำลังนั่งอยู่ด้วยกันกับนาง

เขาตกลงมายังห้องแห่งนี้พร้อมกับนางเมื่อครู่ที่ผ่านมา หลังจากที่เขาคล้ายกับสลบไปเป็นนานด้วยสาเหตุใดก็ไม่ทราบได้ และเมื่อเขาตื่นขึ้นมา เขาก็พบกับนางที่พยายามจะช่วยเขาจากงูพิษ

ดูก็รู้ว่านางไม่มีความสามารถอันใด ดูก็รู้ว่านางเป็นเพียงสตรีอ่อนแอไม่มีความสามารถแม้แต่จะช่วยเหลือตนเอง

และทั้งๆ ที่นางกลัว

นางหวาดผวาหวาดหวั่นออกปานนั้น

แต่นางกลับช่วยเขา

นางช่างโง่งม!

บุรุษลึกลับที่ตกลงมาพร้อมๆ กับเหม่ยหลินเพียงนั่งหรี่ตามองเหม่ยหลินด้วยสายตาคมดำไร้ก้นบึ้งคล้ายกับทะเลสาบลึกลับไม่มีแม้ระลอกคลื่น เขานั่งอยู่นิ่งๆ สายตาคมเฉี่ยวจ้องมองสตรีตรงหน้าด้วยท่าทางน่าสะพรึงจนเหม่ยหลินรู้สึกได้

หญิงสาวถึงกับสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อระลึกได้แล้วว่านางมิได้ตกลงมายังห้องแห่งนี้เพียงผู้เดียว แต่นางตกลงมาพร้อมกับบุรุษน่ากลัวผู้หนึ่ง ผู้ซึ่งช่วยนางจากการถูกงูพิษตัวนั้นขบกัดจนเขาถูกเจ้างูพิษตัวนั้นขบกัดเสียเอง

เมื่อเหม่ยหลินระลึกได้อย่างนั้นแล้ว นางจึงรีบหันหน้ามามองบุรุษลึกลับผู้นี้แบบเต็มตา แสงสว่างของคบเพลิงภายในห้องแห่งนี้ช่วยสายตาของนางได้ไม่มากแต่ก็ไม่น้อย

บุรุษลึกลับผู้นี้มีใบหน้าหล่อเหลาคมคาย ดวงตาโฉบเฉี่ยวคมเข้มดุดันคล้ายพญาราชสีห์กระนั้น อาภรณ์ที่เขาใส่ก็ช่างมืดดำทำให้เขาที่มีท่าทางน่าหวาดหวั่นอยู่แล้วยิ่งเพิ่มความน่าหวาดหวั่นขวัญผวาให้ต้องสั่นสะพรึงขึ้นไปอีก

อันที่จริงมิใช่แค่เพียงอาภรณ์สีเข้มที่ทำให้เขาดูอึมครึมถึงเพียงนั้น แต่เป็นตัวของเขา สายตาของเขา สีหน้าของเขา และกลิ่นอายที่แผ่กำจายออกมาจากเรือนกายสูงใหญ่ของเขา ทั้งหมดล้วนทำให้เขาเป็นบุรุษที่น่ากลัวจนจับขั้วหัวใจ

นางไม่เคยพบเจอใครที่มีท่าทางน่ากลัวน่าเกรงขามน่าหวาดหวั่นสั่นสะพรึงได้ถึงเพียงนี้

เขาเป็นปีศาจหรือไร ไยถึงน่ากลัวยิ่งนัก

แต่...

แต่เขาช่วยนาง เขาถูกงูพิษกัดก็เพราะนาง

เหม่ยหลินนั่งประเมินบุรุษตรงหน้าด้วยท่าทางหวาดหวั่นสั่นเทาผสมปนเปกับสายตาขอบคุณระคนสงสัยทั้งยังเริ่มห่วงใยบุรุษตรงหน้าขึ้นมา

สายตาอย่างนั้นของเหม่ยหลินทำให้บุรุษตรงหน้าเริ่มหรี่ตามองและสงสัย

นางเป็นใคร ไยถึงได้มาอยู่ด้วยกันกับเขา

และเขาเป็นใคร ไยถึงมาอยู่ด้วยกันกับนาง

เมื่อชายหนุ่มคิดมาถึงตรงนี้ ใบหน้าคมคายที่ฉายแววน่ากลัวอยู่แล้วยิ่งเพิ่มความน่าหวาดผวาขึ้นมาอย่างมากมาย แต่ยังไม่ทันที่เขาจะคิดการสิ่งใดได้มากไปกว่านั้น

“ท่าน...” เสียงแว่วหวานเริ่มเอ่ย “ท่านเป็นอย่างไรบ้าง?”

