คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : เรียกข้าว่าซานซาน 2
หลังจากตกอยู่ในภาวะตะลึงเนิ่นนาน จ้าวเหว่ยจึงเอ่ยด้วยเสียงสั่นพร่าแหบต่ำว่า
“ข้าอาจจะเป็นแค่ตัวตลกให้ผู้คนหัวเราะเยาะ แต่ในเมื่อแต่งเจ้าเพื่อเป็นการแก้ปัญหาให้แล้ว ย่อมต้องได้รับผลตอบแทนอย่างสาสม จะอย่างไรข้ายังเป็นบุรุษ เมื่อมีเนื้อเข้าปากย่อมต้องเคี้ยวแล้วกลืนให้อิ่มหนำ”
ถึงแม้จะอยู่ในสภาพย่ำแย่ทว่าความหยิ่งยโสทะนงตนยังคงมีตามวิสัย ชายหนุ่มจึงเอ่ยเช่นนี้ เพราะชั่วชีวิตของเขาที่ผ่านมา มีสตรีนับร้อยที่อยากให้เขาครอบครอง
อีกอย่าง...ยามนี้พวกเขาทั้งสองคือสามีภรรยากันแล้ว การพูดจาเยี่ยงนี้ไม่นับเป็นอะไร
ซานซานได้ยินประโยคยาวเหยียดจากสามีถึงกับตกใจ
“หา! ท่านพูดได้หรือ?”
หากจำไม่ผิด ชาวบ้านต่างบอกว่าเขาเป็นใบ้นี่นา อืม...
อีกคราที่ซานซานจ้องมองสามีอย่างพิจารณา
จ้าวเหว่ยหรี่ตามองสตรีตรงหน้าอย่างตำหนิที่นางบังอาจจ้องเขาอย่างถือวิสาสะเช่นนั้น ทว่าอึดใจพลันตระหนักว่าสถานะของตนยามนี้มิใช่องค์รัชทายาทผู้สูงส่ง จึงเอ่ยปากตามตรง
“อันที่จริง ข้าต้องขอโทษเจ้า เมื่อคืนข้าถูกยามอมเมากระตุ้นเร้า จึงไม่อาจยั้งกาย...”
เขาเงียบไปชั่วครู่แล้วเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงแหบแห้งสั่นพร่าหากแต่แววตากลับสงบนิ่งเผยความสุขุมออกมา
“ถึงแม้จะฟังดูเป็นคำแก้ตัวที่ใช้ไม่ได้ แต่ตัวข้าจักรับผิดชอบเจ้าตลอดไป”
ครานี้เป็นซานซานบ้างที่กะพริบตาปริบๆ พลางพึมพำ
“ควรเป็นข้า ที่ต้องรับผิดชอบท่านถึงจะถูก”
จ้าวเหว่ยได้ฟังยิ่งมองนางตรงหน้าฉงน โทสะสายหนึ่งที่มีก่อนหน้าค่อยๆ ผ่อนคลายลง พลางเอ่ยเสียงเบา
“ย่อมเป็นข้าที่ต้องรับผิดชอบ ข้าเป็นบุรุษ เจ้าเป็นสตรี”
ซานซานส่ายหน้าปฏิเสธ “ไม่! ย่อมเป็นข้า”
เรียวคิ้วคมขมวดวูบ ถามเสียงเครียด “อะไรของเจ้า?”
หญิงสาวเลิกคิ้วสูง เอ่ยอย่างไม่ยินยอมว่า “ท่านฟังข้านะ ท่านคือผู้มีพระคุณแต่กลับถูกครอบครัวของข้าใช้เป็นเครื่องมือเพื่อกำจัดข้า และตอนนี้ก็เป็นสามีของข้าอย่างไม่อาจปฏิเสธ สองสิ่งนี้ก็มากพอแล้วที่ท่านต้องยินยอมให้ข้าได้ดูแลท่าน”
ถึงแม้จะแปลกใจที่สตรีตรงหน้ากล้าเอ่ยวาจาเช่นนี้ หากแต่จ้าวเหว่ยก็ทำเพียงมองอย่างเย็นชา ส่ายหน้าเอือมระอา ไม่ปรารถนาต่อคำใดอีก จึงปฏิเสธด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ ใช้ความเงียบสยบนางแทน
ซานซานเห็นเขาเงียบไป จึงคิดว่าสามีเต็มใจยินยอมเป็นคนของนางแล้ว จึงกระหยิ่มยิ้มย่อง ลำพองใจยิ่ง นางกล่าวอีกว่า
“ชาวบ้านเรียกท่านว่ากงหนิว เพราะเห็นว่าท่านทึ่มทื่อไม่ต่างจากวัวตัวผู้ หากแต่ข้ากลับเห็นต่าง”
จ้าวเหว่ยเพียงตกปลาในลำธารอย่างเฉยชา แท้จริงกลับนิ่งฟังฝีปากอันจัดจ้านของใครบางคน
ใครคนนั้นทำท่าขบคิดอย่างลึกซึ้งแล้วเอ่ยอีกว่า “แต่ว่าเมื่อคืนท่านร้อนแรงนัก ข้าว่านามกงหนิวไม่เหมาะกับท่านหรอก”
ผู้ถูกวิจารณ์ว่าร้อนแรงถึงกับสำลักลมหายใจอีกครั้ง ปรายตามองอย่างตำหนิ
นางช่างกล้า!
