นางร้ายพ่ายรัก(ดวงใจรัชทายาท)ภาคทะลุมิติรัก [จบ]

ลำดับตอนที่ #33 : ตอนพิเศษ:คำว่ารัก...มันเอ่ยยากนักหรือไร

             ภายในตำหนักอันใหญ่โตโออ่าวิจิตรตระการตาส่วนพระองค์ของรัชทายาทแห่งแคว้นต้าหลี่ ภายใต้ม่านมุ้งสีทองอร่ามงามตา บนเตียงนอนหนานุ่มใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันของคนสองคนที่กำลังเปลือยเปล่าไร้การสวมใส่อาภรณ์ใดๆ

            “หยางหยาง” เสียงอ่อนเสียงหวานของสตรีนางหนึ่งกำลังเรียกขานนามของบุรุษที่กำลังอยู่เหนือร่างของตนในยามนี้

            “หืม...” เสียงทุ้มต่ำแหบพร่าขานรับเพียงเบาๆก่อนทำท่าจะก้มหน้าลงเพื่อแนบชิดกับสตรีใต้ร่าง

            “เดี๋ยวก่อน” สตรีใต้ร่างบุรุษเอ่ยเสียงดุดันเบาๆ

            “อันใด” บุรุษเหนือร่างสตรีเริ่มขมวดคิ้วคมขึ้น

            “ท่านรักข้าหรือไม่” สตรีใต้ร่างถามบุรุษเหนือเรือนร่างของตน

            “...”

บุรุษเหนือร่างเพียงเงียบงันและเริ่มงุนงง

            “ไม่บอกไม่ให้กินนะ” หญิงสาวทำหน้างอง้ำและเริ่มเล่นตัวด้วยการบิดตัวให้ออกจากการเกาะกุม

            “จะกิน” ชายหนุ่มไม่ยอมพลางจับตรึงหญิงสาวเอาไว้แน่น

            “หื้อ” หญิงสาวได้แต่อุทานเบาๆเมื่อชายหนุ่มโน้มใบหน้าเข้ามาแนบชิด “หยางหยาง...” นางยังคงเอ่ยดุดันเบาๆ

            “หลินหลิน...” หลี่หงจินหยางเงยหน้าขึ้นมามองสตรีใต้ร่างพลางเอ่ยเรียกขาน

            “อันใด” หลินหลินขานรับบ้าง

            “ข้าต้องการเจ้า” จบคำหลี่หงจินหยางจึงก้มหน้าก้มตากลืนกินหลินหลินอย่างต่อเนื่อง

            “นี่มิใช่คำตอบที่ข้าต้องการนะ” หลินหลินยังไม่ยอม

            แต่ทว่า...

            หลี่หงจินหยางก็ไม่ยอมเช่นกัน

            ชายหนุ่มยังคงก้มหน้าจูบหลินหลินเพื่อเป็นการปิดริมฝีปากช่างเจรจาซักถามนั่นเสียสนิท ก่อนจะละเลียดชิมเนื้อนวลนุ่มนิ่มของหลินหลินไปเรื่อยๆ

            “อืม...หยางหยาง...” หลินหลินเริ่มครวญครางบางเบาพลางเรียกขานอย่างไม่ยินยอม “ตอบก่อน...อืม...”

            หลี่หงจินหยางยังคงไร้การต่อคำใดๆ เขาเพียงจูบนางอย่างทะนุถนอมไปตามพวงแก้มอมชมพูระเรื่อก่อนจะฝังใบหน้าลงที่ซอกคอหอมกรุ่มของหลินหลิน

            ชายหนุ่มเอื้อมฝ่ามือของตนขึ้นจับผ้าห่มที่ปกปิดร่างเปลือยเปล่าของหลินหลินให้ออกจากร่างงามของนางไปอย่างไม่ใยดีก่อนจะเอื้อมฝ่ามือของตนกลับมาที่ร่างอรชนของหลินหลินและสัมผัสทุกสัดส่วนของเรือนร่างนวลเนียนอย่างเบามือ

            หลินหลินทำได้เพียงหลับตาพริ้มอย่างพ่ายแพ้ราบคาบให้แก่หลี่หงจินหยางอย่างต่อเนื่อง

            ถึงแม้ว่าหลินหลินจะถามคำถามนี้ไปทางหลี่หงจินหยางอีกซักกี่ครั้ง  

แต่ทว่า...หลินหลินก็ยังคงไม่ได้รับคำตอบใดๆจากปากของบุรุษเช่นเขา แต่กลับถูกเขากลืนกินเสียอย่างนั้น  

และรอบนี้ก็เป็นรอบที่เท่าไหร่ก็มิรู้ได้

            เฮ่อ...

