ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    นางร้ายพ่ายรัก(ดวงใจรัชทายาท)จบ

    ลำดับตอนที่ #26 : ตอนที่๒๒ เข้าใจผิด

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 26.18K
      136
      17 พ.ค. 66

    ตอนที่๒๒ เข้าใจผิด

    หงเหม่ยหลงเดินออกมาจากห้องหนังสือของหลี่ซื่อหมิน พลางคิดในใจ สตรีนางนั้นท่าทางไม่ธรรมดา การแต่งกายบ่งบอกฐานันดรชัดเจน หลี่ซื่อหมินเป็นองค์ชายเช่นนั้นสตรีนางนั้นย่อมเป็นองค์หญิง นางน่าจะมีส่วนสำคัญในราชสำนักไม่น้อยถึงได้รับบรรดาศักดิ์เป็นองค์หญิง เช่นนั้นก็คู่ควรแล้ว สตรีนางนั้นคู่ควรกับหลี่ซื่อหมินแล้ว

    ถึงแม้ว่าหงเหม่ยหลงจะมาจากสถานที่ห่างไกลระบบเมืองหลวงและยังคงโง่งมอยู่มากเกี่ยวกับเรื่องราวภายนอกอาณาจักรของตนเองแห่งนี้ แต่นางยังพอจะเข้าใจเรื่องพวกนี้อยู่ไม่น้อย

    บุรุษของราชวงศ์ย่อมเป็นเช่นนี้ เช่นนั้นแล้วนางจะเห็นแก่ตัวไม่ได้ ต่อให้นางจะชมชอบเขาถึงเพียงไหนก็ตาม

    เจ้าหยุดนะ” เสียงของสตรีนางหนึ่งดังขึ้นทางด้านหลังของหงเหม่ยหลง หญิงสาวหันหน้าไปตามเสียง เห็นเป็นสาวใช้นางหนึ่งและองค์หญิงที่หงเหม่ยหลงนึกถึงอยู่ 

    เจ้าเป็นสาวงามขององค์ชายสินะ” สาวใช้คนเดิมกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงเบ่งอำนาจโดยมีองค์หญิงเว่ยฟางยืนเชิดหน้าอยู่ข้างๆ

    เจ้ามีธุระอันใดกับข้าหรือไม่” หงเหม่ยหลงถามออกไปด้วยน้ำเสียงปกติสีหน้าเรียบเฉย

    เว่ยฟางหรี่ตามองหงเหม่ยหลงอย่างเอาเรื่อง เนื่องจากนางโดนหลี่ซื่อหมินไล่ออกมา   จึงอยากมาเอาคืนกับหงเหม่ยหลง 

    บังอาจ!” เสียงของสาวใช้ดังขึ้น เห็นองค์หญิงเว่ยฟางแล้วยังไม่ทำความเคารพ” 

    หงเหม่ยหลงได้ยินดังนั้นจึงทำความเคารพตามคำ

    นางไม่อยากมีเรื่องกับสตรีของหลี่ซื่อหมิน

    ชิแค่สตรีอุ่นเตียง” ครานี้เป็นเสียงของเว่ยฟาง มิใช่สาวใช้

    หงเหม่ยหลงสะดุดกับน้ำเสียงนั่น นางจึงยืนมองเว่ยฟางนิ่งๆด้วยสายตาเข้มขึ้น  เริ่มรู้สึกไม่ชอบการสนทนาในครั้งนี้สักเท่าไหร่ 

    สายตาคมเฉี่ยวของหงเหม่ยหลงจ้องมองเว่ยฟางเหมือนสายตาของเหยี่ยวจ้องตะครุบเหยื่อ เว่ยฟางรู้สึกได้เช่นนั้น

    สาวใช้รีบมากระซิบ องค์หญิงเพคะ จะสั่งสอนสตรีนางนี้อย่างไรดีเพคะ

    ช่างเถอะ” เว่ยฟางรีบเอ่ย ก่อนเดินเลี่ยงไป อย่างไรเสียสตรีนางนี้น่าจะเป็นคนโปรดของหลี่ซื่อหมิน นางไม่อยากเสี่ยงผิดใจกับหลี่ซื่อหมิน

