คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : ภาพงดงาม
เวลาผ่านไปอีกเพียงครึ่งชั่วยาม[1]
เมื่อสังเกตได้แล้วว่าสตรีร่างบางที่อ้อนแอ้นอรชรเหลือเกิน กำลังเดินโอนเอนหมดเรี่ยวหมดแรง หงซือกวนจึงเลิกกลั่นแกล้งคนงามแล้วเอ่ยสั่งให้นกประหลาดไปหาอาหาร สัญญาณที่สั่งการก็มิได้มีอันใดมาก เขาแค่บอกมันว่า ไปหาของกินมา น่าแปลกนักที่เจ้านักตัวใหญ่ฟังคำเขาได้เป็นอย่างดี ความผูกพันอันไร้ที่มากลับแน่นหนาแม้มิได้สืบสาว เจ้านกแสนรู้รีบกางปีกโบกสะบัดบินจากไปอย่างปราดเปรียว สายตาคมเฉี่ยวของชายหนุ่มจึงกลับมาสนใจในตัวหญิงสาวที่มีความพยายามมากนัก กับการเดินตามเขาด้วยลำแข้งของตนเอง
นางไม่แม้แต่จะปริปากบ่นว่าเหนื่อยหรือเจ็บ ทั้งๆ ที่นางมักจะร้องไห้คล้ายกับสั่งน้ำตาได้
หงซือกวนจึงหยุดเดินแล้วยืนกอดอกพิงร่างสูงสง่ากับต้นไม้ใหญ่อยู่นิ่งๆ เขายืนมองสตรีที่กำลังเดินไปล้มไปอยู่ไม่ไกลกัน สายตาคมกวาดมองนางไปทั่วเรือนร่าง ก่อนจะหยุดอยู่ที่ปลายเท้าเล็กของนาง ซึ่งคาดว่าน่าจะบวมไม่มากก็น้อย
อันที่จริง หากเขาเดินแบบปกติ เกรงว่าเจ้าของร่างนุ่มนิ่มคงตามไม่ทันเป็นแน่ เขาจึงเดินไปหยุดไปเสียหลายก้าว เพื่อรอนางให้เดินตามมา ยิ่งได้เห็นใบหน้างดงามแดงซ่านไปหมด เหงื่อกาฬไหลหยดพร่างพราวไปทั่วทั้งเนื้อตัว ก็ให้รู้สึกยิ่งอยากรังแก
นางไม่ธรรมดาเลยสักนิด ที่ทำให้เขารู้สึกสำราญเช่นนี้ได้
“พี่หง” เหม่ยหลินเรียกขานเสียงหวาน พร้อมรอยยิ้มคล้ายกับดีใจมาก ที่เดินตามได้ทันเสียที “ท่านเหนื่อยหรือไม่?” นางถามคนตัวโตที่ไม่มีเหงื่อไหลเลยสักหยด
หงซือกวนถึงกับต้องมองคนงามอย่างพินิจด้วยคาดไม่ถึงกับประโยคที่ได้ยิน นางควรห่วงตัวเองดีกว่าไหม?
เมื่อเหม่ยหลินแน่ใจแล้วว่าพี่หงของนางจะไม่ขยับเดินไปทางใดอีก นางจึงหยุดเดินเช่นกัน ก่อนจะก้มหน้าก้มตาปัดเนื้อตัวปัดชายกระโปรงที่เปื้อนดิน
หงซือกวนยิ่งหรี่ตามองหญิงสาวที่บัดนี้บอกได้คำเดียวว่ามอมแมมมาก พวงแก้มนวลเนียนของนางเปื้อนฝุ่นดินเล็กน้อย ผิวขาวผ่องของนางก็เปื้อนดินเช่นกัน ผมดำขลับมวยเอาไว้อย่างเรียบง่ายด้วยเศษผ้าทว่าไร้ปิ่นประดับและตอนนี้ก็เริ่มยุ่งเหยิง อาภรณ์สีขาวนวลของนางเริ่มกลายเป็นสีเทาหม่นไปทั้งตัว
ชายหนุ่มจึงเบนสายตาคมดำไปมองหนทางเบื้องหน้า แล้วประเมินรอบทิศอยู่เงียบๆ เขาสังเกตเห็นทางด้านหน้าเยื้องออกไปจากที่พวกเขายืนอยู่ตรงนี้ มีลำธารสายเล็กๆ สายหนึ่งที่แยกออกมาจากปลายน้ำตก คำนวณพื้นที่จากก้นเหวบรรจบกับปลายสายน้ำ การเดินทางจนกระทั่งพ้นจากหุบเขาแล้วเจอหมู่บ้านคงไม่นานจนเกินไป เมื่อถึงที่นั่นคงต้องหาซื้อเสื้อผ้าใหม่พร้อมเครื่องประดับสักชิ้น รถม้าสักคันย่อมสำคัญเพราะนางคงเดินไม่ไหว
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ หงซือกวนให้นึกแปลกใจตนเองนัก มิคาดว่าบุรุษเช่นเขาจักคิดเช่นนี้ได้ นี่นับได้ว่าเป็นการดูแลใครสักคนใช่หรือไม่?
