คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #41 : ตอนที่๓๗ เข้าวัง
ตอนที่๓๗ เข้าวัง
หลายวันผ่านไปข่าวลือของหลี่ซื่อหมินจึงกระจ่างชัดขึ้นด้วยสิ่งที่ทุกคนได้เห็นและประจักษ์แก่สายตา ถึงสาเหตุที่ชายหนุ่มไม่ยอมเกี่ยวข้องกับสตรีนางใดนั้น เป็นเพราะว่าเขามีสตรีในดวงใจอยู่เพียงคนเดียวตลอดมา
ข่าวลือเรื่องเก่าซาไป ข่าวลือเรื่องใหม่ก็มีเข้ามา
ข่าวลือนั้นพุ่งเป้ามาที่หงเหม่ยหลง
เป็นข่าวที่ว่าหญิงสาวเป็นเพียงสาวงามผลัดถิ่นมาจากต่างแคว้นนอกเขตการปกครองของอาณาจักรใดๆ
เป็นเพียงสตรีเร่ร่อนไร้ถิ่นฐานชาติกำเนิด เปรียบเทียบกับสาวงามคนอื่นๆช่างน่าขัน
ยิ่งไม่ต้องกล่าวถึงชายาทั้งสองของหลี่ซื่อหมิน
เว่ยฟางและหยางเจียนนั้นนับว่าเหนือกว่าหงเหม่ยหลงอยู่หลายขุม
เหตุที่ข่าวลือมีออกไปเช่นนั้น ล้วนแล้วแต่เป็นฝีมือของหลิวฉวนหยู่ร์และเฟิงเหวิน
ด้วยเหตุผลเพื่อกลบเกลื่อนร่องรอยของหงเหม่ยหลงและเป็นความประสงค์ของหงเหม่ยหลงที่ไม่อยากโดนสืบสาวตัวตนที่แท้จริงและประวัติชาติกำเนิดรวมถึงความเป็นมาใดๆ
ถึงแม้ว่าหงเหม่ยหลงจะรู้อยู่แก่ใจว่าข่าวของนางไม่สามารถหลอกคนของหงซีกวนได้ แต่ก็ยังดีเสียกว่าที่ผู้อื่นที่ไม่เกี่ยวข้องจะบังอาจมารู้ตัวตนจริงๆของนาง
สืบเนื่องจากว่าหงเหม่ยหลงนั้นเป็นถึงบุตรสาวเพียงหนึ่งเดียวของประมุขสูงสุดของฝ่ายอิทธิพลมืดซึ่งเป็นฝ่ายที่อยู่คนละขั้วกับฝ่ายของเมืองหลวง ทั้งยังไม่ควรยุ่งเกี่ยวกันอย่างสิ้นเชิง
และที่สำคัญนั้นหญิงสาวยังคงไม่อาจให้หงซีกวนบิดาของนางต้องเสื่อมเสียมัวหมองเพราะการกระทำที่ไม่ถูกไม่ควรไม่ถูกต้องของนาง
ทั้งๆที่นางรู้อยู่แก่ใจอย่างนั้น แต่เรื่องของความรักแล้วนางต้องยอมรับว่านางช่างเป็นสตรีที่โง่งมและไม่อาจจะเอาชนะความต้องการภายในจิตใจได้แต่อย่างใด
ภายในห้องส่วนตัวของตำหนักกลางภายในวังของหลี่ซื่อหมิน
“เจ้าต้องการไปกับข้าหรือไม่” หลี่ซื่อหมินก้มหน้าถามหงเหม่ยหลงขณะที่นางกำลังจัดเสื้อผ้าให้เขาอยู่ตรงหน้า ชายหนุ่มหญิงสาวเลือกที่จะใช้ชีวิตหลังแต่งงานภายใต้ตำหนักเดียวกันโดยไม่สนใจใคร
“ข้าไปได้ด้วยหรือ” หงเหม่ยหลงเงยหน้าขึ้นถามชายหนุ่มอย่างไม่แน่ใจ
“แน่นอน” หลี่ซื่อหมินตอบรับเรียบๆ
“แต่ข้าไม่อยากเป็นเป้าสายตา” นางกล่าวขึ้นขณะทำท่าครุ่นคิดก่อนเอ่ย “เช่นนั้นข้าปลอมตัวเป็นองครักษ์ติดตามท่านดีหรือไม่”
หลี่ซื่อหมินมิได้ตอบคำ เขาเพียงก้มมองหน้านางนิ่งๆ ก่อนเรียกนางเสียงต่ำ “หลงเอ๋อร์...”
