คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เกียรติของบุรุษ
แสงแดดยามเช้าส่องสว่างทอประกายพาดผ่านทะลุทะลวงเข้ามาทางบานหน้าต่างของห้องพักห้องหนึ่งภายในโรงเตี๊ยมแห่งนี้
บนเตียงนอนหนานุ่มท่ามกลางม่านมุ้งที่ฉีกขาด กำลังปรากฏร่างงามๆ เปล่าเปลือยของบุรุษหนุ่มผู้หนึ่งนอนอยู่บนนั้น บนเตียงนอนอุ่นซ่านนั่น เขาเพียงค่อยๆ ตื่นลืมตาขึ้นมาหลังจากที่เมื่อคืนได้ใช้หยาดเหงื่อแรงกายของเขาไปกับกิจกรรมสุดแสนจะรัญจวนโดยมิได้คาดคิด มิได้คาดฝัน
กิจกรรมนั้นพาเอาร่างกายสูงใหญ่ของเขาอ่อนปวกเปียกหมดสิ้นเรี่ยวแรง และถึงกับขาดน้ำขาดอากาศเกือบทั้งคืน
กับสตรีนางหนึ่ง
นางผู้ซึ่ง...
เป็นใครกัน!?
ชายหนุ่มลุกขึ้นนั่งพลางใช้สายตาเรียวคมของเขามองไปยังที่นอนข้างๆ กัน
แต่แล้วเขาก็ต้องแปลกใจ
นางหายไป!
หายไปแล้ว...
ชายหนุ่มเพียงกะพริบตามองที่นอนว่างเปล่าข้างๆ กายของเขาอยู่อย่างนั้น
ที่นอนข้างๆ กายของเขานั้น ปรากฏริ้วรอยสีแดงของหยาดโลหิตดวงหนึ่ง และ…
ที่หมอน…
บนหมอนที่อยู่ข้างๆ เขานั้น ปรากฏหยดน้ำเปรอะเปื้อนเป็นคราบด่างดวง
ซึ่งทำเขามึนงง
ได้อย่างมากมาย...
ริ้วรอยสีแดงคือสิ่งที่แสดงถึงความบริสุทธิ์ของอิสตรีและคราบหยดน้ำนั่นเป็นคราบของน้ำตาอย่างไม่ต้องสงสัย
อันที่จริงนางควรจะนอนร้องห่มร้องไห้ออดอ้อนเว้าวอนให้เขารับผิดชอบต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างนางกับเขา แต่...
แต่นางหายไป
นางหายไปไหน?
หายไปได้อย่างไร
แล้วเมื่อคืนนี้มันคืออะไร
อันใดกัน!?
มิใช่ว่านางตั้งใจวางยาปลุกกำหนัดหมายจับมัดเขาเอาไว้ด้วยกามกิจอย่างนั้นหรือ
อันใดกัน!
นี่นางทิ้งเขาเอาไว้
นางทิ้งเขาไป
หลังจากที่ได้เสพสมกับเขา…
อย่างนั้นหรือ?
ไยไม่รับผิดชอบ!
ทำไมนางไม่รับผิดชอบ…
นางไม่รับผิดชอบต่อเขาอย่างนี้ได้อย่างไร
เขาที่เป็นถึงองค์ชาย เขาที่เป็นถึงองค์รัชทายาทของแคว้นจ้าว นามว่า จ้าวจิ่นหลง เขาที่มีแต่บรรดาสตรีวิ่งเข้าหา
เขามีแต่สตรีต้องการตัวของเขา แต่นาง...
นางได้ตัวเขาแล้ว...
นางทำสำเร็จแล้ว...
แล้วไยทิ้งเขาไป
ไยไม่รับผิดชอบ!
เกินไปหรือไม่!?
ภายในโรงหมอแห่งหนึ่ง...
บัดนี้กำลังมีสตรีนางหนึ่งกำลังนั่งร้องไห้หน้าตาบวมช้ำอย่างสูญสิ้นความงามไปหลายส่วน
นางมีนามว่า เฉินเจียวเหมย
นางเป็นหมอหญิงประจำหมู่บ้านแห่งนี้
โรงหมอของนางอยู่ใกล้ๆ กันกับโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งภายในหมู่บ้านแห่งนี้
นางกำลังนั่งต้มยาห้ามครรภ์อย่างมุ่งมั่นหมายมาด ด้วยท่าทางองอาจคล้ายกับนางมารที่หวังนำยาต้มหม้อนี้ไปฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ของมหาอำนาจทั่วทั้งใต้หล้าก็ไม่ปาน
นางเพียงนั่งต้มยาห้ามครรภ์เพื่อหมายจะดื่มกินมันลงไปในทันที นางไม่อาจชักช้าอยู่ได้ ไม่อาจช้าได้...
เพราะว่าเมื่อคืน...
เมื่อคืน...
หึ! ยิ่งคิดยิ่งช้ำ
อาเป่านะอาเป่า!
