คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : นกประหลาด
ห่างออกมาจากสองชายหญิง ที่หนึ่งแข็งกร้าวหนึ่งอ่อนหวานกำลังนั่งมองหน้ากันข้างกองไฟย่างไก่
บนต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง พลันปรากฏเงาร่างของนกประหลาดสีดำทมิฬตัวหนึ่ง บินมาเกาะกิ่งไม้ตรงนั้นอยู่นิ่งๆ ดวงตาสีวาวแดงปานเปลวเพลิงที่ฉายแววเฉี่ยวคมเหนือกว่าพญาอินทรีย์ของมันจ้องเขม็งที่ชายหนุ่มเนิ่นนาน ขนาดของมันใหญ่มากจนกิ่งไม้ที่มันใช้กรงเล็บแหลมคมเกาะอยู่ถึงกับโน้มกิ่งลงจนเกือบจะหัก เมื่อมันสยายปีกที่มีความยาวเกือบเจ็ดฉื่อ[1] ความทรงพลังที่มีเหนือกว่านกทั่วไปพลันบังเกิด
น่าแปลกนักที่บุรุษแซ่หงรับรู้ได้ถึงพลังมากล้นที่ซ่อนเร้นของนกประหลาดตัวนั้น เขาละสายตาคู่คมออกจากวงหน้างดงามของสตรีข้างกาย ปรายหางตาไปมองมันฉับพลัน
ทันใดนั้นเจ้านกประหลาดก็พุ่งตัวมาทางชายหนุ่ม คล้ายกับรอเวลานี้มาเนิ่นนาน ลำตัวที่ใหญ่โตหากแต่กลับกลายเป็นไร้น้ำหนักในบัดดล เมื่อมันสะบัดปีกกว้างแค่เล็กน้อย เพียงพริบตาเดียวมันก็สามารถทะยานตัวอย่างปราดเปรียวจากระยะทางหลายจั้ง[2] มาเกาะไหล่ลาดชันของชายหนุ่มในชั่วลมหายใจ
เหม่ยหลินพลันตกใจ ชายแซ่หงจึงหันหน้ามามองนางด้วยสายตาราบเรียบ สีหน้าสงบเยือกเย็น นั่นจึงทำให้หญิงสาวได้คลายอาการตระหนกให้ตกไป เจ้านกประหลาดตัวใหญ่จึงจ้องมองหญิงข้างกายเจ้าของไหล่หนาที่มันเกาะอยู่คล้ายฉงน จนชายหนุ่มต้องหันหน้ามาสนใจมันมากกว่านางข้างกาย
ครานี้สายตาคมเข้มของชายหนุ่มแซ่หงมองสบประสานกับสายตาวาวแดงคล้ายลูกไฟของเจ้านกประหลาดนิ่งนาน ความรู้สึกบางประการเริ่มปรากฏ เขารู้สึกคุ้นเคยกับเจ้านกตัวนี้มากโข คล้ายกับว่าเขากับมันเติบโตมาด้วยกัน
เจ้านกตัวใหญ่จ้องมองเข้าไปในดวงตาคมดำของชายหนุ่ม เล็บแหลมยาวปานปลายมีดคมกริบของมันที่มักจะฉีกทึ้งทุกสรรพสิ่งให้ขาดกระจุยราวเศษกระดาษเพียงเกาะบ่ากว้างเบาๆ มิให้เจ้าของบ่ามีแม้รอยขีดข่วน ปีกใหญ่กร้าวแกร่งปานเหล็กไหลที่มักจะสะบัดปัดห่าธนูจนขาดสองท่อนเพียงพับเก็บไว้ มันทำตัวให้ชายตรงหน้าแจ้งแก่ใจ ว่ามันเป็นใครสำหรับเขา
เหม่ยหลินนั่งนิ่งจ้องมองเจ้านกตัวโตผิดสามัญเช่นกัน นางค่อนข้างแน่ใจว่านกประหลาดตัวนี้ต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับพี่หงของนางเป็นแน่ เพราะว่ากลิ่นอายทรงพลังอันน่าสะพรึงของทั้งสองกำลังผสานรวมเป็นหนึ่งเดียวและแผ่ปกคลุมออกมาได้อย่างเข้มข้น นางสัมผัสได้ถึงความอันตรายที่มีมากล้นเมื่อทั้งสองอยู่ด้วยกัน