หลินหลิน...

แกพลาดอีกแล้ว...

            เช้าวันใหม่ผ่านเข้ามาได้สักพักหนึ่งแล้ว แต่ทว่า...ร่างงดงามเปลือยเปล่าของใครบางคนยังคงนอนหลับใหลอย่างไร้ซึ่งเรี่ยวแรงใดๆอยู่บนเตียงนอนขนาดใหญ่

ใครคนนั้น...นอกจากจะไม่บรรลุเป้าหมายจากการได้ยินคำบอกรักจากใครบางคนแล้ว ยังต้องนอนหมดแรงอย่างหมดสภาพอีกด้วย

            หลี่หงจินหยางที่ตื่นนอนด้วยความกระปรี้กระเปร่าตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่างนั้น เขาเพียงอาบน้ำและแต่งกายด้วยอาภรณ์ที่เตรียมพร้อมสำหรับกับการพาสมุนทั้งหลายออกไปจัดการกับชนเผ่าต่างๆที่กำลังลุกล้ำเข้ามายังอาณาเขตของแคว้นต้าหลี่

            ชายหนุ่มเพียงพาร่างกายสูงใหญ่งามสง่าของตนมาหยุดยืนอยู่ที่เตียงนอนที่มีใครบางคนกำลังนอนหลับใหลอย่างหมดแรงอยู่ภายใต้ผ้าห่มอุ่นๆ

            เขานั่งลงตรงขอบเตียงนอนอย่างแผ่วเบาด้วยเกรงว่าจะเป็นการรบกวนสตรีอันเป็นที่รักให้ตื่นขึ้นจากนิทรารมย์อันแสนสบายของนางก่อนจะเอื้อมมือขึ้นแล้วใช้ปลายนิ้วเกลี่ยเบาๆที่ไรผมให้ออกจากวงหน้างดงามของนางอย่างเบามือ

            หลี่หงจินหยางก้มหน้ามองใบหน้าของหลินหลินนิ่งๆอยู่อย่างนั้น ก่อนจะคลี่ยิ้มอบอุ่นส่งให้นาง

ทั้งๆที่นางหลับอยู่ แต่เขาก็ยังเลือกที่จะกระทำอย่างนั้น

เขามักจะแอบทำอย่างนี้อยู่เสมอ  

ซักพักเขาจึงก้มหน้าลงแล้วจูบเบาๆที่หน้าผากกลมมนของนาง พลางกระซิบเสียงแผ่ว “ข้ารักเจ้า...”

หลี่หงจินหยางยังคงคลอเคลียแนบชิดอยู่กับใบหน้านวลเนียนเปล่งปลั่งอมชมพูระเรื่อของหลินหลินที่กำลังหลับใหลไม่รู้ตัวอันใด

เขาเพียงกระซิบกระซาบอยู่ใกล้ๆริมฝีปากอวบอิ่มของนาง

“ข้ารักเจ้า...หลินหลิน...” จบคำก็จูบนางอย่างแผ่วเบาตรงริมฝีปากของนางอย่างอ้อยอิ่งเนิ่นนาน 

เขาค่อยๆมอบจุมพิตที่แสนวิเศษให้นาง ในขณะที่ผู้ถูกจุมพิตเอาแต่หลับลึกไม่รู้เรื่องรู้ราวใดๆ

หลี่หงจินหยางเลือกที่จะทำอย่างนี้โดยที่ไม่ให้หลินหลินได้รับรู้ในยามตื่นนอน เพื่อที่เขาจะรอดูอาการแง่งอนเอาแต่ใจของหลินหลินเมื่อยังไม่ยินคำบอกรักจากปากของเขาเมื่อครั้งที่นางเค้นถามเขาเมื่อยามตื่นนอน

เขาเห็นนางเอาแต่ถามเขาเป็นจริงเป็นจังแบบเอาเป็นเอาตาย

เขาก็เพียงไม่บอกออกไปให้นางได้ยิน

เขาชอบให้นางแสดงท่าทางแง่งอนเอาแต่ใจกับเขา

มีเพียงนางเท่านั้นที่มีสิทธิ์แสดงอาการอย่างนี้กับเขา

เวลาผ่านไปครึ่งชั่วยาม...

