คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : ตอนที่10 เจ็บเหลือเกิน(ไม่ไหวแล้ว)1
ภายในห้องอาบน้ำไม่ต่างจากห้วงมรณะเข้าถล่ม
เรือนร่างงามงอนของลี่เซียนบัดนี้มีบาดแผลเต็มไปหมด เลือดสดๆ ไหลอาบจนแดงฉาน ทว่านางยังคงอำพรางตัววูบไวใช้กายนุ่มกำบังกายแกร่งด้วยสัญชาตญาณ
นางเห็นดาบเล่มหนึ่งพุ่งใส่ด้านหน้าของถังไห่เฉิงจึงกระโดดเข้าขวาง
ผลที่ได้คือปลายแหลมคมกริบแทงเข้าแผ่นหลังบอบบางก่อนที่มือสังหารจะดึงออกอย่างแรง เลือดไหลทะลักอย่างรวดเร็ว
“อ๊ะ!”
เนินอกหยุ่นนุ่มปะทะแผงอกแกร่ง ดวงหน้างามแหงนมองร่างหนาพร้อมน้ำตาเอ่อคลอ
อ๋องหนุ่มก้มหน้าคมคายลงมองจนปลายคางคมสันจรดหน้าผากมน สายตาที่มองนางอย่างตระหนกเผยความดุดันออกมามากล้น สื่อความนัยว่า
ให้คลายผนึกกับร่างเขาเดี๋ยวนี้ หากไม่อยากตายด้วยน้ำมือคนร้าย
ทว่าลี่เซียนหาได้เข้าใจไม่
นางลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่ารุ่ยอ๋องถูกพลังเร้นลับของนางตรึงเอาไว้ ยามนี้ในใจมีเพียงต้องปกป้องผู้มีพระคุณเท่านั้น
ดวงหน้าพริ้มเพราที่แต่เดิมขาวผ่องสะอาดสะอ้านล้อมด้วยเส้นผมดำขลับบัดนี้กลับแดงเรื่อไปทั่ว กลีบปากจิ้มลิ้มยังมีเลือดซึมไหลเป็นทาง เรือนกายบอบบางเปรอะเปื้อนแดงฉาน
นางเริ่มหมดแรงเต็มที จนปราณสายหนึ่งที่ตรึงถังไห่เฉิงเอาไว้เริ่มคลายตัว
ชั่วขณะนั้นกระบี่เล่มหนึ่งพุ่งแหวกอากาศเข้ามาอีกเล่ม ลี่เซียนพลิกกายหันหน้ารับเอาไว้เช่นเดิม เจ้าของกระบี่คือซวงอี๋ เป้าหมายของนางคือตัดขั้วหัวใจของลี่เซียน เพื่อมิให้อีกฝ่ายได้ใกล้ชิดรุ่ยอ๋อง
ปลายกระบี่แทงหน้าอกของสตรีตรงหน้าจนแผ่นหลังบางกระแทกแผงอกหนา ถังไห่เฉิงถึงกับเบิกตา ลมหายใจสะดุดเกือบหยุดลง เมื่อกลางอกนางมีอาวุธสังหารทะลุเข้าเนื้อไม่ยั้งมือ กระทั่งเลือดทะลักออกมาดั่งสายธารา ร่างเล็กซวนเซเกือบล้ม
ฝ่ามือบุรุษเริ่มขยับได้ในจังหวะนั้น รุ่ยอ๋องรีบยกวงแขนขึ้นโอบกายบางเอาไว้ด้วยสัญชาตญาณ
ครานี้ลี่เซียนมิได้เจ็บอย่างเดียวแล้ว นางเป็นเหรินเซียนที่บำเพ็ญเพียรฝึกตบะยามถูกกักขังมาหลายร้อยปี ความทนทานย่อมมีมากโข ทว่าความอดทนต่อความทรมานกลับมีจำกัดเท่าเด็กแปดขวบ และที่สำคัญนางเป็นคนหวงแหนสิ่งของเหลือเกิน ชุดงามสีชมพูที่เพิ่งเคยใส่ครั้งแรกฉีกขาดหลุดลุ่ยเปรอะเปื้อนคราบเลือดไปหมด
ตรงสาบเสื้อที่ถูกแทงมีตำรารัญจวนที่พี่เย่เสียกลั้นใจมอบให้ มันคงขาดหมดแล้วเป็นแน่
เพลิงโทสะขุมหนึ่งพลันปะทุเต็มสองตา มวลมหาศาลของพลังเร้นลับก่อตัวทันใด ลี่เซียนปล่อยปราณรุนแรงสายหนึ่งพร้อมหายตัววูบ แสงสีขาวสว่างวาบในเสี้ยวเวลา
จังหวะนั้นถังไห่เฉิงพลันรู้สึกได้ว่าสติสัมปชัญญะที่มีคล้ายพร่าเลือนไปชั่วขณะ
ชายหนุ่มมองอะไรไม่เห็นทั้งสิ้น นอกจากลำแสงสีขาวพร่างพราวเต็มสองตา คนร้ายชุดดำทั้งหลายยังอันตรธานหายไป ไม่สามารถมองเห็นพวกมันสักคน
รู้สึกตัวอีกทีทั้งเขาและร่างนุ่มในอ้อมกอดกำลังลอยเคว้งไม่ทราบทิศทาง
รอบด้านเป็นยอดไม้ของผืนป่ามิใช่ห้องอาบน้ำ เบื้องล่างคืออากาศอันว่างเปล่า
ถัดจากปลายเท้าคือหน้าผายอดน้ำตก
“...!?”
***นิยายเรื่องนี้ฉบับอีบุ๊ค***คลิก>>>
|
ความคิดเห็น