    ซือเว่ยองครักษ์คนสนิทของหลี่ซื่อหมินยืนมองเหตุการณ์ของสตรีกลุ่มนี้อยู่ 

    เขารู้สึกได้ถึงพลังที่ซ่อนอยู่ของหงเหม่ยหลง แม้หญิงสาวจะอยู่ในอาภรณ์แสนจะธรรมดา แต่หน้าตา ท่วงท่าของนางกลับดูทรงพลังผิดจากชุดที่นางสวมใส่ ใบหน้าเรียวงาม ดวงตาโฉบเฉี่ยว แผ่นหลังตั้งตรง รัศมีของนางนั้น   แม้แต่องค์หญิงเว่ยฟางที่สวมเครื่องประดับบ่งบอกฐานันดรเต็มตัวยังมิอาจเทียบเคียง

    องค์ชาย”  ซือเว่ยรู้สึกตัวจึงเอ่ยออกมา เมื่อเห็นหลี่ซื่อ หมินมายืนอยู่ด้านข้างของตน 

    เจ้าคงรู้สึกเช่นเดียวกับข้า” หลี่ซื่อหมินเอ่ยขึ้น เขายืนมองหงเหม่ยหลงอยู่เช่นเดียวกัน 

    ซือเว่ยก้มหน้าอย่างนอบน้อมยามเอ่ย กระหม่อมมิกล้า”

    “แต่องค์ชาย นางเป็นใครมาจากไหนกัน” ซือเว่ยเงยหน้าก่อนเอ่ยถามอย่างตรงไปตรงมา

    หลี่ซื่อหมินส่ายหน้าน้อยๆก่อนตอบ ข้าก็อยากรู้เช่นกัน

    เช่นนั้นให้กระหม่อมไปสืบ” 

    ไม่ต้อง” หลี่ซื่อหมินขัดขึ้น

    สักวันหนึ่งข้าคงได้รู้” ชายหนุ่มเอ่ยแค่นั้น

    ซือเว่ยได้ยินดังนั้นจึงเงียบไป

    เขารู้ดีว่าสตรีนางนี้เป็นสตรีของหลี่ซื่อหมิน เขาย่อมไม่อาจก้าวก่ายได้ ด้วยความที่เขาเติบโตมากับหลี่ซื่อหมิน เขาย่อมสนับสนุนทุกการตัดสินใจของหลี่ซื่อหมินเป็นอย่างดี

    องค์ชาย...เรื่องยาพิษกระหม่อมให้หมอหลวงตรวจสอบแล้วพบว่าเป็นพิษชนิดหนึ่ง มีที่มาจากทางทิศประจิม(ตะวันตก)

    “สาวงามนามว่าเจียวเจียวมาจากฝั่งนั้นเช่นกัน นางน่าจะให้คำตอบเราได้เป็นอย่างดี ส่วนการสังหารห้าคนนั่น ข้าตรวจสอบดูแล้ว ฝีมือการสังหารไม่ธรรมดา ดาบเดียวสามารถสังหารคนหลายคนได้ในคราเดียว รอยแผลเรียบกริบ ชนิดที่เรียกได้ว่าไม่ทันกระพริบตา เกรงว่าถ้ามือสังหารรายนี้ยังอยู่ในวัง...

    ซือเว่ยกล่าวยังไม่ทันจบ หลี่ซื่อหมินเอียงหน้ามามองทางซือเว่ยก่อนเอ่ยเนิบๆ เจ้าไม่ต้องห่วง ถ้ามือสังหารรายนี้จะฆ่าข้า เกรงว่าข้าคงตายไปแล้วหลายรอบ” 

    ซือเว่ยได้ฟังจึงอึ้งไป องค์ชาย...หรือว่า” เขาคิดว่าอาจเป็นหงเหม่ยหลง

    เจ้าคงคิดเคลือบแคลงนางอยู่บ้างกระมัง” หลี่ซื่อหมิน กล่าวพลางหันหน้ากลับไปทางหงเหม่ยหลง

    เขามองเห็นหงเหม่ยหลงกำลังเดินไปทางด้านหลังของตำหนักแห่งหนึ่ง

    ทูลองค์ชาย หากจริงอย่างท่านว่า เช่นนั้นแล้ว เกรงว่าองค์ชายคงตายได้หลายรอบจริงๆ” ซือเว่ยแกล้งเย้า

