คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ตอนที่๑๐ จดหมายจากพระราชวัง
“องค์หญิงทรงเย็นพระทัยไว้เพคะ เพื่อตำแหน่งฮองเฮาในภายภาคหน้านะเพคะ” นางกำนัลส่วนตัวของเว่ยฟางกล่าวอย่างเอาใจ เมื่อเดินออกมาจากห้องหนังสือของหลี่ซื่อหมิน
“องค์ชายนะองค์ชาย ทรงเย็นชาจริงๆเชียว” เว่ยฟางยังคงบ่นอย่างขัดใจกับกิริยาของหลี่ซื่อหมินที่แสดงออกต่อนางเมื่อครู่
เพล้ง!
เสียงถ้วยขนมหลุดออกจากถาดจนหล่นกระทบพื้นแตกกระจายเสียงดัง เหตุเพราะเว่ยฟางมัวแต่เดินไปก้มหน้าบ่นไปจึงชนเข้ากับเสี่ยวอิงสาวใช้ตัวน้อยนางหนึ่งที่ถือถาดใส่ถ้วยขนมเดินมาอย่างพอดิบพอดี
“เจ้าเดินอย่างไรกันเนี่ย” เสียงเว่ยฟางกล่าวอย่างขัดใจ ทำเอาเสี่ยวอิงถึงกับหน้าถอดสี
นางกำนัลคนสนิทของเว่ยฟางไม่รอช้ารีบสมทบในทันที “เจ้าเด็กซุมซ่าม เห็นไหมว่าชุดองค์หญิงแพงแค่ไหน ขนมของเจ้ากระเด็นใส่องค์หญิงแล้วเนี่ย” นางพูดขึ้นอย่างเบ่งบารมี เพราะถือตนเป็นคนสนิทและอายุเยอะกว่าคู่กรณี
สาวน้อยเสี่ยวอิงรีบเอ่ยอย่างร้อนรน “ขอประทานอภัยเพคะ องค์หญิง หม่อมฉัน เอ่อ...หม่อมฉัน”
เสี่ยวอิงพลางคุกเข่าก้มหน้าแนบพื้น นางไม่รู้จะพูดอย่างไรดี แต่นางไม่ผิดนะ นางเดินของนางอยู่ดีๆ องค์หญิงเป็นฝ่ายมาชนนางเองต่างหาก เสี่ยวอิงแค่คิดในใจมิได้เอ่ยออกมา
นางกำนัลคนเดิมไม่ฟังรีบเอ่ยเสียงดัง “เจ้า” พลางพยักหน้าไปทางบ่าวชายที่รอรับใช้อยู่ไม่ไกล “พานางสาวใช้คนนี้ไปลงโทษให้หนัก”
นางยังเบ่งอำนาจประจบเว่ยฟางอย่างไม่ลดละ “องค์หญิงยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่ ช่างบังอาจนัก”
เสี่ยวซิงมารดาของเสี่ยวอิงเห็นเหตุการณ์อยู่ไม่ไกล จึงรีบเดินเข้ามาทางเสี่ยวอิงที่กำลังร้องไห้ตัวสั่นเทา
องค์หญิงนางนี้คงกำลังกระทำการเรียกร้องความสนใจจากองค์ชายอย่างไม่ต้องสงสัย เสี่ยวซิงคุกเข่าพลางคิดในใจ พร้อมก้มหน้าลงแนบพื้นขอร้องแทนบุตรสาวพัลวัน
แต่ก็ไม่เป็นผล องค์หญิงเว่ยฟางยังคงเชิดหน้าหรี่ตามองอย่างเอาเรื่องโดยมีนางกำนัลคนสนิทเป็นตัวแทนดำเนินการ
“ท่านแม่ ฮือๆ ท่านแม่” เสี่ยวอิงกอดแขนมารดาไว้เมื่อโดนบ่าวชายพยามดึงตัวนางออกไป
“ข้าไม่ผิดนะ ฮือๆ” เพราะเสี่ยวอิงอายุเพียงเจ็ดแปดขวบเท่านั้น นางจึงร้องไห้คราญครางอย่างไม่อายใคร
ชายหนุ่มที่ได้รับคำสั่งให้พาตัวเสี่ยวอิงไป เพียรฉุดกระชากอยู่อย่างไม่เกรงใจ
หลี่ซื่อหมินเพียงยืนนิ่งๆมองเหตุการณ์เมื่อครู่จากในห้องหนังสือของเขา เนื่องจากมันอยู่ไม่ไกลกันนัก