หลินหลินเริ่มสะลึมสะลืองัวเงียตื่นขึ้นมา เธอปรือตาขึ้นมามองตรงด้านข้างของเตียงนอน เธอเห็นเป็นเพียงเตียงนอนว่างเปล่า ไร้ซึ่งร่างของหลี่หงจินหยางนอนอยู่เหมือนเดิมเหมือนดั่งเช่นทุกๆวัน

หึ! อีกแล้ว...หยางหยางนะหยางหยาง

หลินหลินได้แต่นึกเข่นเขี้ยวอยู่ภายในใจ

เธอเคยพยายามที่จะไม่บอกชอบเขาก่อน แต่สุดท้ายเธอก็บอกชอบเขาก่อนเมื่อครั้งที่ยังอยู่ในยุคปัจจุบัน จนตอนนี้เธอก็พยายามที่จะไม่บอกรักเขาก่อน แต่สุดท้ายเธอก็ต้องพ่ายแพ้ให้แก่เขา  

หลินหลินเพียงหลับตาลงเพื่อระลึกถึงเหตุการณ์ในแต่ละวันของเธอ ตอนที่เธออยู่ว่างๆแบบคนที่ไม่มีอะไรจะทำ เนื่องจากว่าเธอมาอยู่ที่นี่เธอค่อนข้างจะว่างเอามากๆ แบบว่าไม่มีอะไรจะทำจริงๆ

เวลาในหนึ่งวันนั้นเธอก็ได้แต่เลี้ยงลูกน้อยซึ่งก็มีแม่นมคอยตามประคบประหงมอยู่เป็นขบวน นอกจากนั้นเธอก็ได้แต่นั่งๆนอนๆหรือบางทีก็ได้ร่ำเรียนพิณเรียนเขียนอักษรของคนที่นี่อย่างเพลิดเพลิน  

อันที่จริงมันก็เป็นชีวิตที่ใฝ่ฝันของเธอเลยนะ

ไม่ต้องเดินสายโชว์ตัว ไม่ต้องไปเคสไปแสดงแอคติ้งต่อหน้ากล้องท่ามกลางผู้คนเยอะแยะ ไม่ต้องชีพจรลงเท้าทั้งวันแบบเมื่อก่อนที่จะต้องบริหารเวลา ช่วงเช้าไปเคส ช่วงบ่ายไปฟิตติ้ง ช่วงเย็นออกอีเว้นท์

แต่ทว่า...

เพราะว่ามันเป็นอย่างนั้น

เพราะว่ามันว่างมาก

เธอก็เลย

ฟุ้งซ่าน...

ในขณะที่หลี่หงจินหยางไปจัดการเกี่ยวกับภาระหน้าที่อันยิ่งใหญ่และหนักหน่วงของเขาครั้งละหลายๆวัน เธอก็เลยทำตัวเป็นปาปารัชซี่ แอบดูกิจกรรมของคนนั้นทีคนนี้ทีว่าเขาทำอะไรกันบ้างในแต่ละวัน

และเธอก็ได้เห็น...

คนส่วนใหญ่เขาฝึกวรยุทธฝึกเพลงดาบกัน

หึ! ไม่มีทาง

หลินหลินไม่ฝึกอย่างแน่นอน แค่เล่นโยคะก็พอแล้วค่ะ

ท่าสวยกว่ากันเยอะ

เมื่อเธอแอบดูผู้คนส่วนใหญ่จากทางด้านนอกของตำหนักแล้ว เธอก็แอบย่องไปดูฮ่องเต้กับฮองเฮา หรือก็คือพ่อสามีกับแม่สามีของเธอนั่นเอง

เมื่อยามที่พระองค์ทรงว่างเว้นจากงานราชกิจเสร็จสิ้นจากเวลาว่าราชการ ทั้งสองพระองค์มักจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ด้วยกันและบอกรักกันอย่างสม่ำเสมอ

และเธอก็ได้เห็น...พ่อสามีของเธอบอกรักแม่สามีของเธออยู่ตลอดเวลา พระองค์ทรงบอกรักกันเช้ากลางวันเย็นเลยก็ว่าได้

มีจุ๊บๆกันด้วย รักกันหวานชื่นมากๆ   

ผิดกับหยางหยาง

นอกจากไม่บอกรักเธอแล้ว

เขายังจะล่อลวงเธอ

ให้เธอเป็นฝ่ายบอกรักเขาอยู่ฝ่ายเดียวอีกต่างหาก

หึ!

