นางร้ายพ่ายรัก(ดวงใจรัชทายาท)ภาคทะลุมิติรัก [จบ]

ลำดับตอนที่ #4 : ดึงสติ

"แม่นาง..." เสียงแหบพร่าทว่ามีเสน่ห์ของชายหนุ่มที่อยู่ด้านหลังของหลินหลินเอ่ยขึ้นด้วยภาษาจีนโบราณ

ทำให้หญิงสาวที่ทำท่าขยุกขยิกถึงกับชะงักกึกในทันที

            "กรุณาหยุด...หยุดดิ้นได้หรือไม่" เขายังคงเอ่ยต่อพร้อมลมหายใจกรุ่นร้อนที่เป่ารดศีรษะของหลินหลินอยู่

หญิงสาวเริ่มรู้สึกได้ว่าเขากำลังจัดการกับอารมณ์พลุ่งพล่านบางอย่าง 

ถ้าเธอยังคงดิ้นรนคงกลายเป็นยั่วยวนแทนที่จะเป็นขัดขืน

เมื่อคิดได้อย่างนั้นหลินหลินจึงหยุดดิ้นในทันที

และแม้ว่าจะเป็นภาษาจีนโบราณแต่หลินหลินก็สามารถที่จะฟังได้เข้าใจอยู่บ้าง 

เนื่องจากเธอนั้นเป็นลูกครึ่งไทย-จีน

อีกทั้งยังเคยได้รับเล่นหนังแนวจีนโบราณและเคยได้ฝึกภาษาจีนโบราณมาบ้างแล้ว

"ปะ  ปล่อย" หลินหลินรวบรวมสติที่มีอยู่น้อยนิดเอ่ยขึ้นเบาๆ

"ปล่อยก่อน...ได้โปรด" เธอเอ่ยขึ้นอย่างมีสติและนุ่มนวลเพื่อควบคุมสถานการณ์ 

เธอมักจะมีสติอยู่เสมอในทุกสถานการณ์  ถึงแม้ว่าบางครั้งจะเป็นสติที่แตกกระเจิงกระจัดกระจายออกเป็นเสี่ยงๆบ้างก็ตามที

ชายหนุ่มในชุดจีนโบราณได้ยินดังนั้นจึงค่อยๆคลายมือทั้งส่วนบนและส่วนล่างของเขาออก

หลินหลินใช้โอกาสนี้ตอนที่เขากำลังคลายกล้ามเนื้อกระโดดออกมาจากอ่างน้ำเพื่อไปที่ชุดคลุมในทันที 

ชายหนุ่มปริศนาเองก็รีบออกจากอ่างอาบน้ำในทันทีเช่นเดียวกัน

            หลินหลินที่บัดนี้ได้ใส่ชุดคลุมปกปิดร่างกายเอาไว้อย่างมิดชิดเรียบร้อยดีแล้ว แต่ยังคงยืนเกาะบานประตูห้องน้ำเอาไว้แน่น พร้อมจ้องมองชายหนุ่มผู้ที่โผล่มาแบบอัศจรรย์อย่างไม่อาจถอนสายตา

ชายหนุ่มผู้นี้ดูท่าทางแล้วไม่ธรรมดา

บุคลิกลักษณะคล้ายดั่งผู้สูงศักดิ์ในนิยายจีนโบราณ ลักษณะกึ่งเทพกึ่งมาร 

รูปร่างสูงใหญ่สง่างาม ใบหน้างดงามคล้ายรูปสลัก ดวงตาคมเฉี่ยวปราดเปรียวดุดัน จมูกเป็นสันตั้งตรงดูดี ริมฝีปากสีแดงสดเป็นธรรมชาติ แต่งกายด้วยเสื้อผ้าสมัยโบราณ ลักษณะการแต่งกายเป็นแบบจีนโบราณเป๊ะ