ดูเอาเถอะ...องค์หญิงเว่ยฟางนี่ ช่างกระทำการอย่างอุกอาจ พาตัวเด็กรับใช้ในเขตวังของเขาไปอย่างนั้น
หากเขายื่นมือเข้าไปช่วยเหลือสาวใช้นางนั้น คงเป็นการเข้าทางขององค์หญิงนางนี้เป็นแน่
สตรีสวยงามพวกนี้มักมีนิสัยหน้าเนื้อใจเสือแบบนี้ เหมือนกับพวกบรรดาสนมของพระบิดาของเขา
เขาเพียงนึกระอากับพฤติกรรมของพวกนางอยู่หลายส่วน การเรียกร้องความสนใจจากเขาโดยการนำคนอื่นมาเป็นเครื่องมือ ช่างน่ารังเกียจนัก
แต่เขาก็ทำใจไว้ส่วนหนึ่งว่าวันหนึ่งเขาจะต้องแต่งงานกับบรรดาสตรีพวกนี้ เพื่อถ่วงดุลอำนาจต่างๆภายในราชสำนัก
“ทูลองค์ชาย หม่ากงกงนำจดหมายจากสำนักพระราชวังมาถวายพะย่ะค่ะ” เสียงของซือเว่ยองครักษ์คนสนิทดังขึ้นจากด้านหลังของหลี่ซื่อหมิน ทำให้หลี่ซื่อหมิน ต้องถอนสายตาจากเหตุการณ์ตรงนั้น มายังจดหมายฉบับนี้แทน
เนื้อหาในจดหมายว่าด้วยการคัดเลือกสาวงาม เพื่อมาปรนนิบัตรับใช้หลี่ซื่อหมินโดยเฉพาะเรื่องบนเตียง
เนื่องจากชายหนุ่มบ่ายเบี่ยงและปฏิเสธการอภิเษกสมรสระหว่างเขากับบรรดาองค์หญิงและบุตรสาวของบรรดาขุนนางอยู่เสมอ
ไม่ว่าใครก็ยังไม่เป็นที่โปรนปรานสำหรับเขา
ทำให้องค์ฮ่องเต้ทรงเป็นกังวล
เกรงว่าเขาจะเป็นพวก ต้วนซิ่วจือผี่(รักร่วมเพศ) ตามคำติฉินนินทาของเหล่าข้าราชบริพาร
เขารู้ตัวเองดีว่าเขาไม่ใช่ เพียงแต่ชีวิตของเขามักจะต้องแขวนอยู่บนเส้นด้ายเสมอ
ด้วยตำแหน่งฐานะของเขาทำให้เขาเหมือนยืนอยู่ริมหน้าผา
ทำให้เขาไม่ได้คิดถึงเรื่องพวกนี้สักเท่าไหร่
แต่ถึงกระนั้นเขาก็ไม่อาจปฏิเสธจดหมายฉบับนี้ได้ ถึงแม้ว่ามันจะไม่ใช่ราชโองการก็ตามที
เขาเข้าใจเจตนาของพระบิดาเป็นอย่างดี การคัดเลือกสาวงามสำหรับอุ่นเตียงนี้ เพียงเพื่อลบคำครหาเกี่ยวกับตัวเขา พระบิดาจึงมีพระประสงค์เช่นนี้ หากเขาปฏิเสธไป พระบิดาก็คงจะยกเรื่องคัดเลือกองค์หญิงและบุตรสาวตระกูลใหญ่ให้อภิเษกแทน
ถึงอย่างไรเสีย บรรดาสาวงามย่อมจัดการได้ง่ายกว่าบรรดาองค์หญิงและคุณหนูตระกูลใหญ่เป็นแน่
อีกทั้ง...
ยังอาจจะทำให้เขา
ลืมใครบางคนได้อีกด้วย...
เมื่อคิดได้ดังนั้นเขาจึงอนุญาตให้ทหารนำใจความจดหมายประกาศออกไป
เพียงวันเดียวเท่านั้นก็มีบรรดาสาวงามมาลงสมัครเข้าแข่งขันกันมากมาย จนบ่าวไพร่ของเขาต้องช่วยกันคัดเลือกเสียจนหัวหมุน
ก่อนถึงวันคัดเลือกจริง ต้องเหลือเพียงแค่ไม่กี่นางเท่านั้น เพื่อง่ายต่อการจัดการ...
 |
|
 |
|
ความคิดเห็น