คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #46 : ตอนที่43 มุมกำแพง&ในศาลา1
“พี่ชาย...”
เสียงออดอ้อนดังขึ้นตรงหน้าของหยางเหอจิน ดวงตากลมโตบนใบหน้าจิ้มลิ้มของสาวน้อยน่ารัก ทำให้ชายหนุ่มต้องเอื้อมมือขึ้นมาลูบแก้มนางเบาๆ
“เด็กน้อย เจ้าทำได้ดี พี่ชายคนนี้ย่อมเห็นแจ้ง” เสียงพูดราบเรียบแต่ทรงพลัง หนักแน่นมั่นคงดั่งขุนเขา ทำซูเจินต้องเม้มปากทำแก้มพอง ดวงตากลมโตบริสุทธิ์จ้องเขม็ง
“จริงหรือ?” นางถามกลับอย่างตื่นเต้น
น้ำเสียงทุ้มนุ่มผิดกับท่าทางเคร่งขรึมตอบคำ “อืม...”
แค่เพียงเท่านั้น รอยยิ้มกระจ่างใส ให้รู้สึกพิเศษในจิตใจ ที่มีเหนือสตรีนางใด ก็ปรากฏแก่สายตาคู่คมของหยางเหอจิน
ความรู้สึกพิเศษนี้ที่สัมผัส ไม่ต่างอันใดจากเมื่อกาลก่อน
น้องน้อยตัวกลมคลานต้วมเตี้ยมในยามนั้น กำลังฝึกฝนร่างกายให้ตนเองได้เรียนรู้สิ่งต่างๆ ต่อโลกกว้าง
นางหัดนั่ง หัดเดิน หัดกิน เมื่อทำได้แต่ละอย่างก็มักจะรอคำชมจากเขา และยิ้มดีใจจนโลกสว่างสดใสทุกครั้งที่ได้รับคำนั้น
ยามนี้ก็ไม่ต่างกัน ถึงแม้ว่านางตรงหน้าจะโตเป็นสาวแล้ว หากแต่นางถูกเคี่ยวกรำในหุบเขาไร้แสงสี ท่านอาจารย์ซูหยางคงรู้อยู่แล้วว่าจะเกิดเรื่องไม่ดี จึงให้น้องน้อยไปฝึกหนักยังที่ลับตาเนิ่นนาน
เมื่อกลับออกมายังต้องมาเจอกับเรื่องเลวร้าย หนทางแก้ไขยังคงยากสาหัสนัก นางยังต้องเรียนรู้สิ่งต่างๆ อีกมากมายนานัปการ ไม่อาจปล่อยปละละเลยได้เลย
หยางเหอจินยังคงมีสีหน้าราบเรียบคล้ายฉาบน้ำแข็ง หากแต่แววตาคู่คมดำสนิทกลับทอประกายลุ่มลึกที่ไม่เคยมีให้ใคร มุมปากได้รูปยกยิ้มน้อยๆ แต่กลับติดตรึงจารใจ ทำคนมองให้อุ่นวาบไปทั่วพวงแก้ม
ซูเจินถึงกับเบิกตากลมให้โตขึ้นไปอีก นางรู้สึกได้ว่า หากนางทำการใดได้ดี คำชมจากเขาก็คือรางวัลชั้นยอด ไม่ต่างจากคำสวรรค์ของท่านพ่อเลยสักนิด
หญิงสาวถึงกับอดใจเอาไว้ไม่ได้ นางโผเข้าหาแผงอกตรงหน้า กระหวัดแขนโอบรอบเอวสอบ แล้วซุกซบใบหน้าฝังแน่นหาความอบอุ่นจากอกหนาตรงหน้าในทันที
“...!?”
หยางเหอจินถึงกับทำอันใดไม่ถูก แต่ไม่เคยเลยที่จะปฏิเสธ หากเป็นสตรีนางอื่นเขาคงตวัดฝ่ามือใส่จนกระเด็นไปแล้ว
ซูเจินยังคงกลายร่างเป็นแมวน้อยตัวโต ที่หาความอบอุ่นจากอกบิดา ยิ่งได้สัมผัสถึงความเย็นเยียบที่หยกลายพยัคฆ์เมฆาตรงเอวเขา ยิ่งให้รู้สึกคุ้ยเคยไม่ธรรมดาต่อพี่ชายคนงามนามว่าอาจิน
หญิงสาวพลิกหน้าไปมาตรงแผงอกเขาแล้วเรียกเสียงหวาน
“พี่ชาย...”
“หืม...”
นางแหงนหน้ามองปลายคางเขาแล้วถาม “ท่านมีเมีย...”
“หยุด!”
“...!?”
ทุกสรรพสิ่งพลันเงียบกริบ เมื่อถูกชายงามเอ่ยปรามดักคอ สาวน้อยย่นจมูกกลอกตาไปมา
แล้วเขามีเมียรออยู่ที่บ้านแล้วหรือไม่กันเล่า?
ซูเจินถามในใจด้วยใบหน้าไม่น่ามอง นางย่นจมูก เม้มปาก พวงแก้มพองออกเกือบปริแตก จนหยางเหอจินต้องถอนหายใจคำโต
ชายหนุ่มเอื้อมมือขึ้นมาลูบศีรษะนางเบาๆ ก่อนเอ่ยเสียงเครียด
“ข้ายังไม่มีใครทั้งนั้น อย่าได้ถามอีก”
เป็นคำตอบที่ดี สาวน้อยพยักหน้าหงึกหงักแล้วเอ่ยต่ออย่างคนใจร้อนไม่อาจรอได้ “เช่นนั้นเรา...”
“หยุดเลย!”
“...!?”
อีกครั้งที่แก้มของคนงามเกิดอาการพองลม นางแค่นเสียงในลำคอเบาๆ แล้วกลิ้งหน้าซุกแผงอกเขาด้วยอาการแง่งอน
หยางเหอจินลอบยกโค้งตรงมุมปากบางเบา
เด็กน้อยเอ๋ย...เด็กน้อย...รอก่อนอีกสักสองปีเถิด ข้าจะกินเจ้าไม่ให้เหลือแม้กระดูก…
ตรงมุมอับริมกำแพงลับตาคน ยังคงมีสายลมเอื่อยเฉื่อยลอดช่องเข้ามาไล้ยอดหญ้าปะทะชายผ้าให้พลิ้วปลิวเบาๆ บรรยากาศรอบร่างสูงกับร่างเล็กชวนให้อึดอัดเพราะพื้นที่เล็กแคบ หากแต่ในห้วงอารมณ์ของคนทั้งสอง กลับมีคล้ายดั่งสายหมอกสีขาวลอยอวลทั่วทุ่งหญ้าอันกว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา ให้ความรู้สึกสบายใจสบายตาหนักหนาเมื่อได้ไล่สายตาจ้องมอง
หนึ่งเด็กชายจับจูงมือ หนึ่งเด็กหญิงขยับเท้าตาม ทั้งสองค่อยๆ พากันเรียนรู้โลกกว้าง ในแบบหนทางแห่งตนเอง
สายใยแห่งสายสัมพันธ์บางอย่างที่มองไม่เห็นเกิดขึ้นโดยง่าย หากแต่เหนียวแน่นด้วยไว้วางใจไร้กำแพงใดกางกั้น
หยกครามพยัคฆ์เย็นลายเมฆา
ยังยืนยันตามสัญญาแห่งเจ้าของ
ขอเพียงเจ้าเติบใหญ่มาไร้คู่ครอง
หงส์เหินน้อยย่อมมีข้า พยัคฆ์เคียง...
 |
|
ความคิดเห็น