อีกไม่นานหรอก!

หยางหยาง...จะต้องเป็นฝ่ายบอกรักเธอ...

หลินหลินคิดในใจอย่างมุ่งมั่นหมายมาดก่อนจะลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วออกไปหาลูกๆของเธอที่บัดนี้มีถึงห้าคน

โอรสสามพระองค์และธิดาอีกสองพระองค์

เธอท้องแค่เพียงสองครั้งแต่ได้ลูกถึงห้าคน

การมีโอรสและธิดาเยอะแยะมากมายดั่งเช่นดอกเห็ดของหลินหลินอย่างนี้ได้สร้างความปลื้มปิติยินดีให้แก่เหล่าบรรดาผู้คนภายในหวังหลวงแห่งนี้เป็นอย่างมากโดยเฉพาะหงฮองเฮาผู้ที่เป็นแม่สามีของเธอ เพราะว่าแม่สามีของเธอเป็นสตรีที่มีบุตรยาก

ท่านมีหยางหยางเพียงแค่คนเดียว หลินหลินจึงเป็นสะใภ้สุดที่รักของแม่สามีไปโดยปริยาย

และแล้วชีวิตที่เปรียบดั่งองค์หญิงในวังหลวงอันใหญ่โตสำหรับหลินหลินก็ผ่านไปอีกหลายวัน

ซุปตาร์หลินหลินได้หายไป เวิร์คกิ้งวู้เม่นหลินหลินก็ได้หายไป

ยามนี้เหลือเพียงสตรีในห้องหอนามว่าหลินหลินที่แสนจะฟุ้งซ่านเจ้าค่ะ

และวันนี้หยางหยางของเธอจะกลับเข้าวังมาหลังจากที่ไปปฏิบัติหน้าที่เสียหลายวัน

เมื่อคิดได้ดังนั้นแล้ว...หลังจากที่หลินหลินได้จัดการดูแลลูกๆและส่งเข้านอนกันครบถ้วนทุกคนแล้ว หลินหลินจึงไปยืนรอหลี่หงจินหยางที่กำลังกลับมาจากการปฏิบัติภารกิจในทันที

หยางหยางของหลินหลินเดินทางกลับมาแล้วและต้องเข้าไปรายงานตัวต่อหน้าพระพักตร์ก่อนเป็นอันดับแรกจึงจะกลับมายังตำหนักได้ หลินหลินซึ่งรู้งานรู้การเช่นนี้อยู่หลายครั้งหลายคราแล้วจึงไม่คิดที่จะย่างกรายออกจากตำหนักไปรอหลี่หงจินหยางอยู่ที่ด้านหน้าของพระราชวังแต่อย่างใด หญิงสาวเพียงยืนรออยู่อย่างสวยๆตามแบบฉบับคล้ายกับว่าซุปตาร์กำลังยืนรอการถ่ายรูปอยู่ทางด้านหน้าของตำหนักนั่นเอง   

และเพียงไม่นานหยางหยางสุดที่รักของหลินหลินก็เดินทางมายังตำหนักส่วนพระองค์แห่งนี้ เขากำลังพาเรือนร่างสูงโปร่งงามสง่าเดินมาด้วยท่วงท่างดงามองอาจผึ่งผายจนหลินหลินตาลายก่อนจะยกมือขึ้นแล้วโบกไปมา

“หยางหยาง...” หลินหลินตะโกนเรียกหลี่หงจินหยางด้วยน้ำเสียงใสๆพร้อมโบกมือทักทายอย่างเริงร่าสวยงามประหนึ่งว่าอยู่ท่ามกลางงานประกาศรางวัลนักแสดงยอดเยี่ยม

เหล่านางกำนัลและบ่าวไพร่ทั้งหลายเพียงรีบหลบฉากออกไปอย่างรู้กาลเทศะเป็นอย่างดี

หลี่หงจินหยางเพียงปรายสายตาคมกริบโฉบเฉี่ยวอันเป็นเอกลักษณ์มองหลินหลินอยู่นิ่งๆขณะกำลังย่ำเท้าเดินมาตามทางอย่างมั่นคง