    หลี่ซื่อหมินเบี่ยงหน้าออกไปเล็กน้อยเพื่อหลบสายตาล้อเลียนของซือเว่ยก่อนเอ่ย เจ้าควรไปจัดการงานที่ข้าสั่งให้เรียบร้อยโดยเร็ว

    พะย่ะคะ องค์ชายโปรดถนอมตัว” กล่าวเสร็จซือเว่ยจึงรีบม้วนตัวจากไปก่อนจะโดนสายตาพิฆาตของใครบางคน...

     

    ต้นไม้ต้นหนึ่งตั้งตระหง่านอยู่ทางด้านหลังของวังแห่งนี้ บนต้นไม้ต้นนั้นกำลังปรากฎร่างของสตรีนางหนึ่งยืนอยู่บนนั้น 

    เดิมทีนั้น หงเหม่ยหลงคิดว่าจะเดินกลับไปพักผ่อนที่ห้องของตน แต่นางกลับเปลี่ยนใจมายืนนิ่งๆอยู่บนต้นไม้ต้นนี้เสียอย่างนั้น 

    นางยังรู้สึกหงุดหงิดกับสตรีของหลี่ซื่อหมินอยู่

    แม้จะคิดได้ว่าไม่ควรเห็นแก่ตัว

    แต่สตรีนางนี้ กำลังทำนางรู้สึกหงุดหงิด

    หงุดหงิดจริงๆ

    บนต้นไม้ที่หงเหม่ยหลงยืนอยู่มีความสูงมากพอที่จะมองออกไปด้านนอกวัง นางมักจะชอบอยู่บนต้นไม้เสมอ ตั้งแต่เมื่อครั้งที่ถูกบิดาให้ไปฝึกอาศัยอยู่คนเดียวในป่าใหญ่

    บนต้นไม้สูงๆมักจะปลอดภัยสำหรับนางเสมอ อีกทั้งยังสามารถสำรวจตรวจตราในรัศมีต่างๆได้แบบรอบทิศทาง

    ตอนนี้นางมองออกไปเห็นกลุ่มคนคณะของสตรีนางหนึ่งที่ทำให้นางรู้สึกหงุดหงิดอย่างมากมายอยู่ในยามนี้

    หงเหม่ยหลงหรี่ตามองพลางคิด ขอไปสั่งสอนนิดหน่อยน่าจะได้อยู่กระมัง 

    เมื่อคิดได้ดังนั้นจึงกระโดดลงมาจากต้นไม้เพื่อไปยังทิศทางที่ตนหมายมั่น 

    นั่นเจ้าจะไปไหน” เสียงหลี่ซื่อหมินดังขึ้น

    อีกแล้วหงเหม่ยหลงคิดในใจ พลันชะงักเท้าจนเสียหลักล้มลงนั่งอยู่กับพื้น 

    ข้าจะไปไหนมันก็เรื่องของข้า ท่านจะถามทำไม” หงเหม่ยหลงถามขึ้นอย่างขัดใจ ขณะนั่งปัดใบไม้ออกจากตัว

    “ไยเจ้าถึงชอบหนีข้านัก” หลี่ซื่อหมินกล่าวด้วยน้ำเสียงขุ่นมัวพลางเดินเข้ามาจนถึงตัวหงเหม่ยหลง เขาเห็นนางกระโดดจากต้นไม้ก่อนจะทำท่าพุ่งตัวออกไปจากประตูด้านหนึ่งของวัง จู่ๆเขาก็นึกเคืองขึ้นมา

    ข้าไม่เคยหนีท่าน” หงเหม่ยหลงเอ่ยขึ้นอย่างฉุนเฉียวไม่ต่างกัน

    ยังจะเถียง

    “ไยข้าต้องหนีท่านเล่า

    นั่นเป็นประโยคที่ข้าถามเจ้า

    ตั้งแต่เจอกัน มีแต่ท่านที่หนีข้าก่อน ยังจะถาม

    ข้าหนีเจ้าเมื่อไหร่กัน” 