เหม่ยหลินเอ่ยถามอย่างห่วงใยทั้งๆ ที่นางกำลังหวาดกลัวมากนัก ทั้งยังพยายามมองตรงไปยังบาดแผลของเขาที่ถูกงูกัดเมื่อครู่

“เจ้าเป็นใคร?” เส้นเสียงทุ้มใหญ่เอ่ยออกมาเพียงเบาๆ แต่ทว่ากลับทรงพลังน่ายำเกรงได้อย่างไม่น่าเชื่อ

“เอ่อ...ข้า” เหม่ยหลินเริ่มไม่แน่ใจว่าควรเอ่ยคำแนะนำตัวหรือไม่ เขาเป็นบุรุษแปลกหน้า นางไม่ควรไว้ใจเขา

“เจ้ารู้จักกับข้าหรือไม่” เจ้าของสายตาคมดำมืดมิดยิ่งกว่ารัตติกาลเอ่ยออกมาอีกคราด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำแหบห้วนทรงอำนาจเฉกเช่นเดิม

เหม่ยหลินเริ่มกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ท่าทางของเขาช่างน่ากลัวยิ่งนัก ทั้งน้ำเสียงทั้งแววตา ดูทรงพลังมีอำนาจเสียยิ่งกว่าพระบิดาของนางที่เป็นถึงฮ่องเต้เสียอีก

“ท่ะ ท่าน เอ่อ...ข้า...มิอาจทราบได้” หญิงสาวเริ่มส่งเสียงตะกุกตะกักติดขัดขึ้นมา “ท่านเป็นใคร?” นางโพล่งถาม

ชายหนุ่มเริ่มหรี่ตามองเมื่อได้ยินประโยคคำถามนี้ขึ้นมา

เขาเป็นใครอย่างนั้นหรือ?  

เขาเองก็ไม่แน่ใจ

เหตุใดถึงไปนอนอยู่ตรงนั้น

ทำไมกัน?

ใบหน้าได้รูปคมเข้มของบุรุษตรงหน้าเริ่มฉายแววไม่แน่ใจและสงสัยในอะไรบางอย่าง จนเหม่ยหลินรับรู้ได้ถึงอะไรบางอย่างที่เขาแสดงออกมา เขาจำไม่ได้หรือ?

“หง...” เสียงหวานๆ ของเหม่ยหลินเอ่ยออกมาเพียงบางเบา เมื่อนางนึกถึงหยกสีเข้มหน้าตาแปลกประหลาดที่ห้อยอยู่ที่เอวของเขา สลักคำว่าหงอยู่บนนั้น

เจ้าของแผ่นหยกที่ห้อยเอวของเขายิ่งหรี่ตาคมเข้มลงพลางทำท่าครุ่นคิด

หง!?

เหม่ยหลินสังเกตเห็นลักษณะของแผ่นหยกได้ว่าน่าจะเป็นแผ่นหยกประจำตำแหน่งประจำตระกูลหรือบ่งบอกตัวตนว่าเขาเป็นใคร นางจึงเอ่ยเสียงเบาดังเดิม “ท่านแซ่หงหรือ”

บุรุษหนุ่มที่น่าจะมีแซ่ว่าหงตามคำสงสัยของสตรีตรงหน้าเพียงหรี่ตาคมดำลงอีกนิดพลางคิดตามในใจ

อาจจะเป็นไปได้

เขาจึงหลับตาลงพยายามใช้ความคิดอย่างเยือกเย็นแผ่กลิ่นอายเย็นยะเยือกออกมาตามวิสัยถึงแม้ว่าในยามนี้เขาจะยังไม่เข้าใจอันใดมากนักแต่ทว่าความเป็นตัวตนของเขายังคงอยู่

เขาแซ่หง แล้วนามของเขาคืออะไร

ชายหนุ่มใช้เวลาหลับตาทำสมาธิด้วยท่าทางเคร่งขรึมอยู่ครู่ใหญ่จนหญิงสาวที่นั่งอยู่ด้วยกันถึงกับต้องจ้องมองอย่างให้กำลังใจโดยไม่รู้ตัว