ผมยาวสยาย ยืนตัวตรงอกผายไหล่ผึ่ง

ลักษณะท่าทางของเขาผิดจากผู้ชายปกติทั่วไปอย่างเห็นได้ชัดเจนแบบสิ้นเชิง  

และถึงแม้ว่าเขาจะดูตระหนกตกใจอย่างเห็นได้ชัดจากแววตาของเขา

แต่ท่าทางของเขายังคงสงบนิ่งเรียบเฉย น่ายำเกรง เก็บอารมณ์ต่างๆเอาไว้ได้เป็นอย่างดี

หลินหลินยังคงยืนจ้องหน้าแขกผู้มาใหม่ที่มาแบบผิดปกติผิดธรรมชาติอยู่อย่างนั้น

กลัวก็กลัว 

แต่ขอมองหน่อยนึง!

"ที่นี่...ที่ไหน" หนุ่มปริศนาเอ่ยขึ้นขณะมองซ้ายแลขวาสำรวจตรวจตราทุกสิ่งรอบตัวด้วยท่วงท่าเคร่งขรึมแม้จะตระหนกตกใจอย่างเห็นได้ชัด 

"นาย  นาย เป็นใคร เป็นตัวอะไร" หลินหลินถามขึ้นด้วยภาษาจีนโบราณผิดๆถูกๆอย่างกล้าๆกลัวๆ

เธอพูดออกไปอย่างไม่รู้ตัวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

เธอพยายามมองหาอะไรก็ได้ที่อาจจะสามารถนำมาเป็นอาวุธให้เธอในตอนนี้

คอนโดแห่งนี้ที่เธออยู่ค่อนข้างจะมีความปลอดภัยเป็นอย่างมาก อีกทั้งชั้นที่เธออยู่ค่อนข้างจะสูง เรียกได้ว่าเกือบสูงสุดของยอดคอนโดเลยทีเดียว และก็อยู่ที่นี่มานานมากๆไม่เคยมีใครสามารถรุกล้ำเข้ามาได้ 

แต่... 

แต่...

โผล่มาจากน้ำในอ่างนี่ 

มันออกจะเหนือความคาดหมายเกินไป

เธอไม่เคยเตรียมใจหรือเตรียมตัวว่าจะต้องมีอาวุธเอาไว้สำหรับในกรณีอย่างนี้

"ได้โปรด..." น้ำเสียงราบเรียบทุ้มต่ำดึงสติที่กำลังจะแตกกระเจิงของหลินหลินให้หยุดชะงัก 

ชายหนุ่มปริศนายังคงเอ่ยต่อ "บอกกล่าวแก่ข้า...ที่นี่ที่ใด"

ชายหนุ่มผู้นั้นเพียงปรายตามองมาทางหลินหลินแค่แว่บเดียวก็เข้ามาประชิดร่างของเธอ

ทำเอาหลินหลินถึงกับตกใจตาโตตัวเกร็งแข็งค้างแหกปากไม่ทัน

"น่ะ  นาย  นาย" หลินหลินพูดได้แค่นั้น  

เดินมาดีๆก็ได้  เธอคิดในใจ

            "ข้าไม่คิดจะทำร้ายเจ้า..." เขายังคงเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มราบเรียบเมื่อก้มมองใบหน้าของหลินหลินในระยะประชิด

หญิงสาวสังเกตได้ชัดเจนว่าเขาทั้งตกใจทั้งตื่นเต้น แต่เขาเก็บอารมณ์ได้อย่างดีเยี่ยมด้วยมาดของผู้ชายที่หลินหลินคิดได้คำเดียวว่า น่าทึ่ง!

เขายังคงเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงน่าฟัง "ข้ามิได้มีเจตนาล่วงเกินเจ้า...โปรดอภัย..."  