เขาอยากจะเดินเข้าไปหานางให้เร็วกว่านี้เสียจริง ดูนางทำ ท่าทางอย่างนั้น คืนนี้เขาไม่ให้นางได้หลับสบายๆอย่างแน่นอน หลี่หงจินหยางคิดอย่างนั้นภายใต้สีหน้าเรียบเฉยแววตาดุดันตามวิสัย

เมื่อหลี่หงจินหยางเดินเคียงคู่กับหลินหลินเข้ามาภายในตำหนัก เสียงใสๆกับใบหน้าสวยๆของหญิงสาวยังคงวนเวียนอยู่ใกล้ๆกับชายหนุ่มไม่ยอมห่าง

“เหนื่อยมากหรือไม่ หิวหรือไม่ อยากจะอาบน้ำก่อนหรือกินอาหารก่อนดี” หลินหลินยังคงใช้คำถามปลายปิดถามไปยังหลี่หงจินหยางตามนิสัย เพราะว่าหยางหยางของเธอไม่ชอบตอบคำที่จะต้องอธิบายอะไรยาวๆอย่างแน่นอน แค่เขาพยักหน้าเพียงครั้งเดียวแค่นี้ง่ายมาก

และคำตอบที่หลินหลินได้รับก็คือการพยักหน้าแค่เพียงครั้งเดียวของหลี่หงจินหยางตามแบบฉบับบุรุษเช่นเขา แต่แค่เพียงเท่านั้นหลินหลินก็สามารถสรุปได้ทุกอย่าง

เขาเหนื่อยมากและหิวมาก เขาต้องการอาบน้ำก่อนกินอาหาร นั่นคือคำตอบที่หลินหลินได้รับ

หญิงสาวไม่รอช้ารีบเตรียมผ้าเดินนำหน้าไปทางห้องอาบน้ำที่มีน้ำอุ่นอยู่เต็มอ่างในทันที

หึ! เธอจะต้องเอาใจเขาและใส่มารยาเข้าไปให้สุดๆ เพื่อที่เขาจะได้บอกรักเธอ... หลินหลินยังคงคิดอย่างหมายมาดไม่เปลี่ยนแปลง เธออยากมีโมเม้นท์แบบฮ่องเต้กับฮองเฮาบ้าง

หลี่หงจินหยางที่เพียงพยักหน้าน้อยๆเพื่อตามใจหลินหลินได้แต่อมยิ้มบางเบาขณะมองตามร่างระหงอย่างรู้ทัน

เขามิได้ต้องการสิ่งใดนอกจากสิ่งที่นางต้องการจะทำให้เขาตามที่นางเข้าใจ นั่นคือเหตุผลของการพยักหน้าเป็นคำตอบแค่เพียงครั้งเดียวของหลี่หงจินหยาง

หลินหลินยังคงยุ่งวุ่นวายอยู่กับการเตรียมเครื่องอาบน้ำให้หลี่หงจินหยาง เธอได้สั่งให้นางกำนัลเตรียมกลีบดอกไม้เอาไว้ด้วยเพื่อที่เธอจะได้โรยลงไปในอ่างน้ำอุ่น เธอจะต้องโรยตอนที่ หยางหยางของเธอจะลงแช่น้ำเพราะถ้าหากว่าโรยทิ้งเอาไว้ประเดี๋ยวมันจะเหี่ยวช้ำจนเสียความงดงามไป

อันที่จริงเธอก็อยากจะทำแบบสปาร์ให้ด้วยนะ

แบบเอาเกลือมาขัดผิดให้เขา แต่ทว่า...ในยุคสมัยนี้ เกลือมีค่าดั่งทองคำ เอามาใช้แบบนั้นไม่ได้ เธอจึงต้องตัดออกไป 

นอกจากนี้เธอยังได้ฝึกนวดตัวมาด้วยนะ ในระหว่างที่หยางหยางของเธอไปทำภารกิจต่างเมือง เธอได้แอบฝึกนวดเอาไว้แล้ว เธอจะได้นวดตัวให้เขาเพื่อเอาใจเขา

หึหึ! หลินหลินเอ้ย! ไม่มีใครให้ล่อลวง ก็ล่อลวงสามีให้รักให้หลงแบบนี้แหล่ะ เขาจะได้ไม่มีชายารอง อนุชายา หรือสนมอะไรให้ต้องมานั่งสู้รบปรบมือให้เหนื่อยใจ ยุคโบราณอย่างนี้ยิ่งนิยมชมชอบกันอยู่ พวกการมีเมียน้อยมากๆเนี่ย  

