ขอเพียงใจรักมั่น真诚的爱[จบ]

ลำดับตอนที่ #4 : จูหยวนจาง

"ฮูหยิน นายท่านกลับมาแล้วเจ้าค่ะ" สาวใช้นางหนึ่งรีบวิ่งมาบอกกล่าวแก่หลิวหลีตามหน้าที่ของตนที่ได้รับมอบหมาย

หญิงสาวที่นั่งรอจูหยวนจางอยู่นานจึงรีบลุกขึ้นแล้วเดินมาที่ประตูห้องเพื่อเมียงมองตามทางเดินเข้าเรือนพลางกล่าวแก่สาวใช้ "ขอบใจมาก เจ้าไปนอนเสียเถิด"

"เจ้าค่ะ" สาวใช้กล่าวรับอย่างไม่รีรอก่อนรีบเดินจากไป

หลิวหลีนั่งรอจูหยวนจางกลับมาจากทำงานจนดึกดื่น แม้จะง่วงงุนอยู่บ้าง แต่นางยังอยากจะรอเขา

"ท่านกลับมาแล้ว" หญิงสาวกล่าวทักทายเสียงใสเมื่อเห็นชายหนุ่มเดินเข้าห้องมา "เหนื่อยหรือไม่เจ้าคะ" นางกล่าวพลางเดินเข้ามาใกล้ชายหนุ่มด้วยท่วงท่านอบน้อมอ่อนช้อย

จูหยวนจางที่เห็นหลิวหลีรอเขาอยู่พร้อมเสียงหวานใสของนางที่กล่าวแก่ตน แต่เขาก็มิได้สนใจนำพาใดๆกับนาง

เขาเพียงปรายตามองนางเพียงนิดก่อนเดินเข้าห้องอาบน้ำไป

หลิวหลีได้แต่มองตามหลังกว้างใหญ่ของเขาที่เดินห่างนางไปอย่างเงียบงัน

อืม...หยิ่งจริงเชียว คืนเข้าหอยังคึกอยู่เลย

หญิงสาวนึกเข่นเขี้ยวอยู่ในใจ

ภายในห้องอาบน้ำที่ตลบอบอวลไปด้วยกลุ่มควันพวยพุ่งเพราะน้ำอุ่นได้รับการเติมเต็มอยู่ตลอดเวลาก่อนที่จูหยวนจางจะเข้ามาภายในห้องแห่งนี้นั้น

ชายหนุ่มยังคงนั่งแช่น้ำอุ่นอยู่อย่างใจเย็น

เขายังไม่ชินจริงๆ กับการอยู่ร่วมห้องกับสตรี

เขาไม่เคยต้องอยู่ร่วมชายคากับสตรีนางใด

ทั้งยังเป็นสตรีแปลกหน้า

นางเป็นใครมาจากไหน

เขาไม่อยากจะรู้

เขาไม่เคยคิดอยากจะแต่งงาน

เขาไม่เคยต้องการที่จะมีเมียมาเป็นห่วงผูกคอ

เขาชอบชีวิตอิสระ

ชอบทำอะไรที่ยิ่งใหญ่ เยี่ยงชายชาติทหาร

เขาเข้ารับการฝึกทหารและเป็นทหารมาตั้งแต่ยังเด็ก

ตำแหน่งรองแม่ทัพภาคที่เขาได้มานั้น ล้วนได้มาด้วยความสามารถของเขาเอง

แต่กับสมรสพระราชทานที่ไม่อาจปฏิเสธนี้

ทำให้หลายคนเคลือบแคลง

และคิดว่าเขาได้ตำแหน่งมาด้วยเพราะอำนาจของตระกูลใหญ่ฝ่ายหญิง

ช่างเหลวไหลสิ้นดี!

            เมื่อคิดถึงตรงนี้

ช่างน่าเจ็บใจยิ่งนัก!

นางเป็นอะไรมากหรือไม่

ใยถึงอยากแต่งงานกับเขานัก

เขารู้มาว่าสมรสพระราชทานนี้

เป็นความต้องการของนาง

นางคงชมชอบเขา

นางคงเป็นหนึ่งในสตรีหลายๆคนที่ชมชอบเขา

แต่เขามิได้ชมชอบสตรีนางใด

เขามิได้ชมชอบนาง...

            เวลาผ่านไปเกือบสองเค่อ(ครึ่งชั่วโมง)

"อาบน้ำเสร็จแล้วหรือเจ้าคะ" หลิวหลีรีบกล่าวขึ้นเมื่อเห็นจูหยวนจางเดินออกมาจากห้องอาบน้ำ "ดื่มน้ำแกงบำรุงร่างกายหน่อยนะเจ้าคะ" นางยังคงออดอ้อนเอาใจเขา

"ข้าไม่หิว" ชายหนุ่มปฏิเสธเสียงห้วนขณะหมุนตัวเดินไปนั่งอ่านหนังสือที่มุมหนังสือตรงโต๊ะตัวหนึ่ง

หญิงสาวถึงกับเงียบงัน กระพริบตาปริบๆ

อืม...

เอาใจยากจริง หลิวหลีคิดในใจ

แต่ไม่เป็นไร

เพราะว่าอย่างน้อยนางกับเขาก็ได้อยู่ร่วมห้องเดียวกัน

ไม่เหมือนที่บ้านเก่าของนาง ที่จวนตระกูลของนาง บิดาและมารดาของนาง

ที่นั่น บุรุษมีเรือนที่แยกออกไป บรรดาสตรีที่เป็นภรรยาต่างแยกออกไปอยู่คนละเรือน

ทุกค่ำคืน สตรีพวกนั้นจะต้องชะเง้อคอรอคอยว่าเมื่อไหร่จะได้รับใช้ปรนนิบัติชายผู้เป็นสามี

และก็ต้องคอตกหรือไม่ก็อิจฉาริษยาจนนอนไม่หลับ เมื่อผู้เป็นสามีเลือกเข้าเรือนของสตรีอื่นที่มิใช่เรือนนอนของตน

อืม...

เอาล่ะ

หลิวหลีเสียอย่าง

ไม่มีอะไรที่นางทำไม่ได้

นางอยากได้อะไร นางย่อมต้องได้

แม้แต่บุรุษที่เข้าถึงยากผู้นี้

นางไม่ยอมแพ้หรอก

ถึงแม้ว่าจะมีหญิงอื่นอีกมากที่ชมชอบเขา

แล้วอย่างไร  

ใครสน!

ในเมื่อเขามิได้ชมชอบใครตอบกลับไป นางย่อมทำได้ทุกอย่างที่นางอยากทำ

ยามนี้ นางได้ตัวเขาแล้ว ได้แต่งงานกับเขาแล้ว

ต่อไป

สิ่งที่นางจะต้องได้

ก็คือ รอยยิ้ม

รอยยิ้มของเขา

นางอยากได้...

หลิวหลีกระตุกยิ้มที่มุมปากเพียงนิดด้วยสายตามุ่งมั่นหมายมาด

กิริยานั้นหาได้รอดพ้นสายตาคมของใครบางคนตรงมุมหนังสือไม่

จูหยวนจางนั่งพิศมองนางผู้เป็นภรรยาหมาดๆ ตาปริบๆ ก่อนหรี่ตาคิดในใจ

อา...สตรีนางนี้

ไม่น่าไว้ใจ

เขาต้องระวังตัวเอาไว้เสียแล้ว...