คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่1 พี่ชายจอมหยิ่ง1
พรุ่งนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรกของปีการศึกษาภาควิชาปกติของคณะอักษรศาสตร์
คืนนี้ก่อนเข้านอน ณภัทร จึงถูกลินดาผู้เป็นมารดาบังคับให้ใส่ชุดนักศึกษามาอวดโฉม หรือเรียกง่ายๆ อีกอย่างหนึ่งว่าบังคับแต่งกายมาให้แม่ตรวจระเบียบดูก่อนอย่างเข้มงวด
ชุดต้องไม่รัดรูปจนเกินไป กระโปรงสอบก็ห้ามสั้น กระโปรงพลีทจีบรอบก็ต้องไม่บางเกินไป กระดุมเสื้อต้องแน่นหนา ซิปห้ามปริ ผ่าหลังห้ามสูง ไม่ให้ใส่ผ่าข้างเห็นโคนขา
สรุปก็คือลินดาเป็นคุณมารดาเจ้าระเบียบระดับห้าดาว เป็นคุณแม่ที่เจ้ายศเจ้าอย่างตามแบบฉบับครอบครัวที่เติบโตมา ชอบความมีระเบียบชอบจัดการชอบบริหาร
เมื่อก่อนตั้งแต่เด็กอนุบาล ชั้นประถม มัธยมคอซอง จนกระทั่งเติบโตเข้าเรียนชั้นมัธยมปลายถึงปีที่ห้า ณภัทรถูกลินดาคุมเข้มทุกอย่างตั้งแต่เรื่องกินเรื่องแต่งตัวแค่คนเดียว
แต่ต่อมาตั้งแต่มัธยมปลายปีที่หกจนถึงเวลานี้เธอถูกคุณพ่อซึ่งเป็นสามีใหม่ของแม่ช่วยคุมเข้มด้วยอีกคน
ดังนั้นสาวสวยวัยใสจึงต้องแต่งชุดนักศึกษาถูกระเบียบตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้ามาให้ทั้งสองท่านตรวจการแต่งกายที่ห้องพักผ่อนดูทีวีของครอบครัว
เธอยิ้มเต็มหน้าจนเกิดลักยิ้มน่ารักที่ข้างแก้มขาว เรือนผมดำขลับเรียบลื่นปล่อยยาวสยายเคลียไหล่มน ผมหน้าม้ายาวจนต้องปัดออกไปด้านข้าง เผยดวงตากลมโตภายใต้แพขนตางอนยาว
ด้วยชุดที่เปลี่ยนแปลงไปคล้ายกับทำให้คนหนึ่งเปลี่ยนจากสาวน้อยวัยละอ่อนสู่การเติบโตอันยิ่งใหญ่กลายเป็นหญิงสาวเต็มวัยได้ในชั่วข้ามคืน
วิชัยสามีของลินดาขมวดคิ้วมอง สีหน้าเคร่งเครียด
“อืม....ยัยภัทรเปลี่ยนจากการถักผมเปียสวมชุด ม.ปลายเป็นนักศึกษาเต็มตัวแล้ว ผมคงต้องไว้หนวดดุๆ แล้วล่ะ จะทำตัวเป็นเสี่ยธรรมดาไม่ได้แล้ว พรุ่งนี้ที่รักพาผมไปเข้าคอร์สเสริมบุคลิกภาพมาดเจ้าพ่อเลยนะ เอาไว้ข่มขวัญหนุ่มๆ สักหน่อย”
ลินดาหันมาพูดยิ้มๆ “ได้เลยค่ะ”
สามีภรรยาวัยกลางคนสบตาและหัวเราะให้กันเหมือนเป็นคู่รักวัยขบเผาะแรกรุ่น
สายตาที่มองให้กันและกันอ่อนหวานหยาดเยิ้มเต็มไปด้วยความรักใคร่เสน่หาของคู่รักที่เพิ่งผ่านพ้นช่วงฮันนีมูนมาหมาดๆ
ณภัทรยืนเอียงคอมองแม่แท้ๆ ของตัวเองกับพ่อเลี้ยงด้วยสองตานิ่งสงบแต่สองแก้มแดงมาก
ในความรู้สึกของเธอเหมือนกำลังดูฉากหนึ่งในซีรีย์แนวรักละมุนหวานแหววน้ำตาลละลายในน้ำผึ้งเดือนห้า
