คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : ข่มกลั้น2
เวลาหมุนเวียนเคลื่อนขับจากรัตติกาลเป็นทิวากาล แสงแดดอบอุ่นทอประกายเจิดจ้าฝ่าหมู่เมฆลงมาจนกระทบกับพื้นดินเบื้องล่างภายใต้หุบเหวเย็นเยียบ
หงซือกวนตื่นนานแล้ว หากแต่ใครบางคนที่หลับซบไหล่เขาทั้งคืนกลับยังไม่ยอมตื่นขึ้นมาง่ายๆ เขาจึงนั่งเอนหลังพิงต้นไม้หาได้ขยับไปทางใด ถึงแม้ว่าภายในจิตใจให้รู้สึกได้ว่าไม่เคยชินสักเท่าไหร่ ด้วยสัญชาตญาณของเขาล้วนรับรู้ได้ ว่าเขามิใช่บุรุษผู้อ่อนโยน
หากแต่การกระทำของเขาต่อสตรีข้างกาย คล้ายกับว่าตัวเขานั้น ไม่เป็นตัวของตัวเองอีกต่อไป
ชายหนุ่มเอียงใบหน้าคมสันปรายสายตาเหม่อมองหญิงสาวตรงไหล่กว้างนิ่งๆ เขาเห็นคนงามกำลังหลับตาพริ้ม ลมหายใจสม่ำเสมอ บ่งบอกได้ว่านางยังคงดำดิ่งในห้วงนิทรา การเดินตามเขาอย่างทุลักทุเลเมื่อวาน ทำให้นางอ่อนเพลียเป็นอย่างมาก จนร่างนุ่มนิ่มของนางบอบช้ำไปหมด
สายตาเฉี่ยวคมเริ่มเลื่อนลงต่ำไปที่ฝ่ามือน้อยๆ ตรงตักนาง เขาเห็นรอยถลอกเล็กน้อยตรงฝ่ามือนั้น เท้าของนางที่อยู่ในรองเท้าผ้า ก็บวมมากเช่นกัน
นางที่ทั้งบอบบางทั้งอ่อนแอ ทำอันใดมิได้นอกจากร่ำไห้ แต่กลับข่มกลั้นทุกอย่างเอาไว้ นางไม่โอดครวญออกมาแม้เพียงครึ่งคำ แค่ปล่อยน้ำตาอาบสองแก้มนวลแบบไร้เสียงสะอื้นไห้ก็เท่านั้น
เมื่อไล่สายตาสำรวจสตรีข้างกายจนละเอียด หัวใจในอกแกร่งพลันกระเพื่อมสั่นไหว ภาพที่นางถูกตามล่าอย่างไม่น่าให้อภัยพลันปรากฏขึ้นมา
ชายหนุ่มถึงกับต้องหลับตา เรียวคิ้วคมเข้มพลันขมวดพันกันแน่น เขารู้สึกปวดหัวไปหมด ความทรงจำที่เลอะเลือนทำเขาย่ำแย่มากแล้ว หากแต่ภาพของสตรีข้างกายที่ร่ำไห้ไร้หนทางสู้ยามมีภัย กลับทำเขาย่ำแย่เข้าไปใหญ่
หากว่ายามนั้น เขามิได้ลืมตาขึ้นมา นางในยามนี้ จักเป็นเช่นไร...
หงซือกวนลืมตาขึ้นมาอีกครา ในใจคล้ายหนักอึ้งอย่างบอกไม่ถูก เขามิรู้ได้เช่นกัน ว่าเหตุใดเขาถึงได้รู้สึกเช่นนี้ จำเป็นด้วยหรือ ที่คนอย่างเขาต้องใส่ใจนาง แต่หากเขาปล่อยนางเอาไว้ แล้วนางจะเป็นอย่างไร
นางคงตายไป ทั้งๆ ที่ทำได้เพียงร้องไห้
ใช่หรือไม่?