“หืม...”
“เจ้าเป็นชายารักหนึ่งเดียวของข้า ไม่มีอะไรต้องอาย”
“ท่านก็รู้ ว่ามิใช่เรื่องนั้น ข้าแค่เป็นห่วงท่าน” นางกล่าวเรื่อยๆขณะจัดผ้าให้ชายหนุ่มอย่างต่อเนื่อง
วันนี้หลี่ซื่อหมินได้รับคำสั่งให้เข้าเฝ้าฮ่องเต้เป็นการส่วนตัวพร้อมด้วยชายาทั้งสองคือเว่ยฟางและหยางเจียน
แม้ว่าจะสร้างความขัดเคืองใจให้แก่หลี่ซื่อหมินอยู่ไม่น้อย แต่เขาก็มิอาจปฏิเสธรับสั่งขององค์จักรพรรดิได้
“เสร็จแล้ว” หงเหม่ยหลงเอ่ยขึ้นเมื่อจัดการกับชุดของหลี่ซื่อหมินเป็นที่เรียบร้อย
นางมักจะชอบทำอะไรต่างๆให้ชายหนุ่มอยู่เสมอไม่ว่าจะเป็นจัดเตรียมเสื้อผ้าอาภรณ์ จัดการเรื่องอาหาร จัดการเรื่องเล็กเรื่องน้อยของเขา แม้กระทั่งบีบนวดหรือขัดหลังให้เขาขณะอาบน้ำ
ทุกอย่างที่นางทำช่างผิดกับบุคลิกลักษณะของนาง
แต่นางกลับทำได้อย่างเป็นธรรมชาติ มิได้ฝืนกระทำหรือใส่จริตมารยาแม้แต่น้อย
“ข้าขอเวลาปลอมตัวสักครู่” หงเหม่ยหลงเอ่ยพลางหมุนตัวเดินไป
“ไม่จำเป็น” หลี่ซื่อหมินขัดขึ้น “เจ้าควรนั่งรถม้าคันเดียวกับข้า”
“ไม่เอา” นางปฏิเสธ ขณะกำลังหาชุดในตู้
“ทำไม”
“คนในวังมักคำนึงถึงฐานันดรเป็นสำคัญ ใช่ว่าข้าไม่รู้”
นางตอบเรื่อยๆก่อนหยิบชุดที่ต้องการมาไว้ในมือ “ท่านนั่งรถม้าไปกับพวกชายาของท่านเถอะ”
“เจ้ากำลังเคืองข้ารึ”
“อยากให้ข้าเคืองหรือไม่” หญิงสาวกล่าวขณะเดินเข้าหลังฉากเพื่อผลัดผ้า
“อยาก” ชายหนุ่มตอบคำขณะเดินตามเข้าหลังฉาก “ข้าชอบเวลาที่เจ้าหึงหวงข้า”
“นั่นท่านจะทำอะไร” หงหม่ยหลงถามขึ้นเมื่อเห็นหลี่ซื่อ หมินเดินตามมาอยู่หลังฉากด้วยกัน
“ข้าไม่ยอมให้เจ้าปลอมตัว”
“ไม่เอา”
“มานี่”
"อย่านะ...ท่าน..."
"..."