ครู่หนึ่งจึงแอบชำเลืองมองกรอบรูปขอบทองที่เพิ่งใส่รูปแต่งงาน ถัดกันยังเป็นกรอบสลักลายหัวใจที่ใส่ใบทะเบียนสมรส ทั้งหมดตั้งอยู่บนตู้โชว์หรูหราทันสมัยริมห้องข้างทีวีขนาดใหญ่
เธอมองทุกสิ่งอย่างเหม่อลอยอยู่บ้าง มองอย่างคนที่กำลังค้นพบว่า พวกคนที่เพิ่งมีความรัก ไม่ว่าอยู่ในวัยไหน อายุเท่าไหร่ โลกทั้งใบของพวกเขาก็คงเป็นสีชมพูสดใสเหมือนกันทั้งนั้น ขนาดทะเบียนสมรสยังตั้งโชว์โดดเด่นสะดุดตาอยู่กลางบ้านเลย
แต่ถึงแม้จะเป็นอย่างนั้น แต่พวกท่านก็ยังไม่เคยลืมความเจ้าระเบียบที่มีในสายเลือด ทั้งสองมีนิสัยเจ้าระเบียบที่เหมือนกันคล้ายนัดหมาย โชคดีที่เธอเป็นคนเรียบร้อยเป็นนิตย์อยู่ในกฎเกณฑ์มีระเบียบทุกกระเบียดนิ้วอยู่แล้วอย่างสม่ำเสมอ จึงไม่ได้รู้สึกอึดอัดหรือคับข้องใจอะไร
ระหว่างที่ณภัทรกำลังคิดในใจก็ได้ยินเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือดังมาจากมุมนั่งเล่นอีกฝั่ง เธอชำเลืองมองเล็กน้อย เสียงริงโทนดังอยู่ตั้งนานก็ไม่เห็นเจ้าของโทรศัพท์จะกดรับเสียที ทั้งๆ ที่เขานั่งอยู่กับโทรศัพท์มือถือของตนเองแค่เอื้อมนิ้วกดเท่านั้น กระทั่งแม่บ้านที่คอยดูแลเจ้าของโทรศัพท์อยู่ใกล้ๆ ต้องถามขึ้น
“คุณหนูให้พี่แววรับให้มั้ยคะ”
เจ้าของโทรศัพท์ตอบเสียงขรึม “อืม”
พี่แววกดรับ ฟังปลายสายครู่หนึ่งแล้วหันมาถามอีกฝ่าย “เขาบอกว่าชื่อแนทตี้ค่ะ อยากชวนคุณหนูไปดูหนังวันพรุ่งนี้”
“ไม่ไป”
พี่แววตอบกลับไปตามนั้น ซักพักก็หันมาถามเจ้าของมือถืออีกว่า “เธอบอกว่าแค่ไปกินข้าวก็ได้ค่ะ”
เจ้าของมือถือตอบเสียงราบเรียบ “รบกวนพี่แววปิดเครื่องแล้วเปลี่ยนเบอร์ให้ผมใหม่ด้วยครับ”
พี่แววพยักหน้ากดตัดสายก่อนจะปิดเครื่องตามคำสั่งอย่างที่เคยกระทำมาโดยตลอดตั้งแต่คุณหนูของเธอโตเป็นหนุ่มเต็มวัย
วิชัยมองคนหนุ่มเสน่ห์แรงของบ้านพลางเอ่ยกลั้วหัวเราะกับลินดา “พรุ่งนี้เป็นวันแรกในรั้วมหาลัยของลูกสาวคนสวย ผมคิดว่าควรให้พี่ชายมาดดุร้ายไปส่งเข้าเรียนแล้วกันนะคุณ จะได้ไม่มีหนุ่มคนไหนกล้าเข้ามาขายขนมจีบตั้งแต่วันแรกที่เปิดเรียน”
ลินดาหยุดหัวเราะทันใดแต่ยังคงรักษารอยยิ้มละไมเอาไว้ ทว่าเธอกลับไม่พูดอะไร ทั้งไม่ตอบรับและไม่ปฏิเสธ นับเป็นการหยั่งเชิงกลายๆ อย่างแนบเนียน
วิชัยหันหน้าไปทางชายหนุ่มอีกคนที่นั่งเอกเขนกอยู่บนโซฟาอีกฝั่งของห้องนั่งเล่น “ว่าไงรัช พรุ่งนี้แกไปส่งน้องได้รึเปล่า?”
สิ้นคำถาม ณภัทรละสายตากลับมามองพ่อกับแม่คุยกันจำต้องเหลือบตามองพี่ชายสุดหล่ออีกครั้งทันที
นิยายเรื่องนี้ฉบับอีบุ๊ค คลิก>>>
 |
|
ความคิดเห็น