คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #34 : ความจริงบางอย่าง
เหม่ยหลินหาได้สนใจกิริยาจริตมารยาเหลือเกินนั่น
“เจ้าเป็นใคร?” นางถามย้ำด้วยเสียงแว่วหวาน นึกระแวงขึ้นมาจับใจ ว่าสตรีนางนี้จะเกี่ยวข้องอันใดกับพี่หงของนาง ถึงแม้ว่านางจะเป็นถึงสตรีชั้นสูง แต่อารมณ์หึงหวงเช่นปุถุชนยังคงมี มันจึงมิใช่เรื่องแปลกอันใด หากนางจะรู้สึกเช่นนี้ “เจ้าเกี่ยวข้องอะไรกับพี่หง” เสียงคำรามช่างอ่อนโยนนัก
“ข้ามีนามว่าโหยวฟางหลัน คนงามแห่งพงไพร แล้วท่านเล่ามีนามว่าอย่างไร” ฟางหลันตอบคำพร้อมถามกลับ
“ข้าไม่จำเป็นต้องบอกเจ้า” องค์หญิงเช่นนางย่อมถามนามผู้อื่นได้ โดยมิต้องแนะนำตนเองกลับแต่อย่างใด
ฟางหลันหาได้สะทกสะท้านในท่าทางหยิ่งทะนงถือตัวเยี่ยงนั้นของสตรีตรงหน้าไม่ นางเพียงเอ่ยออกไป “ให้ข้าเดานะ ท่านต้องเป็นองค์หญิงแน่ๆ รูปลักษณ์ของท่านบ่งบอกเช่นนั้น ถึงแม้จะอยู่ในอาภรณ์สีขาวขมุกขมัว แต่กลิ่นอายสูงศักดิ์ของท่านมิอาจซ่อนเร้น ยิ่งได้เห็นยามเปลือยกายอย่างนี้ ยิ่งมิต้องอธิบายขยายความ ใช่หรือไม่?”
เหม่ยหลินได้ฟังยิ่งขมวดคิ้วมุ่น “เจ้ากำลังนอกเรื่อง” นางยืดตัวเชิดหน้าเผยความสูงส่งให้ได้เห็น อำนาจมากบารมีเฉกเช่นชนชั้นสูงแผ่กำจายออกมา มิให้ผู้ใดกล้าล่วงเกินกัน แน่นอนว่ากิริยาอย่างนี้ นางทำได้ไม่ยากเย็น
“จงตอบคำถามของข้ามา” เหม่ยหลินถามเสียงเย็น ดวงตาสวยหวานไม่มีวี่แววล้อเล่น ใบหน้างดงามเริ่มบึงตึง
ฟางหลันทำหน้าย่นทันใดเมื่อรับรู้ได้ว่าสตรีตรงหน้ามิสามารถล้อเล่นได้ “ข้าฟางหลัน เป็นเจ้าสำนักหมื่นดารา หนึ่งในอาณัติของท่านประมุขหงซือกวนผู้ยิ่งใหญ่ ข้าย่อมรู้จักเขา แม่นางโปรดใจเย็น”
“เจ้าจงบอกมา ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับเขา” เหม่ยหลินถามตามตรงดั่งใจคิด หากเป็นเรื่องของผู้อื่นนางคงไม่สนใจ แต่นี่เกี่ยวข้องกับพี่หงของนาง
ฟางหลันจึงหันซ้ายแลขวา เพื่อมองลาดเลาด้วยรู้สึกได้ว่าเรื่องนี้ไม่ธรรมดา เป็นไปได้ว่าท่านประมุขหงผู้เคร่งขรึมถนอมคำคงจะไม่ยอมบอกกล่าวต่อคนรักว่าแท้จริงแล้วท่านเป็นใคร ชั่วร้ายยิ่งกว่าปีศาจทั้งปวงปานใด
อา...ท่านประมุขช่างอำมหิตนัก โกหกได้กระทั่งคนรักรึ?
หึ! สตรีด้วยกันไหนเลยจะยอม
ฟางหลันนึกเห็นใจสตรีเพศด้วยกันยิ่งนัก หากนางมีคนรักแล้วเขาซ่อนเร้นตัวตนเช่นนี้ นางคงตรอมตรมมิใช่น้อย
เมื่อคิดได้ดั่งนั้น นางจึงแหวกม่านน้ำถลาร่างงามเข้าชิดสตรีสูงศักดิ์ตรงหน้าทันที แล้วเอ่ยกระซิบกระซาบประหนึ่งหอมแก้มกันกระนั้น
เหม่ยหลินตกใจนัก แต่นางหลบไม่ทันจะให้ทำอย่างไร
ส่วนเจ้าเฟยเฟยนั้นกำลังจ้องมองสาวงามทั้งสองคุยกันอย่างเงียบงัน เนื่องจากยังสัมผัสมิได้ว่าจะเกิดอันตรายใด
เรื่องราวมากมายถูกถ่ายทอดออกมาจากปากสีแดงสดของฟางหลัน ในที่สุดเหม่ยหลินก็รับรู้ได้ ว่าพี่หงของนางเป็นใคร ยิ่งใหญ่ปานใด
เขาเป็นถึงประมุขของฝ่ายอธรรมที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในยุทธภพ เป็นถึงเจ้าแห่งสำนักหมื่นโลกันต์ ซึ่งสำนักนี้ฟางหลันบอกว่าเป็นสำนักเหนือสามัญ เป็นหนึ่งในใต้หล้า หงซือกวนคือผู้คุมขุมกำลังใต้แผ่นฟ้าที่นับได้ว่าสูงส่งกว่าโอรสสวรรค์ของราชสำนักเสียด้วยซ้ำ
เหม่ยหลินฟังคำจากสตรีตรงหน้าด้วยหัวใจเต้นแรง ทรวงอกอึดอัดไปหมด แน่นอนว่าเรื่องนี้มิใช่เรื่องที่เกินคาดเดาของนาง ฟางหลันมิได้โกหกนางเป็นแน่ แต่นางควรทำอย่างไรกับความจริงนี้ นางจะยอมบอกเขา เพื่อให้เขาจากนางไปอย่างนั้นหรือ?