เวลาผ่านไปจนล่วงเข้ายามดึกของห้วงรัตติกาล สายลมที่เพียงหนาวเหน็บจึงเย็นเยียบมากกว่าเดิม
หลังจากกินอาหารมื้อค่ำที่เป็นเพียงไก่ป่าย่าง เหม่ยหลินที่ได้ผ่านเหตุการณ์ระทึกขวัญกว่าครั้งไหนๆ เริ่มทนความง่วงงุนไม่ไหวอีกต่อไป นางจึงนั่งหลับอยู่ใกล้ๆ กับบุรุษแซ่หง
โดยที่ชายหนุ่มแค่นั่งมองนางด้วยสายตาเย็นชา เขาคิดว่านางควรจะไปนอนหลับภายในรถม้า แต่นางกลับนั่งอยู่กับเขาไม่ยอมขยับไปไหน น่าแปลกใจที่เขาเองก็ไม่ขยับกายไปทางใดเช่นกัน
ส่วนเจ้านกประหลาดตัวนั้นเพียงเกาะอยู่บนต้นไม้ ทำตัวเป็นยามให้เจ้านายอย่างแข็งขัน สายตาคมกล้าของมันมองกราดไปทั่วรอบทิศ มันทำตัวเป็นสมุนผู้จงรักภักดีไร้ที่ติ แม้เจ้านายจะจำมันมิได้อีกต่อไป
ชายผู้มีความทรงจำอันว่างเปล่า ได้แต่มองหญิงสาวผู้หลับใหลอย่างไม่เข้าใจ ไม่ว่าเขาจะพิศมองนางอย่างไร ก็ให้รู้สึกถึงสิ่งมีชีวิตที่ไร้ค่า แต่นางกลับถูกตามล่าอย่าบ้าคลั่ง ทั้งๆ ที่นางบอบบางและอ่อนแอ ทำได้แค่ร้องไห้และยิ้มหวาน พวกที่ตามฆ่านางคงไม่มีอะไรทำ หรือไม่ก็คงเป็นพวกปัญหานิ่มไร้ฝีมือ
ชั่วครู่ต่อมา ชายหนุ่มจึงละสายตาออกจากหญิงสาวข้างกาย มองออกไปยังความมืดดำของรัตติกาล หมายให้แน่ใจว่าไม่มีสัตว์ร้ายตัวใดเคลื่อนกายพาดผ่าน ก่อนจะดึงเอาป้ายหยกสีดำนิลขึ้นมาพินิจโดยละเอียด ปลายนิ้วแกร่งเกลี่ยเบาๆ ที่คำว่าหง เขาหลับตาลงนิ่งคิดอยู่ครู่ใหญ่ ความทรงจำที่ขาดหายไปมีสิ่งหนึ่งที่เขาเริ่มจำได้เลือนราง
สิ่งนั้นคือสิ่งที่เจ้านกประหลาดช่วยฟื้นให้เขาได้เศษเสี้ยวหนึ่ง เนื่องจากทันทีที่ปลายเล็บแหลมคมของมันมาเกาะที่ไหล่เขา กลิ่นสาบอันคุ้นเคยและสายตาอันคุ้นชินของเจ้านกตัวนั้นกระตุ้นความทรงจำได้บางส่วน
เขาแน่ใจว่าเจ้านกตัวนี้ไม่พ้นเป็นนกส่งสาร
หากผู้ใดได้รับสารจากมัน ย่อมหมายถึงได้รับคำสั่งจากเขาผู้เป็นนาย
ไม่ว่าสารนั้นจะมีเป็นอะไร หากแต่สิ่งหนึ่งที่แน่ใจคือสารนั้นย่อมส่งจากเขา
หงซือกวน...
ชายหนุ่มหลับตาลงดิ่งลึกกับห้วงคำนึงถึงนามนั้นซ้ำไปซ้ำมา
มันเป็นนามเดียวที่เขาระลึกได้ในยามที่สบตากับเจ้านกทมิฬที่บินมาเกาะไหล่ เขาค่อนข้างแน่ใจว่ามันคือนามของเขา
หากแต่มันเป็นสิ่งเดียวในความทรงจำทั้งหมดที่หายไป ถึงอย่างไรเขาก็จำอะไรไม่ได้อยู่ดี
[1] หนึ่งฉื่อ = สิบชุ่น (ราวๆ 1 ฟุต)
[2] หนึ่งจั้ง = สิบฉื่อ (ราวๆ 3.3 เมตร)
นิยายเรื่องนี้มีฉบับ E-Book คลิก >>>จอมใจจอมมาร
 |
|
ความคิดเห็น