คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : ตอนที่12 คาดไม่ถึง2
นิยายเรื่องนี้มีฉบับอีบุ๊คแล้ว
 |
|
ทั้งสามที่กลายร่างเป็นผู้อื่นไปแล้วต่างพากันเข้ามายังโรงน้ำชาในเวลาต่อมา
ภายในห้องส่วนตัวที่แพงที่สุดของโรงน้ำชาแห่งนี้ ค่อนข้างมิดชิดและเก็บเสียง แต่กลับไม่คณามือของสามจอมยุทธ์
เพราะแอบนัดเจออย่างชั่วช้า ชายหญิงสูงศักดิ์จึงมิได้พาผู้ติดตามมาด้วยมากนัก นั่นย่อมทำให้ยิ่งสะดวกต่อเจิ้งเซียวเล่อกับพวกพ้องให้ทำเรื่องชั่วช้ายิ่งกว่า
ทว่าจังหวะกำลังย่องเบาเข้าห้องด้านใน ทั้งสามคนพลันชะงักงัน รีบแนบลำตัวและใบหูจนแทบจะฝังเข้าไปในกำแพงตรงมุมซอกหลืบห้องนั้นทันที
เนื่องจากได้ยินคำสนทนาอันน่าตระหนกบางประการ...
ห้องด้านในแม้มิได้หรูหราเหมือนโรงน้ำชาในเมืองหลวง แต่กลับมิดชิดเป็นส่วนตัว ภายในห้องโชยกลิ่นกำยานหอมหวนชวนจรุงใจ ชายหญิงนั่งแนบชิดเบียดไหล่เสียดสีเนินเนื้อผ่านเสื้อผ้าหรูหรา
ซือเร่อเอ่ยขึ้นว่า “หม่อมฉันได้มีตัวแทนสำหรับงานแต่งกับเจี้ยนอ๋องแล้วเพคะ นางคือน้องสาวฝาแฝดของหม่อมฉัน”
เจิ้งซงหยวนเลิกคิ้วฉงน “เจ้ามีน้องสาวฝาแฝดด้วยหรือ?”
ซือเร่อเอียงลำตัวแนบใบหน้าซบอกอุ่นอย่างออดอ้อนออเซาะ “ใช่แล้วเพคะ เรื่องนี้เป็นความลับของหม่อมฉัน ไม่มีใครรู้ทั้งนั้น กระทั่งพ่อบุญธรรมก็ยังไม่รู้ เราสองพี่น้องมีใบหน้าเหมือนกันมาก เหมือนกันจนแยกไม่ออกว่าใครเป็นใคร เหมาะกับแผนการใหญ่ครั้งนี้โดยเฉพาะ”
หญิงสาวยกนิ้วจิ้มแผงอกไล้วนเบาๆ อย่างยั่วเย้า ส่งผลให้อีกฝ่ายต้องเอื้อมมือขึ้นมากอบกุมหมายให้หยุดการกระทำ มิเช่นนั้นคงได้มีการพลีกายเกิดขึ้นในห้องน้ำชาก่อนแต่งงานแล้ว
เจิ้งซงหยวนแสดงออกอย่างสุภาพชนจนอีกคนยังต้องนึกกระดากอาย
ซือเร่อหัวเราะเสียงหวานแผ่วออกมาเล็กน้อยก่อนเล่าต่อ “พวกเราต้องจากกันตั้งแต่เด็ก หม่อมฉันถูกท่านพ่อบุญธรรมนำพาเข้าวังฝูอ๋อง ส่วนน้องสาวใช้ชีวิตอยู่ในหุบเขาเหลิ่งซานจนเติบโต หม่อมฉันส่งคนไปตามหานางนานแล้ว ท้ายที่สุดก็หาเจอ นางออกจากป่าเดินทางมายังเมืองหลวง หม่อมฉันจึงพาตัวมาดูแลอย่างดี แต่นางมีนิสัยใจร้อนวู่วามทั้งยังดุร้ายไม่ค่อยยอมคน ไม่มีความอ่อนหวานเยี่ยงสตรีชั้นสูงเลยสักนิด ยิ่งไม่อาจสลัดคราบต่ำต้อยที่เป็นเพียงหญิงงามบ้านป่าเมืองเถื่อนได้ จึงจำต้องบ่มเพาะกันสักหน่อยเพคะ”
รัชทายาทหนุ่มยกยิ้มเอื้อมนิ้วขึ้นเกลี่ยข้างแก้มนวลเนียน “แสดงว่านางอยู่ในกำมือเจ้าแล้ว”
หญิงสาวขยับยิ้มหวานล้ำ “ย่อมใช่เพคะ แผนสลับตัวยังเตรียมพร้อมไว้หมดแล้ว ตัวปลอมให้เข้าวังเจี้ยนอ๋อง ส่วนตัวจริงเช่นหม่อมฉันต้องได้เข้าวังบูรพาของพระองค์เท่านั้น”
นั่นคือเรื่องน่ายินดีเหลือจะกล่าว ทว่าบุรุษกลับยิ้มขื่น เอ่ยอย่างเป็นกังวลว่า “น้องรองของข้าชมชอบเจ้าถึงเพียงนั้น ของกำนัลล้ำค่าส่งมามากมายไม่เคยขาด ถึงขนาดจัดการเรื่องหมั้นหมายด้วยตนเอง เจ้ายังคิดจะหนีงานแต่งกับเขาอีกหรือ?”
