นางร้ายพ่ายรัก(ดวงใจรัชทายาท)ภาคทะลุมิติรัก [จบ]

ลำดับตอนที่ #34 : ตอนพิเศษ:หลินหลินปรับตัว

เวลาของเช้าวันใหม่ที่แสนจะสดใสได้เข้ามาเยือนอีกครา หลินหลินเพียงสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาด้วยร่างกายที่ไร้ซึ่งเรี่ยวแรงใดๆเหมือนเช่นเคย เนื่องจากถูกหลี่หงจินหยางกลืนกินอยู่จนตลอดทั้งคืนโดยที่เธอยังไม่ได้ยินคำบอกรักจากปากของเขาให้ได้ชื่นใจเลยแม้แต่คำเดียว  อีกทั้งเขายังกระตุ้นเธอด้วยลีลาเร่าร้อนอย่างมีชั้นเชิงจนเธอทนไม่ไหวจนต้องเป็นฝ่ายเผลอไผลบอกรักเขาเสียอย่างนั้น

หญิงสาวปรือตามองใครบางคนที่กำลังโอบกอดเธออยู่ไม่ยอมปล่อยตั้งแต่เมื่อคืน ทั้งคืน ตั้งแต่รอบแรก จนกระทั่งรอบที่เท่าไหร่ก็มิรู้ได้...

หึ! เป็นแบบนี้ตลอด...

หลินหลินนึกเข่นเขี้ยวอยู่ไม่จางขณะกำลังงัวเงียตื่นขึ้นมา ร่างเปลือยเปล่าสองร่างภายใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันเริ่มเสียดสีกันไปมาเมื่อหญิงสาวตื่นเต็มตาและเริ่มขยับขยุกขยิก

ทำเอาหลี่หงจินหยางต้องหรี่ตาคมเฉี่ยวขึ้นมองตัวต้นเหตุที่ปลุกบางอย่างของเขาให้ตื่นขึ้นมาอีกครา

หลินหลินถึงกับชะงักนิ่งไป

อา...พลาดอีกแล้ว

เวลายามเฉิน(เจ็ดโมงเช้า)ภายในตำหนักของเหล่าพระโอรสและพระธิดาของหลี่หงจินหยางกับหลินหลิน

บัดนี้กำลังอบอวลไปด้วยบรรยากาศครึกครื้นคึกคักเหมือนดังเช่นปกติด้วยเพราะว่ามีเหล่าบรรดาแม่นมกิติมาศักดิ์มากหน้าหลายตา ตั้งแต่หงฮองเฮา ท่านอาฉวนหยู่ร์ ท่านอาเว่ยฟาง ท่านอาหยางเจียน ไปจนตลอดเหล่าลูกน้องคนสนิทของทุกคนกำลังรวมตัวกันอยู่ภายในตำหนักแห่งนี้เหมือนดั่งเช่นทุกๆวันที่ผ่านมา

หลินหลินเพียงยืนมองคนนั้นทีคนนี้ทีกำลังช่วยกันเลี้ยงลูกให้เธออย่างเพลิดเพลินจำเริญใจเหมือนดังเช่นปกติอยู่ทุกวี่วันเช่นเดียวกัน

ถ้าเป็นอย่างนี้จะให้เธอมีลูกให้ซักกี่คนก็ย่อมได้ หึหึ!

หลินหลินคิดในใจอย่างปลื้มปริ่มเหลือประมาณ

หลี่หงจินหยางที่วันนี้ไม่มีงานราชกิจที่ใดจึงได้มีเวลามาหาลูกน้อยทั้งห้า เขาจึงต้องใช้ความพยายามเป็นอย่างมากที่จะยื้อแย่งบรรดาลูกๆของตนเองมาจากมารดาอีกทั้งบรรดาอาๆทั้งหลายเพื่อที่จะได้ลูกน้อยมาเชยชมให้ชื่นใจ

และภาพความวุ่นวายอย่างนี้ก็เกิดขึ้นอยู่จนตลอดทุกวัน

            ปลายยามฉวี(ประมาณสองทุ่ม)ภายในตำหนักขององค์รัชทายาท...