"เกิดอะไรขึ้น  ท่านเป็นตัวอะไร เป็นผีหรืออะไร" หลินหลินรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีพยายามสนทนากับผู้ชายแปลกประหลาดที่สุดในชีวิตด้วยภาษาจีนโบราณแม้จะผิดๆถูกๆ 

มือข้างหนึ่งของเธอยังคงเกาะบานประตูเอาไว้แน่น ส่วนอีกข้างก็กุมไว้ที่ชุดคลุมจนเล็บจิกเข้าเนื้อ ในขณะที่ใบหน้างดงามของเธอยังคงเงยขึ้นมองเขาในระยะประชิด ดวงตากลมโตของหลินหลินยังคงจ้องมองใบหน้าของเขาเขม็ง

มันเป็นไปได้สูงที่เขาอาจจะเป็นผี  เธอค่อนข้างเชื่อเรื่องเล้นลับอยู่บ้างแม้จะไม่มาก 

แต่เหตุการณ์เกินคาดฝันในวันนี้

ทำเอาเธอสร่างเมาขนาดนี้

ไม่เชื่อไม่ได้แล้ว....

แต่ว่า...

ตอนที่ร่างกายของเธอกับของเขาสัมผัสกัน

เธอรู้สึกได้ว่าตัวของผู้ชายคนนี้มีอุณหภูมิเหมือนคนปกติทั่วไป 

ถ้าเป็นผีควรจะตัวเย็นรึเปล่า เหมือนที่เคยดูในหนัง

ใช่มั้ย

หรือไม่ใช่ 

ถ้าเขาไม่ใช่ผี 

แล้วเขาเป็นตัวอะไร

หลินหลินคุยกับตัวเองอยู่อย่างนั้นตามประสาคนที่ไม่ค่อยมีใครให้คุยด้วย  

ไม่ค่อยจะมีใครอยากอยู่หรือว่าสนทนากับคนอย่างเธอ 

และเธอเองก็ไม่อยากคุยกับใครเหมือนกัน 

หยิ่งสุดๆก็ว่าได้

            "เจ้า...ยังไม่ตอบคำถามของข้า" เสียงของชายหนุ่มแปลกตายังคงเอ่ยต่อและมันก็สามารถดึงสติที่กำลังปั่นป่วนของหลินหลินให้กลับมา  

หญิงสาวทำได้เพียงกลืนน้ำลายลงคอ  พยายามไม่ให้ตัวเองสติแตกไปมากกว่านี้

ชีวิตที่คล้ายจะบ้าอยู่แล้ว 

ให้มันบ้าไปให้ถึงขีดสุดไปเลย  

มีผีมาให้คุยด้วยถึงที่  

เอาเข้าไปหลินหลิน

"ที่นี่…บ้านของ…ของฉัน" หญิงสาวกลั้นใจตอบไปลองคุยกับผีดู 

"ทะ  ท่าน  มาทำอะไร ที่ ที่นี่" ตะกุกตะกักเหลือเกิน  

ชายหนุ่มปริศนาไม่ได้ตอบคำใดๆ

เขาน่าจะงงๆกับประโยคที่ฟังไม่ได้ศัพท์ของเธอ 

เขาแค่เพียงก้มหน้ามองเธอแว่บนึงด้วยมาดน่าหวาดหวั่นสั่นสะพรึง ก่อนจะพาร่างสูงโปร่งกำยำเดินอย่างเชื่องช้าแบบผู้ทรงอำนาจผ่านตัวเธอออกไปยังห้องด้านนอกของห้องน้ำ 

เขาเดินเอามือไขว้หลังด้วยท่วงท่าสง่างามตามแบบฉบับผู้มียศศักดิ์ชั้นสูงตามระเบียบของผู้ชายจีนโบราณตามที่หลินหลินได้ศึกษาตอนร่วมเล่นหนังฟอร์มยักษ์แป๊ะ 