สายตาคมดำเรียบนิ่งพลันหรี่เล็กแคบลงคล้ายฉงนไม่เข้าใจ ฝ่ามือหนาใหญ่เอื้อมขึ้นมาลูบเบาๆ ที่อกข้างซ้าย
ทางฝั่งของสตรีผู้ที่ถูกคิดการณ์แทนยามนี้ทำได้เพียงยืนปัดเนื้อตัวอย่างอ่อนช้อย ท่วงท่างดงามเป็นธรรมชาติยิ่ง
ยามที่เหม่ยหลินเดินฝ่าพงหญ้าหนาทึบและล้มลุกคลุกคลานเสียหลายตลบ นางจึงมีเศษดินและเศษใบไม้ติดตามเสื้อผ้าเต็มไปหมด นางจึงใช้เวลาปัดมันออกอยู่เป็นนาน
เมื่อเงยหน้าขึ้นมาจึงได้เห็นคนตัวใหญ่เข้ามาชิดใกล้ หญิงสาวถึงกับตกใจ หากแต่ยังมิทันได้เอ่ยคำใด ร่างของนางพลันถูกจับกระชับที่เอวจนตัวลอย นางยังมิทันได้เอื้อมแขนโอบรอบลำคอของเขาเสียด้วยซ้ำ ร่างทั้งร่างก็ถูกจับมานั่งลงที่โขดหินแห่งหนึ่งเสียแล้ว
พี่หงของนางช่างรวดเร็วปราดเปรียว เพียงเสี้ยวเวลาเดียวเท่านั้นที่นางถูกจับแล้วอุ้มมาวางตรงริมลำธาร
เหม่ยหลินได้แต่เงยหน้ามองเขาตาปริบๆ เห็นเพียงเขาหันหลังให้แล้วแหงนหน้ามองดวงตะวัน คล้ายกับกำลังคำนวณยามเวลา หญิงสาวจึงมองตามบ้าง นางจึงสังเกตได้ว่าเวลานี้น่าจะเป็นยามอู่สองเค่อ[2] ได้แล้วกระมัง
“ท่านหิวหรือ?” หญิงสาวถามชายตรงหน้าที่เห็นเพียงแผ่นหลังงามสง่าของเขา
หงซือกวนหาได้ตอบคำ เขาเพียงหรี่ตามองท้องฟ้าแวบหนึ่ง ยังมิเห็นเงาร่างของนกประหลาดกลับมาเสียที จึงมองออกไปทางแอ่งน้ำกลางลำธาร เห็นปลาน้อยใหญ่แหวกว่ายไปมา แน่นอนว่านั่นคืออาหารชั้นยอดที่หาได้ง่ายและไม่ต้องทิ้งใครบางคนให้นั่งรอคนเดียวในที่โล่งแจ้ง
เหม่ยหลินที่นั่งรอคำตอบจากชายร่างสูงพลันตกตะลึงทันใด เมื่อจู่ๆ เสื้อของคนตรงหน้าก็ถูกโยนมาใส่มือนาง
“...!?”
หญิงสาวก้มหน้ามองเสื้อของเขาแล้วเงยขึ้นมา ชายตรงหน้าก็เริ่มถอดเสื้อชั้นที่สอง เพียงครู่จึงเผยแผ่นหลังเปล่าเปลือยแก่สายตา
อึดใจต่อมา เขาก็หันหน้าเข้าหานาง พร้อมแผงอกตึงแน่นไร้อาภรณ์ห่อหุ้ม หญิงสาวถึงกับตาโตใบหน้าแดงซ่าน
นี่มิใช่ที่นางเห็นในความฝันเมื่อคืนหรือไร ในห้วงนิทรานางฝันว่าถูกเขาโอบกอด...
เมื่อเริ่มระลึกถึงเรื่องน่าอายขึ้นมา หญิงสาวถึงกับลืมหายใจ สายตาสวยหวานเริ่มเหม่อลอย ริมฝีปากสีชมพูมันวาวเริ่มอ้าเผยอ ทั้งแผงอก ทั้งวงแขน กระทั่งเอวสอบ เรือนร่างของเขานางล้วนฝันเห็นในท่วงท่าหมิ่นเหม่...