ซานซานหาได้นำพาสายตาตำหนิจากสามีไม่ แต่กลับตบมือเสียงดังหนึ่งครั้งคล้ายนึกอะไรขึ้นมาได้
“เอาอย่างนี้ ต่อไปข้าเรียกท่านว่า เหย่หนิว[1] ดีหรือไม่?”
จ้าวเหว่ยได้ฟังหางตาพลันกระตุก
ซานซานหัวเราะเสียงกังวานแล้วกล่าวอีกครั้ง “ส่วนท่านก็เรียกข้าว่าซานซานนะ เรียกกันแค่สองเรา ตกลงไหม?”
ชายหนุ่มหรี่ตามองไม่ตอบรับใดๆ
หญิงสาวลุกขึ้นยืนกอดอก ทำท่าใหญ่โตโอ้อวดพร้อมแนะนำตัวว่า “ข้าคือผู้ยิ่งใหญ่ปานภูเขา สูงส่งเฉียดน่านฟ้า”
“...”
จ้าวเหว่ยเลิกคิ้ววูบ
นี่เขาแต่งงานกับสตรีแบบใด?
ท่ามกลางแสงแดดยามสาย สตรีชุดครามยืนตระหง่านแผ่นหลังตั้งตรงสะท้อนเงาทอดยาวไปตามยอดหญ้าแลดูงามตาจนน่าแปลกใจ
จ้าวเหว่ยจำได้ ครั้งแรกที่เจอสตรีนางนี้แล้วได้ช่วยเหลือที่ริมน้ำ นางฟื้นขึ้นมาก็ทำได้แค่นอนกะพริบตาเนื้อตัวสั่นเทา ท่าทางตื่นกลัวจนน่าสมเพชตลอดเวลา ไม่พูดไม่จาไม่ขอบคุณแม้ครึ่งคำ
กระทั่งเขาตัดสินใจลุกขึ้นแล้วเดินจากมา นางยังตระหนกลนลานรีบร้อนจากไปประหนึ่งเสียขวัญ ราวกับเห็นเขาเป็นภูตผี นางในยามนั้นช่างไร้เสน่ห์ เป็นสตรีที่ไม่น่าเสวนา
แล้วเหตุใดยามนี้...
บุรุษหนุ่มต้องหรี่ตามองพินิจสตรีชุดครามเงียบงัน
เนื่องจากได้รับความชุ่มชื่นจากสามีเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมา สตรีนางน้อยจึงมีน้ำมีนวลขึ้นมาก ความเอิบอิ่มที่เพิ่มขึ้นมานี้ ฝ่ายสตรีมิได้รู้สึกตัวสักเท่าใด มีเพียงฝ่ายบุรุษที่สังเกตเห็นได้ กอปรกับท่าทางองอาจผึ่งผายเกินสตรีชาวบ้านธรรมดาและกิริยาเปิดเผยจริงใจ ผิดจากครั้งแรกที่ได้เจอกัน
ยิ่งผิดแผกแปลกตายิ่งเสริมความงดงามแต่เดิมให้เพิ่มเสน่ห์ลึกล้ำอีกมากโข ดวงหน้าอ่อนหวาน แววตากระจ่างใส รอยยิ้มจริงใจ ตรงไปตรงมา สง่าผ่าเผย
จ้าวเหว่ยถึงกับพลั้งเผลอพิศมองซานซานนิ่งนาน ในใจบังเกิดคำถามมากมาย หนึ่งในนั้นคือ
เขาแต่งงานกับสตรีแบบใด?
ส่วนซานซานยังคงยืนนิ่งยกยิ้มมุมปากอย่างสาสมใจ
ในที่สุดข้าก็มีสามีเป็นของตัวเอง ไม่ต้องแย่งใคร หึหึ!
|
|
|
|
ความคิดเห็น