คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #57 : ตอนที่47 อย่าขยับ
“มีอะไรค่อยพูดกัน เจ้าควรไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสียก่อน”
หญิงสาวพลันยกยิ้มตาเป็นประกาย “อาบในห้องท่านนะ”
หยางเหอจินถึงกับหรี่ตามอง “ฝันไปเถอะ!”
“...!?”
ถึงปากจะบอกออกไปว่าอย่างนั้น
แต่ทว่าไม่นานต่อมา ภายในห้องส่วนตัวของหยางเหอจิน กลับมีเสียงอาบน้ำของสตรีนางหนึ่งดังอยู่ในอ่างไม้หลังฉากกั้นลวดลายวิจิตร
เหล่าบ่าวไพร่ที่ยกน้ำเข้ามาพากันลอบมองนายเหนือหัวอย่างประหม่าและไม่คุ้นชิน
เนื่องจากท่านอ๋องผู้นี้มักจะมีลักษณะเคร่งขรึมเยือกเย็นและเด็ดขาด ไม่ว่าใครก็ไม่กล้าเฉียดกายเข้าใกล้มากนัก เพียงสายตาคมดำที่มองมาวูบเดียว ก็สั่งเป็นสั่งตายใครต่อใครได้แล้ว
มีอยู่ครั้งหนึ่ง คุณหนูใหญ่ของอัครเสนาบดีหวังเยี่ยน ผู้ที่ได้สมญานามว่างามพิลาศเหนือใคร พารูปโฉมอันเลิศล้ำมาเยือนถึงหน้าประตูวัง ยังถูกท่านอ๋องไล่ให้กลับไปอย่างไม่ไว้หน้า จนเกิดข้อพิพาทในวังหลวงอยู่เป็นนาน
ยังมีอีกหนา ในครานั้นมีสตรีงามวิลาศล่มเมืองล่มแคว้น เป็นถึงองค์หญิงแห่งต้าโจว ต้องการดองเป็นปึกแผ่นกับแคว้นฉู่ จึงยื่นข้อเสนอแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์ หวังให้ท่านอ๋องของเราไปเป็นราชบุตรเขย แต่ใครไหนเลยจักคาดคิด ว่าท่านอ๋องกลับยกทัพไปกำราบเสียเงียบกริบ
แต่ทว่า...สตรีนางน้อยในอ่างไม้ผู้นี้เป็นใครกันนะ?
สาวน้อยที่ถูกเหล่าบ่าวไพร่ในวังหยางอ๋องสงสัยใคร่รู้ยังคงไม่รู้ตัวเลยสักนิด ว่าตนมีสิทธิพิเศษเหนือใคร นางจึงอาบน้ำไปด้วยใจกังวลถึงหนิงเหมยไม่สร่างซา
“พี่ชาย...” เสียงหวานใสดังแว่วมาจากหลังฉากกั้น ทำใครบางคนที่นั่งหูแดงอยู่ตรงโต๊ะหนังสือต้องวางพู่กันในมือลง
ยามนี้...หยางเหอจินเขียนหนังสือไม่รู้เรื่องอันใดทั้งนั้น
“มีอะไรอีก?” เขาถามเสียงขรึม
เสียงตีน้ำหลังฉากกั้นยังคงมีมาให้ได้ยินเป็นระยะๆ พร้อมเสียงกังวานสดใสของสาวน้อย “ท่านบอกข้าว่าไม่ควรเอาความแค้นเป็นที่ตั้ง”
“ย่อมเป็นเช่นนั้น” น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยตอบแบบปกติเป็นที่สุดเท่าที่จะทำได้
“ข้าย่อมเชื่อฟังท่าน” เสียงใสยังคงเอ่ย หากแต่เสียงน้ำพลันเงียบลง ทำคนอีกฝั่งของฉากกั้นต้องตั้งใจฟังมากกว่าเดิม
มิคาดว่าเขากำลังตั้งใจฟังเสียงอะไรกันแน่ ระหว่างเสียงเคลื่อนไหวของร่างงามในอ่างไม้ หรือเสียงที่นางกำลังจะเอื้อนเอ่ย
ซูเจินถอนหายใจบางเบาแล้วเอื้อมมือถูเนื้อตัวเนิบนาบ เกิดเป็นเสียงหนึ่งในอ่างน้ำ ชวนวาบหวิวหนักหนา นางเอ่ยเสียงใส “หากแต่บุญคุณยังต้องทดแทน”
หยางเหอจินเริ่มจะทนไม่ไหว อาบน้ำให้เสร็จเสียทีได้หรือไม่? เขาจะบ้าตายอยู่แล้ว!
แต่หญิงสาวในอ่างไม้ ไหนเลยจะรับรู้ได้ นางยังคงอาบน้ำอย่างใจเย็น ถูตัวไปมา ยกแขนยกขา เกิดเงาสายหนึ่งทะลุฉากกั้น ทรมานคนอีกฝั่งอย่างต่อเนื่อง แว่วสำเนียงหวานใสยังคงดังออกมา
“หนิงเหมยกับหนี่ม่าน คือผู้มีพระคุณ ข้าอยากให้พวกนางมีความสุข ส่วนความแค้นของข้า เอาไว้ทีหลังก็ย่อมได้”
หยางเหอจินถามเสียงต่ำอย่างคนเก็บข่มอารมณ์บางอย่าง “เจ้าหมายความว่าอย่างไร?”