เฉินเจียวเหมยนั่งต้มยาอีกเพียงครู่ ยาจึงได้ที่ หญิงสาวไม่รอช้า นางไม่มีการรีรอให้ยาเย็นตัวแต่อย่างใด
นางรีบยกมันขึ้นมาแล้วจิบไปเป่าไปอย่างไม่มีการรั้งรอให้เสียเวลา
หากชักช้านางอาจจะตั้งครรภ์เอาได้
หากนางตั้งครรภ์ขึ้นมาจะทำอย่างไร
นางยังมิได้แต่งงาน
คนรักคนใดก็ยังไม่มี
นางไม่เคยคิดที่จะมีใคร
นางตั้งปฏิญาณเอาไว้กับตนเองแล้วว่าจะอยู่เป็นหมอหญิงไปอย่างนี้
นางต้องการจะอยู่ดูแลคนเจ็บไข้ได้ป่วยไปอย่างนี้ โดยไม่คิดที่จะแต่งงาน
นางรักอิสระ รักแผ่นดินกว้างใหญ่ นางไม่เคยคิดที่จะถูกผูกมัดเอาไว้กับใคร
เมื่อครั้งกาลก่อนตอนที่นางยังเป็นองค์หญิงของแคว้นเฉินแห่งนี้ นางถูกฮ่องเต้แคว้นเฉินที่เป็นพี่ชายของนางแต่งตั้งให้นางเป็นองค์หญิงบรรณาการ หมายให้นางแต่งงานเพื่อเชื่อมสัมพันธ์กับต่างแคว้น ซึ่งนางก็ได้สร้างเรื่องเอาไว้จนถูกถอดยศเป็นผลสำเร็จโดยไม่ต้องเดินทางไปแต่งงานกับองค์ชายแปลกหน้าแต่อย่างใด ในยามนั้นนางจึงตั้งใจเอาไว้แล้วว่า นางจะเป็นเพียงหมอหญิงให้กับทหาร ให้กับชาวบ้าน ตลอดไป
แล้ว...
แล้วเมื่อคืน...
เมื่อคืนนี้
นางตั้งใจจะนำเอาโถกำยานที่ผสมยาสูตรพิเศษสำหรับคู่สามีภรรยาที่เป็นสหายรักของนางคืนมา เพื่อที่จะได้นำเอาไปให้สหายของนางด้วยตนเองที่ห้องพักห้องหนึ่งของโรงเตี๊ยม เพื่อใช้เป็นตัวช่วยสำหรับกิจกรรมเสพสมให้เกิดขึ้นอย่างสุดแสนจะรัญจวนและสุดแสนจะวิเศษมากๆ ยิ่งๆ ขึ้นไป
หลงจู๊ประจำโรงเตี๊ยมนามว่าอาเป่าที่สนิทมักคุ้นกับนางบังเอิญมีธุระติดพันกับลูกค้าหลังจากที่นำกำยานอันนั้นไปวางเอาไว้ผิดห้อง นางจึงต้องเข้าไปเอากำยานอันนั้นออกมาด้วยตัวเอง แต่ทว่า...
เจ้าอาเป่านั่นกลับจุดกำยานเอาไว้เรียบร้อยอย่างดิบดีแล้วซ่อนกำยานเอาไว้ตรงมุมใดของห้องก็มิทราบได้
นางเดินเข้ามาภายในห้องตรงมุมหนึ่งด้านในที่มีกำยานกำลังส่งกลิ่นตลบอบอวลอยู่
เพียงครู่นางจึงเริ่มรู้สึกแปลกประหลาด
และเพียงอึดใจ
เจ้าอาเป่าหลงจู๊ผู้น่าตาย
กลับนำพาเอาแขกต่างบ้านต่างเมืองผู้หนึ่งให้เข้ามาพักภายในห้องที่นางกำลังยืนกอดต้นเสาต้นหนึ่งอยู่ด้วยอารมณ์พลุ่งพล่านมากมายมหาศาล
และเพียงอึดใจอีกเช่นเดียวกัน
บุรุษแปลกหน้าท่านนั้นก็เกิดอาการไม่ต่างกันกับนาง
และ...
เรื่องราวอันหฤโหดหรรษา
ไม่สิ
หฤโหดอย่างเดียว
มิได้หรรษา
เรื่องราวอันแสนจะหฤโหดพลันเกิดขึ้นระหว่างนางกับบุรุษผู้นั้น จนตลอด....
เกือบทั้งคืน….
และนั่นจึงทำให้นางต้องรีบหนีออกมาเพื่อที่จะมาต้มยาห้ามครรภ์นี่ และ...
เพื่อหนีหน้าบุรุษผู้นั้น
นางอับอายจนมิรู้ได้ว่าจะแทรกแผ่นดินหนีไปทางใดดี
กับบุรุษแปลกหน้า กับกิจกรรมกามารมณ์เสพสม นางควรทำอย่างไรดี
เรื่องนี้จะให้ผู้ใดล่วงรู้ไม่ได้
ไม่ได้เด็ดขาด
มันช่างน่าอัปยศอดสูสิ้นดี
ในขณะที่เฉินเจียวเหมยกำลังนั่งจมปลักอยู่กับตนเองด้วยใบหน้าแดงก่ำดวงตาบวมปูดน้ำตาเปื้อนเปรอะอยู่นั้น
เสียงเปิดประตูหน้าโรงหมอของนางพลันดังขึ้นมา ก่อนจะปรากฏร่างสูงโปร่งงามสง่าของบุรุษผู้หนึ่งเดินอาดๆ เข้ามาอย่างถือวิสาสะ
เจ้าของเรือนร่างงามสง่าผู้นั้นคือจ้าวจิ่นหลงนั่นเอง
เขาสอบถามเอากับหลงจู๊แล้วว่า สตรีนางใดกันที่บังอาจเข้ามาอยู่ในห้องพักของเขาเมื่อคืน หลงจู๊ผู้นั้นบอกกล่าวแก่เขาว่านางเป็นถึงหมอหญิงประจำหมู่บ้าน ซึ่งก็คือหมอหญิงของโรงหมอแห่งนี้
ฮึ! นางต้องรับผิดชอบ
นางต้องรับผิดชอบตัวเขา มิใช่หนีออกมาอย่างนั้น
มันช่างหยามเกียรติของเขาสิ้นดี
เขายอมไม่ได้
ไม่ได้เด็ดขาด
 |
|
 |
|
ความคิดเห็น