ความกลัวยังคงมีอยู่มากมายแต่ทว่านางพอจะดูออก

เขาจำอะไรไม่ได้

เขากำลังป่วย

เขาช่างน่าเห็นใจ

เหม่ยหลินสังเกตเห็นคิ้วเข้มคล้ายกระบี่ของเขาเริ่มขมวดเข้าหากันน้อยๆ เหงื่อกาฬของเขาเริ่มผุดพรายอยู่ตามขมับตามไรผมดกดำ ริมฝีปากหยักได้รูปภายใต้จมูกคมสันของเขาเริ่มเม้มเข้าหากันจนกลายเป็นเส้นตรง

เขาคงกำลังใช้ความคิดอย่างสุดความสามารถ ดูก็รู้ว่าเขาจำสิ่งใดไม่ได้เลยจริงๆ

เหม่ยหลินนั่งสังเกตบุรุษแซ่หงอย่างพินิจและวิเคราะห์จนความหวาดกลัวเริ่มจางหายกลายเป็นความห่วงใยขึ้นมาแทนที่ และเมื่อสังเกตเห็นแล้วว่าเขาคิดการสิ่งใดไม่ออกเป็นแน่นางจึงค่อยๆ เอื้อมมือเรียวเล็กของตนไปแตะบนลำแขนของเขาเบาๆ

เมื่อลำแขนแข็งแกร่งถูกฝ่ามือเรียวเล็กนุ่มนิ่มแตะถูกแผ่วเบา บุรุษตรงหน้าจึงเริ่มลืมตาขึ้นมาแต่ทว่าสายตาคมเข้มยังคงฉายแววน่าหวาดหวั่น กลิ่นอายสังหารพลันแผ่กำจายออกมาโดยไม่รู้ตัว เพียงอึดใจเขาถึงกับสำลักโลหิตสีแดงฉานออกมาจากริมฝีปากได้รูปของเขา

เหม่ยหลินถึงกับชะงักตะลึงงันก่อนจะรีบถลาเข้าหาร่างสูงใหญ่ของเขาโดยไม่รู้ตัวเช่นเดียวกัน นางรีบลูบแผ่นหลังกว้างใหญ่ให้เขาอย่างห่วงใย เขาถูกงูพิษกัดเมื่อครู่ นี่อาจจะเป็นเพราะพิษของงูตัวนั้นอย่างไม่ต้องสงสัย

“ข้าไม่เป็นไร” เสียงแหบห้วนสั่นพร่ากล่าวออกมาพลางยกมือใหญ่หนาปาดเลือดออกจากริมฝีปากด้วยท่าทีสงบเรียบนิ่ง สายตาคมเฉี่ยวนิ่งลึกให้ความรู้สึกทั้งน่ากลัวและเยือกเย็น

“เมื่อครู่ท่านถูกงูพิษกัด” เหม่ยหลินยังคงจับประคองช่วงไหล่ใหญ่หนาของเขาอย่างหวั่นใจฉายชัด หากแต่ความห่วงใยกลับมีมากกว่า นางกำลังโอบประคองบุรุษร่างใหญ่อย่างลืมตัว

บุรุษลึกลับเจ้าของเรือนร่างสูงใหญ่น่ายำเกรงเพียงปรายสายตาคมเข้มดุดันมองตอบกลับในระยะประชิดกับใบหน้าสวยหวาน ใบหน้างดงามของนางอยู่ใกล้กับใบหน้าของเขาเพียงฝ่ามือกั้น

เขาเห็นนางทั้งกลัวทั้งตกใจ นางไม่เป็นอันทำอะไรนอกจากทำตัวสั่นเทา แต่นางกล้าลุกขึ้นมาจับประคองเขา

ถึงแม้ว่าเขาจะยังจำสิ่งใดยังไม่ได้ แต่สัญชาตญาณภายในส่วนลึกของเขากลับบอกแก่เขาได้เป็นอย่างดี ว่าเขาเป็นบุคคลอันตรายที่สตรีไร้ค่าเช่นนางไม่ควรเข้าใกล้ หากเขาตวัดฝ่ามือเพียงนิด ไม่แน่ว่านางอาจจะไม่ทันได้กะพริบตา เรือนร่างงดงามของนางคงแหลกเหลวไม่มีชิ้นดีเสียด้วยซ้ำ

เหม่ยหลินเหม่อมองสายตามืดดำของบุรุษตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจอันใด นางทำได้เพียงกะพริบตากลมใสไร้เดียงสาที่เอ่อคลอไปด้วยม่านน้ำตาแค่เท่านั้น