            หลี่หงจินหยางกำลังนั่งเขียนรายงานและคัดกรองงานต่างๆเพื่อถวายแด่องค์ฮ่องเต้ในวันรุ่งขึ้น ส่วนหลินหลินก็กำลังนั่งบรรเลงเพลงพิณอยู่อย่างตั้งอกตั้งใจด้วยท่วงท่างามสง่าหาใครเปรียบ

            ยามนี้หลินหลินกำลังจะเป็นสตรีสูงศักดิ์แบบเต็มขั้นแล้ว เนื่องจากหลินหลินได้ร่ำเรียนเรื่องเหล่านี้มาจากท่านอาหยางเจียนและท่านอาเว่ยฟางอย่างละเอียด อันที่จริงเธอก็ได้ร่ำเรียนมาบ้างแม้จะไม่มากเมื่อตอนอยู่ที่ยุคเดิมเพราะเธอต้องใช้ในงานแสดงตามบทบาทในซีรี่ย์ของแต่ละเรื่องซึ่งมันก็ไม่ใช่เรื่องยากเลยถ้าต้องนำมาปรับใช้ในชีวิตจริงๆของยุคสมัยนี้

            อืม...ถ้าจะยึดอาชีพนี้จะดีมั้ยเนี่ย น่าจะได้เงินงามอยู่นะ หึหึ! หลินหลินคิดไปพลางดีดพิณไปด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มร้ายกาจอยู่ตลอดเวลา

            เมื่อหญิงสาวฝึกบรรเลงเพลงเดิมซ้ำๆจนมั่นใจในฝีมือของตนเองดีแล้วจึงเงยหน้าขึ้นมองใครบางคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะไม่ใกล้ไม่ไกลกันในยามนี้

            “หยางหยาง...” เสียงอ่อนเสียงหวานเรียกขานนามเหมือนเคย

เจ้าของนามเฉพาะที่มีเพียงสตรีนางเดียวที่มีสิทธิ์เรียกขานเพียงเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยพร้อมสายตาคมกริบมองตอบกลับมา

            “ว่า...” เขาขานรับแค่นั้นตามวิสัย

            “ข้าจะบรรเลงพิณให้ท่านฟังแล้วนะ” หลินหลินเอ่ยขึ้นพลางทำท่าเตรียมพร้อมปลายนิ้วสัมผัสอยู่ตรงสายเครื่องดนตรีตรงหน้า

            หลี่หงจินหยางเพียงหรี่ตามองนางอย่างสงสัย  

แล้วที่เล่นมาเสียนานนั่นคืออันใด?  

ถึงแม้ว่าจะสงสัยแต่ก็ยังคงนั่งฟังนางบรรเลงอย่างตั้งใจเสียอย่างนั้น

ชายหนุ่มรีบวางงานในมือลงก่อนจะนั่งกอดอกฟังการบรรเลงเพลงพิณของหญิงสาวที่กำลังนั่งอย่างสวยงามอยู่หลังพิณไม่ใกล้ไม่ไกลกับเขาในยามนี้  

เดิมทีเขาก็เคยได้ชมการแสดงแบบนี้มานักต่อนักมากมายแล้วในยามที่ทางพระราชวังมีงานเฉลิมฉลองต่างๆ

เหล่าบรรดาสาวงามที่เป็นลูกขุนนางใหญ่โตมักจะใช้การบรรเลงพิณเพื่อหมายให้เขาได้ดูชม แต่ละนางแต่งกายทำผมมาอย่างวิจิตรการตา ท่วงท่าของพวกนางยามเล่นพิณก็มักจะแฝงความยั่วยวนอยู่ตลอดเวลา สายตาของพวกนางก็มักจะชำเลืองมองมาทางเขาอย่างไม่มีลดละ เขาดูออกว่าพวกนางต่างหมายมาดต้องการสิ่งใด

แต่นาง...

ผู้เป็นชายาหนึ่งเดียวของเขา

นางตั้งใจบรรเลงเพลงพิณมากเกินไปหรือไม่ หน้าตาจริงจังร้ายกาจปานนั้น!  

หลี่หงจินหยางถึงกับนึกขันหลินหลินอยู่เงียบๆ

หลินหลินยังคงตั้งอกตั้งใจบรรเลงพิณให้หยางหยางของเธอได้ฟังอย่างแน่วแน่จริงจัง เพลงนี้เป็นเพลงบอกรัก สื่อความหมายถึงการรักใครสักคนจากใจจริง เธอจึงตั้งใจบรรเลงพิณเป็นอย่างมากเพื่อสื่อให้เขาได้รับรู้ถึงความรักของเธอที่พยายามจะสื่อให้เขาผ่านบทเพลงๆนี้

อา...รู้สึกคล้ายกับเป็นนางเอกในนิยายเสียนี่กระไร

หลินหลินคิดในใจอย่างกรุ้มกริ่มเหลือจะกล่าวพลางบรรเลงเพลงพิณอย่างอารมณ์ดีเหลือประมาณด้วยท่วงท่างดงามหน้าตาหวานหยด

และเมื่อการบรรเลงพิณจบลง หลินหลินเพียงหลุบสายตาลงมองปลายนิ้วที่พิณก่อนจะค่อยๆช้อนสายตาขึ้นมองหลี่หงจินหยางตามแบบฉบับมารยาของสตรีแห่งเมืองหลวง

แต่...

ตรงโต๊ะไม่มีร่างของหลี่หงจินหยางนั่งอยู่แล้ว

หยางหยางหายไปไหน!?

หยางหยาง...!