ซือเร่อเงยหน้ามองใบหน้าหล่อเหลาของชายตรงหน้า “หม่อมฉันกับเจี้ยนอ๋องแค่พบพานเพียงผิวเผิน ไหนเลยจักเทียบเท่าบุรุษรูปงามที่ได้คบหามานานหลายเดือน ถึงขั้นบ่มเพาะฟูมฟักความสัมพันธ์จนกลายเป็นคนรู้ใจ”
“หืม...” เจิ้งซงหยวนเลิกคิ้ว “ใครกันนะ?”
หญิงสาวทุบอกแกร่งไปหนึ่งที “รัชทายาทก็ทรงรู้นี่เพคะ ว่าใครและเพราะเหตุใด ทำไมหม่อมฉันถึงได้ลงทุนทำขนาดนี้”
ชายหนุ่มขยับยิ้มเจ้าเล่ห์ ทำสีหน้ายียวน แปะคำว่า ‘ไม่รู้’ เอาไว้บนวงหน้าขาวกระจ่าง ส่งผลให้สตรีมีท่าทีแง่งอน
“ท่านแกล้งข้า รู้ว่าข้ารักท่าน ยังจะเฉไฉ ข้าไม่แต่งกับใครนอกจากท่านนะ”
รัชทายาทคลี่ยิ้มกว้าง ส่งสายตาหวานละมุนแต่ร้อนแรง ก่อนก้มหน้าจุมพิตบนกลีบปากนุ่มนิ่มแผ่วเบา ทอดเสียงอ่อนโยนยามไล้ริมฝีปากนุ่มนิ่ม
“ข้ารู้...ข้าเองก็จะไม่แต่งกับใครนอกจากเจ้า”
“รู้แล้วยังแกล้งกัน”
เจิ้งซงหยวนหัวเราะแผ่วต่ำเบาๆ
เขาก้มหน้าแนบชิดหญิงสาวอีกครา เพิ่มนุ่มนวลยิ่งขึ้น ซือเร่อตอบสนองอย่างยินดี มีความเสน่หาเต็มเปี่ยมในจุมพิตนั้น
ทั้งสองคลอเคลียเคล้าคลึงด้วยริมฝีปากเนิ่นนาน
พวกเขาแสดงออกว่ามีความสัมพันธ์ลึกซึ้งตรึงใจปานนั้น ยิ่งตอกย้ำสถานะคู่รักคู่ใคร่อย่างมิต้องสงสัย
ทั้งวาจาต่อขานและการกระทำอันสนิทสนมของทั้งสองทำเอาบุรุษผู้แอบมองอยู่ตรงซอกหลืบพลันตื่นตะลึงไปตามๆ กัน
เจิ้งเซียวเล่อตัวแข็งทื่ออย่างคาดไม่ถึง ทว่ายังมีสติดีมาก จึงรีบยกฝ่ามือห้ามจางฉวนกับหลี่เค่อมิให้วู่วาม
ทั้งสองจึงรีบปิดปากกันและกันพัลวันตามคำสั่งสัญญาณมือขององค์เหนือหัว
ครู่หนึ่งทั้งสามจึงกลั้นใจจากมาอย่างเงียบงัน แผนการพังโต๊ะชงชากับจับคนมัดแขนขาเอาไปทิ้งกลางทะเลทรายเพื่อความสาแก่ใจพลันตกไป
เมื่อทั้งสามกลับมาที่โรงเตี๊ยมแห่งเดิม
จางฉวนกับหลี่เค่อก็เริ่มเกรี้ยวกราดบันดาลโทสะกับเบาะรองนั่งแทนตัวบุคคลอย่างบ้าคลั่ง
“ชั่วมาก!”
หลี่เค่อคำรามเสียงต่ำ ตามด้วยจางฉวนด่าทอว่า
“สมควรถูกจับถลกหนังตากแห้งให้แร้งรุมทึ้ง!”
“อย่างนี้ต้องถอนหมั้น!”
“ใช่! ล้มงานแต่งให้อับอายไปทั่วแคว้น!”
ทั้งสองลืมไปแล้วว่าตนเองอยู่ในฐานะอะไร ยังโวยวายจนเบาะรองนั่งขาดกระจุยกระจายคล้ายคนถ่อยพร้อมกบฏ ในขณะที่ใครบางคนนอกจากไม่โกรธเคืองกลับยืนยิ้มตรงมุมปาก
สองตาของเจิ้งเซียวเล่อทอประกายสว่างวาบฉายแววลึกล้ำ เร่งไตร่ตรองโดยละเอียด
นิยายเรื่องนี้ฉบับอีบุ๊ค คลิก>>>
 |
|
ความคิดเห็น