หลินหลินยังคงครุ่นคิดอย่างเจ้าเล่ห์ร้ายกาจอยู่ไม่จาง

หลี่หงจินหยางเพียงมองแววตากลมโตและสีหน้าอย่างนั้นของใครบางคนอย่างนึกขันอยู่ไม่จางเช่นเดียวกัน เขาอยากจะรู้นักว่านางจะใช้มารยาชนิดใด  เขารู้สึกชมชอบมารยาของนางเสียจริง

“หยางหยาง...” หลินหลินเรียกขานเสียงอ่อนเสียงหวานไปทางหลี่หงจินหยางที่กำลังนั่งแช่น้ำอุ่นอยู่โดยมีหลินหลินนั่งบีบนวดให้เขาอยู่ตรงนอกขอบอ่าง

“หืม...” หลี่หงจินหยางขานรับเบาๆในลำคอขณะนั่งพิงขอบอ่างให้หลินหลินได้กระทำตามอำเภอใจ

“ท่านรักข้าหรือไม่” หลินหลินทำน้ำเสียงกระซิบกระซาบอยู่ตรงใบหูของหลี่หงจินหยาง

ชายหนุ่มเพียงหรี่ตาคมเฉี่ยวมองหญิงสาวที่กำลังโน้มใบหน้าอยู่ใกล้ๆใบหูของเขา 

เขาเห็นนางทำตาโตกรุ้มกริ่มอมยิ้มเจ้าเล่ห์ร้ายกาจอยู่อย่างนั้นจึงทำทีเป็นนั่งหลับตาลงแล้วเอ่ยคำเบาๆ

“นวดตรงนี้ด้วย”

“...!?”

หลินหลินถึงกับหุบยิ้ม ก่อนจะบีบนวดตามคำสั่ง

หลี่หงจินหยางเพียงหรี่ตามองใครบางคนที่กำลังทำหน้าคว่ำยามบีบนวดให้เขาอยู่อย่างนั้น

เวลาผ่านไปครู่ใหญ่สำหรับการอาบน้ำและบีบนวด หลินหลินเพียงใช้เวลาหลังจากนั้นในการเช็ดผมให้หลี่หงจินหยางอย่างบรรจงพลางเอ่ยถามเสียงอ่อนเสียงหวานอย่างต่อเนื่อง “หยางหยาง...ท่านรัก”

“ข้าหิวแล้ว”

“...!?”

หลินหลินถึงกับเงียบงันไปอีกครั้งก่อนจะเดินหน้าง้ำออกไปจากห้องแต่งตัว

หญิงสาวเดินไปที่โต๊ะตัวหนึ่งที่มีอาหารวางอยู่บนนั้น และเพียงหยุดยืนรอให้ชายหนุ่มเดินมานั่งให้เรียบร้อยพลางเมียงมองเขาด้วยสายตาไม่พอใจ

ชิ! ปากแข็งนักนะ หยางหยาง...

หลี่หงจินหยางเพียงลุกเดินตามหลินหลินออกมาจากห้องแต่งตัวแต่โดยดีด้วยสีหน้าเรียบเฉยแอบยกยิ้มน้อยๆอยู่ตลอดเวลา

เมื่อชายหนุ่มเดินมาจนถึงโต๊ะอาหารที่หญิงสาวยืนรออยู่  เขาจึงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเนิบนาบ “ข้ามิได้หิวอาหาร”

ครานี้หลินหลินเป็นฝ่ายหรี่ตามองหลี่หงจินหยางบ้าง

“ตรงนี้มีแต่อาหารให้กิน” หลินหลินเอ่ยเสียงขุ่น

“ข้ามองไม่เห็นสิ่งอื่นใดนอกจากเจ้า” หลี่หงจินหยางเอ่ยด้วยสีหน้าราบเรียบดวงตาคมกริบไม่มีล้อเล่น

“...”

             หลินหลินถึงกับเงียบงันพร้อมหรี่ตาเล็กลงมากกว่าเดิมเพื่อมองคนตรงหน้าพลางคิด 

           อีกแล้ว! มาไม้นี้ตลอด ร้ายกาจยิ่ง!