รู้สึกดีขึ้นมานิดนึงที่ตอนนั้นตัดสินใจร่วมแสดงหนังเรื่องนั้น

อย่างน้อยก็ช่วยให้ตอนนี้ดูไม่โง่เท่าไหร่ 

แล้วท่าทางของเขาที่กำลังเดินทอดน่องอยู่ในห้องของเธอขณะนี้ล่ะ ดูๆไปแล้ว   

เขาน่าจะเป็นเจ้าที่มากกว่าผีนะ  

ดูดีเกินกว่าจะเป็นผีนะนั่น

ชายหนุ่มที่หลินหลินแอบมองอย่างหวั่นๆอยู่นั้น ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้สนใจในตัวของหญิงสาวแต่อย่างใด

เพราะว่าในตอนนี้ เขากำลังสนใจภายในบ้านและทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัว 

ถึงแม้ว่าภายในแววตาของเขาจะยังงุนงงสับสนและตระหนกตกใจผสมผสานความรู้สึกแปลกตาแปลกใจแบบหลากหลายอารมณ์ แต่ทว่า...ท่วงท่าของเขากลับดูสงบนิ่งเรียบเฉยควบคุมสถานการณ์ได้เป็นอย่างดี  

            หลินหลินเองก็เก็บอาการของตัวเองเอาไว้อย่างสุดชีวิตเหมือนกัน  

ด้วยเพราะว่านิสัยชั่วร้ายของเธอที่กระทำมาโดยตลอดในชีวิต มักจะเจอเรื่องที่ต้องเก็บข่มอารมณ์เพื่อแสดงออกในแบบที่พร้อมเสมอในการควบคุมสถานการณ์ไม่ให้ตัวเองตกเป็นรอง 

ถึงแม้ว่ามันจะดูไม่ใช่กับสถานการณ์ตอนนี้ที่ได้เจอได้คุยกับเจ้าที่ก็ตาม 

แต่เธอก็ต้องพยายามมีสติเอาไว้ 

เดี๋ยวเขาพุ่งตัวมาหักคอเอา 

ไม่ได้ไม่ได้

ยังเสียดายความสวยในชาตินี้อยู่ ยังไม่อยากตาย

            ชายหนุ่มปริศนาที่โผล่มาแบบผิดธรรมชาติ ยังคงยืนอยู่กลางห้องใหญ่กับหลินหลิน

เขาเพียงกวาดสายตามองไปรอบๆ ก่อนจะค่อยๆเอ่ยเสียงเนิบนาบคล้ายกับว่าคุยกับตัวเอง

"เกิดอะไรขึ้นกับข้า  ที่นี่ที่ไหน มันคืออะไรกันแน่" 

หลินหลินที่ยังยืนกางขากางแขนเอามือจิกอยู่กับผนังห้องทำได้แค่เพียงเงียบงัน ปล่อยให้เขาได้บ่นไป 

เธอกำลังทำอะไรไม่ถูก แค่ควบคุมสติก็ยากจะตาย

โอย... น่าจะเมาหลับไปเลยจะได้ไม่ต้องเห็นอะไรอย่างนี้ 

วันนี้มันเป็นวันอะไรกัน  ทำไมเจอแต่ละเรื่อง

โอย... โอย... 

เอาวะ!

หลินหลิน 

สู้เว้ย!

            คิดได้ดังนั้นจึงพยายามพูดออกไป

"ทะ  ท่าน  ใจเย็น เย็น" เธอพยายามคุยกับผู้ชายที่คิดว่าเป็นเจ้าที่  

"ใจเย็นก่อนนะ" ไม่แน่ใจว่าปลอบใจใครเหมือนกัน  

"ชะ  เชิญ  ทะ  ท่าน นั่ง  นั่งก่อน" เธอพูดพร้อมกับผายฝ่ามือออกไปทางเก้าอี้

ชายหนุ่มหันมาสนใจฟังหลินหลินแต่โดยดี เขาเพียงมองตามกิริยาของหญิงสาวอย่างสังเกต 

แต่ดูเหมือนผู้ชายแปลกประหลาดคนนั้นจะไม่ได้สนใจเก้าอี้ตามที่หลินหลินต้องการ  

แว่บเดียวอีกแล้วที่เขาพุ่งตัวเข้ามาที่หลินหลินอย่างเร็วเรียกได้ว่าพริบตาเดียว  

โอย... เดินดีๆไม่ได้รึไง  จะช็อคตายอยู่แล้วเนี่ย

หลินหลินคิด  

"เจ้า..." ชายหนุ่มก้มหน้ามองหญิงสาวในระยะประชิดขณะเอ่ยเสียงราบเรียบเหมือนเคย "เจ้าเป็นใคร..."