ทันใดนั้น เหม่ยหลินจึงได้เห็นแผงอกเปล่าเปลือยในระยะประชิด พร้อมสายตาคมกริบใกล้เข้ามา หญิงสาวถึงกับเบิกตากว้าง ใบหน้าแดงซ่านมากกว่าเดิม
หงซือกวนก้มหน้าเข้ามาจนจมูกโด่งสันบนใบหน้าคมคายเกือบเฉียดใกล้แก้มนวล ก่อนจะนำเสื้อชั้นที่สองวางลงที่มือนาง แล้วยืดตัวขึ้นจนเต็มความสูงยามเอ่ยเสียงเรียบ “ข้ามีเสื้อผ้าแค่ชุดเดียว” กล่าวจบก็หมุนกายเดินไปทางลำธารแล้วลงน้ำไปทั้งอย่างนั้น ความหมายคงไม่แคล้วว่าให้ดูแลเสื้อผ้ากันและกัน
เหม่ยหลินจึงก้มมองเสื้อในมืออีกครา เดิมทีเสื้อตัวนี้นับว่าไร้ค่านัก เพราะเป็นของบ่าวชายที่คิดร้ายต่อนางแล้วถูกพี่หงสังหารจนตายไป แต่ทว่าในยามนี้กลับมีคุณค่าทางจิตใจ นางจึงรีบพับอย่างบรรจงและถือเอาไว้บนตักอย่างถนอม
ร่างงามสง่ากร้าวแกร่งที่เปลือยกายท่อนบนยืนล้อแสงตะวันที่สาดส่องกระทบกับผิวน้ำของลำธาร เกิดเป็นภาพเชิงมายาแห่งบุรุษเพศที่บอกได้เลยว่า เกินห้ามใจมิให้หลงใหล
เหม่ยหลินเงยหน้าขึ้นมา แล้วมองภาพนั้นพลางกำมือแน่นตรงเสื้อที่เขาฝากไว้ มิคาดว่าชายผู้นี้ นอกจากฆ่าคนอย่างเลือดเย็นแล้ว ยังทำตัวล่อลวงอิสตรีได้ด้วย
หญิงสาวนั่งมองชายหนุ่มที่กำลังหาปลาได้สง่างามที่สุดในใต้หล้าอย่างไม่อาจละสายตา นางลืมแม้กระทั่งจะหายใจ
เมื่อนางนึกย้อนกลับไปถึง ท่ามกลางวังหลวงอันใหญ่โต ภายในตำหนักที่แสนวิจิตร เครื่องเรือนหรูหรา ทุกสิ่งล้วนประณีตงดงามละลานตา เหม่ยหลินไม่เคยเลยสักครั้งที่จะรู้สึกมีชีวิตชีวาได้ถึงเพียงนี้ อารมณ์เฉกเช่นสาวน้อยที่กำลังตกหลุมรักชายหนุ่มเป็นเช่นไร
และแล้วนางจึงได้ประจักษ์ ถึงแม้ว่ารอบด้านจะเต็มไปด้วยอันตราย ไร้ห้องหับตระการตา มีป่าไม้รกทึบ รอบทิศมีแต่กลิ่นสาบสาง บรรยากาศรอบด้านล้วนวังเวงน่าหวาดหวั่น หากแต่หญิงสาวกลับรู้สึกว่า ทุกสิ่งล้วนสวยงาม กระทั่งโขดหินสากระคาย ยังนั่งสบายกว่าแท่นบรรทมในวัง
ภายใต้หุบเหวลึกอันเย็นเยียบ มีป่าไม้ใบหนาต้นสูงชันตั้งตระหง่าน บรรยากาศมีแต่ความอึมครึม มองไปทางใดล้วนอึดอัด ไม่น่าพิสมัยเลยสักนิด หากแต่ริมลำธารปลายน้ำตก กลับมีภาพของหญิงสาวงดงามนั่งอมยิ้มพริ้มเพราอยู่บนโขดหินแข็งกระด้าง ยามมองบุรุษตัวใหญ่เปลือยกายท่อนบนหาปลาในแอ่งน้ำ
ทั้งๆ ที่รอบด้านมีแต่สัตว์ร้ายพร้อมคมเขี้ยว ที่สอดส่ายสายตาหมายจะขย้ำเหยื่อ แต่ทว่านางกลับมิใคร่ใส่ใจ เพราะในครรลองสายตาล้วนเห็นภาพคล้ายทุ่งหญ้าเขียวขจี ที่มีแต่ดอกไม้บานสะพรั่งรายรอบ
อึดใจ ภาพแห่งฝันหวานพลันพังทลายลงไป เมื่อเจ้านกประหลาดตัวใหญ่กลับมาพร้อมอาหารในปากของมัน
เหม่ยหลินหันไปเจอกับเจ้านกพอดี ทันทีที่มันบินมาเกาะโขดหินที่นางนั่งอยู่ จึงได้เห็นอาหารที่มันหามา คืองูสีดำตัวใหญ่น่ากลัวมาก
“พี่หง!!!”
นางทำได้แค่ร้องเรียกนามของใครบางคน...
**********************
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
ความคิดเห็น