ทั้งสองจึงเสียเวลาทำอะไรบางอย่างตรงหลังฉากอยู่ครู่ใหญ่ เป็นนานกว่าจะได้มารวมตัวกันที่รถม้าที่จอดรออยู่แล้วที่ด้านหน้าของวัง
เมื่อมาถึงรถม้า หงเหม่ยหลงที่อยู่ในชุดสตรีสวยงามเพราะพ่ายแพ้ให้แก่หลี่ซื่อหมินจึงต้องมาเจอกับสายตาดูแคลนเปรียบเทียบของชายาทั้งสองของหลี่ซื่อหมินที่อยู่ในชุดอาภรณ์สวยงามอลังการเต็มยศ
แต่หญิงสาวมิได้ใส่ใจกับสายตาพวกนั้น
เพราะถ้าหากนางสนใจ เกรงว่าชายาทั้งสองของหลี่ซื่อ หมิน คงไม่ได้มายืนสวยกันอยู่ตรงนี้
นางต้องใจกว้างเข้าไว้ นางต้องปรับตัวเป็นภรรยาที่ดีของสามีอันเป็นที่รัก นางไม่อยากสร้างปัญหาให้เขา
แค่เพียงเรื่องที่เขาต้องคอยปกป้องนางและคอยระแวดระวังพวกกลุ่มมืดที่อาจจะออกมาตามล่านางให้กลับไปอยู่ทุกเวลา แค่นั้นนางก็รู้สึกผิดจะแย่อยู่แล้ว
ภายในรถม้าคันงามหรูหราซึ่งมีขนาดใหญ่โออ่าสมฐานะขององค์รัชทายาท บัดนี้มีบุคคลนั่งมาด้วยกันถึงสี่คน
โดยที่สองคนนั่งอย่างสบายใจ ผิดกับอีกสองคนที่นั่งมาด้วยอารมณ์ที่แตกต่าง
เว่ยฟางนั้นยังคงมีสีหน้าและสายตาที่ไม่อยากจะเชื่อว่าสตรีของหลี่ซื่อหมินจะเป็นหงเหมยหลง
เว่ยฟางยังจำหงเหมยหลงได้ดี เมื่อสามปีก่อนนั้น หงเหม่ยหลงนั้นยังเป็นเพียงดรุณีพ้นวัยปักปิ่นได้ไม่นาน ทั้งยังไม่สวยสดงดงามถึงเพียงนี้
แต่ถึงแม้ว่าเว่ยฟางจะมีความคิดเช่นนั้น สายตาดูแคลนว่าหงเหม่ยหลงเป็นเพียงสตรีไร้ศักดินายังคงมีอยู่ อย่างไรเสีย เว่ยฟางยังสูงส่งกว่าหงเหม่ยหลงมากนักในความคิดของนางเอง
ส่วนหยางเจียนนั้น นางมีบุคลิกนิ่งเฉย นางมักจะทำตัวเองให้เหมือนดั่งนางพญาอยู่ตลอดเวลา สายตาของหยางเจียนนั้นมีทั้งสายตาดูแคลนและสายตาจิกกัดหงเหม่ยหลงอย่างเปิดเผยตลอดเวลา
หงเหม่ยหลงนั้นทำตัวสบายๆมิได้สนใจสายตาพวกนั้น เพราะสายตาที่นางเคยเจอจนชินนั้น น่ากลัวกว่าสายตาของสตรีพวกนี้มากนัก
แต่! อย่าได้คิดที่จะทำอะไรเกินกว่าส่งสายตาก็แล้วกัน หญิงสาวคิดในใจด้วยสีหน้าปกติ
ส่วนหลี่ซื่อหมินนั้น เขาเพียงนั่งนิ่งๆด้วยสีหน้าเรียบเฉย ทำตัวตามสบายไม่ต่างจากหงเหม่ยหลง
เขาไม่เคยสนใจสตรีนางใดนอกจากหงเหม่ยหลง ชายาทั้งสองของเขาไม่เคยอยู่ในสายตาของเขามาตั้งแต่ไหนแต่ไร
ด้วยเพราะว่าการอภิเษกสมรสระหว่างเขากับชายาทั้งสองนั้น ล้วนแล้วแต่ทำไปเพื่อผลประโยชน์ของราชสำนักและผลประโยชน์ของพวกนางเองที่อยากมีฐานะเป็นชายาในองค์รัชทายาท
พวกนางหาได้รู้จักมักคุ้นกับเขาแต่ประการใด ทั้งยังพูดคุยกันนับคำได้
ถึงแม้ว่าเว่ยฟางจะเคยเข้าออกวังของเขาอย่างถือสิทธิ์ก็ตาม แต่เว่ยฟางก็ไม่เคยได้เข้าถึงตัวเขาแต่อย่างใด
เวลาผ่านไป...