“ข้าไม่อาจยุยงให้หนิงเหมยสละความสุขชั่วชีวิตโดยการแต่งงานอย่างจำใจ หากแต่ต่อนี้ไป นางควรมีใครสักคนคอยดูแล ซึ่งข้าก็ยังมองไม่เห็นใคร นอกจากรัชทายาทผู้นั้น” ซูเจินกล่าวยาวเหยียดพลางลุกออกจากอ่างน้ำ
ทั้งเสียงน้ำหยดลงพื้น และเงาร่างโค้งเว้าอรชรของหญิงสาวตรงหลังฉากกั้น ทำหยางเหอจินต้องกะพริบตา หากนางเดินออกมาเขาควรทำอย่างไร?
ทว่าชายหนุ่มยังไม่ทันได้คิดการณ์ใด ปลายเท้าเปลือยขาวผ่องก็ค่อยๆ โผล่พ้นฉากกั้นออกมา หญิงสาวที่ห่อหุ้มร่างเปลือยเปล่าเอาไว้ด้วยชุดคลุมสีขาวยาวระพื้นก็เผยโฉมจากหลังฉากกั้น
ชุดนั้นแนบเนื้อนวลขับเน้นร่างระหงไปทุกสัดส่วน เผยช่วงเว้างามงอนสมวัย ผมสีดำขลับลู่ลงล้อมวงหน้างามที่มีดวงตากลมโตไร้เดียงสา นางเคลื่อนกายสะโอดสะองใกล้เข้ามา ยามปลายเท้าน้อยๆ ค่อยๆ แตะพื้น กลิ่นกายหอมกรุ่นตลบอบอวลไปทั้งห้อง
หยางเหอจินคล้ายกับวิญญาณหลุดลอย
เพียงชั่วอึดใจ น้องน้อยในอาภรณ์วาบหวิวก็ปีนขึ้นมานั่งบนตักอุ่นเหมือนที่ชอบทำ
“...!?”
เจ้าของตักแกร่งถึงกับอุ่นวาบทั่วร่าง หน้าแดงหูแดงปานลูกไฟ
ซูเจินหาได้รู้ความ นางยื่นปลายนิ้วนวลเสลาสัมผัสแผงอกหนาแน่น ขยับร่างนุ่มนิ่มอีกเล็กน้อย ให้บั้นท้ายงามงอนเริ่มเข้าที่ชิดหน้าขา เพื่อนั่งซบอกอุ่นได้ถนัดถนี่ยิ่งขึ้น
ชายหนุ่มยิ่งมีใบหน้าเครียดขรึม สองมือกำแน่นที่ขอบโต๊ะ เขาเอนร่างหนาพิงพนักเก้าอี้คล้ายอ่อนแรง หากแต่ทุกสัดส่วนโดยเฉพาะบริเวณหน้าท้องกลับแข็งขึง
“พี่ชาย...” เสียงหวานดังแว่วให้ได้ยิน “ท่านฟังข้าอยู่หรือไม่?”
แน่นอนว่าหยางเหอจินตั้งใจฟังนางทุกคำ หากแต่ยามนี้นั้น
อย่าขยับได้หรือไม่!?
นิยายสาวใช้พระกาฬ ฉบับจบบริบูรณ์ คลิก>>>สาวใช้พระกาฬ(ภาค 1)
 |
|
“เหมยเอ๋อร์ ข้ามีของมาฝาก” รัชทายาทหนุ่มก้าวมาในห้องโถงของตำหนักชมจันทร์
“อะไรหรือเจ้าคะ” สาวใช้คนสนิทรับห่อผ้าแทนนายสาว ถามด้วยใจใคร่รู้
“อาเซียน ทำไมต้องมีของมาฝากด้วยเล่า” หนิงเหมยกล่าว
“เจ้าไม่ดีใจสักนิดเลยหรือ ข้าเสียใจนะ” รัชทายาททำท่าทางน้อยอกน้อยใจ แต่คงจะมากเกินไปจนเหมยอดส่ายหน้ามิได้ “หนี่ม่านเปิดดูสิ รัชทายาททรงเอาอะไรมาฝากข้า”
สาวใช้รอฟังคำสั่งให้เปิดอยู่นานแล้ว เพียงสองอึดใจ ชุดคลุมขนจิ้งจอกแดงก็ปรากฏตรงหน้า
“เอ่อ...อืม...” หนิงเหมยถึงกับจ้องชุดอย่างตะลึง
“นั่นแน่ ชอบใช่ไหมล่ะ ชุดนี้ข้าแอบขโมยเสด็จแม่มาเชียวนะ” รัชทายาทหนุ่มเอ่ย
หนิงเหมยรีบปฏิเสธ “เปล่าหรอก แต่นี่มันหน้าร้อน แล้วนานเท่าไหร่กว่าข้าจะได้ใส่ละเนี่ย”
“...!?”
หลังจากนั้น ภายในห้องของสองพี่น้องหมอเทวดา
“พี่เยว่ ท่านถอดชุดคลุมขนจิ้งจอกแดงออกเถอะ ข้าเห็นแล้วร้อนแทน” หลวนเหยาเอ่ยกับพี่ชายตน
“ไม่! กว่าข้าจะขอยืมน้องเหมยมาใส่ได้...ตั้งนาน” หลวนเยว่ปฏิเสธเสียงแข็ง “อยากจะสวยต้องอดทน” พูดไปเหงื่อหยดติ๋งๆ
ความคิดเห็น