หญิงสาวนิ่งฟังด้วยใบหน้าร้อนผ่าว รู้สึกราวกับมีมีดนับพันต้องเตาไฟจนร้อนฉ่า แล้วกระหน่ำกรีดเข้าโพรงอกจนร้อนรุ่มไปหมด นางอยากร่ำไห้ยิ่งนัก เมื่อได้รับรู้เรื่องราวเช่นนี้
นางควรตัดใจหรือไม่?
ฟางหลันเล่าทั้งหมดไม่คิดปิดบัง ถึงความอำมหิตโฉดชั่วของท่านประมุขหงซือกวน ตั้งแต่ไล่ฆ่าผู้คนที่กล้าต่อกร จนกระทั่งเหยียบหัวกะโหลกยืนตระหง่านบนภูเขาซากศพของเหล่าพวกคิดคดทรยศไม่สวามิภักดิ์ ท่ามกลางพิรุณโลหิตสาดซัดหลั่งนองทั่วทั้งแผ่นดิน เปลวไฟบรรลัยกัลป์แผดเผาทั่วหล้าจนวุ่นวายราวขุมนรกแดงเดือดบนดิน
เมื่อนางเล่าจบก็เอียงหน้ามองสตรีผู้มีน้ำตาคลอจนเอ่อล้นอยู่เงียบๆ หาได้คิดจะปลอบประโลมอันใดต่อกันไม่ ด้วยเรื่องราวที่เล่าให้ฟังนั้น ล้วนเป็นความจริงทั้งสิ้น
อา...แต่จะว่าไปแล้ว ทุกเรื่องราวของท่านประมุขนับว่าเป็นเรื่องที่ดี น่าภาคภูมิใจนัก นางยังชื่นชมเขาเลย
อืม...แล้วแม่นางร้องไห้ทำไม?
เหม่ยหลินเห็นสตรีตรงหน้ากะพริบตาปริบๆ มองมาคล้ายฉงนสงสัยและใคร่รู้ความนัยกันเยี่ยงนั้น นางจึงรีบปรับสายตาและสีหน้าทันใด แล้วเคลื่อนกายห่างออกไปเพื่อแช่น้ำอยู่นิ่งๆ อย่างระแวงก่อนเอ่ยถามเสียงเรียบ “แล้วเจ้าเล่า? คิดทรยศหรือสวามิภักดิ์ต่อเขา”
ฟางหลันได้ยินคำถามก็เอ่ยตอบทันควัน “ข้าย่อมสวามิภักดิ์ด้วยใจจริง เพราะข้ายังรักในชีวิตอันงดงามของตนเองและใบหน้านี้ที่สวยสดที่สุดในใต้หล้า หากข้าตายไปคงน่าเสียดายแล้ว” นางกล่าวคำพร้อมยกหลังมือขึ้นมาไล้เรียวนิ้วกรีดกรายที่ปลายคาง เล่นหูเล่นตาได้อย่างน่าชม
นางเอ่ยต่อยามเคลื่อนกายเข้าหาเหม่ยหลิน “ท่านช่วยพูดกับท่านประมุขให้ข้าได้หรือไม่ อย่าให้เขาฆ่าข้าเลยนะ ความผิดของข้าโปรดลืมๆ มันไปเสีย”
“ความผิดของเจ้าคืออะไร?” เหม่ยหลินถามเสียงเบา จิตใจล่องลอย
ฟางหลันทำหน้าเศร้าสลดแล้วกล่าวตอบตามตรง “ความผิดของข้าไม่มากมายอันใด ข้าก็แค่เจ้าเล่ห์เล็กน้อยเพื่อแย่งชิงบุรุษกับสำนักไผ่เขียว จนมีผลให้เกิดความวุ่นวายระหว่างสองสำนักก็เท่านั้น” นอกจากมิได้บุรุษกลับคืนมา ยังพาความฉิบหายจนสำนักวอดวายกลายเป็นสุสานทั้งหมู่บ้าน ประโยคหลังนางมิได้เอ่ยออกมา
เหม่ยหลินเพียงนิ่งฟัง มิได้ต่อคำใดทั้งสิ้น
ขณะที่สองสตรีกำลังเสวนายามแช่น้ำร้อน เสียงสวบสาบเหยียบย่ำใบไม้แห้งพลันดังมาจากป่ารกทึบทางทิศหนึ่งตามด้วยเสียงแหบห้าวของบุรุษมากว่าสองคนพูดคุยกันดังแว่วมา
“ข้าเห็นพวกนางแช่น้ำอยู่ งดงามนัก ผิวขาวมาก น่าคร่อมยิ่ง”
“อ่า...ข้านึกกระสันเหลือเกิน”
“ใครเข้าหาพวกนางก่อนย่อมได้จัดแรงๆ ให้ถึงใจชุดใหญ่”
เสียงต่อคำกักขฬะไปมาถูกแทนที่ด้วยเสียงฝีเท้าวิ่งแข่งขันกันมาทางบ่อน้ำร้อน ประหนึ่งหมาป่าผู้หิวโหยกระนั้น
เหม่ยหลินพลันชะงักนิ่ง
ฟางหลันแค่หรี่ตา
**********************
ทดลองอ่าน เรื่องของฟางหลัน คลิก >>>นางร้ายพ่ายรัก (ดวงใจแม่ทัพ)
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
ความคิดเห็น