เมื่อเดินทางมาถึงจุดหมายปลายทางที่เป็นพระราชวังแล้วนั้น ทุกคนจึงลงจากรถม้า แล้วเดินเข้าไปตามทางที่ทอดยาวภายในพระราชวังอย่างสวยงามอลังการตามติดด้วยคณะบริวารอย่างสมฐานะ
ที่แห่งนี้หงเหม่ยงยังไม่เคยได้มา จึงตื่นตาตื่นใจอยู่บ้าง
เมื่อมาทุกคนเดินทางถึงด้านหน้าตำหนักใหญ่โตแห่งหนึ่งจึงหยุดเดินขบวนอยู่เพียงครู่เพื่อรอการอนุญาตจากบุคคลผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดของแผ่นดินแคว้นหลี่ที่ประทับอยู่ภายด้านในตำหนัก
หงเหม่ยหลงคาดว่าน่าจะเป็นตำหนักขององค์ฮ่องเต้ เพราะว่าดูจากขนาดที่ใหญ่โตและตกแต่งไว้อย่างอลังการสมฐานะขององค์จักรพรรดิแล้ว หญิงสาวจึงเข้าใจได้ไม่ยาก ไม่ต้องรอให้ใครมาอธิบายใดๆ
“มากันแล้วหรือ” เสียงๆหนึ่งฟังดูเหมือนนุ่มนวลดังขึ้นอยู่อีกฝั่งหนึ่งของทางเชื่อมต่อระหว่างตำหนักในเขตของพระราชวังแห่งนี้
เมื่อหงเหม่ยหลงหันหน้าไปมองเห็นเป็นสตรีนางหนึ่งแต่งกายด้วยชุดที่เรียกได้ว่าวิจิตรการตา เครื่องประดับประดาระโยงระยางแบบจัดเต็ม
หงเหม่ยหลงจึงพอจะเดาได้ไม่ยากว่านี่คือฮองเฮา
แต่ดูจากใบหน้าที่ยังไม่สูงวัยมากนัก นางไม่น่าจะใช่มารดาของหลี่ซื่อหมินอย่างแน่นอน
“ถวายบังคมฮองเฮาเพคะ” เสียงอ่อนหวานของหยางเจียนและเว่ยฟางกล่าวขึ้นขณะทำความเคารพสตรีนางนี้อย่างพร้อมเพรียง ทำให้หงเหม่ยหลงต้องยอบกายลงทำความเคารพไปด้วยกัน หญิงสาวเพียงปฏิบัติตามกฎระเบียบเพื่อรักษาเกียรติของสามีอย่างหลี่ซื่อหมิน
หลี่ซื่อหมินเพียงเอ่ยทักทายด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งและทำความเคารพตามธรรมเนียมปฏิบัติด้วยท่าทางเคร่งขรึมมากกว่าปกติถึงสามส่วน
“หยางเจียนหลานข้า เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง” ฮองเฮาตรัสพลางยกเรียวมือเรียวสูงค่าขึ้นมาทางหยางเจียน
“ทูลฮองเฮา หม่อมฉันสบายดีเพคะ ขอบพระทัยฮองเฮาเพคะ” หยางเจียนกล่าวอย่างนอบน้อมประจบประแจงขณะเดินเข้าไปรับมือเรียวงามดั่งหยกเลอค่าของฮองเฮา
ทั้งสองแสดงท่าทางสนิทสนมกลมเกลียวกันจนเว่ยฟางที่เป็นถึงองค์หญิงยังรู้สึกอึดอัดขึ้นมาหลายส่วน
“เปิ่นกงจำได้ว่าในเทียบเชิญที่ส่งให้แก่องค์รัชทายาทระบุไว้ว่าเชิญแค่ชายาเอกและชายารองเพียงเท่านั้น” ฮองเฮาตรัสขึ้นขณะปรายตามองหลี่ซื่อหมินและหรี่ตามองมาทางหงเหม่ยหลงด้วยสายตาดูแคลนไม่ปิดบัง
อันที่จริงนั้นฮองเฮาต้องการเชิญแค่หลี่ซื่อหมินกับหยางเจียนหลานรักเพียงสองคนเท่านั้น แต่เว่ยฟางเป็นถึงองค์หญิงในพระสหายขององค์ฮ่องเต้ทั้งยังมีตำแหน่งเป็นชายาเอก จึงมิอาจข้ามหน้าข้ามตาไปได้ จึงจำใจต้องเชิญมาเสียด้วยกัน แต่กับสตรีที่เป็นเพียงอนุชายา...