    ก็ทุกครั้ง ในรถม้า ที่โรงเตี๊ยม

    ประโยคของหงเหม่ยหลงทำเอาหลี่ซื่อหมินถึงกับฉงน อะไรของเจ้า”  

    แล้วทำไมเราถึงมาคุยกันเรื่องนี้ได้ล่ะเนี่ย” หงเหม่ยหลงถลึงตาใส่ น้ำเสียงไม่พอใจ นางกำลังรีบไปจัดการกับสตรีนางนั้น

    อธิบายมา” หลี่ซื่อหมินเอ่ยพลางนั่งลงพิงต้นไม้ข้างหลังหงเหม่ยหลงอย่างต้องการคำตอบคำอธิบายคล้ายกับว่ามันเป็นเรื่องใหญ่

    หงเหม่ยหลงเพียงหันหลังไปมองตามหลี่ซื่อหมินก่อนเอ่ยถามอย่างงุนงง อธิบายอะไร

    ที่ข้าหนีเจ้า รถม้า โรงเตี๊ยม

    ในรถม้า ข้าตื่นมาก็ไม่เจอท่าน

    หลี่ซื่อหมินนิ่งฟัง ตอนนั้นเขาลงไปซื้อผ้าให้นาง

    ที่โรงเตี๊ยมข้ายังอยู่ในห้อง ขณะที่ท่านเดินทางจากไป

    หงเหม่ยหลงหันหลังให้เขาก่อนอธิบายด้วยน้ำเสียงบูดบึ้ง นางยังเคืองเขาอยู่เมื่อนึกถึงเรื่องนี้

    ข้าให้คนไปตามเจ้า คนของข้าบอกว่าเจ้าหายไปแล้ว

    หลี่ซื่อหมินกล่าวย้อนกลับไป ตอนนั้นเขายังเคืองนางอยู่ ตอนที่นางหายไป 

    ข้าไม่ได้ไปไหน ข้าซ่อนตัวอยู่

    ซ่อนทำไม

    เป็นชายแปลกหน้าเข้ามาข้าจึงต้องซ่อน ถ้าเป็นท่าน ข้าคงไม่ซ่อน”     

    หงเหม่ยหลงอธิบายเรื่อยๆขณะปัดใบไม้ที่เหลือบนตัวไม่กี่ใบ จึงไม่เห็นสีหน้าของหลี่ซื่อหมินที่นิ่งอึ้งไป

    หญิงสาวรู้สึกได้ว่าชายหนุ่มเงียบไป จึงหันหลังกลับไปมองเขา ก่อนเอ่ย ท่านเป็นอะไร

    ถามไปแล้วเห็นเขายังเงียบนิ่งอยู่จึงขยับเข้าไปนั่งข้างๆ ก่อนเอียงหน้าถามย้ำ ท่านเป็นอะไร

    เปล่า” หลี่ซื่อหมินตอบพลางหันหน้าไปทางอื่นหลบสายตาของหงเหม่ยหลง จึงทำให้หงเหม่ยหลงไม่ได้เห็นรอยยิ้มที่มุมปากของหลี่ซื่อหมิน 

    คำตอบของนางทำเขาพอใจมากเลยทีเดียว



    นิยายฉบับ จบบริบูรณ์ คลิก >>>นางร้ายพ่ายรัก(ดวงใจรัชทายาท)



    Thumbnail Seller Link
    นางร้ายพ่ายรัก(ดวงใจรัชทายาท)เล่ม1
    หลี่หง
    www.mebmarket.com
    นางเป็นสตรีร้ายกาจ หน้าตาดุดัน นิสัยไม่เหมือนใคร ส่วนเขาเป็นถึงโอรสแห่งมังกร ทั้งสูงส่งงามสง่า เป็นที่หมายปองของเหล่าสตรี
    Get it now

    Thumbnail Seller Link
    นางร้ายพ่ายรัก(ดวงใจรัชทายาท)เล่ม2
    หลี่หง
    www.mebmarket.com
    “ข้าขอโทษ ซือหมิน” หงเหม่ยหลงเอ่ยปากออกมาก่อนอย่างรู้สึกผิดอยู่บ้าง  “ข้าเคยบอกแก่ท่านแล้ว ว่าข้ามิใช่สตรีใจดี และความอดทนของข้าย่...

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×