ใบหน้าเย็นชาของชายหนุ่มยิ่งเครียดขรึม สายตาคมเฉี่ยวไม่มีสักเสี้ยวของความอ่อนโยน ทั่วทั้งกายแกร่งเริ่มส่งกระแสบางอย่าง พลังแห่งปราณพลุ่งพล่านมากมายอยู่ในโพรงอก ทั้งร้อนรุ่มทั้งวาบหวามในคราเดียวกัน
ในขณะที่หงซือกวนกำลังคิดฟุ้งซ่านในแบบที่ไม่เคยเป็น เหม่ยหลินก็เริ่มกะพริบตาแล้วตื่นขึ้นมาจากห้วงนิทรา รับรู้ได้ว่ามีความอบอุ่นเกือบร้อนสายหนึ่งแผ่ปกคลุมอยู่ใกล้ๆ กัน นางจึงค่อยๆ แหงนหน้ามองคนข้างกาย พลันรับรู้ได้ว่านางนั่งซบไหล่เขาเพื่อหลับใหลทั้งคืน ใบหน้านวลเนียนก็เริ่มแดงขึ้นมา
แต่แล้วหญิงสาวพลันผงะ เมื่อมองเห็นพี่หงของนาง จ้องมองนางด้วยสายตามืดดำ คิ้วคมของเขาขมวดแน่น ใบหน้าของเขาที่มักจะเย็นชา คล้ายกับเคร่งเครียดกับอะไรบางอย่าง
อา...หรือว่า...
เหม่ยหลินมองหงซือกวนนิ่งงัน ในใจเริ่มร้อนรน
หรือว่านางมีอันใดผิดปกติหรือไร?
หญิงสาวเริ่มฟุ้งซ่านด้วยอีกคน
นางรีบก้มหน้าสำรวจตนเอง เห็นเสื้อผ้าของตนเปื้อนเปรอะไปหมด เนื้อตัวขาวผ่องก็มอมแมมเหลือเกิน เป็นไปได้หรือไม่ ว่านางมีกลิ่นตัวไม่พึงประสงค์ พี่หงคงทนกลิ่นกายนางมิได้ใช่หรือไม่?
เมื่อคิดได้อย่างนั้น เหม่ยหลินพลันยืดตัวตรง ถอยห่างออกมาจากหงซือกวน แล้วเอ่ยเสียงเข้ม
“พี่หง ท่านอย่าได้กังวล”
ชายหนุ่มพลันกักเก็บกระแสไอร้อนแห่งขุมพลังในอกตน พลางเลิกคิ้วฉงน แล้วมองหน้านางนิ่ง เริ่มงุนงงขึ้นมา
เหม่ยหลินรีบคลี่ยิ้มหวานหยด หมายปกปิดความกระดากอาย แล้วเอ่ยเสียงอ่อน “ข้าย่อมจัดการได้”
ปกตินางต้องอาบน้ำทุกวัน หาใช่เว้นช่วงเยี่ยงชาวบ้านไม่ นางลืมเรื่องสำคัญอย่างนี้ได้เยี่ยงไร
หญิงสาวพยักหน้ากับตนเองจริงจัง สายตามุ่งมั่นแน่วแน่ พลางลุกขึ้นยืนแล้วออกตัวเดิน โดยลืมไปเสียสิ้น ว่าเจ็บเท้าอยู่
นางลืมกระทั่งว่า มีบุรุษนั่งอยู่ตรงนี้
หงซือกวนยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม เขาเพียงมองตามร่างระหงของคนงามที่เดินดุ่มๆ ไปตรงซอกหินที่ริมลำธาร ซักพักนางก็ผลุบกายหายไปตรงซอกหินนั้น แล้วโยนเสื้อผ้าตนเองออกมาวางพาดเอาไว้อย่างไม่ลังเล
ชายหนุ่มถึงกับอึ้งจนทำอะไรไม่ถูกทั้งนั้น
ไอกระแสร้อนที่สยบเอาไว้เมื่อครู่ พลันปะทุพลุ่งพล่านขึ้นมาอีกครา ชายหนุ่มถึงกับต้องหลับตา ควบคุมขุมพลังมหาศาลเอาไว้ยากเย็น
บางที...สตรีไม่ประสาก็อันตรายจนเกินไป
**********************
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
ความคิดเห็น