“นางเป็นชายาของกระหม่อม” เสียงของหลี่ซื่อหมินเอ่ยขึ้นนิ่งๆด้วยสีหน้าเรียบเฉยไปทางฮองเฮา
หงเหม่ยหลงสังเกตเห็นความตึงเครียดของหลี่ซื่อหมิน
“แค่สตรีไร้ฐานะ ไหนเลยคู่ควรแก่สถานที่แห่งนี้” เสียงฮองเฮากล่าวอย่างดูแคลนขณะย่างกรายดั่งนางพญาไปกับหยางเจียนโดยมิได้มองหน้าผู้ที่นางกำลังกล่าวถึงแต่อย่างใด
“อย่าทรงกริ้วไปเลยเพคะ ฮองเฮา” หยางเจียนยังคงประจบประแจงขณะเดินตามฮองเฮาไป เว่ยฟางไม่รอช้ารีบนวยนาดตามไปทันที
เมื่อขบวนของฮองเฮาและชายาทั้งสองของหลี่ซื่อหมินที่ประกอบไปด้วยบรรดาบ่าวไพร่จำนวนหนึ่งเดินเข้าไปด้านในตำหนักแล้ว หงเหม่ยหลงจึงแตะเบาๆที่แขนของหลี่ซื่อหมินก่อนเอ่ยถาม
“ท่านเป็นอะไร”
หลี่ซื่อหมินหันหน้ามองหงเหม่ยหลงถามกลับ
“เจ้าเคืองหรือไม่”
“ท่านนั่นล่ะ เคืองอะไร” หญิงสาวถามต่อ
ชายหนุ่มถอนหายใจเพียงนิด “เจ้าไม่เป็นไรนะ”
“ท่านนั่นล่ะเป็นอะไร” หญิงสาวเริ่มขมวดคิ้ว
"เจ้าอย่าได้เคือง"
"ท่านก็อย่าได้เคือง"
“เจ้านั่นล่ะ”
“ท่านนั่นล่ะ”
“จะเถียงกันอีกนานหรือไม่” หลิวฉวนหยู่ร์ที่ติดตามหงเหม่ยหลงมาด้วยในชุดนางกำนัลถามขึ้นด้วยสำเนียงติดปากจากการเป็นผู้นำระดับหนึ่งของฝ่ายอิทธิพลมืด ทั้งยังไม่คุ้นชินกับการพูดจาด้วยประโยคยากๆของทางเมืองหลวง
“ข้าว่ารีบเข้าไปแล้วรีบกลับออกมาจะดีกว่านะ”
ประโยคนี้ของหลิวฉวนหยู่ร์ทำหลี่ซื่อหมินและหงเหม่ยหลงถึงกับนึกขันและเห็นด้วย ก่อนพากันเดินเข้าไปในตำหนักด้วยท่วงท่าสง่างาม ไร้อารมณ์คุกรุ่นจากเหตุการณ์ก่อนหน้า
*********
รุ่นพ่อ คลิก>>> จอมใจจอมมาร
**********************
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
ความคิดเห็น