ฉันควรจะเป็นฝ่ายถามนายมากกว่านะ ไอ้คุณเจ้าที่ 

นั่นเธอแค่คิดในใจ ก่อนตอบออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ 

"ฉะ  ฉัน หลินหลิน  เจ้าของห้อง  ถะ  ถอยออกไปหน่อย ขอ ขอร้อง"

            ชายหนุ่มเพียงก้าวถอยหลังไปสองก้าวอย่างว่าง่าย แต่ยังคงใช้สายตาคมเข้มดุดันจับนิ่งอยู่ที่หลินหลินอย่างแคลงใจและสงสัยอยู่อย่างมากมาย   

หลินหลินเองก็ใช้สายตาอย่างเดียวกันมองตอบไป

กลิ่นอายจากตัวของเขาช่างน่าหวาดหวั่น 

ไม่ใช่ว่าเหม็นนะ มันออกจะหอมเสียด้วยซ้ำ แต่ท่าทางของเขานั่น

มันน่าหวาดหวั่นจริงๆ 

ถ้าไม่ใช่ว่ามาแบบผิดธรรมชาติอย่างนี้ก็คงต้องบอกว่ามีเสน่ห์เหลือร้าย 

ไม่ใช่ว่าเธอหลงรักแรกพบหรืออะไรนะ 

แต่มันแบบว่า น่าเคารพ น่ายำเกรง น่าหลงใหล หลากหลายแบบมากๆจากตัวเขาที่เธอรู้สึกได้  

เฮ่อ! ดีนะที่ไม่ได้ออกมาเจอกันแบบตัวเละๆน่ากลัวๆน่ะ 

ดีจริงๆ

หลังจากที่ต่างฝ่ายต่างจ้องตากันและกันอยู่อึดใจใหญ่ และหลินหลินก็คิดฟุ้งซ่านไปคนเดียวพักใหญ่

หลินหลินจึงเป็นฝ่ายเริ่มต้นชวนเจ้าที่คุยก่อน 

"ท่าน  มา  มาได้ ได้อย่างไร" จะติดอ่างทำไมนักหนาล่ะนั่น

เขาจ้องหน้าหลินหลินอีกครู่หนึ่งก่อนเอ่ยเสียงเบาทุ้มต่ำ

"ข้าจำได้... ว่าฝึกวิชาอยู่ที่น้ำตกแห่งหนึ่งในอาณาเขตของแคว้นต้าหลี่ แล้วจู่ๆก็มาโผล่ที่นี่  มันเกิดอะไร" 

            นั่นเขาถามใคร? ถามฉันเรอะ?? แล้วจะรู้มั้ย??? 

หลินหลินคิดในใจ  

แต่...

เดี๋ยวนะ...

เขาบอกว่าฝึกวิชาอยู่ที่ไหนนะ

แคว้นต้าหลี่เรอะ

นั่นมันชื่อแคว้นของจีนในประวัติศาสตร์หรือเปล่า

ใช่มั้ย?

เขามาจากแคว้นในประวัติศาสตร์เรอะ

เป็นคนในอดีตอะไรแบบนั้นรึเปล่า

ใช่เหรอ?

ทะลุมิติ งี้!

ใช่ป่าว?

เหมือนในหนังที่เคยเล่นป่าว

ใช่มั้ย?

เป็นซุปตาร์ก็งี้แหล่ะ

เคยเล่นหลายเรื่อง

หลินหลินใกล้บ้าแล้ว  

เธอคุยกับตัวเองพักใหญ่